Η 19χρονη Λήδα Μανθοπούλου, στην πρώτη της εμφάνιση σε Παραολυμπιακούς Αγώνες έγραψε ιστορία κατακτώντας το αργυρό μετάλλιο στα 100μ (Τ38) με 12.49 κάνοντας και πάλι ατομικό ρεκόρ.
Η Λήδα Μανθοπούλου, στο κατοστάρι της ζωής της (μέχρι το επόμενο) μπήκε στον τελικό με την 3η καλύτερη επίδοση και παρά το γεγονός πως και πάλι «κόλλησε» στην εκκίνηση, μετά τα 60 μέτρα ανέπτυξε και πάλι ταχύτητα και με τρομερό φίνις ολοκλήρωσε σε 12.49 (+0,8) κάνοντας για 2η φορά ατομικό ρεκόρ κατακτώντας το αργυρό μετάλλιο.
Έχασε μόνο από την Κολομβιανή Κάρεν Τατιάνα Παλομεκέ Μορένο που έκανε παγκόσμιο ρεκόρ με 12.26! Το χάλκινο μετάλλιο πήγε στην επίσης Κολομβιανή Ντάριαν Χιμένεθ Σάντσεθ με 12.53.
«Είναι βαρύ και πολύ ωραίο το μετάλλιο, δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Θα κοιμηθούμε αγκαλιά απόψε» δήλωσε η Λήδα Μανθοπούλου.
Πολλά χρόνια αθλήτρια, με διακρίσεις σε πανελλήνιους αγώνες, μετά τη διάγνωσή της με σκλήρυνση κατά πλάκας, πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, στράφηκε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες.
«Στην αρχή ήταν πάρα πολύ δύσκολο, χρειάστηκα τουλάχιστον έξι μήνες να συνηθίσω τις αλλαγές στο σώμα μου, στον οργανισμό μου, πάρα πολύ μεγάλες, πόνοι, άλλαξε πάρα πολύ η καθημερινότητά μου, ξαναμπήκα σιγά σιγά στο γήπεδο, στην αρχή δίστασα, αλλά είναι κάτι που μου αρέσει, το αγαπώ και θα το συνεχίσω» δήλωσε πρόσφατα στην ΕΡΤ3.
«Η Λήδα δουλεύει με πειθαρχία και με πολύ καλό πρόγραμμα, είναι ένα αξιόλογο πλάσμα, είναι μαχήτρια και μέσα στον αγώνα τα δίνει όλα» πρόσθεσε η προπονήτριά της, Βασιλική Μπεκιάρη, λίγο πριν από τον μεγάλο αγώνα στο Παρίσι.
Πατέρας της Λήδας ήταν ο γνωστός ηθοποιός Αίαντας Μανθόπουλος, ο οποίος έφυγε από τη ζωή τον Οκτώβριο του 2023, σε ηλικία 61 ετών. Είχε γίνει ευρύτερα γνωστός στο ελληνικό κοινό μέσα από τη συμμετοχή του στη δημοφιλή σειρά «Δυο Ξένοι», και συγκεκριμένα στη δεύτερη σεζόν της, όπου υποδύθηκε το σύντροφο της πρωταγωνίστριας. Ο ίδιος είχε εμφανιστεί, ακόμα, στις σειρές «Απαράδεκτοι», «Κωνσταντίνου και Ελένης», «Λίφτινγκ» και «Κόκκινος Κύκλος».
Όταν έφυγες δε πίστευα ότι ήταν αλήθεια ή μαλλον δεν ήθελα να το πιστέψω αλλά ποτέ δεν έφυγες από δίπλα μου 18 χρόνια. Όσα περάσαμε κλαματα,χαρές,νοσοκομεία,τσακώμοι, γέλια, νίκες στον στίβο, άπειρες παραστάσεις στο θέατρο μου σε έβλεπα με τον αδερφό μου πίσω στα καμαρίνια και μαθαίναμε τα λόγια πιο γρήγορα από σένα. Το θέατρο που έδινε και δίνει σε εσένα στον αδερφό μου στην μητέρα μου και σε εσένα πάντα ζωή είναι κατι που μας ενώνει και τους τέσσερις μας μαζί. Όταν έφυγες πήγα και εκανα τις μάσκες του θεάτρου τατουάζ για εμάς, για εσένα… για να σε έχω πάντα δίπλα μου, για να θυμίζω στον εαυτό μου ότι μπορώ και να γελάω και να κλαιω για να μου απαλύνει τον πόνο που ζω όλους τους μήνες, παλεύοντας ταυτόχρονα με την σκλήρυνση κατά πλάκας… Η μονάκριβη σου κόρη όπως με φώναζες σε αγαπάει στο άπειρο και πίσω…