Η Ειρήνη Φαναριώτη έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό, μέσα από την συμμετοχή της στη σειρά του Alpha, «Έλα στη θέση μου».
Η ηθοποιός μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram αποκάλυψε ένα τραγικό γεγονός, για τον θάνατο του αδερφού της Τάσου που σημειώθηκε πριν από 11 χρόνια.
Η ηθοποιός δημοσίευσε μία φωτογραφία με τον αδερφό της κι εκείνη σε μικρή ηλικία και έγραψε χαρακτηριστικά:
«Αυτός είναι ο Τάσος, ο αδερφός μου. Όταν γεννήθηκα, εκείνος μάθαινε να γράφει. Κι όταν εγώ άρχισα να γράφω, εκείνος έδινε Πανελλαδικές. Όταν εγώ πέρασα στο πανεπιστήμιο κι ήρθα στην Αθήνα, εκείνος τελείωνε και γύριζε στο Αγρίνιο. Κι όταν εγώ τελείωνα το Ωδείο εκείνος έφυγε απ’τη ζωή.
Στα 24 έτη που συνυπήρξαμε στον κόσμο αυτό, δεν καταφέραμε ποτέ να συναντηθούμε χρονικά σε μια κοινή πορεία. Πάντα σκεφτόμουν πως έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας να ζήσουμε κοινές στιγμές. Ό,τι έχω από εκείνον είναι θολές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων, κάποιες φωτογραφίες από οικογενειακές διακοπές, λίγα ταξίδια Αθήνα-Αγρίνιο με το seicento του, κι ένα βίντεο που μου παίρνει συνέντευξη για το πως αισθάνομαι που είμαι μια διάσημη star σε μια εποχή που δεν είχα καν ιδέα ότι θα γίνω ηθοποιός (εκείνος ήξερε ήδη ότι έχω σοβαρό ψώνιο). Είχαμε όμως μια βαθιά, ουσιαστική αγάπη που αποτυπωνόταν στις μεγάλες σιωπές μας στα ταξίδια και στα χαζά αστεία μας που μας έκαναν να ξεκαρδιζόμαστε, στις μουσικές που ανταλλάσσαμε και στα λόγια που διάβαζα στα χείλη του για μήνες όσο ήταν διασωληνωμένος στη ΜΕΘ.
Ο πόνος που μου προκάλεσε όταν τελικά έφυγε αλλά κι η παραμικρή στιγμή που τον φέρνω στη σκέψη μου έκτοτε είναι η ρωγμή που νιώθω στο ηλιακό μου πλέγμα κάθε μέρα. Δεν με είδε ποτέ να παίζω στο θέατρο. Δεν γνώρισε ποτέ τον Κωνσταντίνο ή τη Δόμνα, τη Τζίνη και την Πολυξένη.
Έγινε όμως ένας φάρος, ένα φωτεινό αστέρι που μου έδειξε το δρόμο για το σεβασμό στη ζωή, την κάθε ζωή, την παραμικρή ύπαρξη. Τον βλέπω στα μάτια όλων των ζώων, των παιδιών, των ανήμπορων ανθρώπων.
Πολλές φορές δεν έχω τη δύναμη να σηκώσω το βάρος όλου αυτού του κόσμου αλλά κι αυτό μου το έμαθε αυτός ο πόνος. Να αγκαλιάζω την αδυναμία μου, να λέω ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, να το δέχομαι και να πορεύομαι με την αδυναμία μου αυτή.
Να πέφτω, να κλαίω με λυγμούς και να σηκώνομαι με γέλια. Αυτό όμως που τελικά μου έμαθε είναι πως ο χρόνος, ο χρόνος για το καθετί και τον καθένα, είναι ΤΩΡΑ.
Σήμερα θα στολίσουμε το δέντρο κι εγώ θα το κοιτάξω και θα κλάψω γιατί η έλλειψη θα είναι εκεί αλλά μετά θα χαμογελάσω γιατί τα κατάφερα να το κάνω έστω και μετά από 10 χρόνια. Ο Τάσος έφυγε σαν σήμερα Σάββατο, 4/12/2010. Αδερφέ μου είσαι το κρακ που ακούσω ανάμεσα στο στήθος μου».