Τα τελευταία χρόνια, η χώρα μας, έχει αυξήσει και εξελίξει το υποστηρικτικό πλαίσιο των Ατόμων με Αναπηρία καθώς ο αριθμός αυτών υπολογίζεται, σύμφωνα με τον ΠΟΥ, κοντά στο 1 εκατομμύριο. Μέσα σε αυτόν τον αριθμό δεν υπολογίζονται αρκετοί πολίτες, οι οποίοι δεν έχουν πιστοποιήσει την αναπηρία τους σε ΚΕ.Π.Α.
Της: Έπη Τρίμη
Στόχος της ελληνικής πολιτείας, για τα ΑμεΑ, είναι να βελτιώσει την υγειονομική περίθαλψη, την αποκατάσταση, την εκπαίδευση, την απασχόληση, καθώς και να δημιουργήσει υποστηρικτικές υπηρεσίες ενημέρωσης, ψυχολογικής στήριξης και συμβουλευτικής, ενισχύοντας την καταλληλότητα υποδομών.
Το να φροντίζεις ένα παιδί με νοητικά ή κινητικά προβλήματα είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση καθώς στην χώρα μας δεν υπάρχουν οι αντίστοιχες υποδομές, ούτε και τα βοηθήματα επαρκούν.Πολλές μάλιστα φορές οι καθημερινές δυσκολίες, η σωματική, ψυχολογική και οικονομική καταπόνηση δημιουργούν τριγμούς σε μια οικογένεια ή ακόμη και στη διάλυση γάμων καθώς οι άνθρωποι σπάνε από το βάρος των υποχρεώσεων.
Ο Γολγοθάς ξεκίνησε για τον Δημήτρη Κολλάτο και την σύζυγό του, ηθοποιό Αρλέτ Μπομάν λίγο μετά την γέννηση του πρώτου τους παιδιού που με τόσο ενθουσιασμό περίμεναν να έρθει για να επισφραγίσει τον έρωτά τους. Η διάγνωση ωστόσο που ήρθε λίγο καιρό αργότερα θα αλλάξει τα πάντα μέσα σε λίγα μόλις λεπτά. Από τη στιγμή που πληροφορούνται πως ο μικρός Άλκης πάσχει από πρώιμο αυτισμό, από τις πλέον βαριές περιπτώσεις της διαταραχής αυτής, η ζωή τους δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Προσπαθούν να αποδεχτούν τη σκληρή πραγματικότητα και ελπίζουν πως με την αγάπη και την φροντίδα τους το μέλλον δεν θα είναι τόσο δυσοίωνο όσο τους περιγράφουν οι γιατροί. Η έλευση του δεύτερου γιου τους, τούς πλημμυρίζει με χαρά και αισιοδοξία. Η αγωνία όμως για την εξέλιξη του Άλκη είναι πάντα παρούσα στη σκέψη τους και στην ψυχή τους.
Τα χρόνια περνούν και το παιδί μεγαλώνει χωρίς να δείχνει σημάδια βελτίωσης. Στα 12 του χρόνια δεν μπορεί να μιλήσει ούτε να αυτοεξυπηρετηθεί. Η οικογένειά του προσπαθεί να τού προσφέρει ό,τι καλύτερο μπορεί. Μαζί με τη λατρεία και τη φροντίδα τους όμως φουντώνει και η αέναη αγωνία που κατακλύζει όλους τους γονείς παιδιών με σοβαρές διαταραχές: «Τί θα απογίνει όταν εμείς θα φύγουμε από τη ζωή;» Η γυναίκα του δεν αντέχει το βάρος και αυτοκτονεί.
Παρόλα αυτά ο Δημήτρης Κολλάτος βρίσκει τη δύναμη και συνεχίζει να αγωνίζεται για τον Άλκη, ο οποίος παραμένει ένα μικρό παιδί εγκλωβισμένο στο σώμα ενός εύσωμου ενήλικα. Αρνείται πεισματικά να τον κλείσει σε κάποιο ψυχιατρικό ίδρυμα και παίρνει την απόφαση να δημιουργήσει μια μικρή μονάδα για παιδιά με αυτισμό σε μία έκταση που διαθέτει στην Αίγινα.
Στις 14.4.21 ο Άλκης φεύγει από τη ζωή.«Είναι άδικο να ζω εγώ και να φεύγει ο Άλκης» έγραψε ο σκηνοθέτης για την απώλεια του γιου του ο οποίος έκανε τη ζωή του παιδιού του ταινία.
Ο αθλητικογράφος Γιώργος Γεωργίου είχε έναν γιο τον Τάσο που έπασχε από μια πάθηση που ονομάζεται «αταξία του Φρίντριχ».
Ο 35χρονος γιος του, Τάσος Γεωργίου απεβίωσε λόγω της ασθένειας που «χτυπά» τον εγκέφαλο, το νωτιαίο μυελό και τα περιφερειακά νεύρα.
Ο δημοσιογράφος είχε αποκαλύψει σε συνέντευξη του, το προσωπικό του δράμα.
«Η συγκεκριμένη ασθένεια είναι αυτό που λέμε σπάνια, καθώς χτυπάει ένα στο 1.500.000 παιδιά. Είναι ανίατη νόσος και ο Τάσος την κληρονόμησε από εμένα και τη μητέρα του, που είμαστε και οι δύο φορείς της. Πριν από 23 χρόνια (το 1992) πήραμε την απόφαση να πάμε το παιδί στην Αγγλία. Εκεί έμαθα τα καθέκαστα για την κατάσταση της υγείας του. Όταν ο γιατρός Γουίλσον μας είπε τι περιμένει τον Τάσο και εμάς, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο.Εκείνο το βράδυ θυμάμαι ότι δεν κατάφερα να κοιμηθώ καθόλου, δεν μπορούσα να κλείσω μάτι όλη νύχτα» είπε αργά και με σταθερή φωνή ο γνωστός δημοσιογράφος, ενώ, από την πλευρά του, ο οικοδεσπότης του «Αργά» Θοδωρής Αθερίδης, τον άκουγε αποσβολωμένος.
«Το πρωί που σηκώθηκα να πάω να πλυθώ, κοιτάζω στον καθρέπτη και βλέπω τα μαλλιά μου άσπρα. Αρχίζω να μασάω ψωμί ψίχα και να σπάνε τα δόντια μου» εξομολογήθηκε στη συνέχεια ο Γιώργος Γεωργίου. Αυτός είναι και ο λόγος -όπως είχε αποκαλύψει σε παλαιότερη συνέντευξή του- που δεν έφτιαξε ποτέ τα δόντια του, για να του θυμίζει ακριβώς το δυσάρεστο γεγονός εκείνης της ημέρας.
Επίσης είχε πει πως προκειμένου να καλύψει τόσο τα έξοδα του ταξιδιού τους στο Λονδίνο όσο και τις αμοιβές των γιατρών είχε αναγκαστεί να πουλήσει όσο όσο ένα διαμέρισμα που του είχε αφήσει κληρονομιά η μητέρα του.
Ο Γιώργος Γεωργίου απέκτησε τον Τάσο με την πρώτη του σύζυγο, την Μαρία Καμπουράκη την εποχή που ήταν ιατρικός επισκέπτης. «Έχασα το μοναχοπαίδι μου (σ.σ.το 2017). Τον Τασούλη μου. Είχε τα προβλήματα που είχε και πριν μία εβδομάδα υπέστη εγκεφαλικό. Τελικά δεν τα κατάφερε. Δεν υπάρχουν λόγια αυτή τη στιγμή», ανέφερε η Μαρία Καμπουράκη στην Espresso.
Ο Γιώργος Γεωργίου τελικά χώρισε από την πρώτη του σύζυγο και παντρεύτηκε τη σύζυγό του Ευγενία με την οποία απέκτησε μία κόρη. Κάποια χρόνια αργότερα χώρισε και από τη δεύτερη γυναίκα του.
Η Νένα Χρονοπούλου κάνει αγώνα για τα παιδιά ΑΜΕΑ και τα δικαιώματά τους, καθώς ο μονάκριβος γιος της Χρήστος είναι ένα παιδί με ιδιαιτερότητες το οποίο λατρεύει τόσο η ίδια όσο και ο σύντροφος της Τάσος Μητόπουλος. Ο γιος της σήμερα είναι ένας πανέμορφος έφηβος ο οποίος απολαμβάνει τη στοργή και την αμέριστη αγάπη και υπομονή του ζευγαριού που δεν βαρυγκώμησε ποτέ. Μάλιστα, ο Τάσος το αγαπάει σαν δικό του παιδί ενώ και οι δύο κάνουν πολλές δράσεις υπέρ των διαφορετικών παιδιών που αξίζουν τη στήριξη της πολιτείας ώστε και οι γονείς να προσφέρουν με τη σειρά τους όσα χρειάζεται ένα παιδί προκειμένου να μεγαλώσει με την περίθαλψη και την αρωγή ειδικών.
Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1961 και βρέθηκε να σπουδάζει Νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, παίρνοντας ειδίκευση στο Εμπορικό & Φορολογικό Δίκαιο. Εκεί, κατά τη διάρκεια των σπουδών της, γνωρίζει τον σύζυγό της Θεόδωρο Σιδηρόπουλο, με τον οποίο θα ερωτευτεί παράφορα και ενώ είναι ακόμη φοιτήτρια μένει έγκυος στο πρώτο της παιδί, τον γιο της Κωνσταντίνο. Παρά την αντίρρηση της μητέρας της και με την προτροπή της πεθεράς της, κρατά το παιδί και συνεχίζει κανονικότατα τις σπουδές της. Λίγα χρόνια αργότερα θα έρθει στη ζωή και η κόρη της, η οποία σήμερα είναι ηθοποιός.
Η ίδια έχει πει για τον αγαπημένο της γιο: «Είμαι υπερήφανη για τον γιο μου! Δεν είναι ανίκανος, απλώς δεν μπορεί να κινηθεί. Αυτό γιατί θα πρέπει να τον εμποδίσει να σπουδάσει, να γίνει επιστήμονας, να γίνει χρήσιμος στο κοινωνικό σύνολο; Αυτό, όμως, πρέπει να το υποστηρίξουμε όλοι μαζί ως οικογένεια και όχι να τον αποθαρρύνουμε ή να τον περιθωριοποιήσουμε. Το μήνυμα είναι ότι τους ανθρώπους με αναπηρία τους στηρίζουμε έμπρακτα, πράγμα που πρέπει να κάνει και η Πολιτεία σε συνεργασία με τις οικογένειες και τα σχολεία. Πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα και όταν είχα αναλάβει την ευθύνη του υπουργείου Υγείας είχα αναπτύξει δράση πάνω σε αυτό», είχε πει πριν λίγα χρόνια σε συνέντευξή της κάνοντας γνωστό ότι ο γιος της Κωνσταντίνος βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, κάτι που δεν τον έχει εμποδίσει να γίνει ένας σημαντικός ερευνητής της βιολογίας.
Ο Κωνσταντίνος είναι το πρωτότοκο παιδί της κ. Παπακώστα, που έγινε μητέρα την περίοδο που φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης: «Από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του μας έδεσε απίστευτη αγάπη! Περίμενα με ανείπωτη λαχτάρα να έρθει το Σαββατοκύριακο, να πάρω το αεροπλάνο για Αθήνα και να βρεθώ με το μωρό μου…».
Εκείνη πρώτη παρατήρησε κάποια αστάθεια στην ισορροπία του παιδιού όταν άρχισε να περπατάει και το κακό μαντάτο δεν άργησε να έρθει στη ζωή του ζευγαριού, που πληροφορήθηκε από τους ειδικούς ότι ο Κωνσταντίνος έπασχε από μια σπάνια εξελισσόμενη μυοπάθεια: «Δεν είναι εύκολο για τον γονιό
να αποδεχθεί κάτι τέτοιο. Το σοκ, ομολογώ, ήταν πολύ μεγάλο. Δεν πείθεσαι στην αρχή, πιστεύεις ότι έχει γίνει κάποιο λάθος…».
H ασθένεια εξελίχθηκε και η πρώτη μεγάλη απόφαση ζωής που πήρε το ζευγάρι ήταν «να κάνουμε κάθε ημέρα τα αδύνατα δυνατά, ώστε να μην αισθανθεί ποτέ ο Κωνσταντίνος ότι διέφερε σε κάτι από τα υπόλοιπα παιδιά. Να μη νιώθει διαφορετικός, να έχει όλες τις ευκαιρίες – και με το παραπάνω – στην
καθημερινότητά του, στη διασκέδαση, στην παιδεία, στην προσβασιμότητα. Και παρά τις απίστευτες δυσκολίες πιστεύω ότι τα καταφέραμε, γιατί μας έδειχνε εκείνος με την ηρεμία, την ψυχραιμία και τη σοφία του τα μονοπάτια που έπρεπε όλοι, μαζί του, να περπατήσουμε…».
Την εποχή που εμφανίστηκε το πρόβλημα στον Κωνσταντίνο, οι κοινωνικές προκαταλήψεις ήταν πολύ πιο έντονες από σήμερα,όπως και τα προβλήματα στην προσβασιμότητα ατόμων με ειδικές ανάγκες: «Τα
πράγματα έχουν καλυτερέψει, αλλά ακόμη και τώρα οι αναγκαίες υποδομές και προβλέψεις είναι ελάχιστες και τα παιδιά ή οι ενήλικοι που τις χρειάζονται αρκετά συχνά βρίσκονται ανήμποροι να κοιτάζουν μια σκάλα ή ένα ασανσέρ που δεν χωράει το αμαξίδιό τους.
Δυστυχώς, μόνο όταν βιώνεις ένα ανάλογο πρόβλημα διαπιστώνεις καλά πόσο φιλικό ή εχθρικό μπορεί να είναι το περιβάλλον, αλλά και ο κοινωνικός περίγυρος, για τα άτομα που δεν κινούνται με τα δικά τους πόδια! Και είναι, τελικά, δείγμα πολιτισμού για μια χώρα η έγκαιρη δημιουργία τέτοιων υποδομών, που καταργούν τις τεχνητές ανισότητες ώστε μικρές απολαύσεις να μην καταλήγουν άκρως απαγορευτικές γι’ αυτούς τους ανθρώπους…».
Δεν αισθάνθηκε ποτέ «διαφορετικός».
Ο Στέφανος Βούρος είναι ο μεγαλύτερος γιος του γνωστού ηθοποιού Γιάννη Βούρου και της επίσης ηθοποιού Νταίζης Σεμπεκοπούλου. Αλλά αυτός δεν ήταν ο λόγος που μας έκανε να θέλουμε να κάνουμε μια συζήτηση μαζί του. Ο Στέφανος γεννήθηκε χωρίς δάχτυλα στα πάνω και στα κάτω άκρα του.
Στα 27 του χρόνια έχει μια κανονικότατη ζωή, δουλεύει σε μια διαφημιστική εταιρεία και μας προτρέπει να μην δίνουμε σημασία στο «φαίνεσθαι» αλλά στο «είναι».
Σπούδασε, πήγε στο Εδιμβούργο για μεταπτυχιακό, επέστρεψε και δουλεύει στη διαφήμιση. Το πρώτο που του είπαμε αναφέρει ο Γιάννης Βούρος ήταν: «Ή θα μείνεις στη γωνία και θα σε λυπούνται ή θα βγεις μπροστά και θα γίνεις παράδειγμα προς μίμηση. Πιστεύω, ωστόσο, ότι είναι και θέμα χαρακτήρα, ότι την ιδιότητα του νικητή και του αγωνιστή κάποιος την κουβαλάει».
Ο τραγουδιστής και η σύζυγός του Χέιλι υιοθέτησαν ένα παιδί από το ΠΙΚΠΑ δείχνοντας περίσσευμα ψυχής. Στην πορεία το ζευγάρι χώρισε, αλλά διατηρεί άψογες σχέσεις για το καλό του Κωνσταντίνου. Ο Κωνσταντίνος είναι σήμερα δεκατριών χρονών, ενώ όταν υιοθετήθηκε ήταν 1,5 έτους και αντιμετώπιζε κινησιολογικά προβλήματα. Όμως, ο Γιώργος Δασκουλίδης και η Χέιλι πίστεψαν στις δυνατότητες αυτού του παιδιού και το στήριξαν, προφέροντας απλόχερα την αγάπη τους. Τώρα το παιδί είναι αρκετά καλά , η κατάστασή του βελτιώθηκε κατά 90% και έχει καταφέρει να ξεπεράσει αρκετά από τα προβλήματα που είχε.