Ο Δημήτρης Ήμελλος βρέθηκε στην εκπομπή “Χαμογέλα και πάλι” και μίλησε για τη συμμετοχή του σε δύο πολύ επιτυχημένες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης, τον Άγιο Παΐσιο και τον Σασμό και για την πορεία του στον χώρο της υποκριτικής.
Όπως υπογράμμισε ο ηθοποιός «οι καλύτεροι ηθοποιοί δεν είναι αυτοί που μπαίνουν σπίτι μας, αλλά πάμε εμείς και τους βρίσκουμε στο δικό τους, στο θέατρο δηλαδή, στη σκηνή. Οι καλύτερες στιγμές όλων των ηθοποιών είναι αυτές πάνω στη σκηνή».
Η πολύχρονη απουσία του Δημήτρη Ήμελλου από την τηλεόραση
Σχετικά με την απουσία του από την τηλεόραση, όλα αυτά τα χρόνια, ο Δημήτρης Ήμελλος επεσήμανε «ήμουν αφιερωμένος όλα αυτά τα χρόνια στη σκηνή, σε χώρους με πολύωρες πρόβες. Ήταν δύσκολο να συνδυαστεί αυτό με την τηλεόραση. Όταν μου δινόταν η ευκαιρία, έκανα και τηλεόραση».
Αναφερόμενος στην παραίτηση της διευθύντριας του Εθνικού Θεάτρου της Μόσχας, λόγω του πολέμου που ξέσπασε στην Ουκρανία, αλλά και στις κυρώσεις που έχουν δεχτεί Ρώσοι καλλιτέχνες, σημείωσε «άλλο ο λαός και άλλο οι κυβερνώντες. Κάθε λαός έχει τα δικά του προβλήματα και νομίζω κανείς άνθρωπος στον κόσμο δεν λαχταρά πόλεμο. Νομίζω ότι γίνονται πολλές φορές υπερβολικά πράγματα, δεν βλέπουμε και έτσι, δημιουργούνται τα αντίθετα αποτελέσματα. Όταν χτυπάς έναν λαό, δημιουργείς αμέσως εχθρούς. Μήπως πρέπει να καταργήσουμε τον Τσέχωφ και τον Ντοστογιέφσκι;».
Όσον φορά τη σειρά «Άγιος Παΐσιος – Από τα Φάρασα στον Ουρανό», στην οποία υποδύεται τον Ιορδάνη, ο Δημήτρης Ήμελλος τόνισε «δεν τον φοβήθηκα αυτόν τον ρόλο. Ήταν ένα δίπολο. Ήταν ο πρόεδρος του χωριού, ο πατέρας του Παΐσιου δηλαδή και ο Ιορδάνης, που ήταν η αντιπολίτευση. Όλο το δίπολο εμφανίζεται από τη στιγμή που αρχίζει η προσφυγιά και η ανταλλαγή των πληθυσμών. Αρχίζουν οι άνθρωποι να αντιμετωπίζουν μία πραγματικότητα, σαν αυτή που ζούμε στις μέρες μας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται μονίμως».
Τα κοινά που έχει ο Δημήτρης Ήμελλος με τον Αντώνη από τον Σασμό
Για τη συμμετοχή του στον «Σασμό» και τα κοινά χαρακτηριστικά που έχει με τον Αντώνη που υποδύεται, κατέληξε «εγώ για τον έρωτα περιμένω. Μπορώ να περιμένω τα πάντα, όπως και ο Αντώνης. Η αναμονή είναι ωραίο πράγμα στη ζωή. Όταν ήμουν μικρός, μου άρεσε να πηγαίνω στη Νάξο, το νησί μου. Ζούσα όλο τον χρόνο για το πότε θα πάμε. Το καλύτερο κομμάτι ήταν το ταξίδι μέχρι εκεί, μετά ήταν το ίδιο. Όλη η ιστορία ήταν η προσδοκία. Χωρίς αυτή ο άνθρωπος χάνει ένα κομμάτι της ζωής του».
