Ο Πάνος Σταθακόπουλος είναι ένας πολύ ευχάριστος και προσινής ηθοποιός. Φέτος, τον απολαμβάνουμε στην μικρή οθόνη στην τηλεοπτική σειρά «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» που σαρώνει σε τηλεθέαση ενώ θεατρικά βρίσκεται στο Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος όπου με μια πλειάδα ηθοποιών παίζουν το ξεκαρδιστικό έργο «Εκτός Ελέγχου» του Αρκά
Της: Έπη Τρίμη
Επειδή είναι ένας ηθοποιός που το κοινό τον αγαπά πολύ αποφασίσαμε να τον προσεγγίσουμε προκειμένου να κάνουμε μια ευχάριστη συζήτηση εφ΄ όλης της ύλης την οποία ελπίζουμε να την απολαύσετε.
Συμπέθεροι από τα Τίρανα. Πάνο μίλησέ μας για τον ρόλο σου τις δυσκολίες και τα ευτράπελα που εμείς οι τηλεθεατές δεν γνωρίζουμε.
Είχα την χαρά να με πάρει ο Μιχάλης Ρέππας τηλέφωνο και να μου πει ότι θέλουν μαζί με τον Θανάση Παπαθανασίου να υποδυθώ τον Περικλή Μπαλάφα, τον Δήμαρχο του Κουδουναρίου. Η αλήθεια είναι πως δεν αντιμετώπισα δυσκολίες στον ρόλο μου, γιατί είμαι από την Αμαλιάδα και μου είναι εύκολο να μιλάω με ντοπιολαλιά. Άλλωστε, ο Μιχάλης και ο Θανάσης γράφουν τους ρόλους ξέροντας ποιοι θα τους ερμηνεύσουν. Η μοναδική δυσκολία που αντιμετώπισα, ήταν το γεγονός ότι πολλές φορές με έπιαναν νευρικά γέλια και δεν μπορούσα εύκολα να σταματήσω. Αυτό, βέβαια, το πάθαιναν πάρα πολλοί συνάδελφοι.
Τα ευτράπελα ήταν πολλά και καθημερινά. Θα αναφέρω το περιστατικό στη δεξίωση προς τιμή των Λόρδων, που σαν Δήμαρχος έβγαλα λόγο και είχα απέναντί μου όλους τους συναδέλφους. Εκεί εγώ ήμουν αρκετά σοβαρός, αλλά όλοι οι συνάδελφοι με πρώτους και καλύτερους, την Κωνσταντινίδου, τη Λεκάκη, τον Χατζηπαναγιώτη, το Αντωνόπουλο και τον Ρέππα που ήταν μπροστά και υποτίθεται ότι με άκουγαν και αντιδρούσαν.
Τους φαινόμουν πολύ αστείος και έβαζαν συνέχεια νευρικά γέλια με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να γυρίσουμε την σκηνή. Και επειδή το γέλιο είναι κολλητικό κάθε φορά που πηγαίναμε πλάνο γελούσα όλοι οι ηθοποιοί που ήταν στη δεξίωση.
Κάναμε προσπάθειες τουλάχιστον 20 φορές να γυρίσουμε αυτήν τη σκηνή. Το γύρισμα ήταν νυχτερινό και έκανε πολύ κρύο. Ο Μιχάλης Ρέππας να γελάει πάρα πολύ και ταυτόχρονα να λέει: «Ελάτε παιδιά πάρτε μια βαθιά ανάσα και κρατηθείτε για να γυρίσουμε τη σκηνή γιατί ξυλιάσαμε. Στάθηκε, όμως, αδύνατον. Τους έδιωξε όλους και γύρισα την σκηνή με τον λόγο μόνος μου και πήρανε αντιδράσεις των ηθοποιών από τον λόγο που έβγαλε η Κατερίνα Ζαρίφη.
Ποιος από όλο το cast σε έχει εκπλήξει περισσότερο;
Ο Ντάνιελ Νούρκα. Είναι ένα νέο παιδί το οποίο γνώριζα αρκετά χρόνια πριν και ενώ δεν είχε πάει ακόμη σε δραματική σχολή ήταν πολύ καλός στον ρόλο του. Είχε απίστευτη αντίληψη και ήταν σωστός επαγγελματίας.
Θα συμμετάσχεις και στην παράσταση των συμπέθερων το καλοκαίρι;
«Ναι», και επειδή στο θεατρικό έργο δεν υπάρχει ο Δήμαρχος θα υποδυθώ τον Λαλαμπίρδα που είναι Υφυπουργός Πολιτισμού.
Φέτος βρίσκεσαι και στην θεατρική παράσταση «Κι από Σμύρνη…Σαλονίκη» με την Μιμή Ντενίση. Πώς είναι η συνεργασία σας και γιατί πρέπει να έρθει ένας θεατής να σας δει;
Στην παράσταση «Κι από Σμύρνη Σαλονίκη» ήμουν για 2 μήνες γιατί γι΄ αυτό το χρονικό διάστημα ήταν το συμβόλαιό μας. Η συνεργασία μας ήταν άψογη. Η Μιμή Ντενίση χωρίς καμιά ένταση και άγχος σκηνοθέτησε μια παράσταση με 30 ηθοποιούς που ήταν μια υπερπαραγωγή. Παρότι ήταν μια δουλειά απαιτήσεων κύλησαν ομαλά και όμορφα δύο μήνες πρόβας και άλλοι δύο μήνες με παραστάσεις.
Τώρα στον ίδιο χώρο, στο Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος παίζουμε Αρκά το «Εκτός Ελέγχου» με τον Αντώνη Λουδάρο, τον Σωτήρη Καλυβάτση, την Κωνσταντίνα Χριστοφορίδου, τον Χρήστο Τριπόδη, τον Δημήτρη Αγορά και τα δύο παιδιά Αθηνά Τριπόδη και Μανώλη Γκίνη που απολαύσαμε μέσα από την ΕΡΤ και τα «Καλύτερά μας χρόνια».
Ποιος είναι πιο απαιτητικός συνεργάτης; Η Μιμή Ντενίση, ο Μιχάλης Ρέππας ή ο Θανάσης Παπαθανασίου;
Απαιτήσεις έχουν και οι τρεις και έτσι πρέπει, όταν πρέπει να βγάλεις άριστο αποτέλεσμα. Αν πρέπει όμως να αναφέρω κάποιον θα έλεγα τον Παπαθανασίου, ο οποίος κάθεται συνέχεια δίπλα στον σκηνοθέτη και στο μόνιτορ και κάνει διορθώσεις μέχρι να έχει το αποτέλεσμα που θέλει.
Τι σε γοητεύει σε μια πρόταση και σε μια συνεργασία προκειμένου να δώσεις τα χέρια και να πεις το «ναι»;
Οι λόγοι που με κάνουν να πω «ναι» σε μια δουλειά είναι αρκετοί. Το έργο, ο ρόλος, ο σκηνοθέτης, οι συνάδελφοι και φυσικά να είμαι ικανοποιημένος στα οικονομικά. Αν όμως όλα τα προηγούμενα με καλύπτουν σίγουρα μπορώ να πάω και με λιγότερα χρήματα.
Θεωρείς τον εαυτό σου καλό διαπραγματευτή;
Καθόλου, είναι το χειρότερό μου. Όταν έρχεται η ώρα που πρέπει να μιλήσω για τα οικονομικά με πιάνει το στομάχι γιατί ξέρω τι θα πω αλλά κυρίως τι θα ακούσω. Στο τέλος λίγο πάνω, πολύ κάτω (γέλια) λέω «ναι» για να ηρεμήσω.
Πάντα σε βλέπουμε γελαστό. Πώς το καταφέρνεις κόντρα στις δυσκολίες της εποχής;
Το γέλιο είναι το χαρακτηριστικό μου και είναι πέρα για πέρα αληθινό. Είμαι θετικός και αισιόδοξος άνθρωπος. Το γέλιο μου το ξορκίζω και πάω κόντρα στις δυσκολίες που έχει η εποχή και η καθημερινότητά μας. Θα τολμούσα να πω ότι το γέλιο μου το χρησιμοποιώ όπως χρησιμοποιούμε το λιβάνι για να φύγει το κακό.
Έχεις εξομολογηθεί πως στο παρελθόν έμενες σε υπόγειο και πουλούσες μπρίκια και κάλτσες για να βιοποριστείς. Όταν μετά από χρόνια βλέπεις άλλους μικροπωλητές να παλεύουν για τον επιούσιο τι νιώθεις;
Νιώθω αγάπη και συμπάθεια και ότι είμαι ένας από αυτούς. Αρκετές φορές ψωνίζω πράγματα για να τους στηρίξω και όταν με αναγνωρίζουν και πιάνουμε κουβέντα τους λέω ότι έχω κάνει και εγώ την ίδια δουλειά. Συγκινούνται και χαίρονται ταυτόχρονα.
Έχεις καλή σχέση με την Εκκλησία. Τι παρακαλάς τον Θεό;
Όπως γνωρίζεις έχω σπουδάσει 5 χρόνια στην ιερατική σχολή της Τήνου. Είμαι άνθρωπος που πιστεύω στο Θεό. Αυτό που παρακαλώ και εύχομαι είναι υγεία.
Έχεις πει πως αγαπάς τη συντροφικότητα αλλά απεχθάνεσαι τον γάμο. Καμία από τις συντρόφους σου δεν σε πίεσε προς αυτήν την κατεύθυνση και αν «ναι» πώς «ξεγλίστρησες;»;
Δεν έχω πει ότι απεχθάνομαι το γάμο. Έχω πει πως μου ταιριάζει πιο πολύ η συντροφικότητα και καλό είναι να έχει ο καθένας τον ελεύθερο χρόνο του. Όταν λοιπόν έκανα μια γνωριμία έβλεπαν ότι δεν θέλω γάμο και ήμουν ξεκάθαρος. Οπότε όταν είσαι ξεκάθαρος δεν χρειάζεται να ξεγλιστρήσεις από κάτι.
Πώς αισθάνεσαι όταν βλέπεις την μαυρίλα και τη διαφθορά στους κόλπους της δικής σας δουλειάς αλλά και της κοινωνίας; Είσαι υπέρ που η δίκη του Φιλιππίδη γίνεται κεκλεισμένων των θυρών;
Κάθε λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αισθάνεται καλά όταν βλέπει και ακούει καθημερινά διαφθορά και μαυρίλα στην κοινωνία και ειδικότερα στη δουλειά του. Αυτές οι καταστάσεις είναι στενάχωρες και κατακριτέες. Για το κεκλεισμένων των θυρών θα έλεγα ότι αν οι κοπέλες θέλουν να μην υπάρχει κοινό για ευνόητους λόγους σωστά έκανε δεκτή το δικαστήριο την επιθυμία τους.
Έχεις πει ότι χρωστάς την τηλεοπτική σου καριέρα στον Φιλιππίδη. Αν και η συμπεριφορά του έχει υπερβεί τα όρια της λογικής και της αξιοπρέπειας αν σου ζητούσε να τον συναντήσεις στην φυλακή θα πήγαινες;
‘Όχι και δεν θα ήθελα να σχολιάσω κάτι περισσότερο.
Πώς σου φαίνεται που ο Πάνος Μιχαλόπουλος αποσύρθηκε από την υποκριτική και ασχολείται με την πατρική γη; Εσύ θα το έπραττες μια που προέρχεσαι από αγροτική οικογένεια;
Ο καθένας κάνει στη ζωή του ό,τι θέλει και ό,τι τον ευχαριστεί και τον ηρεμεί. Μπορεί κάποια στιγμή μετά από χρόνια να πάω στο χωριό μου και να ασχοληθώ με τη γη και τη φάρμα μου χωρίς, όμως, να αποσυρθώ τελείως. Θα κάνω επιλογές σε δουλειές. Αν κάποιος ρόλος και συνεργασία μου αρέσει θα ανεβαίνω στην Αθήνα να παίζω.
Έχεις ισχυρές φιλίες από τον χώρο;
Δυστυχώς δεν είναι εύκολο να έχεις πραγματικούς φίλους μέσα στον χώρο, Ευτύχησα όμως να έχω δίπλα μου πολύ καλούς φίλους όπως ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης και η Έφη Μουρίκη που είναι η οικογένειά μου.
Ποια ήταν η πιο ακραία εκδήλωση αγάπης από θαυμαστές;
Ήμουν σε περιοδεία και παίζαμε την Ειρήνη του Αριστοφάνη στο θέατρο στο Ρέθυμνο. Βγαίνω στη σκηνή και ξαφνικά βλέπω να σηκώνονται 10 πλακάτ που έγραφαν «Πάνω σ’ αγαπάω, Πάνο είσαι μοναδικός, Πάνο είσαι αυθεντικός κλπ». Ένοιωσα αμήχανα και ήθελα να ανοίξει η σκηνή να πέσω μέσα (γέλια).
Πώς θα ήθελες να κλείσουμε τη συνέντευξή μας;
Θα ήθελα να κλείσουμε κάνοντας αναφορά στην αρχαία Ήλιδα και στην ιστορία της. Πρέπει όλοι μας και κυρίως όσοι έχουμε βήμα να μιλάμε για τον τόπο μας, που έχει τεράστια ιστορική αξία. Το οφείλουμε στον τόπο που γεννηθήκαμε και στους προγόνους μας.