Τι να πρωτοπεί κάποιος για τον Πέτρο Γάλλια; Είναι ταλαντούχος, καλό παιδί και αυθεντικός άνθρωπος. Έχει εργαστεί σκληρά στη ζωή του, δεν έχει καβαλήσει το καλάμι και τιμά τις συνεργασίες και τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεται.
Της: Έπη Τρίμη
Νομίζω, έχοντας κάνει πολλές συνεντεύξεις διασήμων, πως ο Πέτρος είναι από τα πλάσματα που συγκινούν για τον τρόπο σκέψης του ενώ αποτελεί παράδειγμα για όσους δεν αντιλαμβάνονται την ουσία της ζωής. Ελπίζω να απολαύσετε την υπέροχη κουβέντα μας όπως την απήλαυσα και εγώ νιώθοντας πως ένας φίλος μου άνοιξε την καρδιά του.
Κύριε Γάλλια είστε μόνιμος συνεργάτης της Κάρμεν Ρουγγέρη. Τι αγαπάτε σε αυτή τη σχέση ζωής θα τολμούσα να πω και τι είναι αυτό που θαυμάζετε στην ίδια;
Πριν είκοσι τόσα χρόνια, όταν ήμουν δευτεροετής στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, γνώρισα ένα πρωτάκι, ένα ολοφώτεινο, πανέμορφο, χαμογελαστό και καλόκαρδο πλάσμα, την Χριστίνα (Κουλουμπή) και γίναμε φίλοι. Μια μέρα μου λέει: «Πρέπει να γνωρίσεις τη μαμά μου. Είμαι σίγουρη που θα αγαπηθείτε». Και μας έφερε σε επαφή. Και γνωριστήκαμε. Και αγαπηθήκαμε. Και έκτοτε, αυτά τα δυο μαγικά πλάσματα είναι οικογένειά μου.
Η Κάρμεν – η Καρμεντσίτα μου – είναι συνεργάτης. Είναι έμπνευση. Είναι δασκάλα. Είναι αδερφή. Είναι φίλη. Είναι λατρεία. Αγαπάω τον χρόνο που περνάω μαζί της. Αγαπάω τις συζητήσεις μας. Αγαπάω τον ενθουσιασμό της όταν μου μιλάει για ένα καινούργιο της όνειρο. Ένα επόμενο έργο. Αγαπάω τις πρόβες μας. Λατρεύω κάθε ένα βήμα που μας φέρνει πιο κοντά στην πραγμάτωση των ονείρων μας. Αγαπάω να την βλέπω ανάμεσα σε δεκάδες παιδιά να τους χαρίζεται με τόση γενναιοδωρία. Αγαπάω την αγκαλιά της. Αγαπάω να την αγαπάω. Και θαυμάζω την αμεσότητα. Το φως. Το ταλέντο της. Την αστείρευτη ενεργητικότητά της. Το πάθος της για ζωή. Για δημιουργία.
Τι δυσκολίες και τι τεχνικές πρέπει να χρησιμοποιήσετε γενικότερα σε μια παιδική παράσταση όσον αφορά τις χορογραφίες την κινησιολογία και τους φωτισμούς προκειμένου να κρατηθεί αμείωτο τον ενδιαφέρον των λιλιπούτειων θεατών;
Η δημιουργία μιας παράστασης που απευθύνεται στα παιδιά είναι μια σοβαρή και σπουδαία δουλειά. Δεν θα έλεγα ότι έχει δυσκολίες. Αν ήθελα να περιγράψω αυτά που βιώνουμε φτιάχνοντας κάθε φορά μια παράσταση για παιδιά, θα χρησιμοποιούσα τις λέξεις υπευθυνότητα, μελέτη, αφοσίωση, έμπνευση, δουλειά, ενθουσιασμός και χαρά.
Όσο για την τεχνική, μπορούμε να πούμε ότι είναι μία: η ειλικρίνεια και βέβαια η δεξιότητα με την οποία χρησιμοποιείς τις γνώσεις σου και τις μετουσιώνεις σε εικόνες, σε ήχο, σε κίνηση, σε φως, σε μαγεία, σε νόημα.
Μιλήστε μας για την παράσταση «Περσέας και Ανδρομέδα» καθώς και τις δυσκολίες που αντιμετωπίσατε σε σχέση με τις απαιτήσεις της παράστασης και το cast των ηθοποιών.
«Ο Περσέας και η Ανδρομέδα», είναι μια από τις ωραιότερες και συναρπαστικότερες ιστορίες της μυθολογίας μας, που έχει γίνει μια από τις πιο όμορφες και αγαπημένες παραστάσεις μας. Μια παράσταση που θεοί ανταμώνουν με θνητούς. Ήρωες παλεύουν με θεριά. Μυθικά πλάσματα δείχνουν τον δρόμο προς την τελείωση. Άνθρωποι μάχονται και αντιμάχονται με τις ιδέες και τα ελαττώματά των. Στην ιστορία μας ζουν Νύμφες των Νερών. Παράξενα πλάσματα της Γης. Βλέπουμε τον Πήγασο να ξεπετιέται από το κεφάλι της Μέδουσας και να ταξιδεύει στον ουρανό.
Στην παράστασή μας, μικρά και μεγάλα παιδιά, θα απολαύσουν, με τον τρυφερό και καίριο τρόπο της Κάρμεν, την πανέμορφη ιστορία. Θα μαγευτούν με τα πανέμορφα σκηνικά, κοστούμια και τις κατασκευές της Χριστίνας. Θα τραγουδήσουν μαζί με τους ηθοποιούς και θα χτυπήσουν με τα χέρια τους ρυθμούς εφτάχρονους, ελληνικούς (7/8). Θα κάνουν μαζί τους τον άνεμο, τη θάλασσα.
Οι ηθοποιοί μας, που ζωντανεύουν τους ρόλους του έργου, ο Γιώργος (Μπανταδάκης), ο Νεκτάριος (Φαρμάκης), η Έλενα (Μιχαλάκη), η Κατερίνα (Γιωργάκη), ο Γιάννης (Νικολάου), ο Χάρης (Αγγέλου), η Ηλέκτρα (Θεολόγη), είναι όλοι τους πλάσματα υπέροχα. Να ένα ακόμα ταλέντο της Κάρμεν: φτιάχνει όμορφες ομάδες. Είναι τόσο σημαντικό να δουλεύεις με ταλαντούχος ηθοποιούς που είναι και καλά πλάσματα!
Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια στην Κέρκυρα και ποια ανάμνηση έχετε κρατήσει ζωντανή μέχρι σήμερα;
Θυμάμαι τα πάντα από το νησί μου. Η Κέρκυρα διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό αυτό που είμαι. Μου όρισε κατευθύνσεις αισθητικές. Μεγαλώνοντας ανάμεσα σε τραγουδιστούς και χαμογελαστούς ανθρώπους με τις αγκαλιές τους πάντα ανοιχτές για μένα, ζώντας σε αυτήν την πανέμορφη βενετσιάνικη πόλη, με φρούρια, ψιλά σπίτια, καντούνια, πάρκα, παλάτια, κήπους και αυλές, αλλά και σε ολόκληρο το νησί με σμαραγδένια θάλασσα, αιωνόβιους ελαιώνες, απέραντες αμμουδιές και απότομους γκρεμούς, που σε κάθε βήμα, σε κάθε γωνιά, σου αποκαλύπτεται, σαν πίνακας ζωγραφικής ή σαν κοντσέρτο, μαθαίνεις να αγαπάς την ζωή. Αναγνωρίζεις την ομορφιά και την αρμονία ακόμα και στις αντιθέσεις. Στις εκρήξεις. Στις συγκρούσεις. Ιδίως σε αυτές.
Στο νησί μου, μυήθηκα, από μικρό παιδί, στην κλασική μουσική. Στον χορό. Στο θέατρο. Η Κέρκυρα δεν είναι αναμνήσεις. Είναι εγώ. Μπορώ να σας μιλάω μέρες ατέλειωτες. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μια μόνη ανάμνηση.
Έχετε χορογραφήσει ή και σκηνοθετήσει πάνω από 98 θεατρικά έργα, 42 όπερες, 38 χοροθεατρικά έργα και πολλά μικτά θεάματα και συναυλίες, ενώ συν πράξατε με διάσημους σκηνοθέτες, μονωδούς, ηθοποιούς, χορευτές και συνθέτες. Ποια δουλειά είχε τις μεγαλύτερες δυσκολίες και προκλήσεις;
Σε κάθε νέο έργο, θεατρικό, χορευτικό ή μουσικό, η πρόκληση είναι μια: να αναμετρηθείς με την ιδέα, να αναγνωρίσεις τις αλήθειες της και να βρεις τον τρόπο να τις επικοινωνήσεις. Πρώτα με τους συνεργάτες και ερμηνευτές σου και ύστερα όλοι μαζί με τον κόσμο που θα σας εμπιστευτεί και θα σας δώσει τον χρόνο του. Μέσα σε περίπου δυο ώρες που διαρκεί μια παράσταση, είναι χρέος σου να μυήσεις τον κόσμο στον κόσμο σου, και να του προσφέρεις την αλήθεια σου. Να του δώσεις χαρά, ομορφιά, αφορμές για σκέψεις και συζητήσεις. Και γιατί όχι, να του δώσεις έναν ακόμη λόγο για να θυμηθεί ότι οι τέχνες είναι πολύτιμες. Αναγκαίες. Και συναρπαστικές.
Το χειροκρότημα ή μια βράβευση είναι αυτή που σας δίνει περισσότερη δύναμη;
Η χαρά στα μάτια των συνεργατών και των θεατών είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση. Και βέβαια το χειροκρότημα. Θυμάμαι πάντα μια φράση της Μαίρης Αρώνη, της δασκάλας μου στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, που μας έλεγε, ότι αν δεν υπήρχε το χειροκρότημα θα απαιτούσε να παίρνει τριπλάσια αμοιβή. Έχω βραβευτεί για το έργο μου από επιτροπές και ειδικούς, και είμαι ευγνώμων, αλλά καμία βράβευση δεν μπορεί να συγκριθεί με την συγκίνηση στα μάτια ενός θεατή. Και την χαρά του.
Ως άνθρωπος έχοντας επίγνωση της δυναμικής σας πουλάτε ακριβά τον εαυτό σας ή οι κριτικές και οι αγαστές σχέσεις μαζί με τις δημόσιες σχέσεις φέρνουν το επιθυμητό;
Είναι παράξενο, ενώ λατρεύω να γνωρίζω, να επικοινωνώ και να κοιτάζω στα μάτια και να αγκαλιάζω τους ανθρώπους, έχω παράλληλα μια συστολή και μια ισχυρή μοναχικότητα που με κάνει ξαφνικά να εξαφανίζομαι από προσώπου γης. Κλείνομαι ερμητικά στον κόσμο μου. Στη μουσική. Στα βιβλία. Στα τοπία. Στον σκυλάκο. Στους ανθρώπους μου. Έτσι δεν μπορώ να είμαι λειτουργικός στις δημόσιες σχέσεις μου. Και είμαι ευγνώμων που παρά τον μονήρη και σχεδόν αγοραφοβικό εαυτό μου, το έργο μου βρίσκει τρόπο και επικοινωνεί.
Διάβασα στο προφίλ σας στο Facebook ότι χάσατε την Λολίτα εννιά χρόνια ακριβώς μετά τον θάνατο του πατέρα σας. Τι σημαίνουν αυτές οι απώλειες για εσάς;
Ναι. Πριν λίγες μέρες, έφυγε για το «Μεγάλο Ταξίδι στο Φως», το πέμπτο και τελευταίο από τα αδέρφια του μπαμπά μου. Η Θεία μου η Λόλα. Η Λολίτα μου. Είναι αβάσταχτο να αποχαιρετάς τους ανθρώπους που έγραψαν στην ψυχή σου. Δυστυχώς οι απώλειες, άγριες πληγές αναπόφευκτες, με στοιχειώνουν από όταν ήμουν εννιά χρονών που έφυγε η μαμά μου. Κάθε απώλεια αγαπημένων πλασμάτων, και ένα καρφί στην καρδιά. Αλλά παράλληλα και μια δύναμη. Μια επαλήθευση της προσωρινότητάς μας. Του εφήμερου. Και εκεί ακριβώς, στο εφήμερο, είναι που κρύβεται όλη η μεγαλοσύνη, όλη η σημαντικότητα, όλη ομορφιά της ζωής.
Νιώθω ότι είστε βαθύτατα συναισθηματικός τύπος. Αληθεύει;
Βιώνω τη ζωή με την καρδιά. Με τις αισθήσεις. Με τα συναισθήματα. Η λογική σχεδόν πάντα ακολουθεί και έρχεται τρέχοντας να διορθώσει τα… σπασμένα.
Αναφέρετε πως τα ζώα είναι ό,τι μας απέμεινε από τον Παράδεισο. Θα θέλατε να το σχολιάσετε λίγο περισσότερο;
Βιώνω καθημερινά την ουσία αυτής της φράσης του Μίλαν Κούντερα, ότι «τα ζώα είναι ότι μας απέμεινε από τον Παράδεισο». Συζώ με τον Έρωτα. Ένα δαλματό σκυλάκι. Είναι κοντά μου και μου μαθαίνει. Μου υπενθυμίζει. Ξέρετε τα ζώα έχουν μια αμεσότητα, μια καθαρότητα, μια ειλικρίνεια στις πράξεις, στις εκφράσεις, στον τρόπο που ζουν. Είναι η σύνδεσή μας με το καθαρό. Το ατόφιο. Το άχρονο. Το αιώνιο. Κοιτάζοντας τα ζώα, αγκαλιάζοντάς τα, φροντίζοντάς τα, βλέπεις ξεκάθαρα την ουσία. Η επαφή με τα ζώα μας συνδέει με τον αρχέγονο εαυτό μας. Και αυτό έχει γεύση και άρωμα Παραδείσου.
Πιστεύω πως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη του Ανθρώπου είναι η αλαζονεία του. Η εσφαλμένη του βεβαιότητα ότι υπερέχει όλων των άλλων έμβιων όντων, των φυτών και τα φύσης, είναι αυτή που τον έχει φέρει σε αυτά τα φοβερά αδιέξοδα που όλοι μας αντιμετωπίζουμε. Από τη βία μέχρι τις τρομερές κλιματολογικές αλλαγές.
Έχετε δηλώσει πως έχετε δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο δουλειάς σας. Πώς καταφέρατε να το ξεπεράσετε και τι διεργασίες κάνατε; Πιστεύετε πως με τις φυλακίσεις και τις διαγραφές θα πάψουν οι χυδαίες και απρεπείς συμπεριφορές;
Ναι, έχω δεχτεί. Και όχι μόνο στο χώρο του θεάτρου, και όχι μόνο σεξουαλικές παρενοχλήσεις, αλλά και βία. Κυρίως ψυχολογική. Αλλά είμαι από τα τυχερά παιδιά γιατί έβρισκα πάντα τη δύναμη και αντιδρούσα ακαριαία, άμεσα. Με επίθεση. Μπορεί να έκλεινα πόρτες, αλλά έμενα άτρωτος. Αλώβητος. Για άλλα παιδιά, πιο ευάλωτα, σε πιο εύθραυστη ίσως φάση από μένα, δεν ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Είναι πολλά πλάσματα γύρω μας με αγιάτρευτες πληγές.
Πάντοτε πίστευα ότι με τις τέχνες, την φιλοσοφία, τις θρησκείες, ο άνθρωπος βρίσκει ουρανούς απέραντους και φωτεινούς. Γίνεται καλύτερος. Αλλά δυστυχώς, ο άνθρωπος που είναι ικανός για τα ωραιότερα, τα λαμπρότερα και τα ιερά, είναι ικανός και για τα χειρότερα, τα πιο ειδεχθή και εγκληματικά. Γιατί ο άνθρωπος έχει και σκοτεινές πλευρές, που όταν δεν δουλεύει να τις υποτάξει, καταλήγει να τον υποτάξουν εκείνες.
Δεν ξέρω αν οι φυλακίσεις ή οι διαγραφές από μόνες τους μπορούν να σταματήσουν τις χυδαίες ή τις εγκληματικές συμπεριφορές. Θέλει πολλή δουλειά από όλους μας. Κοινωνία, οικογένεια, παιδεία και κράτος. Δεν είναι εύκολο να εκλείψει η βία. Σεξουαλική ή μη. Σωματική, ψυχολογική ή λεκτική. Βλέπουμε άλλωστε με τρόμο, ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, αντί δέους και συντριβής, οι θύτες, γεμάτοι αλαζονεία, όχι μόνον δεν αποδέχονται την ευθύνη αλλά προσπαθούν να την φορτώσουν στα θύματα. Είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτείς το τέρας που είσαι και το απέραντο κακό που κάνεις στις ψυχές και στις ζωές των άλλων.
Έχετε εξαιρετικό γραπτό λόγο και όταν εκφράζεστε φαίνεται το πάθος και η φλόγα που έχετε μέσα σας. Με τα χρόνια φούντωσε παραπάνω ή μειώθηκε;
Αχ ματάκια μου! Η φλόγα και το πάθος δεν κατευνάζονται. Με τα χρόνια μάλιστα γιγαντώνονται. Γίνονται εσύ. Η ταυτότητα. Η ανάσα. Το στίγμα σου. Είναι αυτή η φωτιά που σε καίει και δεν σε αφήνει να σκληρύνεις. Μεγαλώνοντας βλέπεις πιο καθαρά το ιερό, το πολύτιμο και το ανεπανάληπτο της ζωής. Όσο περνάνε τα χρόνια, αντί για πέτρα, βούτυρο γίνεσαι. Αλλά ίσως αυτή να είναι η ομορφιά μας. Αυτή η ευαλωτότητα, η ευθραυστότητα ίσως να είναι και η δύναμή μας.
Πώς σας αρέσει να ζείτε στην προσωπική σας ζωή και ποια είναι τα αντίβαρά σας;
Μεγαλώνω και ψάχνω. Και ψάχνομαι. Αναζητώ την ταυτότητά μου. Μεγάλη υπόθεση η αυτογνωσία. Πως να την κατακτήσεις; Μόνο να την αναζητάς και να γεύεσαι τα δώρα της ζωής, μπορείς. Αγαπάω τη ζωή και ζω με ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που τόσο γενναιόδωρα μας δίνονται. Η φύση. Η τέχνη. Οι φίλοι μας. Δώρα πολύτιμα της ζωής. Απολαμβάνω τις μέρες. Τις νύχτες. Ιδίως τις νύχτες. Κοιμάμαι λίγο. Ονειρεύομαι πολύ. Μοιράζομαι όνειρα με τους φίλους μου. Ακούω μουσική. Μοιράζομαι στιγμές με τον Έρωτα, τον σκυλάκο μου. Έχω λατρεία στη θάλασσα. Και στον ουρανό. Λατρεύω τα ταξίδια και ευτυχώς μου δίνει πολλά η δουλειά μου. Τα χρήματα ούτε τα επιθύμησα, ούτε και τα απέκτησα. Είχα πάντα μια σχέση αδιάφορη μαζί τους. Και ήταν αμφίδρομη! Μήτε εκείνα με επιθύμησαν… Και πολλοί είναι εκείνοι που μου έκλεψαν χρήματα, που δεν μου έδωσαν ποτέ αμοιβή για τη δουλειά μου. Ας είναι…
Μεγάλο αντίβαρο στα δύσκολα, η ποίηση, η μουσική, ο έρωτας και οι φίλοι μου. Και ένας περίπατος στην παραλία ή ανάμεσα στα δέντρα, κάτω από τον ήλιο ή τ’ αστέρια, όπου αφήνεις την ψυχή σου ελεύθερη. Έτσι διαγράφω τα περιττά και κάνω επανεκκίνηση.
Έχετε ανασφάλειες και αν ναι πώς τις ξορκίζετε;
Λαχταρώ να με αγαπούν. Και ο φόβος μου είναι να μην μ’ αγαπούν. Αυτή και η ανασφάλειά μου: μήπως δεν είμαι αρκετός για να αξίζω την αγάπη των ανθρώπων μου. Ακόμα και του σκύλου μου.
Και αυτήν την ανασφάλειά μου, την ξορκίζω με τον μόνο τρόπο που μπορώ να σκεφτώ: προσπαθώντας να γίνομαι καλύτερος. Και να αγαπάω. Και να έχω κατανόηση για τις συμπεριφορές των άλλων. Με την ευχή και οι άλλοι να συμμερίζονται και να συγχωρούν τα ελαττώματά μου.
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
Μόλις σαλπάρει για το ταξίδι του σε όλη την Ελλάδα ο «Περσέας» μας, θα αρχίσει η περιπέτεια για τη δημιουργία των χειμερινών μας παραστάσεων για τα παιδιά. «Οδύσσεια» του Ομήρου για το «Christmas Theater» και «Παραμύθι χωρίς όνομα» για το θέατρο Κιβωτός. Αμέσως μετά θα αρχίσουμε πρόβες με το «Χοροθέατρο Ήρος Άγγελος», την ομάδα που είναι το έργο ζωής μου. Ακόμα, θα επαναλάβουμε τις παραστάσεις της οπερέτας του Σακελλαρίδη, «Ο Βαφτιστικός» που έχω σκηνοθετήσει, για το Πολιτιστικό και Συνεδριακό Κέντρο Ηράκλειου, και την όπερα «Κάρμεν» του Μπιζέ, που χορογράφησα για το Εθνικό Θέατρο της Πράγας (Narodni Divaldo). Και βέβαια έχω και τα σεμινάρια, τις διδασκαλίες μου σε Αθήνα, Ναύπλιο, Ρώμη, Παρίσι και Μαδρίτη.
Με ποια φράση θα θέλατε να κλείσουμε τη συνέντευξή μας;
Ας κλείσουμε με μια φράση του Νίκου Καζαντζάκη που αγαπάω: «Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε».
