Το 1959, ο Γιάννης Φέρτης συνάντησε για πρώτη φορά την Ξένια Καλογεροπούλου κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής του ως θεατής στα γυρίσματα μιας ταινίας στην οποία εκείνη πρωταγωνιστούσε.
Τον επόμενο χρόνο, βρέθηκαν ξανά μπροστά στο φακό κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Αγάπη και θύελλα». Κατά τη διάρκεια αυτής της συνεργασίας, ερωτεύτηκαν και ζήσανε τη δική τους ιστορία αγάπης.
Τον Ιούνιο του 1964, στο γραφικό εκκλησάκι του μοναστηριού της Καισαριανής, επέλεξαν να ανταλλάξουν όρκους αιώνιας αγάπης μετά από τέσσερα χρόνια σχέσης. Αν και ο γάμος τους διανύθηκε με εξίσου μεγάλη ατραξία όπως ήταν και η σχέση τους, προσπάθησαν να διατηρήσουν την εκδήλωση μακριά από τη δημοσιότητα, παρακαλώντας τους δημοσιογράφους να διατηρήσουν απόρρητες τις λεπτομέρειες σχετικά με την ημερομηνία και την ώρα του γάμου τους.
Ο προθυμία τους να αποφύγουν τα επεισόδια που συνήθως συμβαίνουν σε γάμους προσωπικοτήτων του καλλιτεχνικού κόσμου ήταν εμφανής. Βέβαια, το περιστατικό έγινε γνωστό και έτσι το μοναστήρι γέμισε από επισκέπτες, οι οποίοι ωστόσο διατηρήθηκαν σε ένα επίπεδο ευπρέπειας λόγω της παρουσίας υπηρεσιών ασφαλείας στον χώρο.
Το λευκό νυφικό, το οποίο είχε σχεδιαστεί από την επώνυμη ενδυματολόγο Ηρώ Μπιφέρνου, κατασκευάστηκε από οργάντζα βαμβακερή και ήταν εξολοκλήρου κεντημένο.
Το ζευγάρι πραγματοποίησε το γαμήλιο ταξίδι του στο Ναύπλιο, το οποίο συνδυάστηκε με τα εξωτερικά γυρίσματα για την ταινία «Στην σκιά μιας άλλης», στην οποία είχαν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Η σπουδαία ηθοποιός στα 86 της χρόνια Ξένια Καλογεροπούλου, δηλώνει πως νιώθει ακόμα δημιουργική και ενεργή.
Η ηθοποιός και θεατρική συγγραφέας μίλησε στην «Καθημερινή» για την απώλεια που τη στιγμάτισε ενώ αποκάλυψε ότι και ο Γιάννης Φέρτης αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας.
«Ο θάνατος του συζύγου μου, του Κωστή, το 2013, ήταν η μεγαλύτερη απώλεια. Τώρα είναι ο καημένος ο Γιάννης (Φέρτης) που έχει προβλήματα, αλλά ευτυχώς έχει δίπλα του τη σύζυγό του, τη Μαρίνα (Ψάλτη) που τον φροντίζει. Εγώ είχα τον Κωστή μου. Δεν είναι εύκολο να χάνεις τον άνθρωπό σου. Έχω τα παιδιά του και τα εγγόνια» δήλωσε χαρακτηριστικά.
«Τον Ιούνιο με τίμησε το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, με έκανε επίτιμη διδάκτορα του Παιδαγωγικού Τμήματος Προσχολικής Ηλικίας – τα έχασα. Νύχτες αγωνίας για το λογύδριο που θα βγάλω. Αυτή η ανακατωσούρα μου έφερε στη μνήμη όλη την περιπέτεια για το παιδικό θέατρο που έζησα. Μια περιπέτεια μισού αιώνα. Τον Δεκέμβριο θα με τιμήσει και το Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Αυτά με παρακίνησαν να θυμηθώ και τώρα να γράψω ένα βιβλίο. “Πριν τα ξεχάσω. Μισός αιώνας θέατρο για παιδιά” είναι ο τίτλος του. Θα το βγάλει η Έλενα Πατάκη. Γλυκιά η αναστάτωση να ξεκινήσεις πάλι» πρόσθεσε.
Η ηθοποιός δήλωσε στη συνέχεια: «Παλιότερα έκανα μαθήματα κομπιούτερ για τυφλούς, αλλά από το καλοκαίρι μειώθηκε κι άλλο το λίγο που βλέπω. Βρήκα την Τζούλια στην οποία τα υπαγορεύω, τα συζητάμε και επιπλέον μαλάκωσε και το αίσθημα της μοναξιάς. Έγραψα και ένα νέο παραμύθι “Τα δώρα του βασιλιά της θάλασσας” που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Μάρτης, την Άννα Παπαφίγκου».
«Δεν είναι εύκολο να ανασύρεις αναμνήσεις 50 χρόνων. Πήρα την Υβόννη Μαλτέζου, τον Σταμάτη Φασουλή, τους ρωτάω όσα ξέχασα. Όλα ξεκίνησαν το 1972, επί χούντας.
Η κατάσταση ήταν καταπιεστική και δυσάρεστη, ήθελα να κάνω κάτι χαρούμενο κι αλλιώτικο. Μάζεψα μια εξαιρετική παρέα -Λήδα Πρωτοψάλτη, Μηνάς Χατζησάββας, Υβόννη Μαλτέζου, Σταμάτης Φασουλής. Τότε δεν υπήρχαν παραστάσεις για σχολεία. Όλοι με προέτρεψαν να δω τον Ασλανίδη, υφυπουργό Παιδείας. Με δέχθηκε, και την ώρα που πήγα να θέσω το πρόβλημα, χτύπησε το τηλέφωνο και τον άκουσα να λέει στον συνομιλητή του: “Αυτό το τραγούδι που λέει να σπάσουμε τις αλυσίδες, να μην ξανακουστεί ποτέ, καταλάβατε;”. Σαν είδε, κλείνοντας το τηλέφωνο, το κατάπληκτο βλέμμα μου, είπε: “Ε, δικτατορία έχουμε, τι να κάνουμε;”. Στη Μεταπολίτευση έθεσα εκ νέου το ζήτημα στον Καραμανλή. ‘Υπομονή”, μου είπε. Υπομονή κάναμε επτά χρόνια, θα κάνουμε και με σας; Στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ τα έργα έπρεπε να εξετάζονται από επιτροπή του υπουργείου Παιδείας για να εγκρίνονται. Τότε παίζαμε ένα έργο της Αλκης Ζέη. Απαγορεύτηκε ως πολύ δεξιό. Έχω πολλά να θυμηθώ στο βιβλίο που γράφω. Από μικρή μου άρεσε το γράψιμο.
Δεν μου έφεραν εμπόδια οι γονείς, παρά μόνο ένα άθελά τους. Είχα πάει στον Κουν, με πήρε από καλό και μου είπε θα με πάρει μαθήτρια πριν τελειώσω το σχολείο, αλλά η Τασσώ Καββαδία είπε στον θείο μου Γιώργο Παππά ότι το Θέατρο Τέχνης είναι ο ναός της ανωμαλίας. Ο πατέρας μου αρνήθηκε και έτσι βρέθηκα στην Αγγλία, στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης. Φριχτή σχολή. Μετά ο θείος ήθελε να βοηθήσει και έτσι μπήκα το 1958 στον θίασο του Μίμη Φωτόπουλου. Ούτε εκεί έμαθα τίποτα. Μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω πώς είναι το καλό θέατρο».
«Τον εαυτό μου ως ηθοποιό τον βρήκα όταν έπαιξα έξω από την “Πόρτα”, στον Λευτέρη Βογιατζή, στο “Αμόρε”, με τον Θ. Μοσχόπουλο, μετά με τον Δ. Καραντζά κ,λπ. Απελευθερώθηκα. Έμαθα θέατρο από τους νέους. Με αγαπάνε πολύ οι νέοι καλλιτέχνες, συνεννοούμαι, με τους παλιότερους καθόλου. Όταν δούλεψα στο θέατρό μου με πρωταγωνιστές όπως ο Παπαμιχαήλ, ο Παράβας κ.ά., δεν καταλάβαιναν το θέατρο με τον ίδιο τρόπο. Στα 86 μου καταλαβαίνω πώς μπορεί κανείς να χαρεί το θέατρο, αλλά είναι αργά πια. Τώρα μου πρότειναν να παίξω ένα ρόλο σε έργο του Στρίντμπεργκ, σε δύο χρόνια στο Εθνικό Θέατρο. Μπορεί να μην υπάρχω».
«Στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο τα κάναμε βιαστικά. Άντε πες τα λόγια σου, παίξε, φύγε. Διασκέδασα στις κωμωδίες, αλλά υπέφερα στα μελό. Γύρισα πολλές ταινίες που δεν έπρεπε, αλλά τότε έπρεπε να εξασφαλίσουμε χρήματα για τον θίασο που είχαμε με τον Γιάννη Φέρτη. Μου έλεγε αργότερα ο Κωστής: “Βλέπω αυτές τις ταινίες και δεν είσαι εσύ. Είσαι άλλη”. Άλλη ήμουν κι όταν τις γύριζα» κατέληξε.