Η Δανάη Επιθυμιάδη ήταν ξανθιά στην σειρά «Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα». Μετά το τέλος της σειράς έγινε καστανή και δεν την αναγνωρίζουν ούτε οι δικοί της άνθρωποι, όπως είπε!
Της: Έπη Τρίμη
«Από εκεί που έγινα γνωστή μέσα σε μία νύχτα και δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι μου, όταν άλλαξα τα μαλλιά μου ήταν σαν να μην έγινε ποτέ…» είχε πει η ταλαντούχα ηθοποιός σε τηλεοπτική εκπομπή μετά από το κόψιμο από τη σειρά.
Όσο για τη συμμετοχή της στη Μουρμούρα,είχε δηλώσει στο “Πρωινό”: «Με τον Γιάννη Τσιμιτσέλη ταιριάξαμε, τουλάχιστον για μένα η συνεργασία ήταν πολύ ευχάριστη συγκυρία. Νομίζω έγιναν διάφορα λάθη από όλους μας κάπως, στον τρόπο που διευθετήθηκε το όλο ζήτημα. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία στην οποία έπρεπε να προσαρμοστώ σε άλλους ρυθμούς δουλειάς. Με εξοικείωσε με άλλες υποκριτικές μεθόδους και μου έδωσε την ευκαιρία να συστηθώ σ ένα ευρύτερο κοινό. Από την άλλη, το σύντομο χρονικό διάστημα αυτής της εμπειρίας, δεν μου άφησε περιθώρια να πειραματιστώ πάνω σ αυτόν τον τομέα, κάτι που θα ήθελα να κάνω στο μέλλον».
Να σημειώσουμε για τους αναγνώστες του enimerotiko.gr δείγμα της δουλειάς της στο θέατρο είναι οι παραστάσεις Το τρίτο στεφάνι (2020), Ο μισάνθρωπος (2018), Ήταν όλοι τους παιδιά μου (2017), Πυρκαγιές (2019), Ρωμαίος + Ιουλιέτα (2016), Ιφιγένεια η εν Αυλίδι (2019).
Η Δανάη Ευθυμιάδη σε συνέντευξή της στο unstage.gr είχε πει: “Είμαι απ’ αυτούς… είχα την εξαιρετική τύχη να είμαι παιδί γονιών που όταν τους πρωτοανακοίνωσα την απόφαση μου να γίνω ηθοποιός (θα ‘μουνα, δε θα ‘μουνα 5) με πήραν στα σοβαρά και δεν μου απάντησαν «ναι, αλλά να σπουδάσεις κάτι άλλο πρώτα.
Φορώντας τα ρούχα και τα κοσμήματα της μαμάς της, έδινε τις δικές της παραστάσεις, είχε εξομολογηθεί στο protothema. Στη πρώτη γυμνασίου ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το χώρο του θεάτρου συμμετέχοντας στο εργαστήρι του Αρσάκειου, όπου φοιτούσε. «Στα θεατρικά μαθήματα είχα καθηγητή τον Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος ήταν αυστηρός, αλλά μας μετέδιδε όλη τη θεατρική ατμόσφαιρα. Άρχισε να με γοητεύει ολοένα και περισσότερο ο χώρος της υποκριτικής. Στο τέλος της χρονιάς ανεβάσαμε την παράσταση Μήδεια, όπου συμμετείχα στο Χορό και λίγα λεπτά πριν ανέβω στη σκηνή έβαλα τα κλάματα. Μου φαινόταν τρομερά συγκινητικό αυτό που ζούσα» είχε πει η ηθοποιός στο People.
Σε κάθε καινούργια δουλειά καταπιάνεσαι με διαφορετικές ιστορίες που αφορούν σε διαφορετικές χρονολογίες, τόπους, θρησκείες. Συχνά δουλεύεις με καινούργιους ανθρώπους με τους οποίους πρέπει να εφεύρεις ένα κοινό τόπο καλλιτεχνικής συνάντησης. Αυτό προϋποθέτει μελέτη και “άνοιγμα” που είναι από μόνο του αναζωογονητικό. Εκπαιδεύεσαι στη προσαρμογή. Επίσης υπέροχη βρίσκω τη δυνατότητα που σου προσφέρει αυτή η δουλειά να γνωριστείς με ανθρώπους διαφορετικής ηλικίας και πορείας απ’ τη δικιά σου, με τους οποίους χρειάζεται, αν όχι να αγαπηθείς, τουλάχιστον να συμπορευτείς αρμονικά. Μαθαίνεις να δίνεις χώρο στον άλλον κι αν δεν έχεις, τον δημιουργείς. Δε γίνεται αλλιώς. Πάνω στη δουλειά έχω κάνει φίλους πολύ μικρότερους και μεγαλύτερους από μένα. Και πού πιο υπέροχος τόπος συνάντησης από το θέατρο. Αρκεί να είσαι παρών στο ραντεβού που λέει και μια αγαπημένη μου φίλη».
Τελειώνοντας το σχολείο, η Δανάη Ευθυμιάδη φεύγει για θεατρικές σπουδές στο Λονδίνο. «Από μικρή ηλικία επιθυμούσα να ζήσω στο εξωτερικό. Ήθελα να μείνω σε μια άλλη χώρα, να δοκιμάσω διαφορετικά πράγματα, να είμαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων και να μη δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Mε είχε πιάσει το τυχοδιωχτικό μου και είχα τάσεις φυγής» παραδέχεται καθώς απολαμβάνει μια κούπα ζεστό καφέ.
Στο Λονδίνο σπούδαζε θεατρολογία και παράλληλα έδινε εξετάσεις για να μπει σε δραματική σχολή, η οποία ήταν χρονοβόρα διαδικασία και εντελώς διαφορετική από τα δικά μας δεδομένα. Όμως, κάθε φορά που έφτανε ένα βήμα πριν εισαχθεί στη δραματική σχολή, κοβόταν. Επιπλέον, ο μουντός καιρός της βρετανικής πρωτεύουσας και οι ατελείωτες βροχές άρχισαν να κουράζουν τη Δανάη. Εκείνο το διάστημα φλέρταρε με την ιδέα να επισκεφτεί τη Νέα Υόρκη. Οι διηγήσεις από ένα ταξίδι που είχε κάνει στο παρελθόν η μητέρα της είχαν γεννήσει στη νεαρή κοπέλα την επιθυμία να βρεθεί στην Αμερική. Λίγο καιρό αργότερα το όνειρο θα γινόταν πραγματικότητα, ύστερα από την παρότρυνση ενός καλού της φίλου. «Μια μέρα που ήμουν στο σούπερ μάρκετ σκεφτόμουν πως θα έπρεπε να κάνω μια έρευνα για σπουδές στη Νέα Υόρκη, καθώς το τελευταίο διάστημα παραπονιόμουν συνεχώς στους φίλους μου ότι δεν περνούσα καλά.
Γυρίζοντας στο σπίτι ξεκίνησα την αναζήτηση και βρήκα μια από τις καλύτερες σχολές στο χώρο της υποκριτικής, και μάλιστα στάθηκα πολύ τυχερή. Οι υπεύθυνοι της σχολής βρίσκονταν στο Λονδίνο και κανόνισα να κάνω οντισιόν. Μόνο στην κολλητή μου το είπα, γιατί δεν πίστευα πως θα γινόταν τελικά κάτι. Ήταν έξω από όσα συνέβαιναν στη ζωή μου, οπότε δεν είχα αγχωθεί καθόλου για το αν θα περνούσα την οντισιόν. Ήμουν κι ερωτευμένη εκείνο το διάστημα, οπότε δεν έδωσα μεγάλη βαρύτητα σ’ αυτό». Ό,τι ήταν να γίνει θα γινόταν. Κι έγινε.
Δύο βδομάδες αργότερα ένας μεγάλος φάκελος έφτασε στο φοιτητικό της διαμέρισμα, ωστόσο εκείνη τον άνοιξε, έριξε απλά μια φευγαλέα ματιά και τον έκλεισε. Πίστευε πως η τύχη δεν της είχε χαμογελάσει. «Πέρασαν τρεις ώρες μέχρι να ανοίξω ξανά το φάκελο, γιατί ήμουν σίγουρη πως δεν με είχαν δεχτεί. Τελικά έπεσα έξω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα. Ήθελα να τηλεφωνήσω στους γονείς μου και έτρεμαν τα χέρια μου από τη συγκίνηση» απαντάει.
Η μετακόμιση σε φοιτητική εστία της Νέας Υόρκης έφερε τεράστια χαρά στη Δανάη, η οποία έμεινε εκεί για τέσσερα χρόνια. Αλήθεια, ήταν όπως το είχε φανταστεί; «Ήταν μια συναρπαστική πόλη. Ακόμα καλύτερα από αυτό που φανταζόμουν, μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Τον πρώτο καιρό βέβαια με είχε πιάσει αγοραφοβία και δεν ήθελα να δω ούτε τους συμφοιτητές μου. Όμως, ήταν παροδικό. Με τη συγκάτοικό μου κρατάω μέχρι σήμερα επαφές».
Στην καρδιά της οικονομικής κρίσης της χώρας μας, το Νοέμβριο του 2011, αποφασίζει να επιστρέψει μόνιμα στην Αθήνα. Ο λόγος; «Ήρθα γιατί συνέβη κάτι δυσάρεστο στην οικογένειά μου. Κι από την πρώτη στιγμή που ήρθα δεν το μετάνιωσα, δεν έκανα δεύτερες σκέψεις, αν και οι φίλοι μου με συμβούλευαν να μην επιστρέψω ακόμα μόνιμα. Μονάχα η μητέρα μου με ενθάρρυνε να μείνω».