O Λάκης Γαβαλάς δημοσίευσε μια φωτογραφία από το παρελθόν και συγκεκριμένα από την ηλικία των 19 ετών, στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram.
Ο σχεδιαστής μόδας γύρισε τον χρόνο πίσω και μοιράστηκε με τους ακόλουθούς του μια φωτογραφία, την οποία συνόδευσε με την εξής λεζάντα:
«Hello my friends. Here in my 19th. Ποιος ξέρει που κοιτούσα τότε. Κάπου ψηλά, ανυποψίαστος για το τι η ζωή θα φέρει.
Αμούστακο αγόρι με παχιά φρύδια, πυκνά μαλλιά, νευρώδες μυϊκό σώμα ευθυτενή παράστημα, και ήδη γνώστης πολλών συμπτώσεων. Ποτέ δεν κοίταξα κάτω, ακόμη κι όταν άκουσα την απόφαση για την φυλάκισή μου, παρά μόνο στις λειτουργίες, όταν ακούω το.. του Κυρίου δεηθώμεν ειρήνη πάσι..
Θα πάω στην πορεία της ζωής μου, θα περνούν οι δεκαετίες, θα γίνω 29, μετά 39, μετά 49, μετά 59, μετά 69… πω πω βρέθηκα να μετράω, βαρέθηκα να είμαι το καλό παιδί.. Μπορεί σύντομα να αλλάξω. Για κάποιους θα είναι επικίνδυνο. Ισως χάσουν τον ύπνο τους, εκτός από τα υπάρχοντά τους…».
Η φωτογραφία του Λάκη Γαβαλά από το μακρινό παρελθόν
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.Advertisement
Ο Λάκης Γαβαλάς για τα παιδικά του χρόνια
Για τα παιδικά του χρόνια, σε συνέντευξή του στο Bovary.gr, υπογράμμισε «από μικρός καταπιανόμουν με πολλά πράγματα. Ήμουν στη Γαλλική Σχολή και είχαμε πάρα πολλά μαθήματα. Έκανα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά. Είχα χορούς και πολύ παιχνίδι. Εγώ και τα αδέρφια μου είμαστε μεγαλωμένοι με αγάπη. Ήμασταν μια δεμένη και αγαπημένη οικογένεια, στην οποία ο ένας ήθελε την εξέλιξη του άλλου. Ο μπαμπάς και η μαμά κοιμόντουσαν αγκαλιασμένοι και με τα χέρια πιασμένα. Όταν ο μπαμπάς πέθανε, η μαμά καθημερινά, σαν να ήταν θρησκεία, μιλούσε γι’ αυτόν καθημερινά για ώρες. Μας έλεγε “θέλω να πάω να τον βρω”».
Και συμπληρώνει ο Λάκης Γαβαλάς “φίλους δεν προλάβαινα να έχω. Αλλά όλοι με ρωτούσαν, τι τρως, τι ώρα κοιμάσαι. Για τα υπόλοιπα παιδιά ήμουν ένα ιδιαίτερο άτομο, αλλά για μένα ήμουν νορμάλ. Όταν ήμουν στη Γαλλική Σχολή διάβαζα περιοδικά, αλλά και τα μαθήματά μου. Ανήκα σε ένα δικό μου σύμπαν, αλλά και στο θρανίο μου. Έτσι είμαι εγώ, μέχρι και σήμερα. Δεν θέλω να ιδρυματοποιούμαι, να με βαριέμαι. Είμαι ένα άτομο που, αν με άφηνα, ύστερα από όλα τα τραγικά γεγονότα που μου έχουν συμβεί, μπορεί και να πέθαινα από θλίψη. Οπότε, λέω στον εαυτό μου “Λάκη, όπου πάει το μηχάνημα πήγαινέ το”. Στο σχολείο ήμουν καλός μαθητής, γιατί έπρεπε να δείξω σε όλους ότι είμαι πρώτος. Αλλά ήταν και ο τρόπος που έλεγα το μάθημα, που το χρωμάτιζα, που με έκανε να ξεχωρίζω. Όταν έκανα σκανδαλιά, μου έλεγε ο Σερ «Γαβαλά τι είπαμε τώρα». Αλλά βέβαια πάντα ήξερα, γιατί το έκανα επίτηδες, για να με σηκώσει. Με όλα τα παιδιά είχα καλή σχέση, πηγαίναμε βαρκάδες στον Πειραιά».
