Ο Χάρης Ακριτίδης γεννήθηκε στη Βέροια. Μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούσαν έντονα τα ήθη και τα έθιμα της ποντιακής παράδοσης και με την αγάπη μιας μάνας που του μετέδιδε κάθε στιγμή πως πρέπει να ζει με αρετή και τιμιότητα.
Της: Έπη Τρίμη
Έτσι από μικρό παιδί έκανε πάρα πολλές δουλειές (όπως το λέει και το καυχιέται και ο ίδιος) για να βοηθάει τους δικούς του.
Ο ίδιος χρόνια μετά έχει πει στο gosip-tv: “Στη δικιά μου γενιά καλλιτεχνών που είναι για παράδειγμα ο Γιάννης Πλούταρχος, ο Αντώνης Ρέμος, ο Χρήστος Πάζης κ.α, εμείς ντρεπόμασταν να λέμε ότι τραγουδάμε. Στη μαμά μου ακόμα λέω ότι είμαι μηχανικός αυτοκινήτων. Τώρα τελευταία άρχισα να της λέω ότι είμαι τραγουδιστής. Ο Γιάννης Πλούταρχος ήταν κομμωτής, ο Αντώνης Ρέμος υδραυλικός, ο Χρήστος Πάζης οικοδόμος. Όλοι μας κάναμε κάποια δουλειά και είμαστε παιδιά της δουλειάς που κάναμε τον τραγουδιστή από την καψούρα μας”.
Στα 10 του χρόνια οι γονείς του έστειλαν τον Χάρη Ακριτίδη σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων για να μάθει μια τέχνη όπως συνηθίζονταν εκείνα τα χρόνια, με αποτέλεσμα να εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους μηχανικούς αυτοκινήτων της πόλης και αργότερα όλης της ευρύτερης περιοχής της Μακεδονίας και μάλιστα σε πολύ νεαρή ηλικία.Ο ίδιος είχε πει σε συνέντευξή του στο gossip -tv: “Όπως συνηθίζω να λέω, γεννήθηκα μηχανικός αυτοκινήτων και τραγουδιστής προσπαθώ να γίνω. Είμαι ευλογημένος. Πίστευα ότι δεν θα το ξαναχρειαστώ αλλά αυτό που λένε οι παλιοί ισχύει: «μάθε τέχνη κι άστηνε κι αν πεινάσεις πιάστηνε”.
Στην ψυχή του Χάρη Ακριτίδη φώλιαζε η μεγάλη αγάπη για την μουσική και το τραγούδι. Τα νανουρίσματα της μάνας, τα παραδοσιακά ποντιακά τραγούδια, οι μελωδίες απ’ τα τραγούδια του Σ. Καζαντζίδη, του Σ. Διονυσίου, του Μ. Αγγελόπουλου, του Π. Γαβαλά στριφογυρνούσαν μες στ’ αφτιά του. Πάντα λοιπόν και παράλληλα με τη δουλειά του φρόντιζε γι’ αυτό του το μεράκι. Έτσι, πότε σε γάμους, πότε σε πανηγύρια, πότε σε κάποιο κέντρο της Βέροιας πάντα οι τραγουδιστές, που τον γνώριζαν, του έδιναν το μικρόφωνο.
Δεν άργησε λοιπόν να ωριμάσει το ταλέντο του κι έτσι σιγά-σιγά άρχισε να εμφανίζεται σε κέντρα διασκέδασης της περιοχής, ασκώντας πάντα ως κύριο επάγγελμα αυτό του μηχανικού αυτοκινήτων και διατηρώντας ένα απ’ τα μεγαλύτερα συνεργεία αυτοκινήτων στην πόλη. Έλα όμως που (ταλαντούχος και υπερδραστήριος γαρ), άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλής και ως τραγουδιστής με αποτέλεσμα να τον απορροφάει όλο και περισσότερο η ενασχόλησή του με το τραγούδι αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τη δουλειά του συνεργείου. Κάποια στιγμή λοιπόν και φτάνοντας σε ένα σημείο που τα πράγματα είχαν ωριμάσει μέσα του πια, (αφού όπως λέει κι ο ίδιος ακόμα:…βρήκα τοίχο, δεν έχει εξέλιξη αυτή η δουλειά…) αποφάσισε να κλείσει το συνεργείο και να κατέβει στην Αθήνα αναζητώντας κάτι καλύτερο, κάτι πιο μεγάλο. Έκτοτε, ασχολήθηκε με επιτυχία αποκλειστικά με το τραγούδι.
“Με τη γυναίκα μου είμαστε μαζί από μωρά. Έχω υπάρξει πολύ άπιστος. Δεν ξέρω πώς βρήκαμε ισορροπίες, αυτή πρέπει να ρωτήσεις! Και τα λάθη για τους ανθρώπους είναι. Εγώ τα λέω όλα, άλλοι τα κρύβουν”.
“Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα με τον θάνατο του πατέρα του. Έπαθα κρίσεις πανικού και εύχομαι να μη μου ξαναέρθει ούτε σε εμένα ούτε σε κανέναν. Το πιο δύσκολο πράγμα που υπάρχει είναι η ασθένεια της ψυχής.
Εγώ είμαι πολύ καλά με το Θεό, πάντα ήμουν και τώρα με τα πολλά προβλήματα, είμαι ακόμα πιο καλά! Πηγαίνω και στο Άγιο Όρος. Παίρνω πολύ δύναμη από αυτό. Ό,τι και να μου έρθει θα το αντιμετωπίσω. Αφού το έδωσε ο Θεός για κάποιο λόγο το έδωσε”!
“Την πρώτη καραντίνα δυστυχώς την πέρασα πάρα πολύ άσχημα και δεν την κατάλαβα κιόλας. Είχα ένα πολύ σοβαρό ατύχημα να το πω. Ο γιος μου κόλλησε ένα μικρόβιο, σταφυλόκκοκο, το οποίο του έκαψε την αορτική βαλβίδα και κάναμε δύο χειρουργεία καρδιάς. Οι πιθανότητες για να σωθεί ήταν 20%. Φέραμε τον γιατρό κ. Πάνου από την Ελβετία για να κάνει ειδική εγχείρηση ρομποτική και μετά την ανάρρωση κάναμε δεύτερη εγχείρηση με τον κ. Βαβουρανάκη και είμαστε τώρα καλά.
Έτσι λοιπόν, την καραντίνα εγώ την πέρασα μέσα στα νοσοκομεία. Ήμουν στο Υγεία. Βγαίνοντας από το Υγεία και πηγαίνοντας σπίτι για να συνεχίσει ο γιος μου εκεί τη θεραπεία του, κάηκε και το σπίτι μου. Όταν γύρισα από το νοσοκομείο και είδα το σπίτι μου να καίγεται από ένα πολύμριζο, κάθισα γονατιστός κάτω και γελούσα. Είχα πολλά αυτό τον καιρό που δεν ασχολήθηκα καν με τον κορονοϊό.