Συνέντευξη στη Φανή Πλατσατούρα και το περιοδικό ΟΚ! παραχώρησε η Λυδία Κονιόρδου.
Η ηθοποιός μίλησε για την απόφασή της να εμφανιστεί στην τηλεόραση και συγκεκριμένα στη «Γη της ελιάς».
Συγκεκριμένα αποκάλυψε: «Ήταν αυτό που λέμε “το ζητάς από το σύμπαν και σου έρχεται”. Είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι θέλω να κάνω τηλεόραση, ότι τώρα είναι η ώρα μου να αφοσιωθώ σε κάτι τελείως διαφορετικό και να γυρίσω σελίδα. Και απάνω σε αυτή τη στιγμή προέκυψε το τηλεφώνημα του Αντρέα Γεωργίου (σ.σ. σκηνοθέτης της σειράς), για τον οποίο είχα ακούσει πάρα πολύ καλά λόγια. Όταν διάβασα και τα πρώτα σενάρια, πραγματικά εκτίμησα τη δουλειά της Βάνας Δημητρίου (σ.σ. σεναριογράφος της σειράς) γιατί έχει ένα πολύ ωραίο γράψιμο. Πυκνό σενάριο, με πολλές ανατροπές. Ενστικτωδώς αισθάνθηκα ότι αυτή η δουλειά θα πάει καλά. Και, όπως αποδείχτηκε, δεν έπεσα έξω».
«Προσωπικά έχω εμπιστοσύνη σε αυτά που μου επιφυλάσσει η ζωή. Και προσπαθώ να είμαι πάντα έτοιμη και ανοιχτή, ώστε να ανταποκριθώ χωρίς καχυποψία και αναστολές σε αυτό που προκύπτει, ακολουθώντας το ένστικτό μου. Ποτέ δεν μου άρεσε να κάνω αυτό που κάνει ο συρμός, η μόδα, αυτό που κάνουν όλοι. Ήθελα να βρίσκω ένα βαθύτερο νόημα στα πράγματα. Και πολλές φορές πήγαινα κόντρα στο ρεύμα. Για παράδειγμα, κάποια στιγμή άφησα την Αθήνα, τις «καλές δουλειές» και τη σιγουριά της αναγνωρισιμότητας μέσα από το Θέατρο Τέχνης για να ξεκινήσω από την αρχή στο Θεσσαλικό Θέατρο με τον Κώστα Τσιάνο κάνοντας παραστάσεις στην επαρχία. Τα παράτησα όλα! Αφού μου έλεγαν οι συνάδελφοί μου “βρε Λυδία, πουθενά πιο κοντά δεν βρήκες να πας;”», σχολίασε η Λυδία Κονιόρδου.
Παράλληλα, η Λυδία Κονιόρδου αποκάλυψε ότι η ζωή στην επαρχία, οι θεατρικές περιοδείες δεν είναι τόσο ρόδινα όσο ακούγονται για έναν ηθοποιό.
«Δεν ήταν τόσο ιδανικά τα πράγματα. Θυμάμαι να κοιμάμαι στο πίσω μέρος ενός πούλμαν, πάνω στα διπλωμένα κοστούμια, με ωτοασπίδες για να προλαβαίνω να ξεκουράζομαι. Και θυμάμαι το ένα ξενοδοχείο να διαδέχεται το άλλο. Επίσης, δεν είχαμε τον χρόνο για να τον ξοδεύουμε σε βόλτες και εκδρομές. Εγώ ούτε μπάνιο στη θάλασσα δεν έκανα. Έβλεπα τη θάλασσα με τα κιάλια. Σαράντα χρόνια δεν έχω κάνει διακοπές…
Γιατί ο ήλιος κάνει κακό στη φωνή και η θάλασσα σου κόβει τα πόδια, δεν έχεις ενέργεια και δύναμη. Αυτό το έμαθα από πολύ νωρίς, και από προσωπική εμπειρία και από τους δασκάλους μου. Ύστερα μου έγινε συνήθεια και πλέον το ρεκόρ των μπάνιων μου είναι 3 – 5 κάθε καλοκαίρι.
Το περσινό καλοκαίρι έκανα μισό μπάνιο. Ένα απογευματινό που κράτησε για μιάμιση ώρα.
Ήταν μια φυσική επιλογή, δεν αισθανόμουν ότι στερούμουν κάτι. Υπέφερα τόσο πολύ όταν στην παράσταση δεν μπορούσα να φτάσω αυτό που ξέρω ότι μπορώ και να απογειωθεί η ερμηνεία μου και μαζί με μένα να απογειωθεί και το κοινό και να ζήσουμε μαζί αυτή την εμπειρία. Στενοχωριόμουν πολύ, οπότε την επομένη πρόσεχα διπλά πού θα σκορπίσω τις δυνάμεις μου».
Όταν, όμως, έχεις πετύχει το όνομά σου να το συνοδεύει ο τίτλος «η κορυφαία Ελληνίδα τραγωδός», ακόμη κι αν κάποια στιγμή έχεις μια αδύναμη ερμηνεία, είναι αυτή ικανή να σε στενοχωρήσει τόσο πολύ;
Ίσα ίσα που τότε ο κόσμος γίνεται πιο αυστηρός μαζί σου. Δίνεις συνέχεια εξετάσεις κι αυτό ομολογώ πως καμιά φορά με κουράζει γιατί υπάρχει ένα ελληνικό σπορ που αρέσκεται στο να ανεβάζει ανθρώπους και να τους γκρεμίζει από το βάθρο τους.
Το σινάφι –όπως το λέμε– έχει υπάρξει πολλές φορές αυστηρό μαζί μου και κάποιες φορές και άδικο. Δεν μου συγχωρεί μια στιγμή που εγώ θα πειραματιστώ με κάτι και πιθανώς να μην είναι τέλειο, όπως θα ήταν κάτι που στηρίζεται σε μια θεατρική συνταγή».