Αντώνης Λουδάρος: Ο γνωστός Έλληνας ηθοποιός παραχώρησε πρόσφατα συνέντευξη σε γνωστό μέσο μαζικής ενημέρωσης και πιο συγκεκριμένα στο περιοδικό «Λοιπόν». Ο Έλληνας ηθοποιός ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικός, όπως συνηθίζει να είναι πάντα στις συνεντεύξεις του, ενώ παράλληλα απάντησε σε όλα τα ερωτήματα που του τέθηκαν. Αναλυτικότερα:
Ερώτηση δημοσιογράφου: Πώς περνάει το καλοκαίρι σου;
Αντώνης Λουδάρος: Η Ελλάδα την έχει γλιτώσει κάπως, γιατί ο κορονοϊός είναι κάτι πολύ σοβαρό, δεν είναι μια γριπούλα. Ίσως επειδή είναι καλοκαίρι, το έχουμε πάρει λίγο στο «σορολόπ», αλλά θέλει πολύ μεγάλη προσοχή. Η λέξη κανονικότητα, που χρησιμοποίησαν, δεν μου αρέσει.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Γιατί;
Αντώνης Λουδάρος: Ποια ήταν η κανονικότητα πριν; Σε τι θέλουμε να επιστρέψουμε και γιατί πρέπει να επιστρέψουμε στο πριν κι όχι να συμμορφωθούμε σύμφωνα με τα δεδομένα που μας δίνει η ίδια η ζωή, ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε πορεία σε πράγματα; Δεν θέλω να ξαναγυρίσω σε μια κανονικότητα όπως πριν. Δεν ήταν καμία κανονικότητα της προκοπής, δεν ήταν κάτι σπουδαίο και συγκλονιστικό αυτό που ζούσαμε πριν τον κορονοϊό.
Πρέπει να μάθουμε απ’ αυτό που μας έχει έρθει. Εν τω μεταξύ, υπάρχουν προφυλάξεις δύο ταχυτήτων, από τη μία λέμε «βάλτε μάσκες», αλλά, αν πας σ’ ένα λιμάνι, οι εταιρείες στοιβάζουν τον κόσμο, το ίδιο συμβαίνει και στις αεροπορικές. Στο θέατρο καθόμαστε θέση παρά θέση και το αεροπλάνο είναι τίγκα. Μέσα σ’ όλο αυτό που ζήσαμε, υπήρξε μια πολύ μεγάλη έκρηξη βίας μέσα στα σπίτια, από τον εγκλεισμό της καραντίνας. Αναγκάστηκε να μείνει ο ένας με τον άλλο και να… ξανασυστηθούμε.
Επιβεβαίωσα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή μας και τρόμαξα για το πόσο ανήμποροι είμαστε μπροστά σε κάτι τέτοιο. Αγάπησα περισσότερο το σπίτι μου, την περίοδο της καραντίνας, επειδή δεν το έβλεπα, ερχόμουν για έναν ύπνο, κι αυτό μου έκανε καλό. Μου έλειψαν πολύ οι φίλοι μου και το να έρθουν στο σπίτι να κάτσουμε παρέα. Είμαι λίγο μονόχνοτος, δεν βγαίνω στα μπαρ. Μου έλειψαν τα ταξίδια, αλλά τ’ αφήνω γι’ αργότερα, όταν αυτό που ζούμε θα είναι παρελθόν.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Κάνεις περιοδεία με το θέατρο αυτόν τον καιρό.
Αντώνης Λουδάρος: Είχα κάνει το χειμώνα το έργο «Σκηνές από ένα γάμο», είναι ίσως από τα σπουδαιότερα έργα που έχει γράψει ο Μπέργκμαν, και ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε με την Παυλίνα Χαρέλα, που είναι η συμπρωταγωνίστρια, πόσο επίκαιρο είναι το έργο αυτό, βλέποντας, παγκόσμια, το ξέσπασμα της ενδοοικογενειακής βίας. Συζητώντας με τις «Όψεις Πολιτισμού», που είναι η εταιρεία παραγωγής, μας πρότειναν να το κάνουμε μια περιοδεία. Άλλες χρονιές κάναμε 50 πόλεις, τώρα μετά βίας κάνουμε 20. Δεν ξανοιγόμαστε, γιατί κι εμείς φοβόμαστε. Η παράσταση βγαίνει με όλο το σκηνικό, δεν κάνουμε φθήνιες, γιατί πολλά έργα βγαίνουν με μια καρέκλα κι ένα τραπέζι ως σκηνικό τους. Κρατάμε αποστάσεις, δεν δεχόμαστε κόσμο στα καμαρίνια, selfie φωτογραφίες από μακριά, μάσκες.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Πόσο εύκολο είναι αυτό για έναν καλλιτέχνη, που επιζητά την επιβεβαίωση και μέσα από τις εκδηλώσεις θαυμασμού από το κοινό;
Αντώνης Λουδάρος: Μετά την παράσταση στα καμαρίνια, λες δυο κουβέντες παραπάνω με το κοινό που έρχεται να μας δει. Τώρα είναι από μακριά, φορώντας κι εγώ πάντα μάσκα, για να τους προστατέψω, αλλά και για να με προστατέψω. Γελάει ο κόσμος, αλλά δεν το κάνω με χιούμορ, το κάνω με πραγματική συνείδηση.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Βρίσκεσαι στο χώρο της υποκριτικής περισσότερα από 30 χρόνια.
Αντώνης Λουδάρος: Γύρω στα 33-34 χρόνια βρίσκομαι στο χώρο της υποκριτικής. Καταξιωμένος με την έννοια ότι την έχω «ψωνίσει» δεν νιώθω, νιώθω, όμως, μια επιβεβαίωση και προσπαθώ να μην κοροϊδεύω ένα κοινό που με πιστεύει.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Πώς μπορεί ο ηθοποιός να κοροϊδέψει το κοινό;
Αντώνης Λουδάρος: Κάνοντας σαχλαμάρες, παίζοντας σαχλαμάρες, η πρόθεση φαίνεται… Στην πορεία μου δεν έχω κάνει κάτι τέτοιο, γι’ αυτό και μ’ εκτιμάει το κοινό.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Το έργο που παίζεις τώρα έχει στοιχεία από τη ζωή σου;
Αντώνης Λουδάρος: Βεβαίως, μ’ έχουν εγκαταλείψει σε σχέση, ενώ το χειρότερο είναι να σ’ εγκαταλείψουν σε σχέση ενώ είσαι μέσα στη σχέση, δηλαδή να καταλαβαίνεις πια ότι σ’ έχει εγκαταλείψει ο άλλος… κι αυτό είναι πολύ οδυνηρό, μέχρι να πάρεις απόφαση να δεις τι θα κάνεις στη ζωή σου. Πολλές φορές έχω εγκαταλείψει κι εγώ, ενώ είμαι σε μια σχέση… Δεν είμαι αθώα περιστερά, τα έχω ζήσει όλα, τα έχω κάνει όλα, μ’ έχουν «πουλήσει», έχω «πουλήσει», έχω απατήσει, μ’ έχουν απατήσει… Μια κανονική ζωή. Αν έχω προδώσει, έχω προδώσει βασικά τον εαυτό μου. Όταν κάνεις μια απιστία, την κάνεις βασικά απέναντι στον εαυτό σου, απέναντι σ’ αυτό που εσύ ήθελες… Ήθελες να είσαι με τον άλλο άνθρωπο για πάντα και το «για πάντα» δεν υπάρχει. Υπάρχει με κάποιες εξαιρέσεις, σε κάποια ζευγάρια που είναι 80 χρόνων, που κρατά στο δρόμο ο ένας το χέρι του άλλου ακόμη…
Ερώτηση δημοσιογράφου: Θα ήθελες να σου συμβεί κάτι παρόμοιο όταν φτάσεις στην ηλικία αυτή;
Αντώνης Λουδάρος: Πάω και τους ρωτάω πώς τα κατάφεραν και μου απαντούν: «Με τρομερό σεβασμό ο ένας απέναντι στον άλλον». Τους θαυμάζω, τους σέβομαι, υποκλίνομαι…
Ερώτηση δημοσιογράφου: Ονειρεύεσαι κι εσύ έναν τέτοιον άνθρωπο στη ζωή σου, μέχρι το τέλος της;
Αντώνης Λουδάρος: Θα έλεγα ναι, αλλά φοβάμαι ότι δεν το πιστεύω πια, μόνοι ερχόμαστε και μόνοι μας φεύγουμε… Πρέπει να μάθουμε να το αποδεχθούμε, να αποδεχθούμε τη μοναξιά μας, είναι κομμάτι της ευτυχίας. Μπορεί να κάνεις οικογένεια, σχέση, γάμους, παιδιά, να νιώθεις μια συντροφικότητα, αλλά η μοναξιά είναι απέναντι και σου χαμογελάει, ξέρει ότι θα σε κερδίσει αργά ή γρήγορα.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Άρα πού ποντάρεις, σκεπτόμενος όλα αυτά;
Αντώνης Λουδάρος: Στο τι σκέπτεται ο εγκέφαλός μου, δεν θέλω το κακό μου και το κακό κανενός.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Υπήρξαν άνθρωποι που θέλησαν το κακό σου και το κατάλαβες;
Αντώνης Λουδάρος: Ναι, στην αρχή δεν τους καταλάβαινα, μου έχουν τύχει κάποιες περιπτώσεις και… φεύγω μακριά. Ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνω, το διαισθάνομαι, νιώθεις τους τοξικούς ανθρώπους, που θέλουν να ρουφήξουν όλη την ενέργειά σου, να πάρουν από σένα το καλύτερο και να σε πετάξουν… Το καταλαβαίνεις αργά ή γρήγορα. Αυτό το έχω συναντήσει σε ανθρώπους στην προσωπική μου ζωή, αλλά και στο επάγγελμα. Υπάρχουν κάποιοι, ελάχιστοι, μέσα στο επάγγελμα, στους οποίους δεν θέλω να λέω ούτε καλημέρα.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Έχεις σκεφτεί τον εαυτό σου θεατρικό επιχειρηματία ή έχοντας ένα θέατρο με το όνομά σου;
Αντώνης Λουδάρος: Θα καταστραφώ, δεν υπάρχει περίπτωση, είμαι ο χειρότερος για να είμαι επιχειρηματίας, δεν το «έχω», μπορώ να κάνω τα πάντα εκτός από το επιχειρηματικό. Με τα λεφτά έχω μια ηλίθια σχέση, είμαι… τρυπιοχέρης. Οι περισσότεροι ηθοποιοί που είναι επιχειρηματίες, δεν βγάζουν λεφτά.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Είναι ωραίο ένας ηθοποιός να έχει και την ιδιότητα του επιχειρηματία;
Αντώνης Λουδάρος: Έχει μεγάλη ευθύνη.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Μπορεί να υπάρξει «δικαιοσύνη», αξιολογώντας σωστά, δεδομένου ότι υπάρχει το οικονομικό συμφέρον του απέναντι σε ταλαντούχους συναδέλφους του;
Αντώνης Λουδάρος: Δύσκολο… Πολύ… Εξαιρετικά δύσκολο. Ή θα πάει με το ταλέντο του άλλου και θα είναι κακός επιχειρηματίας ή με την «τσέπη» του και θα είναι κακός παραγωγός. Πολύ δύσκολα συνδυάζονται αυτά τα δύο. Όσες φορές έχω σκηνοθετήσει και ταυτοχρόνως παίζω σε μια παράσταση, είναι πολύ δύσκολο, δεν περνάω καλά. Υπάρχει από πίσω ένα παρασκήνιο, που περνάω φρίκη. Έρχεται καθένας και σου λέει, «έγινε αυτό, έγινε εκείνο, πες κάτι στο συνάδελφο…», δεν περνάω καλά. Μάλιστα, στο έργο «Η Παριζιάνα», που το είχα σκηνοθετήσει την προηγούμενη σεζόν, είχα ζητήσει να μην παίξω, για να μην το έχω αυτό. Ήταν δύσκολο, γιατί όταν έχεις 30 άτομα πάνω στη σκηνή, όταν αγωνιάς να πας καλά, κι εγώ οφείλω να προστατεύσω, αλλά… όσες φορές έχω σκηνοθετήσει και δεν παίζω έχω περάσει καλύτερα, κι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πέρασα καλά στην «Παριζιάνα», μια χαρά ήταν, αλλά είχε διπλό άγχος και φόρτο μεγάλο κάθε μέρα.
