Η Χριστίνα Γκόλια έδωσε συνέντευξη στο zappit και αναφέρθηκε στη δεκαπενταετή πορεία της στο θέατρο, στον ρόλο της Ματίνας Μανταρινάκη του «Κωνσταντίνου και Ελένης» για τον οποίο είχε περάσει οντισιόν και στις συνεργασίες που είχε με τη Λυδία Κονιόρδου, τον Γιάννη Μπέζο, τον Μπουλά και τον Γιάννη Ζουγανέλη.
Είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε από κοινού με τον μουσικό Alfonso Nuzzolo, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, όπου αποκλειστήκαμε, στο σπίτι μου στο Ν. Ηράκλειο.
Καθώς λοιπόν καθάριζα ένα ψάθινο κουτί με παλιά μου παπούτσια (όλοι μες την καραντίνα κάναμε την γενική μας καθαριότητα χαχα), άρχισα να περιγράφω στον Αλφόνσο, τις…»ιστορίες» που κρυβόταν πίσω από κάθε ζευγάρι παπούτσια.
Αυθόρμητα εκείνος σηκώθηκε, πήρε ένα χαρτί και μολύβι και άρχισε να δημιουργεί στίχους πάνω σ αυτά που του έλεγα»! “Παίζοντας” λοιπόν, και δημιουργώντας, γράφτηκαν οι στίχοι. Με τον ίδιο τρόπο και με πολύ θετική διάθεση, γράψαμε και τη μουσική πάνω σε έναν χαρούμενο swing ρυθμό. Στην πορεία, και ενώ η καραντίνα κρατούσε ακόμα γερά, αποφασίσαμε να το ηχογραφήσουμε στο μικρό μας σπιτικό στουντιάκι. Φίλοι μουσικοί γράψανε από το σπίτι τους το δικό τους μέρος, και μας το έστειλαν με email.
Η ενορχήστρωση είχε αρχίσει και έμενε μόνο να γραφτεί η φωνή μου. Αυτό ήταν λίγο δύσκολο στην αρχή, γιατί δεν μπορούσαμε να πάμε σε μεγάλο στούντιο (ήταν όλα κλειστά λόγω καραντίνας) και έτσι αποφασίσαμε να φτιάξουμε έναν αυτοσχέδιο χώρο ηχομόνωσης στο σπίτι, μέσα στην ντουλάπα. Και ναι! Έγραψα τη φωνή του τραγουδιού μέσα στη ντουλάπα του σπιτιού μου. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία γεμάτη χαρά και χιούμορ! Όλη η δημιουργία του τραγουδιού ήταν μια πρωτόγνωρη περιπέτεια για μένα που την απόλαυσα μέχρι το τέλος.
Ναι ήταν μια δημιουργική περίοδος για μένα, γιατί αποφάσισα ότι η δημιουργία και η έκφραση ήταν ο μόνος τρόπος να κρατηθώ ψυχικά δυνατή.
Ναι φυσικά. Αν και στο τέλος το φιλοσόφησα και κράτησα την ψυχραιμία μου.
Δεκαπέντε αξέχαστα χρόνια στο θέατρο γεμάτα εμπειρίες, χαρές και λύπες..γεμάτα ζωή! Συνεργάστηκα με υπέροχους ανθρώπους του χώρου, έμαθα πράγματα και ‘ταξίδεψα» μέσα από κάθε ρόλο που ερμήνευσα σε μαγικούς, ονειρικούς τόπους! Ταξίδι ζωής και μεγάλη σπουδή για μένα το Θέατρο.
Το τραγούδι από την άλλη είναι για μένα είναι «ο χορός του μυαλού μέσα στις μελωδίες». Είναι ένα πνευματικό ταξίδι μέσα στις νότες και στους στίχους. Όταν τραγουδάω νιώθω ότι φεύγω από αυτή την διάσταση και μπαίνω σε ένα παράλληλο σύμπαν γεμάτο αγάπη και χρωματιστά μελωδικά κύματα»!
«Η πιο δύσκολη στιγμή που βίωσα ήταν την περίοδο που έχασα τον πατέρα μου και έπρεπε να πάω την επόμενη μέρα της κηδείας του για γύρισμα στην τηλεόραση… Δεν θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα του αφόρητου πόνου που ένιωθα, ενώ έπρεπε να χαμογελάω και να παίζω κωμωδία».
«Όχι ευτυχώς δεν έφτασα σ αυτό το όριο. Όμως πέρασα αρκετές φορές οικονομικές δυσκολίες, που την τελευταία στιγμή ξεπεράστηκαν με την προσφορά μιας καλής δουλειάς».
«Στα «Παιδιά της Νιόβης», ως η ντίβα της λυρικής σκηνής στον ρόλο της «Νερσέ»,είχα πράγματι ταξιδέψει σε μια άλλη εποχή! Εξαιρετική σειρά του Κουτσομύτη, με υπέροχα κοστούμια, ωραίο σενάριο, μονοκάμερο γύρισμα(όπως στον κινηματογράφο), ωραίος ρόλος…μαγικές στιγμές!
Στο «Κωνσταντίνου και Ελένης» είχα περάσει οντισιόν για τον ρόλο της Ματίνας Μανταρινάκη! Ήμουνα και πολύ καλή όπως είχε πει τότε η Ελένη Ράντου που ήταν παρούσα στο δοκιμαστικό. Αλλα τελικά κέρδισε τον ρόλο η αγαπημένη φίλη μου Καλλιρρόη Μυριαγκού, γιατί της ταίριαζε πιο πολύ σαν φυσιογνωμία. Αργότερα στον ρόλο της Αλέκας, η εμπειρία μου από τα γυρίσματα θα μου μείνει αξέχαστη. Υπήρχε πολύ ωραίο κλίμα, με γέλιο, αστεία και θετική ενέργεια. Όλη η ομάδα των ηθοποιών και των συντελεστών ήταν δεμένοι μεταξύ τους και ταιριαστοί. Γι αυτό έγινε άλλωστε τόσο μεγάλη επιτυχία η σειρά!
Στο ‘Ερωτας με επιδότηση ΟΓΑ» ήμουν η Ρωσίδα υπηρέτρια Νατάσα στο σπίτι του Γιώργου Παρτσαλάκη! Ήμουν μάλλον τόσο πειστική στον ρόλο μου σαν Ρωσίδα που όταν πήγαινα να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου, οι Ρωσίδες υπηρέτριες που ψώνιζαν μαζί μου, μου μιλούσαν Ρώσικα πιστεύοντας ότι είμαι πατριώτισσα τους!!!
Στο καθημερινό σήριαλ του MEGA «Μια θέση στον ήλιο» είχα τις πιο πολλές σκηνές μου με τον Αλμπέρτο Εσκενάζυ. Δεν θα ξεχάσω μια μέρα που αντί να τον φωνάξω με το όνομα του ρόλου του, τον φώναξα «Αλμπέρτο»! Όλο το συνεργείο και ο σκηνοθέτης Αντώνης Τέμπος ξέσπασαν σε γέλια και με πείραζαν σε όλη την διάρκεια του γυρίσματος! Η σκηνή φυσικά ξαναπήγε από την αρχή».
«Η Λυδία Κονιόρδου ήταν η σκηνοθέτης μου στη Αρχαία τραγωδία του Ευριπίδη ‘Αλκηστις».Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πειθαρχία και την εργατικότητά της! Με δίδαξε να είμαι ένας πραγματικός στρατιώτης της τέχνης! Εμπνευσμένη και ταλαντούχα ηθοποιός και σκηνοθέτης γεμάτη δύναμη και πάθος! Μόνο κέρδος είχα και σαν άνθρωπος και σαν ηθοποιός από την συνεργασία μου μαζί της.
Ο Γιάννης Μπέζος ήταν σκηνοθέτης μου στα ‘Σκουπίδια» του Ξανθούλη στο θέατρο «Αθήναιων». Ένας αυστηρός και σκληρός δάσκαλος κατά την διάρκεια των προβών που οι περισσότεροι από εμάς τους νεότερους ηθοποιούς τον τρέμαμε. Όταν όμως ανέβηκε η παράσταση και ερχόταν να μας δει ή βγαίναμε όλοι μαζί για φαγητό και ποτό, ήταν άλλος άνθρωπος, μέσα στα αστεία και τα πειράγματα! Αξιολάτρευτος και πληθωρικός! Με τον Σάκη Μπουλά και τον Γιάννη Ζουγανέλη συνεργάστηκα στο σήριαλ «ΤΣΑ» την περίοδο 2000- 2001.
Κάθε φορά που σκέφτομαι τον Σάκη ένα κύμα δακρύων ανεβαίνει στα μάτια μου… ο πρόωρος χαμός του με πονάει ακόμα. Ήταν δίκαιος, θετικός, και πολύ φιλικός με τους νεότερους συναδέλφους. Υπέροχος άνθρωπος και μοναδικός καλλιτέχνης! Μια ψυχή γεμάτη αγάπη…
Για τον Γιάννη Ζουγανέλη τι να πω! Είναι φίλος καλός, δοτικός, πάντα δίπλα μου όταν χρειαστώ την συμβουλή του και την βοήθειά του! Στα γυρίσματα γελούσαμε με την ψυχή μας με το αστείρευτο χιούμορ του! Στην καθημερινή ζωή είναι ένας Άνθρωπος με το Α κεφαλαίο, που έχει βοηθήσει πολύ κόσμο, και στον καλλιτεχνικό χώρο αλλά και εκτός χώρου. Είναι σεμνός και δίκαιος και λίγοι ίσως γνωρίζουν την μεγάλη φιλανθρωπική του δράση.
Είμαι πολύ τυχερή που συνεργάστηκα με τους παραπάνω ανθρώπους! Καθένας από αυτούς έβαλε ένα λιθαράκι, ώστε να διαμορφώσω την καλλιτεχνική μου προσωπικότητα».
«Έχει κάποιο κόστος γιατί ο δρόμος που διάλεξα είναι πιο «δύσκολος». Το κοινό που ακούει την μουσική μου είναι πιο περιορισμένο αριθμητικά με αποτέλεσμα και οι παραστάσεις μου να μην αποφέρουν το μεγάλο οικονομικό κέρδος. Όμως από την άλλη πλευρά, θα ήταν μεγαλύτερο το κόστος για την ψυχή μου αν ακολουθούσα έναν δρόμο που δεν με εκφράζει και δεν αγαπώ».
«Ονειρεύομαι η φωνή μου και τα τραγούδια μου να αγκαλιάσουν ακόμα περισσότερο κόσμο. Και να μπορώ να μεταφέρω τα μηνύματα της αγάπης και της ομορφιάς της ζωής μέσα από την μουσική μου σε κάθε ανθρώπινη ψυχή» !