Η υιοθεσία είναι μια νομική πράξη, η οποία καθιστά το παιδί που δεν μπορεί να ζήσει με την φυσική του οικογένεια ως μόνιμο μέλος μια άλλης οικογένειας ακριβώς σαν να έχει γεννηθεί σε αυτή. Στη θετή οικογένεια το υιοθετημένο παιδί μπορεί να απολαμβάνει όλα τα προνόμια και τα δικαιώματα ενός φυσικού παιδιού.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβάσαι που υιοθέτησες ένα παιδί. Έχεις γίνει γονιός και στο χέρι σου είναι να γίνεις στα ματάκια του ο καλύτερος γονιός του κόσμου. Σύμμαχοί σου είναι η σύντροφός σου και η αλήθεια. Η αλήθεια που πρέπει από την αρχή να πεις στο μικρό σου ώστε να πατήσει γερά στα πόδια του και να νιώσει καλά και όχι μειονεκτικά με το θέμα της υιοθεσίας. Να είσαι σίγουρος ότι μεγαλώνεις ένα υγιές και δυνατό παιδί που αγαπάει με όλη του την καρδιά την οικογένειά του… Να σου ζήσει!
Αυτή η έννοια της υιοθεσίας που δίνει το προβάδισμα στην κάλυψη των αναγκών του παιδιού και όχι των θετών γονέων διατυπώνεται σα βασική αρχή στην Ελληνική Νομοθεσία(Ν 610/70 και 2447/96).
Στη χώρα μας υιοθετούνται λιγότερο από 500 παιδιά κάθε χρόνο. Από αυτά μόνο το 1/5ο αφορά στα παιδιά που προστατεύονται σε Ιδρύματα.
Αν μου ζητούσαν να απαντήσω με μια και μοναδική φράση, θα έλεγα αυτή: “Δεν έχει σημασία ποια ήταν η μητέρα μου. Αυτό που έχει σημασία είναι ποια θυμάμαι ότι είναι.”
Yπάρχουν μερικά παιδιά που είναι ανεπιθύμητα, αλλά παρόλα αυτά πολύ χαίρομαι που επιζούν. Ίσως επειδή κι εγώ επέζησα από μια έκτρωση. Χωρίς να γνωρίζω το λόγο και χωρίς να με ενδιαφέρει να τον μάθω, απλά τη γλίτωσα. Όταν είσαι το έμβρυο, δεν είναι και τόσο ωραίο να καταλήγεις στα σκουπίδια, συγχωρέστε με αν παίρνω θέση, το κάνω σαν ένα τέτοιο τυχερό έμβρυο και όχι σαν ένας αμερόληπτος άνθρωπος.
Κάποιες γυναίκες, θέλουν πολύ να γίνουν μητέρες και δε μπορούν. Κάποιες άλλες δε θέλουν καθόλου και γίνονται. Καλό θα ήταν να γίνονται όσες θέλουν, θα είχαμε πολύ λιγότερα προβλήματα. Που και που ακούμε ότι κάποια άγνωστη άφησε το παιδί της στο χαλάκι μιας εξώπορτας, κάποια άλλη το εγκατέλειψε στο μαιευτήριο και μια τρίτη πιο hardcore το πέταξε στα σκουπίδια. Αυτές οι γυναίκες γέννησαν, αλλά δεν τους άρεσε και πολύ. Αν και μητέρες δεν τους μίλησε ιδιαίτερα το μητρικό ένστικτο και ξεφορτώθηκαν το παιδί τους με όποιο τρόπο σκέφτηκε η κάθε μια.
Πίσω από όλες αυτές τις φυσικές μητέρες κρύβονται διάφορα δράματα, προβλήματα, εξαρτήσεις, λάθος αποφάσεις, ίσως καμιά φορά και απερισκεψία. Πάντοτε αναρωτιόμουν, μια γυναίκα που έχει στην κοιλιά της εννέα μήνες ένα μωρό, το νιώθει, το κουβαλάει, το γεννάει, το βλέπει, το θηλάζει ίσως, πως αντέχει να το αποχωριστεί για πάντα ανεξαρτήτως τρόπου; Δεν πήρα ποτέ απάντηση που να με κάλυψε στο ερώτημά μου. Ίσως επειδή ακόμα κι όταν βλέπω ένα αδέσποτο ζώο στο δρόμο ραγίζει η καρδιά μου και το φροντίζω, πως να συλλάβω ότι μπορείς να αφήσεις το δικό σου παιδί;
Ούτε βέβαια εκείνη που μεγαλώνει με έχει πείσει ότι είναι εξ ορισμού καλή. Καλή μητέρα είναι κατά τη γνώμη μου η μητέρα που αγαπάει. Που στέκεται δίπλα στο παιδί, που το φροντίζει, που ανησυχεί ή που χαίρεται για εκείνο, που κλαίει μαζί του στις λύπες και που γελάει στις χαρές, που του δείχνει τον κόσμο, που ξενυχτάει όταν αρρωσταίνει, που το καμαρώνει όταν έχει επιτυχίες και που το παρηγορεί όταν έχει αποτυχίες.
…Πριν από αρκετά χρόνια μια άγνωστη σε εμένα νεαρή γυναίκα έφερε στον κόσμο ένα κοριτσάκι.
Το είχε στην κοιλιά της εννέα μήνες και γέννησε φυσιολογικά. Δε νομίζω να το κράτησε στην αγκαλιά της όταν βγήκε από τη μήτρα της, ούτε να συγκινήθηκε όταν το αντίκρισε. Είχε αποφασίσει άλλωστε προ πολλού να το δώσει για υιοθεσία για δικούς της λόγους που εγώ δεν τους γνωρίζω. Ήταν τόσο αποφασισμένη που απευθύνθηκε στις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας άμεσα και υπέγραψε στο αρμόδιο δικαστήριο στο ελάχιστο του περιθωρίου που της έδινε ο νόμος για την παραίτηση από την κηδεμονία του παιδιού της το οποίο είχε δηλώσει αγνώστου πατρός.
Αυτή η γυναίκα είναι τυπικά μια μητέρα. Και το παιδί αυτό είμαι εγώ.
Παράλληλα μια άλλη γυναίκα για πολλά χρόνια προσπαθούσε να αποκτήσει ένα παιδί. Έμεινε αρκετές φορές έγκυος και απέβαλε ενώ γέννησε ένα μωρό το οποίο δυστυχώς πέθανε λίγο καιρό αργότερα. Είχε σκεφτεί πώς η γέννηση δεν είναι ο μόνος τρόπος να γίνει κάποια μητέρα και μια συμπαθέστατη κοινωνική λειτουργός καθοδήγησε την ίδια μαζί με το σύζυγό της, ώστε να κινήσει τις διαδικασίες της υιοθεσίας.
Πράγματι, μετά από όλους τους νόμιμους ελέγχους, την εξέταση του ζευγαριού από τους αρμόδιους φορείς και αρκετή γραφειοκρατία, τρία χρόνια μετά την αίτηση τους η γυναίκα αυτή βρέθηκε στο αρμόδιο δικαστήριο για να αναλάβει την κηδεμονία ενός παιδιού που φιλοξενούνταν στο Κέντρο βρεφών Μητέρα.
Η γυναίκα αυτή είναι ουσιαστικά μητέρα. Και το παιδί αυτό είμαι εγώ.
Που ανεξάρτητα με την ημερομηνία γεννήσεως που αναγράφεται στην ταυτότητα μου, εγώ αισθάνομαι πως γεννήθηκα την ημέρα που υιοθετήθηκα. Ήταν μια ημέρα του Μάη του 1981. Στη γιορτή της παντοτινής μητέρας.
” Η μάνα μου μ΄έμαθε να βαδίζω περήφανη σαν να μου ανήκει ο κόσμος όλος”