Ο Πάνος Τριανταφύλλου, ο Παραολυμπιονίκης Ξιφασκίας που συμμετέχει στο φετινό J2US, με coach τη Φωτεινή Δάρρα, έχει ξεχωρίσει με την παρουσία του, δίνοντας μαθήματα ελπίδας και αισιοδοξίας με τη στάση του απέναντι στη ζωή.
Ο Παραολυμπιονίκης Ξιφασκίας, σε συνέντευξη που παραχώρησε, μιλάει για το σοκαριστικό ατύχημα που του αλλάξει για πάντα τη ζωή και τον καθήλωσε στο αναπηρικό αμαξίδιο.
Έχεις στο ενεργητικό σου πολλές διακρίσεις στον αθλητισμό. Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου;
Πάντα στόχος μου είναι το χρυσό, αλλά πηγαίνω βήμα βήμα. Πρώτος στόχος τώρα είναι να τα πάω καλά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ξιφασκίας που θα γίνει τέλη Νοεμβρίου. Έρχονται και άλλοι αγώνες που είναι πολύ σημαντικοί. Αν πάνε όλα καλά, θα μπορέσω να πάρω την πρόκριση για να λάβω μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2024 στο Παρίσι.
Πόσες ώρες προπονείσαι την ημέρα;
Όταν έχω αγώνες, επειδή προπονούμαι και στην ξιφασκία και στο μπάσκετ, κάνω προπόνηση 6 με 8 ώρες σχεδόν καθημερινά. Και όταν δεν έχω αγώνες 4 μέρες την εβδομάδα.
Είσαι ένας γοητευτικός άντρας. Το Twitter γέμισε με γυναικεία κολακευτικά σχόλια για σένα. Σε φλερτάρουν τα κορίτσια;
Ναι, με φλερτάρουν, στα social κυρίως. Μου αρέσει, αν και είμαι από τους άντρες που προτιμούν να φλερτάρουν εκείνοι. Θέλω να κάνω εγώ το πρώτο βήμα. Κι αν ξεκινήσει το φλερτ από την άλλη πλευρά θα ήθελα να γίνει όμορφα. Να μου δώσει ένα σημάδι, να μη μου το πει ευθέως.
Απαντάς στα μηνύματα που σου στέλνουν;
Προσπαθώ να απαντάω σε όλα.
Είσαι ερωτευμένος;
Δεν έχω σχέση αυτή την περίοδο. Βγήκα πρόσφατα από μια σχέση. Αλλά αυτή την κοπέλα την έχω μέσα στην καρδιά μου. Τη λατρεύω. Μπορεί να μην είμαστε μαζί αλλά είμαστε καλά σαν φίλοι.
Θέλεις να δημιουργήσεις οικογένεια;
Δεν έχω αποκλείσει την οικογένεια. Αν είναι να έρθει κάτι καλό, υγιές, ας έρθει.
Έχουν περάσει 17 χρόνια από το σοβαρό τροχαίο ατύχημα στα 18 σου που σου άλλαξε τη ζωή. Τι έχει μείνει στη μνήμη σου;
Το ατύχημα δεν το φέρνω σχεδόν ποτέ στο μυαλό μου. Από την πρώτη στιγμή είπα «εγώ θα κάνω τη γυμναστική μου και θα περπατήσω». Και το είπα αμέσως μετά το ατύχημα που είχαμε πέσει μέσα στον γκρεμό.
Πώς έγιναν όλα;
Είχαμε πάει με κάτι φίλους βόλτα. Δεν οδηγούσα εγώ. Θυμάμαι μόνο ότι προσπαθούσα να κρατηθώ από κάπου αλλά δεν τα κατάφερα και είπα «Παναγία μου». Μετά ήταν τόσες οι τούμπες που πήρε το αμάξι που έχασα τις αισθήσεις μου. Κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια μου και ήμουν εκτός αυτοκινήτου. Τα παιδιά ήταν ακόμα μέσα. Τους φώναξα, μου απάντησαν και μετά βγήκαν από το αμάξι. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά δεν μπορούσα. Εκείνοι έκλαιγαν. Εγώ χαμογελούσα και έλεγα «όλα θα πάνε καλά». Έκανα πλάκα στους πυροσβέστες που ήρθαν γιατί είχαμε πέσει σε γκρεμό 70 μέτρων. Φλέρταρα και με μια νοσηλεύτρια την ώρα που με πήγαιναν στο νοσοκομείο. (Γελάει.) Το πήρα έτσι. Είναι μάλλον θέμα χαρακτήρα.Το σοκαριστικό ήταν μετά, όταν μια κοπέλα μέσα στην εντατική, όχι ο γιατρός μου, μου είπε ότι δεν θα ξαναπερπατήσω. Έκλαψα τότε. Αλλά ποτέ δεν χάνω τις ελπίδες μου. Το συζήτησα και με τον γιατρό και την οικογένειά μου. Είναι δύσκολη η περίπτωσή μου. Η επιστήμη προοδεύει αλλά έχουν περάσει από τότε 17 χρόνια. Ζω μόνος μου, ζω αξιοπρεπώς και κάνω τα πάντα.
Είσαι ένα πρότυπο δύναμης για πολλούς.
Νομίζω ότι αυτή η δύναμη έρχεται από μόνη της. Θα σου το εξηγήσω με ένα παράδειγμα. Μπορεί να μην μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου, αλλά έχω τα χέρια μου. Ζω. Ξεκίνησα από το μηδέν. Σαν να ήμουν μωρό. Τώρα μένω μόνος μου, οδηγώ, κάνω δουλειές στο σπίτι, βγαίνω έξω βόλτες με τους φίλους μου. Θα έλεγα σε όσους έχουν παρόμοιο πρόβλημα να είναι καλά μέσα τους, να μην το βάζουν κάτω και να προσπαθούν συνεχώς. Να βγουν έξω από το σπίτι. Η ζωή δεν σταματάει. Και ο αθλητισμός βοηθάει πολύ τα άτομα που έχουν μια αναπηρία. Την ώρα της προπόνησης δεν κάνεις κακές σκέψεις.
Ξέρω ότι έχεις πίστη στον Θεό. Πόσο σε βοήθησε όλα αυτά τα χρόνια;
Πιστεύω στον Θεό κι αυτό μου δίνει δύναμη. Είτε γίνει είτε δεν γίνει αυτό που ζητάω, Εκείνος ξέρει γιατί.
Μαζί με τη μητέρα σου επισκέπτεσαι συχνά τον ναό των Αγίων Ισιδώρων στον Λυκαβηττό και παρακολουθείς τη Λειτουργία. Πώς σχολιάζεις όσα βγήκαν στη δημοσιότητα πρόσφατα για τον πατέρα Δημήτριο;
Ο πατέρας Δημήτριος είναι ο πνευματικός μου. Η γνώμη μου είναι ότι αφού πάει τόσο πολύς κόσμος εκεί, κάτι θα βρίσκει. Για κάποιο λόγο πάει τόσος κόσμος εκεί. Αν το θεωρούσε ψεύτικο όλο αυτό, δεν θα πήγαινε. Και μετά από όλα αυτά που λέγονται, συνεχίζουν να πηγαίνουν. Ο κόσμος ξέρει τι
βιώνει με τον πατέρα Δημήτριο. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο.
Συνεχίζει η Αθήνα να είναι μια απροσπέλαστη πόλη για όσους κινούνται με αμαξίδιο;
Έχουν βελτιωθεί τα πράγματα σε πολλές πόλεις αλλά όχι στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί είναι δύσκολα. Όχι γιατί δεν υπάρχει πρόσβαση, αλλά γιατί δεν υπάρχει παιδεία. Μπορεί κάποιος να κλείσει ένα πάρκινγκ για ανάπηρους και να μην το σκεφτεί καθόλου. Πάντως, είμαι χαρούμενος γιατί εμείς πάμε σε σχολεία και μιλάμε για τον αθλητισμό αλλά και την αναπηρία, ενώ όταν ήμουν παιδί δεν είχαμε καμία ενημέρωση στο σχολείο.