Η Ελεονώρα Μελέτη μπορεί να είναι μια εξαιρετική δημοσιογράφος και τηλεπαρουσιάστρια είναι όμως και άνθρωπος με τα πάνω και τα κάτω της όπως όλοι μας. Της αρέσει να επικοινωνεί με τους ακολούθους της και βέβαια να μοιράζεται εμπειρίες και σκέψεις μαζί τους.
Η ίδια λατρεύει τα social media και συγχρόνως διαθέτει και το δικό της site στο οποίο και αρθρογραφεί ενώ αρκετά από τα άρθρα της αφορούν σε θέματα μαμάδων, παιδιών και γενικότερα της οικογένειας καθώς την απασχολούν ενώ και η ίδια έχει αποκτήσει πλέον το know how.
Σε ένα μακροσκελές κείμενο σχετικά με ένα θέμα που απασχολεί ιδιαίτερα τις νέες μητέρες και δεν είναι άλλο από το λιγοστό ύπνο λόγω του θηλασμού και της φροντίδας ενός νεογνού η ίδια έγραψε: «Κάθε δύο ώρες, ξυπνούσα μέσα στη νύχτα, έπαιρνα την Αλεξάνδρα καθόμασταν στη καρέκλα θηλασμού την τάιζα, την άλλαζα, την έβαζα στο λίκνο και πάλι από την αρχή. Μετά τους πρώτους 6 μήνες, «μετακόμισα» την Αλεξάνδρα στο δικό της δωμάτιο, και συνεχίστηκε ακριβώς το ίδιο σκηνικό για ακόμα δύο μήνες. Συνολικά 8 μήνες τα νεύρα μου από την αϋπνία, ήταν κρόσσια. Έφτασα άπειρες φορές στο πρόθυρα ψυχολογικής κατάρρευσης που είχαν ως αφορμή την εξάντληση από τον «κακό» ύπνο.
Πολλές φορές είχα κοιμηθεί με τη μικρή στη καρέκλα θηλασμού άλλες πάλι φορές είχα κοιμηθεί δίπλα στη κούνια της, ακουμπώντας το κεφάλι μου στα κάγκελα της κούνιας, ενώ τα ξεσπάσματα μου με κλάματα μέσα στην ημέρα λόγω κούρασης ήταν συχνά. Μέχρι που μία μέρα, δεν άντεξα. Ήμουν ήδη στους 8 μήνες θηλασμού και ήθελα ακόμα άλλους 5 για να φτάσω το στόχο μου. Δεν θα άντεχα, και σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να σταματήσω το θηλασμό νωρίτερα απ όσο είχα θέσει στο μυαλό μου ως ιδεατό, μόνο και μόνο επειδή δεν κοιμόμουνα.
Ασυναίσθητα και χωρίς πρόθεση πήρα την Αλεξάνδρα από την κούνια της και αντί να πάω να τη θηλάσω στην καρέκλα πήγα και ξάπλωσα στο κρεβάτι μας. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι της συγκοίμησης. Ευτυχώς το κρεβάτι μας είναι υπέρδιπλο, και ένιωθα άνετα αλλά και ασφαλής ότι υπάρχει χώρος για όλους. Από την άλλη, το ότι κοιμάμαι με το «ένα μάτι ανοιχτό» όπως λένε, μου έδινε τη σιγουριά ότι δεν θα θέσω ποτέ το παιδί μου σε κίνδυνο» , έγραψε χαρακτηριστικά.
Και κατόπιν πρόσθεσε: «Αποφασίσαμε να ακούσουμε την ανάγκη του παιδιού μας να είναι μαζί μας προκειμένου να νιώθει ήρεμο και ασφαλές. Αποφασίσαμε να την εμπιστευτούμε και να της δώσουμε το χώρο και το χρόνο να νιώσει η ίδια έτοιμη να φύγει από κοντά μας και να νιώσει αυτόνομη και ανεξάρτητη. Αποφασίσαμε να δούμε από κοινού και τι είναι εκείνο που μας βοηθάει να λειτουργούμε καλύτερα ως οικογένεια. Πως η σχέση μας έχει λιγότερο ένταση και πως νιώθουμε πιο ευτυχισμένοι . Η Αλεξάνδρα ακόμα ξυπνάει μέσα στη νύχτα. Πάει να κλάψει, αλλά περιορίζεται σε μία μικρή γκρίνια μεταξύ «ύπνου και ξύπνιου». Ψελλίζει ένα γλυκό ζεστό «μαμάααα» και τη νιώθω που με ψάχνει. Ψάχνει να με βρει δίπλα της, αγγίζει το πρόσωπο μου και κολλάει το δικό της μουτράκι πάνω στο δικό μου. Ξαπλώνει πάνω μου, και μόλις της πω «εδώ είμαι γλυκιά μου» γέρνει στο μέρος της καρδιάς, και αποκοιμιέται. Σαν ένα μικρό κουτάβι που νανουρίζεται από τους χτύπους της καρδιάς» .
Μάλιστα, θέλησε να ξεκαθαρίσει: «Το κείμενο αυτό δεν είναι προπαγάνδα υπέρ του «από κοινού ύπνου», δεν συμβουλεύει και δεν προτρέπει τις μαμάδες να κοιμούνται με το παιδί τους και σε καμία περίπτωση δεν έχει στόχο και πρόθεση να επηρεάσει απόψεις, να διαμορφώσει γνώμες και να κατευθύνει» .