Η Θέμις Μπαζάκα σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό “Λοιπόν”, μίλησε για τη σχέση της με το χρόνο, τις ρυτίδες στο πρόσωπό της και εξομολογήθηκε αν υπήρξε στιγμή που το θέατρο λειτούργησε για εκείνη ψυχοθεραπευτικά.
Η σχέση σας με τον χρόνο ποια είναι;
Δεν δίνω σημασία στον χρόνο. Καμιά φορά περνάω μπροστά από τον καθρέφτη και λέω «ωπ τι γίνεται;». Δεν έχω κάνει τίποτα στο πρόσωπό μου, το αφήνω, γερνάει, μεγαλώνει. Έχω όμως αυτή την ενέργεια. Αγαπώ τη ζωή και θα την αγαπώ μέχρι το τελευταίο μου δευτερόλεπτο πάνω σ’ αυτή τη γη.
Είστε από τους ηθοποιούς που λένε ότι θέλω να δουλεύω μέχρι τέλους σ’ αυτή τη δουλειά;
Ναι, απλώς θα αρχίσω να δουλεύω λίγο πιο επιλεκτικά. Θέλω πραγματικά να είμαι αρτιμελής και να δουλεύω όσο πιο πολύ μπορώ. Μου δίνει ζωή η δουλειά μου. Βαριέμαι να κάθομαι πάρα πολύ. Οπότε αρχίζω και κάνω πολλά πράγματα, κάνω κεραμικά, μαγειρεύω, ζωγραφίζω, γράφω.
Υπήρξε κάποια στιγμή που το θέατρο λειτούργησε για εσάς ψυχοθεραπευτικά;
Ψυχοθεραπευτικά δεν θα το έλεγα, αλλά κάποια στιγμή μέσα από την υποκριτική, ένιωσα πολύ ελεύθερη. Υπάρχουν κάποιες στιγμές στο θέατρο και στο σινεμά που ένιωσα σαν να πέταγα, σαν να ήμουν πάνω από τη γη. Αυτό ήταν κάτι πολύ απελευθερωτικό.