Ο Ζαχίρ Γιαβαρί όταν αποχώρησε από το Master Chef, προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση στους τρεις κριτές και τους συμπαίκτες του καθώς η ιστορία του, η καλοσύνη και η αξιοπρέπειά του προκάλεσε ρίγη συγκίνησης. Ο 29χρονος Ζαχίρ έφυγε από το MasterChef χωρίς βραβείο, αλλά ξανάδωσε μια πρωτοφανή αξιοπρέπεια στην ελληνική τηλεόραση και λίγη από τη χαμένη τιμή της!
Ο Ζαχίρ με την προτροπή των γονέων του έφυγε από το Αφγανιστάν για το Ιράν στα 11, για μια καλύτερη ζωή
Ο Ζαχίρ κατάφερε να έρθει στην Ελλάδα και να ακολουθήσει τα όνειρά του. Το 2009 έμαθε ότι χάθηκε η αδερφή του και ο πατέρας του στον πόλεμο, ενώ δεν μπορούσε για κάποιες μέρες να βρει την μητέρα του, μην ξέροντας αν ζει ή όχι.
Το “παράσημό” του ήταν πως δεν τον κατάπιε ο αγώνας για επιβίωση
Όπως εξομολογήθηκε ο Ζαχίρ «Το όνειρο του ήταν να σπουδάσει μαγειρική. Ήμουν άστεγος και κοιμόμουν σε ένα παγκάκι, το πρωί δούλευα και το βράδυ πήγαινα σχολείο», είπε με την ίδια ψυχραιμία πάνω από τα μπαχαρικά του».
Ξετυλίγοντας το κουβάρι της ζωής του συνέχισε λέγοντας: «Φεύγοντας από τους γονείς μου πήγα σε χειρότερη κόλαση. Πέρασα πολύ δύσκολα. Δούλευα στην οικοδομή, 10-12 χρονών. Κοιμόμασταν σε ένα δωμάτιο στην πολυκατοικία που τη χτίζαμε», είπε για τη ζωή του στο Ιράν. Για ένα χρόνο δεν είχα νέα από την οικογένειά μου. Δεν είχαμε τηλέφωνο, ίντερνετ, κινητό έπιασα το 2011.
Μηνύματα ανταλλάσσαμε αν κάποιος έφευγε από το Αφγανιστάν για το Ιράν ή αν έγραφα κάποιο γράμμα».
Ο θάνατος του πατέρα του και της αδελφής του σε βομβιστική επίθεση των Ταλιμπάν
Ο Ζαχίρ είπε: «Το έμαθα έπειτα από πολύ καιρό. Μου το έκρυβαν», είπε. «Έφυγα από το Ιράν γιατί δεν είχα χαρτιά, οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες. Απαγορευόταν να πάμε σχολείο. Έλεγα, αν θα μείνω, θα είμαι αμόρφωτος, αν θα φύγω, υπάρχει ο κίνδυνος για τη ζωή μου», περιέγραψε.
«Έφτασα με βάρκα στη Λέσβο. Ήθελα να φτάσω στην Αθήνα. Λεφτά δεν είχα για εισιτήριο, για να φάω, κοιμόμουν για 4-5 ημέρες μέσα στο δάσος. Μετά πήγαμε στο τμήμα και μας πήγαν σε κέντρο κράτησης, 400 άτομα σε ένα δωμάτιο. Έπειτα από λίγο καιρό μας έδωσαν ένα χαρτί για νόμιμη παραμονή 30 ημέρες. Μετά ξανά στο δάσος για λίγο…», περιέγραψε για τη ζωή του στη Λέσβο, ενώ δήλωσε ότι «μια γιαγιά με ταβέρνα με βοήθησε αρκετά να μαζέψω κάποια χρήματα για το εισιτήριο».
Αυτό που πρέπει όλοι να θυμόμαστε τώρα που το προσφυγικό είναι ένα θέμα που ταλανίζει την Ελλάδα είναι πως οι περισσότεροι εκ των μεταναστών και των προσφύγων δεν είναι επιλογή τους να σκυλοπνίγονται στη θάλασσα προκειμένου να σωθούν από τις κακουχίες στην πατρίδα τους. Πράγματι, δημιουργείται μια ανισορροπία στα νησιά με τα hot spots αλλά ο Ζαχίρ δεν είναι η μοναδική περίπτωση που μας φέρνει δάκρυα στα μάτια… Ας είμαστε άνθρωποι και ας δείξουμε για μια ακόμη φορά τη μεγαλοσύνη μας ως λαός. Άλλωστε υπήρξαμε και εμείς μετανάστες και πρόσφυγες…
