Για την προσωπική της ζωή μίλησε μεταξύ άλλων η Κατερίνα Γερονικολού σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό HELLO.
Στα αναπάντεχα ανήκει σίγουρα και η απώλεια του πατέρα σου. Τι σε δίδαξε αυτή η συνθήκη ζωής;
Μία από τις αγαπημένες μου δουλειές είναι το σίριαλ «Κι όμως είμαι ακόμα εδώ», που προβάλλεται πάλι από την ΕΡΤ1, τα απογεύματα. Τη λάτρεψα αυτήν τη σειρά διότι μου δόθηκε ένας ρόλος σχεδόν αυτοβιογραφικός – αν και δεν είμαι υποχόνδρια. Θέλω, όταν τελειώνει η ημέρα, να λέω ότι την έζησα όπως θα έπρεπε να τη ζήσω, χωρίς τους λάθος ανθρώπους δίπλα μου, χωρίς τοξικότητα, με μια δουλειά που με ικανοποιεί, με συνεργασίες που επιλέγω και που με κάνουν ευτυχισμένη. Το περιβάλλον μάς κάνει αυτούς που είμαστε.
Η απώλεια λοιπόν εμένα με δίδαξε ότι επειδή στη ζωή συμβαίνουν αναπάντεχα, δεν τα ελέγχουμε όλα και δεν γνωρίζουμε πόσο θα ζήσουμε, οφείλουμε να δίνουμε αξία στην κάθε μας μέρα. Με έμαθε να ζω τη στιγμή. Είναι λάθος να λέμε «θα πάω ταξίδι με τον αγαπημένο μου σε ένα χρόνο». Όχι ότι αυτό σημαίνει πως δεν με νοιάζει τι θα γίνει σε πέντε χρόνια ή πως αδιαφορώ για το μέλλον μου, αλλά αυτό που μπορώ να ζήσω τώρα θέλω να το ζήσω τώρα
Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία;
Όχι, δεν έχω κάνει και, απ’ ό,τι έχω καταλάβει, είμαι από τους ελάχιστους.
Κατερίνα Γερονικολού: Η σχέση της με τον χρόνο
Ζεις την αγωνία του χρόνου που περνά;
Θεωρώ πως όταν μπω στη δεκαετία των 40, θα δυσκολευτώ, όπως δυσκολεύτηκα μπαίνοντας στα 30. Στο μυαλό μας είναι όλα, αλλά, όπως και να το κάνουμε, τα ακούμε τα νούμερα. Οι αλλαγές όμως γίνονται σιγά σιγά και η φύση μάς δίνει τη δυνατότητα να τις επεξεργαστούμε και να τις αποδεχθούμε. Επίσης, για τον ηθοποιό ο χρόνος έχει ένα έξτρα ενδιαφέρον καθώς περνά πίστες. Ξεκίνησα από μαθήτρια στον «Λάκη τον Γλυκούλη», μετά έγινα 20άρα και τώρα, στην ταινία «Κουραμπιέδες από χιόνι», παίζω τη μαμά δύο παιδιών.
Φαίνεσαι άνθρωπος που αγαπά το σώμα και την επιδερμίδα του και δεν θα έμπαινε στη διαδικασία να κάνει πράγματα που θα αλλοίωναν την εξωτερική του εικόνα.
Δεν μου αρέσουν οι υπερβολές. Δεν ξέρω τι θα κάνω σε δέκα χρόνια από τώρα, αλλά μπορώ να πω ότι θαυμάζω τις γυναίκες που μεγαλώνουν όμορφα. Τώρα, το πώς γίνεται αυτό θα το δείξει ο χρόνος.
Έχεις κάνει κάτι μέχρι τώρα;
Όχι κάτι παρεμβατικό. Προσέχω πολύ το δέρμα μου και βάζω τις κρέμες μου με συνέπεια. Πιστεύω ότι όλα είναι θέμα ηλικίας. Θα κάνω οτιδήποτε χρειάζεται για να νιώθω εγώ καλά. Δεν είμαι σε τίποτα κατά, αλλά στην ώρα του.
Για τη σχέση της με τον Γιάννη Τσιμιτσέλη
Ο Γιάννης Τσιμιτσέλης είναι ο σύντροφός σου και έχετε συνεργαστεί αρκετές φορές επαγγελματικά. Πώς είναι να συνυπάρχετε στο χώρο της δουλειάς;
Αυτό για κάθε ζευγάρι διαφέρει. Με τον Γιάννη, με κάποιον τρόπο, ταιριάζουμε και στη δουλειά, χωρίς αυτό να μας κάνει καλύτερο ή όχι ζευγάρι. Βλέπουμε τα πράγματα από κοινή σκοπιά, αγαπάμε τη δουλειά μας και αυτό μάς ενώνει. Την ταινία «Για Πάντα» τη βλέπουμε και συγκινούμαστε ακόμη. Είμαστε περήφανοι για αυτά που έχουμε κάνει παρέα. Τυχαίνει να είναι δουλειές που εγώ προσωπικά χιλιοϋπογράφω. Δεν θα ήθελα να σταματήσουμε να συνεργαζόμαστε, ίσως να κάνουμε διαλείμματα γιατί κι εγώ θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα, όπως κι εκείνος. Δεν θα ήθελα όμως αυτό να τελειώσει.
Τι αγαπάς στον Γιάννη; Ποια στοιχεία του χαρακτήρα του ξεχωρίζεις;
Αγαπώ το ότι είναι αυτοδημιούργητος, δυνατός και ήρεμος. Μου αρέσει η αγκαλιά του και σέβομαι το πόσο προσγειωμένος είναι. Παρόλο που είναι ένας άνθρωπος –όπως το βλέπω εγώ– που έχει ανέβει ένα βουνό, τα πόδια του βρίσκονται στους πρόποδες.
Τι παίρνεις από τη σχέση σου με τον Γιάννη και τι εκείνος από σένα;
Αυτό που με διδάσκει ο Γιάννης είναι η ψυχραιμία, την οποία εγώ δεν διαθέτω πάντα. Είναι ήρεμη δύναμη! Αυτό που παίρνει ο Γιάννης από μένα –υποθέτω, γιατί δεν το έχουμε συζητήσει ποτέ και μπορεί να έχω λανθασμένη εντύπωση– είναι την αίσθηση ότι όπως εγώ μπορώ να στηριχτώ πάνω του, έτσι κι εκείνος έχει άνθρωπο να στηριχτεί. Υπάρχει δηλαδή μια ισοτιμία που είναι απελευθερωτική. Όταν θέλω να χοροπηδήσω από τη χαρά μου για κάτι, ξέρω ότι αυτή η χαρά δίπλα στον Γιάννη θα διπλασιαστεί.
Το κεφάλαιο «γάμος – παιδιά»
Σε μια συνέντευξή σου είπες: «Κουράστηκα να με ρωτούν για το αν θα παντρευτώ και το αν θα κάνω παιδιά».
Δεν είναι ότι κουράστηκα ούτε θεωρώ ότι αυτή η ερώτηση γίνεται εκ του πονηρού. Θεωρώ ότι γίνεται στο πλαίσιο μιας ρουτίνας. Όμως, βλέποντας γύρω μας πόσο δύσκολη είναι κάποιες φορές η τεκνοποίηση, νομίζω πως με αυτή την επαναλαμβανόμενη ερώτηση είναι σαν να υποδεικνύουμε στη σύγχρονη γυναίκα ότι ο δρόμος για την ευτυχία είναι ο γάμος και η απόκτηση ενός παιδιού.
Εγώ δεν πιστεύω ότι αυτά τα δύο είναι εχέγγυα ευτυχίας. Ούτε κατά του γάμου είμαι ούτε κατά των παιδιών. Το αντίθετο! Όταν βλέπω ευτυχισμένους γάμους, ζηλεύω με την καλή έννοια και το ίδιο συμβαίνει με τις όμορφες οικογένειες. Απλώς, δεν μου αρέσει να συνδέουμε την ευτυχία με αυτά τα δύο γεγονότα. Μπορείς να είσαι ευτυχισμένος και χωρίς αυτά και, αν τύχει να έρθουν ένα παιδί και ένας γάμος –μιλώ γενικότερα–, ωραίο είναι κι αυτό. Επίσης, αυτές τις ερωτήσεις δεν τις κάνουν με την ίδια συχνότητα στους άντρες.
