Μία καρκινοπαθής γυναίκα που διαγνώστηκε με καρκίνο του τραχήλου της μήτρας, κατάφερε να μείνει έγκυος, να γεννήσει και να θεραπευτεί.
Συγκεκριμένα, η Χριστίνα Καπάτου, το 2016, στα 19 της, διαγνώστηκε για πρώτη φορά με νεοπλασία, που είναι ένα στάδιο πριν από τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας και όπως εκμυστηρεύτηκε στο Marie Claire και την Εβίτα Τσιλοχρήστου, το έμαθε τυχαία μετά από κάποιες αιματολογικές εξετάσεις που είχαν διαφορετικές τιμές και σύντομα βρέθηκε να κάνει το πρώτο της χειρουργείο.
«Παρακολουθούσα τους καρκινικούς δείκτες κι ενώ γι’ αρκετό καιρό δεν υπήρξε επανεμφάνιση, στους 14 μήνες εμφανίστηκε ακόμη πιο επιθετικά από πριν. Επέστρεψα στην Αθήνα για να βρίσκομαι κοντά στο νοσοκομείο που με παρακολουθούσαν στενά. Ουσιαστικά άφηνα τις σπουδές μου δίχως να ξέρω το θα γίνει. Μου ήταν δύσκολο, γιατί εκεί εργαζόμουν, είχα μπει γενικά σ’ ένα ρυθμό ζωής. Tρεις μήνες μετά αφότου επέστρεψα στην Αθήνα, μου είπαν ότι έπρεπε να ξαναχειρουργηθώ.»
Η καρκινοπαθής γυναίκα είχε μηδαμινές πιθανότητες να γίνει μητέρα
«Πριν από το δεύτερο χειρουργείο μου, μίλησα με τρεις γιατρούς και όλοι μου έλεγαν το ίδιο: “Κάνεις το χειρουργείο και ξεχνάς το να κάνεις παιδιά…” Εκεί για να πώ την αλήθεια μου, δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Γιατί αφενός πάντα ήξερα, ότι κάποια στιγμή θα ήθελα να γίνω μητέρα, όπως το σκέφτεται κάθε κοπέλα στα 19-20 ή σαν έφηβη και αφετέρου γιατί θα έπρεπε να πάρω μια απόφαση που θα μ’ επηρέαζε για όλη μου τη ζωή, αλλά όχι για εκείνη τη στιγμή. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση για κάτι που ίσως ήθελα δέκα χρόνια μετά… Οι κοντινοί μου άνθρωποι, με συμβούλευαν στο να μην προχωρήσω, ελπίζοντας – κυρίως λόγω ηλικίας – ότι κάτι θ’ άλλαζε και θα γινόμουν καλά. Εγώ πήγα κόντρα στο ρεύμα και είπα πως θα το κάνω.
Τελικά προχώρησα στο δεύτερο χειρουργείο και περίπου 11 μήνες μετά είναι Οκτώβρης και γίνεται διάγνωση με ακόμη πιο επιθετικό στάδιο, συγκεκριμένα βρισκόμουν στο στάδιο 3. Ήμουν συντετριμμένη, γιατί όταν συμβαίνει αυτό σε τέτοια ηλικία που το σώμα είναι πολύ καλύτερα από τα 70 σου π.χ χρόνια, τι να περιμένεις; Είναι Ιανουάριος, μετά τις επαναληπτικές μου εξετάσεις και βρίσκομαι στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας, ώστε να μιλήσω με τον γιατρό μου. Του λέω λοιπόν ότι θέλω να τ’ αφαιρέσω όλα, με την ελπίδα ότι δεν θα βγει κάπου αλλού.
Εκεί συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο και για τον γονιό. Θυμάμαι τη μητέρα μου να είναι βράχος μπροστά μου, αλλά την είχα πετύχει σε στιγμές που δεν γνώριζε ότι είμαι εκεί, να λυγίζει».
Παρά τα όσα είπαν οι γιατροί, η καρκινοπαθής γυναίκα έμεινε έγκυος
«Σ’ εκείνο λοιπόν το ραντεβού με το γιατρό – κι ενώ δεν υπήρχε η περίπτωση και η δυνατότητα εγκυμοσύνης – ήμουν ήδη έγκυος! Χωρίς να το γνωρίζω… Κι ενώ λοιπόν, λέω στο γιατρό μου ότι θέλω να τ’ αφαιρέσουμε όλα κι ότι είμαι αποφασισμένη, μου πρότεινε να περιμένω δύο εβδομάδες ώστε να το σκεφτώ καλύτερα. Θα ήταν κάτι μόνιμο κι επειδή είχαμε συζητήσει και κάποια άλλα σενάρια όπως το να καταψύξω ωάρια κλπ., ήθελε να είμαι σίγουρη.
Το ραντεβού με το γιατρό είχε γίνει Πέμπτη και τέσσερις μέρες μετά διαπιστώνω πως είχα δυο ημέρες καθυστέρηση. Το συζητάω με την αδερφή μου, με παροτρύνει για τεστ και της λέω αποκλείεται να είμαι έγκυος, μου το είχαν αποκλείσει τόσοι γιατροί. Εγώ πίστευα πως η καθυστέρηση ήταν από το άγχος εκείνης της εβδομάδας. Τελικά κάνω τεστ και βγαίνει θετικό. Στα 20 δευτερόλεπτα μάλιστα το έδειξε… Δεν το πίστευα… Κάνω δεύτερο και τρίτο τεστ πάλι θετικά. Βγαίνω στο σαλόνι, με ρωτάει η μητέρα μου αν έκανα το τεστ, της το ακουμπάω στο τραπέζι και της λέω: θα γίνεις γιαγιά!
Στην αρχή και μέχρι να το συνειδητοποιήσει δεν πολυμιλούσε. Μου έλεγε να περιμένω να κάνω και τις αιματολογικές εξετάσεις, για να είμαστε σίγουρες κι έτσι έγινε. Μόλις το επιβεβαίωσα πήρα τον γιατρό μου τηλέφωνο. Τον ρωτάω “κάθεστε;” “Κάθομαι”, μου λέει. “Είμαι έγκυος!” ΠΑΥΣΗ. Μου λέει, θα σου μιλήσω ειλικρινά. Δεν ξέρω πώς και τι έγινε, κι εμείς οι γιατροί μπορούμε να εξηγήσουμε μέχρι ένα σημείο μερικές φορές. Θα σου πω όμως ότι είναι θεόσταλτο κι ότι ενδεχομένως να είναι και η μόνη σου ευκαιρία εφόσον ήρθαν έτσι τα πράγματα.»
«Ο ογκολόγος μου μ’ έστειλε σ’ έναν ειδικό μαιευτήρα που ειδικεύεται σε δύσκολες εγκυμοσύνες όπως ήταν η δική μου. Τον συναντώ, του εξηγώ, κάνουμε κι έναν υπέρηχο και μου λέει πως είναι πολύ δύσκολο να ολοκληρωθεί η εγκυμοσύνη. Ωστόσο μου είπε να το προσπαθήσω.
Με ανέλαβαν, όντως στο δεύτερο μήνα είχα μία αιμορραγία, ξεκινάω κάποιες αγωγές και μου έλεγαν να είμαι προετοιμασμένη να γεννήσω από τον έκτο μήνα και δίχως να είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρω. Φτάνω στον πέμπτο μήνα, κάνω μια μεγάλη εξέταση που γίνεται τότε, με βλέπει ο γιατρός και μου λέει, αν μου συνέβαινε λίγα χρόνια μετά δεν υπήρχε περίπτωση να αντέξει το σώμα μου. “Και τώρα δύσκολα… Φτάσε στον έκτο”, λέει ο γιατρός. Φτάνω, μου λένε στον έβδομο…
Μην τα πολυλογώ έκλεισα 10 μήνες! Γέννησα στο δέκατο, μάλιστα πήγα και μου προκάλεσαν τον τοκετό. Ο γιατρός μου εντυπωσιασμένος… Είμαι η δεύτερη γυναίκα στην Ελλάδα που γέννησε με ανεπάρκεια τραχήλου και μήτρας, που είναι αποτέλεσμα των χειρουργείων εξαιτίας του καρκίνου. Συνήθως οι γυναίκες που εμφανίζουν καρκίνο στη μήτρα, έχουν γεννήσει γιατί είναι μεγαλύτερες σε ηλικία. Ο ογκολόγος μου δεν είχε παρόμοια περίπτωση σε ηλικία σαν τη δική μου. Με τρίτη δηλαδή επανεμφάνιση και στο στάδιο που βρισκόμουν.»
Αφού γέννησε η καρκινοπαθής γυναίκα, οι εξετάσεις βγήκαν καθαρές
«Αφού γέννησα λοιπόν, σαράντα μέρες μετά, κάνω την εξέτασή μου και δεν έχω τίποτα! Την έχω ακόμη κι έχω πει θα τη βάλω στον τοίχο μου. Εντάξει υπάρχει μια επιστημονική εξήγηση για το πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό, που είναι σχετική με το έμβρυο που στέλνει βλαστοκύτταρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, στα όργανα που έχουν καταστραφεί.
Γέννησα με φυσιολογικό τοκετό, ήταν δύσκολος βέβαια αλλά τα πήγαμε μια χαρά. Λόγω ορμονών βοήθησε η γέννηση του παιδιού σε όλο αυτό αλλά και ο φυσιολογικός τοκετός, επειδή το μωρό περνάει μέσα από τον τράχηλο, γίνεται πιο εξωτερικός και βλέπει ο γιατρός καλύτερα τι γίνεται. Όταν σαράντισε το μωρό κι έκανα εξετάσεις, δεν είχα τίποτα. Κυριολεκτικά τίποτα. Κι έξι μήνες μετά που έχουν περάσει, είμαι καλά. Πέντε χρόνια είχα να πάρω στα χέρια μου καθαρές εξετάσεις. Την πρώτη φορά που βγήκαν τα καλά αποτελέσματα, ήμουν βράδυ στο σπίτι κι όταν το έμαθα ξέσπασα σε κλάματα. Δεν το πίστευα».
