Η Χρύσα Διαμαντοπούλου είναι ηθοποιός. Γεννήθηκε στις 29 Μαΐου 1976 στο Μαρούσι και είναι πτυχιούχος στην Ψυχολογία ενώ αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Αθηνών. Έκανε το μεταπτυχιακό της στο Λονδίνο στη σκηνοθεσία θεάτρου, όπου και έμεινε και εργάστηκε για τέσσερα χρόνια. Το 2014 ολοκλήρωσε το διετές σεμινάριο στο Εργαστήρι Πόρτα της Ξένιας Καλογεροπούλου, για το Θέατρο στην Εκπαίδευση.
Της: Έπη Τρίμη
Δούλεψε στο θέατρο στην οργάνωση παραγωγής (Ambassador’s Theatre στο Λονδίνο, Ελληνική Θεαμάτων στην Αθήνα) και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτις/βοηθός σκηνοθέτις με τους Γιώργο Μιχαηλίδη με τον Τάσο Μπαντή ενώ ακολούθησαν και άλλες επιτυχείς συνεργασίες.
Το 2012 ίδρυσε τη θεατρική ομάδα Μικρός Νότος, που σε στενή συνεργασία με τον Μικρό Βορρά του σκηνοθέτη Τάσου Ράτζου στη Θεσσαλονίκη, υλοποιεί δράσεις για παιδιά. Για τον Μικρό Βορρά έχει σκηνοθετήσει την παράσταση “Μήνες” που παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 2017.
Σκηνοθέτης μας ζητούσε να αυνανιστούμε στη σκηνή
«Σε ένα κλασικό κείμενο του Γιάννη Ρίτσου μας ζήτησε να αυνανιστούμε, το κάναμε μέχρι ενός σημείου θεατρικά, μετά γινόταν όλο και πιο προσωπικό, είπαμε στοπ δεν είναι θέατρο αυτό. Άρχισε να φωνάζει και πήγε σε μια κοπέλα που τη θεωρούσε τον αδύναμο κρίκο και τη χαστούκισε» δήλωσε στην κάμερα της ΕΡΤ, η ηθοποιός Χρύσα Διαμαντοπούλου.
https://youtu.be/CUZa2TDkRDE
Στο τρίτο έτος της δραματικής σχολής η ηθοποιός Χρύσα Διαμαντοπούλου ήρθε αντιμέτωπη με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη. Όπως καταγγέλλει στην ΕΡΤ, χρόνια μετά όταν γύρισε από το Λονδίνο όπου συνέχισε τις σπουδές της, ο ίδιος άνθρωπος, χρησιμοποίησε τις γνωριμίες του για να την εμποδίσει να βρει δουλειά στο θέατρο.
«Αυτό με στοιχειώνει, αποφάσισα να μιλήσω για τα νέα παιδιά που ξεκινάνε τώρα, την κόρη μου που είναι 13 ετών και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να βρεθεί σε τέτοιο περιβάλλον δεν χρειάζεται να φεύγουμε τρέχοντας, μπορούμε να μιλήσουμε πια» τονίζει η κ. Διαμαντοπούλου.
Η μαστεκτομή και το μήνυμα ελπίδας
Τον Οκτώβριο του 2017 η Χρύσα Διαμαντοπούλου διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος. Από την πρώτη στιγμή, μίλησε δημόσια για την περιπέτεια της υγείας της. Σήμερα, έναν χρόνο μετά, υγιής πλέον, είχε μιλήσει στο Τaλκ έχοντας πει: ” Αρκετό καιρό πριν από τη διάγνωση είχα διάφορα συμπτώματα στα οποία δεν έδωσα κάποια σημασία. Η ζωή μου είχε αποκτήσει φρενήρη ρυθμό, με πολλή εργασία για τον Μικρό Νότο και πολύ τρέξιμο με την κόρη μου, την Μελίνα. Δούλευα επί 3 χρόνια στα όρια της υπερκόπωσης, χωρίς υπερβολή περίπου 16 ώρες την ημέρα, χωρίς ρεπό Σαββατοκύριακου, γιατί η δουλειά μας δεν σταματάει ποτέ. Όλα γίνονταν με πίεση, οριακά, με το 105% των δυνάμεών μου. Όλα στο κόκκινο. Αν ήμουν αυτοκίνητο, θα είχα κάψει φλάντζα προ πολλού.
Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, μέσα σε μία καθημερινότητα που οι ώρες και οι ημέρες ήταν όλες ίδιες, καθώς προτεραιότητα είχε το να διεκπεραιωθούν εκατοντάδες εργασίες, οποιοδήποτε σύμπτωμα, όσο σοβαρό κι αν είναι πέφτει στο κενό.
Πόσες φορές δεν ένιωσα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν, πόσες φορές δεν ένιωθα ένα κάψιμο σε διάφορα σημεία του σώματός μου, πόσες φορές δεν ξύπνησα κουρασμένη, με πολύ χαμηλή ενέργεια, πόσες φορές δεν είχα αφόρητους πονοκεφάλους ή μούδιασμα στο στήθος, πόσες φορές δεν είχα έντονα ξεσπάσματα θυμού ή αυτή την απίστευτη όρεξη να τρώω γλυκά που δεν μου άρεσαν ποτέ ως τότε; Το σώμα φώναζε πολύ δυνατά, αλλά κανείς δεν βρέθηκε εκεί να το ακούσει. Έλειπα. Ήμουν απούσα από το ίδιο μου το σώμα. Είχα χάσει και την επαφή με τους γύρω μου, φουλ εργασιοθεραπεία, θυμός, οριακές καταστάσεις με τον ύπνο μου. Είχα χάσει στ’ αλήθεια και τη γυναικεία μου υπόσταση. Είχα απομονωθεί, με μοναδικές μου προτεραιότητες την Μελίνα και τον Μικρό Νότο.
Όταν, πάνω στο παιχνίδι, ένα απόγευμα του Ιουλίου του 2017, η Μελίνα με χτύπησε κατά λάθος στο στήθος πόνεσα πολύ. ΑΟΥΤΣ. Το ‘πιασα. Ήταν κάτι μεγάλο, όχι πολύ σκληρό, βαθιά στο στήθος, εκεί μέσα στη μασχάλη, αριστερά. Στ’ αλήθεια μού πήρε πολύ καιρό να καταλάβω γιατί το άφησα μέχρι τις 17 Οκτωβρίου του 2017, όταν πήγα τελικά να κάνω μαστογραφία.
Ναι, το είδα στα μάτια του. Και πάλι όμως… Δεν μπορεί να είναι κάτι κακό. Κάτι περίεργο ναι. Μία μεγάλη κύστη ίσως, αρκετά σκληρή πια, ώστε να πονάει στο αριστερό στήθος. Έχει κάνει και μία γραμμή τώρα, που δεν υπήρχε πριν. “Θα είναι σημάδι από το καινούργιο μαγιό…” σκέφτηκα. Μετά, όμως, δεν έφευγε!
Αλλά τα μάτια του; Κάτι δεν πάει πολύ καλά, σκέφτηκα. Αλλά και πάλι, αποκλείεται. Κάτι περίεργο έχει δει. Αλλά μην ανησυχείς, Χρύσα. Είσαι νέα, ωραία και υγιής εσύ! ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ.
Όσο μεγάλη έκπληξη μου προκάλεσε το ότι ο καρκίνος κι εγώ συναντηθήκαμε στα 41 χρόνια μου, άλλο τόσο ήταν σαν να περίμενα ότι πολύ σύντομα θα αρρωστήσω. Λίγες ήταν οι στιγμές αληθινής χαράς τα τελευταία 8 χρόνια. Πολλές απογοητεύσεις. Θυμός, θλίψη. Ένιωθα αβοήθητη, μόνη… Με είχε πάρει το ποτάμι κι εγώ πνιγόμουν με μόνη σανίδα την Μελίνα και τον Μικρό Νότο. Όλα αυτά ενώ ήμουν υγιής!
Και ήρθε ο καρκίνος και όλα μπήκαν στη θέση τους. Αν καταφέρω να ζήσω, θα ξέρω τώρα ΝΑ ΖΗΣΩ ΑΛΗΘΙΝΑ, σκεφτόμουν. Θέλω μια δεύτερη ευκαιρία, γαμώτο. Με τον καρκίνο το μυαλό μου ανασυγκροτήθηκε. Έδωσε λύσεις. Έδωσε άλλες ποιότητες συναισθήματος. Ε ναι, λοιπόν, ήταν σαν να περίμενα την αρρώστια μου. Για να με ησυχάσει, να με αλλάξει, να με σταματήσει, να με ελευθερώσει. Και ευτυχώς ήρθε τη στιγμή ακριβώς που ένιωσα και πάλι δυνατή. 17 ημέρες πριν από τη διάγνωσή μου έγραφα στο ημερολόγιό μου: “Χρύσα, πέρασαν όλα γλυκιά μου. 8 χρόνια μαυρίλας πέρασαν.
Μετά την μητέρα μου και τον πατέρα της κόρης μου, η Μελίνα ήταν ο πρώτος άνθρωπος που το έμαθε. Μίλησα με έναν παιδοψυχολόγο και μία μέρα μετά την πρώτη διάγνωση, της το είπα. Της μίλησα για τον καρκίνο που είχα στο στήθος. Της είπα ότι θα χρειαστεί να κάνω κάποιες θεραπείες, να πάρω κάποια πολύ δυνατά φάρμακα που στην αρχή θα φαίνεται σαν να μου κάνουν κακό ενώ στην πραγματικότητα θα με γιατρέψουν. Της είπα ότι είμαι πολύ σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά και στ’ αλήθεια το εννοούσα. Τρία πράγματα με ρώτησε εκείνη την ημέρα η Μελίνα. Πώς το έπαθα, τι θα αλλάξει στη ζωή μας και αν ο καρκίνος αυτός είναι ίδιος με του παππού.
Από εκείνη την πρώτη μέρα που το συζητήσαμε μέχρι και σήμερα δεν έχουμε σταματήσει να μιλάμε γι’ αυτό. Η Μελίνα μέσα στον χειμώνα μού ζήτησε μόνη της να μιλήσει με κάποιον ειδικό, όπως είχε κάνει και μια φίλη της όταν χρειάστηκε. Οπότε κάθε Παρασκευή μέχρι και σήμερα η Μελίνα πηγαίνει στην κυρία Μαρικαίτη και μιλούν.
Μέσα σε αυτόν τον χρόνο συνδεθήκαμε πιο βαθιά με την Μελίνα, γελάσαμε, κλάψαμε, μαλώσαμε και αγκαλιαστήκαμε πολλές φορές. Μέσα σε αυτόν τον χρόνο κάναμε πράγματα που πιο πριν δεν είχα χρόνο να τα κάνουμε μαζί. Μέσα σε αυτόν τον χρόνο ΖΗΣΑΜΕ.
Την ημέρα του χειρουργείου, ήμουν με 30 αγαπημένους μου στο δωμάτιο του νοσοκομείου περιμένοντας και παίζαμε με κάτι μύτες κλόουν που μας μοίρασε η Ερατώ. Είχα πολλή αγωνία, αλλά η αγάπη ξεχείλιζε από παντού.
Όταν άνοιξα τα μάτια μου από το χειρουργείο ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου! Σαν να μου χε φύγει ένα τεράστιο βάρος. Ένιωσα ότι η θυσία του στήθους μου είναι ελάχιστη μπροστά στο δώρο της ζωής. Ένιωσα ευγνωμοσύνη ακόμα και απέναντι στο στήθος μου που με προστάτευσε και θυσιάστηκε για εμένα.Μέσα σε αυτή την πορεία κατάλαβα ότι ο καρκίνος τρομάζει περισσότερο τους απέξω παρά τον ασθενή. Ή τουλάχιστον κάπως έτσι έγινε με εμένα. Αρκετοί άνθρωποι του στενού περιβάλλοντός μου ένιωσαν τόσο φόβο, αμηχανία και αγωνία που δεν μπόρεσαν να το διαχειριστούν. Βρέθηκα να παρηγορώ ανθρώπους! Κάποιοι άλλοι απομακρύνθηκαν, κάπως σαν να φοβήθηκαν ότι θα κολλήσουν ή κάπως σαν να μην άντεχαν ένα περιβάλλον τόσο… άρρωστο. Κάποιοι άλλοι βρήκαν ευκαιρία να ξεδιπλώσουν τον… υπέροχο δυνατό εαυτό τους και να διαχωρίσουν τη θέση τους. Στην αρχή θύμωσα πολύ. Τους χρειαζόμουν, έτσι ένιωθα. Τώρα που το σκέφτομαι, όμως, είναι μεγάλο δώρο αυτό το ξεκαθάρισμα. Δεν κρατώ κακία σε κανέναν. Όλα ανθρώπινα είναι. Μπορεί κι εγώ στη θέση τους να είχα τρομάξει. Έλαβα και λαμβάνω απέραντη αγάπη, πάντως, και αυτή κρατώ σαν τελικό απολογισμό.”.
