Ο Δημήτρης Παπανικολάου τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει έναν μεγάλο αγώνα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για τον αυτισμό.
Τόσο ο ίδιος όσο και η κόρη του, Άρια, έχουν διαγνωσθεί στο φάσμα του αυτισμού και ο παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής προσπαθεί με όποιο τρόπο μπορεί, να φανεί χρήσιμος «εκμεταλλευόμενος» και αξιοποιώντας την αναγνωρισιμότητα του.
Μιλώντας στην εκπομπή « Χαμογέλα και Πάλι!» και στον Νίκο Συρίγο είχε τονίσει ότι θα έπρεπε στα σχολεία να διδάσκεται το φάσμα του αυτισμού και τα παιδιά να ενημερώνονται σχετικά.
«Δεν υπάρχει πιο εγωιστικό πράγμα από το να θες να βοηθήσεις όσο μπορείς και αντέχεις τους άλλους»
O Δημήτρης Παπανικολάου αξιοποιεί -ως ένα βαθμό- και τα social media για να «μιλήσει» για τον αυτισμό.
Στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram κάνει συχνές αναρτήσεις με την κόρη του ενώ από το καλοκαίρι ανεβάζει βίντεο με την ‘Αρια στο TikTok «διδακτικά ορισμένες φορές για τους νέους και όχι μόνο για τον αυτισμό μέσα σε πιο χαλαρό κλίμα», όπως χαρακτηριστικά έγραψε.
Κι αυτά είναι μερικά μόνο από όσα προσπαθεί να πετύχει ώστε τα άτομα στο φάσμα του αυτισμού να έχουν μια καλύτερη καθημερινότητα, μια καλύτερη ζωή.
Χθες, ο Δημήτρης Παπανικολάου μοιράστηκε ένα περιστατικό που του συνέβη και συνειδητοποίησε ότι η αναγνωρισιμότητα από το μπάσκετ τον έκανε να αισθανθεί ξανά σπουδαίος, αλλά και χρήσιμος, που είναι μακράν πιο σημαντικό.
«Για ένα διάστημα νόμιζα ότι έκανα κάτι σπουδαίο και ότι ήμουν και σπουδαίος, επειδή απλά το μπάσκετ είχε στην εποχή μου τεράστια απήχηση.
Αν σου λένε συχνά γειά στον δρόμο αισθάνεσαι σπουδαίος κι ας μην είσαι σωστά ; Σε κάνει η αναγνωρισιμότητα να αισθάνεσαι τέτοιος.
Τελικά η αναγνωρισιμότητα αυτή απο το μπάσκετ με βοήθησε όχι να αισθανθώ ξανά σπουδαίος (μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε) αλλά να αισθανθώ κάτι καλύτερο, χρήσιμος.
Έτσι σε μια απο τις πολλές στιγμές που έχω να διηγηθώ τα τελευταία 2 χρόνια και στις αρχές καλοκαιριού, ήμουν σε ένα ραντεβού. Όταν τελείωσα και κατευθυνόμουν προς το αυτοκίνητο στάθηκα σε ένα φανάρι πεζός.
Στο απέναντι πεζοδρόμιο και όσο ήταν κόκκινο το φανάρι για εμάς τους πεζούς, ήταν μια νεαρή κυρία που με κοιτούσε έντονα και μην πάει κανενός ο νους του στο πονηρό.
Επειδή συνήθως χαρτογραφώ γρήγορα τα βλέμματα, (θα το εξηγήσουμε αλλού αυτό) κατάλαβα ότι η κυρία έχει το θέμα του αυτισμού στο περιβάλλον της. Όσο το φανάρι ήταν κόκκινο συνέχιζε να κοιτάει. Άναψε πράσινο για τους πεζούς, αλλά δεν προχώρησε, παρέμενε ακίνητη και πήγα εγώ προς το μέρος της που έτσι κι αλλιώς ήταν ο δρόμος μου.
Αγόρι η κορίτσι με το θέμα μας την ρωτάω ; Αφού σάστισε για λίγο, μου απαντάει. Πριν λίγους μήνες το μάθαμε, πήγαμε με τον άντρα μου στον γιατρό μετά απο μια συνέντευξη σας και σας ευχαριστούμε γιατί κερδίσαμε σημαντικό χρόνο.
Αφού στα όρθια τα είπαμε λίγο, μου ζήτησε να βγάλουμε μια σέλφι να την δείξει στον σύζυγο της. Αναζητώντας το κινητό στην τσάντα της, διέκρινα ένα μικρό τρέμουλο στο χέρι απο την ένταση της στιγμής.
Έφυγα προς το αμάξι.
Μπήκα μέσα πήρα μια βαθειά ανάσα και αισθάνθηκα όχι σπουδαίος όπως λανθασμένα αισθανόμουν τα 90s και ως την πρώτη δεκαετία του 2000, αλλά χρήσιμος.
Και τελικά δεν υπάρχει πιο εγωιστικό πράγμα από το να θες να βοηθήσεις όσο μπορείς και αντέχεις τους άλλους. Γιατί μόνο τότε γεμίζεις μέσα σου και μόνο τότε παύεις να είσαι κενός περιεχομένου, αισθανόμενος <σπουδαίος> και ξεκινάς να αισθάνεσαι κάτι πολύ πιο σπουδαίο…!!!!! Χρήσιμος !
Και είμαι σίγουρος ότι ο καθένας αν δεν έχει αισθανθεί ήδη, μπορεί να αισθανθεί έτσι ακόμα και αν βοηθήσει έστω έναν άνθρωπο στην ζωή του.»