Ο Βασίλης Μπισμπίκης σε συνέντευξή του, μιλάει για το ζεϊμπέκικό του και το παθιασμένο φιλί με τη Δέσποινα Βανδή, ενώ αναφέρεται στην ανθρωποφαγία και στον πουριτανισμό που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία.
Πάμε σε κάτι ευχάριστο. Το χιούμορ παίζει ρόλο στη ζωή σας; Έχετε χιούμορ;
Νομίζω ότι έχω και φυσικά παίζει ρόλο. Είμαι με ανθρώπους που έχουν χιούμορ. Θέλω να γελάω στην καθημερινότητα. Ακόμη και στη χειρότερη κατάσταση παίζει το μαύρο χιούμορ.
Ε τότε δεν μπορώ να μη σας ρωτήσω. Είδατε τη στολή Μπισμπίκης που κυκλοφόρησε τις απόκριες; Ένα μαύρο μπλουζάκι €4,99.
Γέλασα, δεν με πείραξε. Αυτό που με πειράζει είναι ο κανιβαλισμός από τα Μέσα. Η ανθρωποφαγία για κάθε κίνησή μου. Συμβαίνουν τόσα πράγματα και οι άλλοι κάθονται και παρακολουθούν τον Μπισμπίκη άμα καπνίζει ή άμα χορεύει. Είναι γελοίο. Μερικές φορές όμως και χυδαίο. Γιατί διαπιστώνεις πόσο πουριτανοί, συντηρητικοί και ρατσιστές είμαστε. Ασχολούνται με την κοιλιά μου, πώς χορεύω ή πόσο χρονών είναι η Δέσποινα. Και εκεί απογοητεύεσαι και από ανθρώπους που υποτίθεται ότι πιστεύουν στη διαφορετικότητα, που θέλουν να ανοίξει το πράγμα, ασχολούνται με το #MeToo και τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, αλλά ξαφνικά στοχοποιούν με τρόπο ρατσιστικό έναν άνθρωπο. Γιατί έπαιξαν πολλές εκφράσεις και αναρωτιέσαι: Τελικά κάνουμε βήματα μπροστά ή είναι όλα για το θεαθήναι; Γίνεται κάτι επί της ουσίας ή είναι όλα μόδα; Το #MeToo είναι μόδα ή θα αφήσει αποτύπωμα;
Εσείς νιώθετε ότι έχετε γίνει μόδα; Eχετε γίνει λάιφσταϊλ;
Ε προφανώς. Δεν είναι σαν να έχω γίνει ένας τύπος σελέμπριτι; Κάπως έτσι δεν με παρουσιάζουν; Δεν έχω πει ποτέ σε φωτογράφο να έρθει να με φωτογραφήσει, δεν πηγαίνω σε κοσμικά. Αλλά όποτε μου κα@@@σει να κάνω κάτι θα το κάνω. Θα πάω στα μπουζούκια να δω την κοπέλα μου και να διασκεδάσω. Δεν θα πιω, δεν θα καπνίσω, δεν θα χορέψω; Θα πρέπει να προσέχω μην είναι η κάμερα εκεί; Δεν είναι φυλακή να προσέχεις συνέχεια; Κι άμα μεθύσω και γουστάρω να κάνω και το καραγκιοζιλίκι μου και να ξεφτιλιστώ, δηλαδή τι, θα σκεφτώ αν θα με πάρει η κάμερα;
Μιλάτε πάντοτε με ειλικρίνεια αλλά και με αίσθηση υπερηφάνειας για όσα έχετε ζήσει. Υπάρχει ακόμη το αγρίμι της εφηβείας μέσα σας;
Προφανώς. Απλώς δεν είμαι τόσο αυτοκαταστροφικός. Συνεχίζω τις ίδιες παρέες, με παιδιά που ήμασταν μαζί σε παραβατικές ιστορίες ή παραβατικούς τύπους. Ταυτίζομαι, κολλάω, ανασαίνω καλύτερα με αυτούς τους ανθρώπους.
Δηλαδή να μη σας φανταστούμε να κάνετε παρέα με χαρτογιακάδες, γιάπηδες…
Δεν μπορώ να βάλω ταμπέλες στους ανθρώπους. Γιατί υπάρχουν και τεράστιοι αλήτες κάτω απ’ τα κοστούμια.
Εννοείτε, φαντάζομαι, αλήτες με την καλή έννοια…
Ναι, καθαροί, ντόμπροι άνθρωποι. Δεν κρίνω κάποιον από το πού ζει, στην Κηφισιά ή τη Βούλα, τι κοστούμι φοράει, τι αμάξι έχει, αν έχει φράγκα. Με τίποτε. Αγαπάω τους ανθρώπους. Νομίζω ότι τους καταλαβαίνω.