Οι εκδόσεις Διάπλαση κυκλοφορούν στη σειρά Πολύχρωμοι Χαρταετοί το καινούργιο βιβλίο του Βασίλη Λιάκου «Το πέπλο των αστεριών», που μας ταξιδεύει στα βάθη της μακρινής Ανατολής, εκεί που τα αστέρια δημιουργούν το πιο εξωτικό και ονειρικό πέπλο της φαντασίας μας!
Της: Έπη Τρίμη
Πρόκειται για ένα παραμύθι που ξεκίνησε κάπου στα βάθη της Ανατολής, πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια, και μια ιστορία που μιλά για μια πριγκίπισσα κι έναν πρίγκιπα, για μια χώρα χωρίς όνομα, για όνειρα μεγάλα, για αστέρια που ταξιδεύουν και μιλούν, και για τη δύναμη της αγάπης που δεν γνωρίζει όρια.
Το βιβλίο «Το πέπλο των αστεριών», μιλάει για την αγάπη που δεν γνωρίζει όρια. Από πού αντλήθηκε η έμπνευση προκειμένου να γραφτεί το εν λόγω παραμύθι;
«Το πέπλο των αστεριών» έχει την αρχή του στη μνήμη των κλασικών παραμυθιών, στην απλότητα των ιστοριών και στις «μαγικές» φράσεις, «μια φορά κι έναν καιρό» καθώς και «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Παραμύθια που ειπώθηκαν για να μεταφέρουν μηνύματα με ενδόμυχο τρόπο. «Το πέπλο των αστεριών» ωστόσο αφορά το σήμερα. Η γραφή του είναι διαφορετική και ο τρόπος προσέγγισης στα θέματα που με απασχολούν, συνδιαλέγεται με τις επιταγές της σύγχρονης εποχής. Η αγάπη που δεν γνωρίζει όρια δε θεωρώ ότι είναι προϊόν έμπνευσης, αλλά μια βαθύτερη προσωπική ανάγκη για ελπίδα και όνειρα. Για ένα φωτεινό μέλλον γεμάτο αγάπη, συντροφικότητα και αποδοχή.
Πόσο δύσκολο είναι σε μια εποχή με πολλαπλά προβλήματα ο άνθρωπος να νιώσει παιδί, να ονειρευτεί και να ταξιδέψει σε αθώες και ιδανικές καταστάσεις;
Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι. Ίσως γιατί προσωπικά φέρω αρκετά παιδικά στοιχεία ακόμα και σήμερα, στην ηλικία που είμαι. Πιστεύω ότι είναι θέμα επιθυμίας, προσωπικής δουλειάς και ισορροπίας. Σαφώς δεν είναι εύκολο σε αυτές τις δύσκολες και αρκετά σκοτεινές εποχές που διανύουμε να νιώσουμε παιδιά, αλλά τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.
Νιώθεις τυχερός που μπόρεσες έστω και λίγο να σβήσεις τις σκληρές στιγμές της καθημερινότητας και να δεις με τα αγνά μάτια ενός παιδιού γράφοντας το εν λόγω παραμύθι;
Δε θα έλεγα ότι νιώθω τυχερός. Νιώθω ασφαλής. Δε χρειάζεται να σβήσω καμία σκληρή στιγμή της καθημερινότητας, γιατί αυτό θα με μετέτρεπε σε έναν άνθρωπο εκτός εποχής. Την αγνότητα καθώς και άλλες αρετές τις έχουμε μέσα μας όλοι. Η σύνδεση όμως που έχουμε μαζί τους είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Εγώ προσπαθώ να ενημερώνομαι, να αφουγκράζομαι, να σκέφτομαι, να αξιολογώ, να νιώθω. Πρώτο επίπεδο. Φροντίζω να συνδέομαι με τα συναισθήματα μου και να τα επικοινωνώ.
Η ηρωίδα στο βιβλίο είναι πριγκίπισσα – άρα τα έχει όλα- ενώ είναι όμορφη μέσα και έξω της, όμως, νιώθει το ανικανοποίητο. Τι της λείπει και πόσο ταυτίζεται με τα συναισθηματικά και υπαρξιακά κοινά του σύγχρονου ανθρώπου;
Η Λιν είναι μία πριγκίπισσα στο κάστρο της. Αυτό, εν τη γενέσει του δεν τη χαρακτηρίζει ως μια πλήρη προσωπικότητα ενώ ταυτόχρονα την καθιστά ανικανοποίητη για όσα δεν έχει. Η Λιν, όπως και κάθε Λιν, είναι η πριγκίπισσα στο σπίτι της. Όταν αποφασίζει να φύγει απ’ αυτό, δεν κουβαλάει μαζί της τίποτα από την πλουσιοπάροχη ζωή που της προσφέρθηκε, ούτε πλούτη, ούτε υπηρέτες ή άμαξες. Παίρνει τροφή, το μπογαλάκι της, και εγκαταλείπει το σπίτι της για να βρει τη δική της ζωή, τη δική της ευτυχία. Γι’ αυτό και ο «πρίγκιπάς» της δεν είναι αυτό που όλοι θα περιμέναμε και το τέλος της ιστορίας δε συνοδεύεται από πυροτεχνήματα και πάρτι, αλλά από χαρά, ομορφιά, απλότητα και ένα ταξίδι ζωής. Ήρεμα, απλά, ταπεινά. Η Λιν είναι μια υπενθύμιση στον σύγχρονο άνθρωπο, ότι η ομορφιά δε βρίσκεται τόσο στον υλικό πλούτο όσο στον συναισθηματικό. Η λύση δεν δίνεται στην ασφάλεια του δωματίου μας και μιας ζωής πίσω από το τζάμι, αλλά με το ρίσκο. Η ομορφιά βρίσκεται στη φύση. Η αγάπη θέλει μοίρασμα και η ευτυχία είναι υποκειμενική. Και τέλος, όλοι μας χρειαζόμαστε ένα χέρι να μας κρατάει σφιχτά.
Γιατί οι άνθρωποι φοβόμαστε την πραγματική ελευθερία συναισθημάτων και έκφρασης;
Γιατί δεν είμαστε – είτε μεμονωμένα είτε ως κοινωνία – έτοιμοι για να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια κατάματα όσο δύσκολη ή στενάχωρη είναι. Προτιμάμε την άρνηση σε οτιδήποτε διαφέρει από εμάς, την ασφάλεια της επιλεκτικής «αμνησίας», το χαλάκι που κρύβουμε τα πάντα από κάτω και την ένοχη σιωπή μας απέναντι σε καταστάσεις που δε μας αρέσουν. Και όλα αυτά γιατί ουσιαστικά αδυνατείς να αποδεχτείς τον εαυτό σου, να αποδεχτείς τον άλλον. Υπάρχει μια κοινωνία έτσι δομημένη που δεν αποδέχεται αυτό που είμαι, είσαι, είμαστε. Για ποια ελευθερία ακριβώς να μιλήσουμε; Εσύ νιώθεις ασφαλής;
Πώς μπορείς να μην υποκύπτεις στο άδικο, τις ταμπέλες και το φαίνεσθε αλλά στην αλήθεια της ψυχής;
Πρέπει να μάθεις να καλλιεργείς τον εαυτό σου. Να εξελίσσεσαι. Να θες να μάθεις. Να μη φοβάσαι. Να δυναμώσεις. Να πατήσεις γερά στα πόδια σου και να έχεις πίστη στις αρχές σου και στις πεποιθήσεις σου. Να μην πηγαίνεις με το ρεύμα. Να ακολουθήσεις το δικό σου ποτάμι, να χτίσεις τον μικρόκοσμό σου με ασφάλεια και να φροντίζεις να παραμείνει ζωντανός και αλώβητος. Να έχεις δίπλα σου ανθρώπους με κοινή νοοτροπία, ίδια όνειρα και παρόμοιες ανάγκες. Οι υπόλοιποι δε χωράνε. Το ταξίδι είναι μεγάλο, αλλά αξίζει τον κόπο.
Τα γράμματα και οι τέχνες προπορεύονται της ζωής και τι προκαλεί «έκρηξη» στο μυαλό και την ψυχή μας;
Προπορεύονται, συνυπάρχουν και ακολουθούν. Η έκρηξη έρχεται με την δημιουργία, την απόλαυση, την εξέλιξη, την ηρεμία και συνύπαρξη. Όταν όλα αυτά συνοδεύονται από χιούμορ, τότε τα πυροτεχνήματα είναι αναπόφευκτα.
Έχει ποτέ κλονιστεί η πίστη σου στον άνθρωπο;
Ποιανού η πίστη δεν έχει κλονιστεί; Θεωρώ πως αν δεν περάσεις μέσα απ’ αυτή τη δοκιμασία δεν ωριμάζεις. Δε μαθαίνεις να διαλέγεις ανθρώπους. Δεν ξεχωρίζεις. Δεν εκτιμάς. Τότε όλα γίνονται μία μάζα και μπαίνουν στο ίδιο σακί. Αυτό για μένα είναι άδικο. Πρέπει να επαναπροσδιορίζεις και να αξιολογείς. Να μη διστάζεις να απορρίπτεις και να αναγνωρίζεις τους λόγους που απέρριψαν εσένα. Να προχωράς. Η ζωή είναι μπροστά και κανείς δε σου υποσχέθηκε ότι όλα θα είναι ρόδινα. Αν αποφασίσεις να δεις το ποτήρι μισοάδειο, το έχασες το παιχνίδι.
Θα έγραφες ένα μυθιστόρημα;
Φυσικά. Οι ιστορίες πάντα με γοήτευαν και η πορεία της συγγραφής δεν είναι προκαθορισμένη. Ξεκίνησα με θεατρικά έργα και μονολόγους, ποίηση, σήμερα παραμύθι. Αύριο μπορεί κάτι άλλο. Δεν αποκλείω τίποτα. Ακολουθώ το ένστικτό μου.
Πώς είναι η καθημερινότητά σου και με τι άλλο ασχολείσαι;
Οι μέρες μου είναι γεμάτες και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Η καθημερινότητά μου γεμίζει με πολύ όμορφους και φωτεινούς ανθρώπους. Οικογένεια, φίλοι και συνεργάτες κάνουν τις μέρες μου δημιουργικές και, παρά τον μεγάλο φόρτο εργασίας, είναι ξεκούραστες. Είναι ευτυχία να μπορείς να επιλέγεις. Να κάνεις όσα θες και με αυτούς που διάλεξες και σε διάλεξαν. Είμαι ηθοποιός, όπου μπορώ να περάσω καλά και να εξελιχθώ. Είμαι σκηνοθέτης, όταν το μυαλό μου κάνει παιχνίδια και το στόμα μου έχει κάτι να πει. Γράφω ιστορίες όταν ονειρεύομαι. Τραγουδάω και χορεύω γιατί δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά τα δύο.
Ποια είναι τα επόμενά σου σχέδια;
Έχω ξεκινήσει μια καινούρια ιστορία. Βρίσκεται στα πρώτα της στάδια και σίγουρα θα δώσω τον χώρο και το χρόνο που απαιτεί χωρίς να βιάζομαι. Είμαι σε συζητήσεις για κάποιες επόμενες θεατρικές δουλειές, ενώ παράλληλα συνεχίζω να αφιερώνω αρκετό χρόνο σε δημιουργικά projects τα οποία με ανταμείβουν με πολύ αξιόλογους συνεργάτες και ευχάριστο κλίμα.
