Στο «The Magazine» μίλησε ο αγαπημένος ερμηνευτής Γιάννης Κότσιρας, ο οποίος αναφέρθηκε στην πανδημία, στο καλλιτεχνικό στερέωμα που έχει υποστεί πλήγμα, στα «στρατόπεδα» εμβολιασμένων και μη αλλά και στην ανάγκη του για την επιστροφή των συναυλιών και της επικοινωνίας με τον κόσμο.
Με προβληματίζει πάρα πολύ το άγχος, ο φόβος και η έλλειψη γνώσης για το αύριο. Είναι κάτι που νομίζω όλους μας πιέζει. Είναι αυτή η καινούργια κατάσταση που κανείς δεν ξέρει αν πρέπει να τη συνηθίσουμε ή αν πρέπει να ονειρευόμαστε κάτι καλύτερο.
Αυτό ήταν μια λύτρωση για όλο τον καλλιτεχνικό κόσμο διότι αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουμε. Αν την τέχνη μας τη μοιραζόμαστε με τον καθρέφτη μας, εντάξει, υπάρχει μια προσωπική ικανοποίηση για την έκφραση, αλλά ταυτοχρόνως είναι μισή. Είμαστε μισοί. Αυτή η επικοινωνία, η επανέναρξη των συναυλιών έστω και με πολύ δύσκολες συνθήκες είναι μια λύτρωση, όπως και να το κάνουμε. Είναι ένας καινούργιος τρόπος επικοινωνίας που και πάλι λέω ότι υπάρχει η απορία απ’ όλους μας και από το κοινό αν είναι κάτι που πρέπει να το συνηθίσουμε, να το δεχτούμε ως μόνιμο ή να το δούμε σαν προσωρινή λύση.
Έτσι ξεκίνησε, ως ένα έμμετρο γράμμα στα παιδιά, στην περίπτωση που δεν θα προλάβαινα εγώ να τους πω κάποια πράγματα, το οποίο αποδείχθηκε αρκετά προφητικό ή εν πάσει περιπτώσει μια σύγχρονη ματιά στην πραγματικότητα. Στενοχωριέμαι από μία άποψη που είναι τόσο αληθινό, αλλά τι να κάνουμε; Έτσι είναι η πραγματικότητα.
Είχα σκεφτεί στην αρχή να το κάνω πιο αλληγορικό, αλλά επειδή ακριβώς το έγραφα για τα παιδιά το έγραφα καταρχάς με όσο πιο απλό τρόπο μπορούσα αλλά ταυτοχρόνως, χωρίς μίσος. Ήθελα αυτό το γράμμα να μη βγάζει ούτε θυμό, ούτε μίσος. Αντίθετα ήθελα να υμνεί τη δύναμη που μπορεί να δώσει η συνεργασία και η αγάπη απέναντι σε όποια τοξικότητα και σε κάθε τι κακό.
Άμα ήταν ωραία η πραγματικότητα θα την ωραιοποιούσα κι εγώ. Δεν είναι ωραία, τι να κάνω; Αυτό είναι και το πρόβλημά μου και στις συνεντεύξεις και σε όλα αυτά που κάνω, ότι είμαι ακριβολόγος και ρεαλιστής. Δεν μπορώ να ζω σε ένα ψεύτικο παραμύθι. Η πραγματικότητα είναι αυτή που ζούμε και όταν έχεις και παιδιά θα πρέπει να τη βλέπεις με άλλα μάτια, με πολύ περισσότερο ρεαλισμό γιατί θα έχεις να την αντιμετωπίσεις κι εσύ και τα παιδιά στο μέλλον.
Ποτέ. Γιατί να πω την αλήθεια μου, δεν ανήκω και ποτέ στον χώρο των καλλιτεχνών που ζουν σε ένα συννεφάκι. Ποτέ δεν το είχα αυτό γιατί είμαι άνθρωπος της ημέρας και όχι της νύχτας. Ποτέ δεν μου έβγαινε. Είμαι από εκείνους τους ελάχιστους και περίεργους και στραβούς καλλιτέχνες που ξυπνούν στις 8 το πρωί αντί να ξυπνούν το μεσημέρι και η πρώτη τους έγνοια είναι οι συνάνθρωποί τους και η οικογένειά τους και όχι ο εαυτός τους.
Ναι, είναι το Yforkids, όπου το Y είναι Yiannis δηλαδή. Ήταν μια έμπνευση που την έχω εδώ και πολλά χρόνια, απλά μέσα στην καραντίνα είχα τον απαραίτητο χρόνο να την πραγματοποιήσω και την ανάγκη να ηρεμώ τα παιδιά. Οπότε έγινε κάτι που συνδύασε όλα τα καλά μαζί. Η πατρότητα με έχει αλλάξει πολύ ως καλλιτέχνη. Δεν ξέρω αν με έχει αλλάξει προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, αυτό θα το δείξει ο χρόνος (γέλια).
Είναι πολλά. Αυτό που κυρίως άλλαξε σαφέστατα είναι οι προτεραιότητες μου. Το επαγγελματικό κομμάτι, ενώ ήταν στην πρώτη θέση της ζωής μου έχει περάσει σε πολύ δεύτερη μοίρα. Επίσης οι ανησυχίες μου για το μέλλον έχουν γίνει πολύ πιο μεγάλες και νιώθω τεράστια ευθύνη για κάθε μου πράξη πλέον κι η αγωνία μου για τα παιδιά και την οικογένειά μου είναι πλέον στην πρώτη γραμμή των ευθυνών μου. Δεν απέφευγα ποτέ την ευθύνη, απλώς άλλαξαν οι προτεραιότητες. Άρχισα επίσης να βλέπω λιγότερο επιθετικά τα πράγματα και πιο ξεκάθαρα κι άρχισα να πιστεύω λίγο περισσότερο στη δύναμη της αλληλεγγύης.
Αυτό είναι ένα κομμάτι που θα πρέπει να εξετάσουμε με ορθά μυαλά. Ο πιο εύκολος τρόπος διαχείρισης της μάζας όπως λέγεται, είναι το διαίρει και βασίλευε. Θεωρώ ότι υπάρχει μια συνολική τάση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να προωθούν το διχασμό, σε αυτή τη φάση μέσω των εμβολιασμών, κάτι το οποίο απ’ ό,τι φαίνεται αποδίδει. Αλλά ξέρετε τι γίνεται; Αυτό που περισσότερο με ανησυχεί είναι ότι όταν αυτό καταλαγιάζει, αυτό γυρνάει μπούμερανγκ κι αυτό δεν ξέρω που θα οδηγήσει. Εγώ δεν μπορώ, δηλαδή, να δω τον συνάνθρωπό μου που δεν έχει εμβολιαστεί ως εχθρό μου. Δεν μπόρεσα να το κάνω ποτέ. Έχω εμβολιαστεί και με τις δύο δόσεις, αν χρειαστεί θα κάνω άλλες 15 για να προστατεύσω τον εαυτό μου, τα παιδιά μου, αλλά ακόμα και τους συνανθρώπους μου που δεν θέλουν ή φοβούνται ή δεν μπορούν να εμβολιαστούν. Άμα σκεφτούμε όλοι έτσι, τότε νομίζω ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο ανθρώπινα, με πολύ πιο ηρεμία και ίσως κάποια στιγμή να υπήρχε και μία στροφή, ένα σταμάτημα του φόβου απέναντι στους επιστήμονες και τις κυβερνήσεις.
Υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη αγωνία, φόβος και μία αντίδραση σαφέστατα. Όταν προσπαθείς να επιβάλεις με την καταστολή ή εν πάσει περιπτώσει με την τρομοκρατία πράγματα, η ιστορία το έχει δείξει ότι πάντα η αντίδραση θα αυξάνεται. Εγώ θεωρώ ότι θα ήταν πολύ σωστό και πολύ καλό να επενδύσουμε περισσότερο στην ειλικρινή ενημέρωση και όχι τόσο στην απειλή. Πάντα ήταν η άποψή μου αυτή. Εγώ, ας πούμε, πολλές φορές όταν θέλω να πω κάτι στα παιδιά μου για να το κάνουν, είναι περισσότερο εύκολο να συζητήσω μαζί τους γιατί θέλω να το κάνουν ή αλλιώς να τους πω να μην το κάνουν για να το κάνουν (γέλια). Αν το σκεφτούμε τόσο απλά και τόσο λογικά ίσως βρεθεί ένας καλύτερος τρόπος από τον διχασμό.
Πάρα πολύ και ειδικά στο παρελθόν περισσότερο. Έχω μετανιώσει για πράγματα που ίσως δημοσιοποίησα με πιο επιθετικό τρόπο απ’ ό,τι στην πραγματικότητα τα πίστευα, αλλά δεν έχω μετανιώσει ποτέ για τις επιλογές μου, γιατί βλέπω μακροπρόθεσμα ότι με έχουν δικαιώσει. Πλέον δεν έχω διάθεση έτσι κι αλλιώς να έρχομαι σε σύγκρουση και σε αντιπαράθεση, γιατί και πάλι έχω δει ότι η παραμικρή διάθεση σύγκρουσης δημιουργεί μία διχόνοια. Έχουμε αρκετή διχόνοια, δεν θέλουμε και δεν χωράει άλλη.
Ήταν καταστροφική. Ήταν ένα πάρα πολύ δύσκολο διάστημα και το χειρότερο ήταν ότι και εγώ και οι συνάδελφοί μου απ’ όλους τους κλάδους του πολιτισμού όπως κι ένα μεγάλο κομμάτι του κλάδου του αθλητισμού, αισθανθήκαμε παραγκωνισμένοι και με κάποιον τρόπο ως ότι εμείς ήμασταν υπεύθυνοι για όλα τα κακά και άρα θα την πληρώσουμε τώρα, κάπως σαν να μας εκδικούνται. Το βρίσκω εξαιρετικά άδικο και ευελπιστώ ότι τώρα δεν θα ξανασυμβεί. Εγώ προσωπικά έχω πάρει τις αποφάσεις μου για την στάση μου από εδώ και πέρα στα θέματα που έχουν να κάνουν με τη συνεργασία με τις κατά καιρούς κυβερνήσεις, που αλλάζουν πολύ πιο εύκολα, απ’ ό,τι αλλάζει ένας καλλιτέχνης, αλλά θέλω να πιστεύω ότι μετά απ’ όλη αυτή την καταστροφή και τη στοχευμένη φτωχοποίηση ολόκληρων κλάδων, να μπει μυαλό λίγο και να λειτουργήσουν διαφορετικά. Αυτά είναι πολύ σοβαρά θέματα.
Ακριβώς. Κοιτάξτε, το πιο σταθερό που θα παραμείνει για χρόνια στην Ελλάδα και στον κόσμο όλο σαφέστατα είναι η τέχνη και η επιστήμη. Οι πολιτικοί, τα πρόσωπα αλλάζουν κάθε έναν, κάθε δύο, κάθε τέσσερα χρόνια, κάθε μέρα. Είναι τα πλέον αιρετά και προσωρινά πρόσωπα. Αυτό θα έπρεπε να το σκέφτονται πολύ σοβαρά όλοι οι κυβερνήτες, χωρίς καμία διάθεση πολιτικού χρωματισμού. Πρέπει να σκέφτονται ότι κάθε πράξη τους προέρχεται και θα έπρεπε να διακατέχεται από την αιρετότητα, από την προσωρινότητα που έχουν. Αυτό θα έπρεπε να είναι πολύ σοβαρός παράγοντας σε κάθε τους απόφαση, γιατί κάθε μία τους απόφαση θα τη βρίσκουν μπροστά τους.
Τίποτα. Να πω την αλήθεια μου, ίσως αυτή την οικογένεια που έκανα τα τελευταία 7 – 8 χρόνια να μπορούσα αν είχα την γνώση να την έκανα νωρίτερα. Αλλά επαγγελματικά δεν θα έκανα τίποτα, μα τίποτα διαφορετικό, ούτε ως προς την επιλογή του τρόπου που λειτούργησα αλλά ούτε και ως προς τους συνεργάτες που επέλεξα.
Νομίζω ότι όλα εξαρτώνται από το τι συναντάς. Επειδή εγώ δεν είμαι ένας άνθρωπος που γενικά είμαι «όπου φυσάει ο άνεμος», για να το πω έτσι σχηματικά, για να μπορέσω να οραματιστώ την οικογένεια πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένοι παράγοντες και οι κύριοι αυτοί είναι οι άνθρωποι γύρω μου. Όταν βρήκα, λοιπόν, τον κατάλληλο άνθρωπο ξεκίνησε όλη αυτή η υπέροχη ιστορία, αυτό το καταπληκτικό ταξίδι.
Είναι πάρα πολύ ωραία. Είναι και δύσκολα γιατί έχω δύο αγοράκια πολύ άτακτα και δραστήρια κι εμένα με κουράζει πολύ αυτό. Αλλά από την άλλη είναι τέτοια η ικανοποίηση και η χαρά που μου δίνουν και αυτά και η υπέροχη σύντροφός μου, που δεν τα αλλάζω με τίποτα. Αν ερχόταν αύριο να μου πει κάποιος σταματάς να τραγουδάς για να συνεχίσεις με την οικογένειά σου, θα ήταν πολύ αστεία κι εύκολη η απάντηση «Βέβαια τη σταματάω».
Είναι πολλές οι αμαρτίες μου. Η μία και μεγαλύτερη απ’ όλες είναι ότι θα ήθελα πολύ και προσπαθώ μανιωδώς να σταματήσω το ρημάδι το κάπνισμα αλλά δεν τα καταφέρνω. Και ίσως επειδή άθελά μου, αλλά πολλές φορές στην καθημερινότητα να στενοχωρείς ανθρώπους που δεν το καταλαβαίνεις εκείνη την ώρα, αλλά αργότερα το βλέπεις χωρίς να το γνωρίζεις ότι συμβαίνει, θα ήθελα πολύ να τα γνώριζα νωρίτερα ώστε να μπορέσω να τα διορθώσω. Δεν είμαι πάντως, γενικά, από τους πολύ αμαρτωλούς. Ίσως η μεγαλύτερη μου αμαρτία να είναι ότι δεν πιστεύω στους παππάδες αλλά στον θεό.
Μου άλλαξε τη ζωή όλο αυτό. Με γέμισε ευθύνες για το μέλλον και ταυτοχρόνως μου άλλαξε την καθημερινότητα και όχι απαραίτητα μόνο προς το καλύτερο. Εκείνη την περίοδο, ακριβώς επειδή άλλαξε το πώς με κοιτούσε ο κόσμος και πώς με αντιμετώπιζε, έχασα κάποιο κομμάτι φίλων μου, κάποιο κομμάτι της ζωής μου που με ευχαριστούσε, της άγνοιας και της ελευθερίας του να βγαίνεις να πίνεις ένα καφεδάκι με τους κολλητούς σου. Είναι πράγματα τα οποία τα έχασα αυτά. Από την άλλη εμφανίστηκε ένας καινούργιος δρόμος που ήταν η μουσική καταξίωση που κι αυτήν δεν θα ήθελα να την αλλάξω με τίποτα.
Να αγαπάμε περισσότερο τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπό μας και να προσπαθήσουμε να απαλλαγούμε από κάθε τι τοξικό στη ζωή μας, είτε αυτό είναι τηλεόραση, είτε αυτό είναι φαγητό, είτε είναι κάποιοι άλλοι άνθρωποι. Θα μας αλλάξει τη ζωή. Εγώ το προσπαθώ, έχω ήδη κερδίσει από αυτό και το εύχομαι για όλους μας.