Κρατάς μυστικό; – Οι πρωταγωνιστές της παράστασης μιλούν για τον έρωτα, την αγάπη, την εξουσία & τους ηθικούς φραγμούς

Οι ηθοποιοί της παράστασης «Κρατάς Μυστικό;» συνομιλούν με την Έπη Τρίμη και το enimerotiko.gr για τους χαρακτήρες που υποδύονται τις προκλήσεις των ρόλων τους και τα συναισθήματά τους.

Η υπόθεση της παράστασης

Ανθή – Φωτεινή – Όμηρος… Ένα τρίγωνο φιλίας, αγάπης και έρωτα σε μια δεδομένη κτηματοποίηση σχέσεων. Παρελθόν, παρόν, μέλλον γίνονται όνειρα μπερδεμένα και δεν επιτρέπουν την ελευθέρωση των πρωταγωνιστών, εγκλωβίζοντάς τους στο ενδιάμεσο. Δύο μικρά κορίτσια που μεγαλώνουν προστατευμένα, όπως προστάζει η κοινωνία τους, βγαίνουν από το ίδιο καλούπι, ανυποψίαστα. Αργότερα, μεγαλώνοντας, ανακαλύπτουν τον έρωτα, την αγάπη… Μπερδεύονται τα όνειρά τους, οι αγωνίες τους και τα θέλω τους με τα πάθη. Μπλέκονται σε τρίγωνο με ανεξέλεγκτες κινήσεις ρουα-ματ, παλεύοντας το ένα να κρατήσει το άλλο κοντά του με οποιοδήποτε τίμημα, ξεφεύγοντας από τα όρια.

Τι είναι τελικά η φιλία; Μέχρι πού μπορεί να μας πάει η αγάπη; Η αγάπη έχει μορφή εξουσίας; Είναι δεδομένος ο έρωτας; Το σώμα μπορεί να φωνάξει τα μυστικά; Υπάρχει επιλογή; Υπάρχει συγχώρεση;

Μιλήστε μας για τον ρόλο που υποδύεστε στην παράσταση. Πώς τον βιώνετε;

Αλίκη Αβδελοπούλου: Η «Φωτεινή» είναι μια ψυχολογικά κακοποιημένη γυναίκα, από τους ανθρώπους που αγαπούσε και πίστευε ότι θα τους έχει δίπλα της για πάντα, από την οικογένειά της, από ολόκληρη την κοινωνία και τα στερεότυπά της. Ακόμα και η μία και μοναδική στιγμή που αποφασίζει η ίδια να «απελευθερωθεί» γίνεται με τόσο ακραίο και σπασμωδικό τρόπο που αντί να αποδεσμευτεί, «βουλιάζει» ακόμα περισσότερο στη νοσηρότητά της. Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε εύκολα ως έναν παράφρων άνθρωπο, όμως η ίδια βιώνει μέχρι το μεδούλι την δική της πραγματικότητα, την ακραία προδοσία αλλά και τη νοσηρή απελευθέρωσή της. Σαν άνθρωπος βρίσκω αυτήν την ηρωίδα πολύ επίκαιρη. Μου δημιουργούνται ερωτήματα για το ποια είναι τα όρια της αγάπης και πού πρέπει να σταματάει ο συμβιβασμός και να αρχίζει η αλήθεια και η συνέπεια με τα αληθινά μας αισθήματα. Σαν ηθοποιό αυτός ο χαρακτήρας, η διαδικασία να τον προσεγγίσω αλλά κυρίως το ότι τον ξαναζωντανεύω κάθε Παρασκευή στη σκηνή, είναι απίστευτα προκλητικά και κάθε φορά περιμένω αυτή τη στιγμή της παράστασης με το άγχος και την ανυπομονησία που έχει ένα παιδί πριν ανοίξει τα δώρα του τα Χριστούγεννα. Περιμένω πως και πως να δω, μετά από όλη αυτή τη δουλειά που έχουμε κάνει, τι θα μου φέρει η στιγμή και τι καινούριο θα μου αποκαλυφθεί για τη «Φωτεινή» αλλά και για εμένα την ίδια. Γιατί νομίζω ότι ένας κύριος λόγος που κάνω θέατρο τελικά, είναι για να βάζω «τρικλοποδιές» στον εαυτό μου και να ανακαλύπτω συνέχεια καινούριες, κρυφές πτυχές της Αλίκης.

Άννυ Ευαγγέλου: Ο ρόλος της Ανθής ως παιδί είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Ένα παιδί που βιώνει την εγκατάλειψη και την πλήρη γονική απουσία. Μεγαλώνει σε ένα σπίτι χωρίς μητρική φιγούρα και με έναν πατέρα μόνιμα απών. Μια δύσκολη εφηβεία και μια προσπάθεια να κάνει τα πάντα για λίγη προσοχή από τους γύρω της. Ένα κοριτσάκι της διπλανής πόρτας που αναζητεί απεγνωσμένα μια αγκαλιά, έναν κόσμο μέσα στον οποίον θα υπάρχει κι αυτή. Κάπου που δεν θα είναι αόρατη όπως στο σπίτι της. Το να υποδύεται κάποιος ένα παιδί κρύβει μια απίστευτη μαγεία. Ο τρόπος που βλέπουν τον κόσμο κατάματα και διεκδικούν όλα όσα ονειρεύονται χωρίς φόβο αλλά με τόλμη, μακριά από δεύτερες σκέψεις είναι κάτι το εκπληκτικό. Μπαίνοντας στην ψυχοσύνθεση ενός τέτοιου παιδιού, με αυτό το φορτίο στις πλάτες του από τόσο νωρίς, το να επιβιώσει μόνο του, δε μπορώ να αισθανθώ τίποτα άλλο πέραν από θαυμασμό. Η στάση της για τη ζωή, η ανάγκη της να ζήσει, σε κάνει να αξιολογείς διαφορετικά τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και όσα πολλοί από μας θεωρούμε αυτονόητα. Μια βαθιά αναζήτηση για το πόσο τελικά μας καθορίζει η παιδική μας ηλικία. Πόσο χαράζονται όλα μέσα μας. Και κυρίως πόση ψυχική δύναμη κρύβει η Ανθή, με ένα μόνιμο πείσμα, να μη καταλάβει κανείς το πως αισθάνεται η ίδια.

Νεφέλη Πιτσή: Ο ρόλος που υποδύομαι είναι αυτός της Φωτεινής σε μικρή, εφηβική ηλικία. Αγαπώ αυτόν τον ρόλο γιατί πρόκειται για μια παιδική ύπαρξη με πολλές ευαισθησίες και αυθορμητισμό.

Νίκος Τριανταφύλλου: Ο χαρακτήρας που υποδύομαι στην παράσταση, είναι ο Μαξ. Ο Μαξ φαινομενικά είναι ο οικονόμος – βοηθός – αποκλειστικός νοσοκόμος των δύο βασικών ηρωίδων, αντίστοιχα. Στην πραγματικότητα είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ ονειρικού και πραγματικού. Είναι αυτός που «κλείνει» τις δύο πρώτες σκηνές του έργου, μεταφέροντας την κάθε ηρωίδα στην δική της «ωμή» πραγματικότητα. Αλλά αυτό, πάντα με ένα μεγάλο ερωτηματικό. Υπάρχει μια ατάκα στη δεύτερη σκηνή όπου η μία ηρωίδα, η Ανθή, αναρωτιέται « Ποιο είναι αληθινό; Αυτό που ζούμε εμείς τώρα ή αυτό που λέει ότι ζει, η Φωτεινή;» Η κάθε ηρωίδα ζει στη δική της πραγματικότητα και ο θεατής καλείται να επιλέξει ο ίδιος ποιο είναι το αληθινό: αυτό που βλέπει στην πρώτη σκηνή ή αυτό που βλέπει στη δεύτερη σκηνή (;). Σε σχέση με άλλους ρόλους που έχω υποδυθεί στο παρελθόν, τον ρόλο του Μαξ τον βιώνω λίγο πιο έντονα, δε μπορώ να κάνω κι αλλιώς, διότι ο Μαξ είναι βουβός ρόλος, οπότε ό,τι νιώθω, ό,τι σκέφτομαι σαν Μαξ θα πρέπει να εκφράζεται έντονα μέσω της σωματικότητάς μου και μέσω του βλέμματος. Αυτή είναι και η δυσκολία αλλά και η μαγεία των βουβών ρόλων: το να βιώσεις μια κατάσταση, να φτιάξεις ένα εσωτερικό κείμενο και να τα μεταφέρεις στον θεατή μέσω της ενέργειας, της κίνησης και του βλέμματος.

Όλγα Τσαρσιταλίδη: Η δική μου Ανθή, είναι μια γυναίκα που διανύει την 5η δεκαετία της ζωής της. Στην παιδική ηλικία την ερμηνεύει άλλη ηθοποιός. Βρίσκεται σε ψυχολογική κατάρρευση και παρακμή. Φαινομενικά κινούσε τα νήματα. Περιγράφεται λίγο ως αρπακτικό στα νιάτα της. Με απουσία ηθικών φραγμών, λόγω της έλλειψης αγάπης από τη μητέρα της. Τώρα όμως είναι εγκλωβισμένη σε μια ζωή, που προσπαθεί να επιβιώσει κάτω από τις παρενέργειες των προηγούμενων επιλογών της. Βασανίζεται από τις ενοχές της, έχοντας διαπράξει απιστία και αδικία στην κολλητή παιδική της φίλη. Απευθύνει κραυγή απόγνωσης, καθώς περιπλανάται μια υπόγεια απειλή, αλλά δεν υπερασπίζεται τον εαυτό της. Είναι μια γυναίκα που έκανε «θόρυβο» αλλά δε θα αφήσει και τίποτα πίσω της.

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τη συγγραφέα – σκηνοθέτιδα του έργου, Ασπασία Ποντίκα;

Αλίκη Αβδελοπούλου: Μία κοινή φίλη μάς έφερε σε επαφή όταν η Ασπασία αναζητούσε ηθοποιό για να ερμηνεύσει τον μονόλογο (ως μονόλογος ξεκίνησε η παράσταση) στον διαγωνισμό θεατρικών μονολόγων της AnasaArt στο θέατρο Παραμυθίας πέρσι τον Νοέμβριο, όπου και τελικά απέσπασε το βραβείο σκηνοθεσίας. Από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας αυτό που θαύμασα και με κέρδισε στην Ασπασία, ήταν ο συνδυασμός μιας έμπειρης ενήλικης γυναίκας, με το κέφι και την όρεξη μιας έφηβης κοπέλας. Η συνεργασία μας τον τελευταίο χρόνο, έχει εξελιχθεί σε μια επί ίσοις όροις ειλικρινή ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών που μόνο δημιουργική και αποδοτική μπορεί να κάνει τη διαδικασία της δουλειάς μας.

Άννυ Ευαγγέλου: Η συνεργασία αυτή προέκυψε μέσω ακρόασης σε πρώτη φάση. Ενώ στην συνέχεια ακολούθησαν συζητήσεις και αναλύσεις του έργου για να δούμε αν βρισκόμαστε σε κοινή γραμμή σκέψης.

Νεφέλη Πιτσή: Είχα την χαρά να γνωριστώ με την Ασπασία μέσω των ακροάσεων που οργανώθηκαν για τις ανάγκες της παράστασης. Στην πορεία χτίσαμε μια καλή συνεργασία και τολμώ να πω μια φιλία.

Νίκος Τριανταφύλλου: Λόγω του ότι είμαι νέος ηθοποιός, η συνεργασία με την κυρία Ποντίκα προέκυψε με τον γνωστό, παραδοσιακό τρόπο.. Είδα μια ακρόαση που έκανε για τον ρόλο του Μαξ, μιλήσαμε στο τηλέφωνο, πέρασα από το θέατρο Δρόμος, γνωριστήκαμε, μιλήσαμε κι έπειτα από μερικές ώρες δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από την ίδια που μου ανακοίνωνε ότι θα είμαι μέλος της ομάδας και της δουλειάς αυτής.

Όλγα Τσαρσιταλίδη: Δε θα σου πω πώς συναντηθήκαμε, θα σου πώς αγαπηθήκαμε: Με την πρώτη ματιά. Η αλήθεια είναι ότι ήρθα στην ομάδα με πρόταση ένας φίλου σκηνοθέτη, όταν προέκυψε αντικατάσταση. Αλλά για κάποιο λόγο που μόνο η ίδια ξέρει, με εμπιστεύτηκε από την αρχή. Η εμπιστοσύνη είναι πάνω και από τις σκηνοθετικές οδηγίες.

Τι σημαίνει για εσάς φιλία, έρωτας, αγάπη;

Αλίκη Αβδελοπούλου: Αυτό είναι το νόημα και η ουσία της ζωής της ίδιας: οι κάθε είδους σχέσεις που τις διέπει η αγάπη. Φιλικές, ερωτικές, ακόμα και επαγγελματικές. Όσο μεγαλώνω εκτιμώ όλο και περισσότερο την αξία των σχέσεων στη ζωή μου, ως το μοναδικό όπλο, το μοναδικό κέρδος και αυτό που θα μείνει τελικά και μετά από την φυγή μου από αυτόν τον κόσμο.

Άννυ Ευαγγέλου: Άλλο αγάπη άλλο έρωτας. Ο έρωτας είναι έντονος, κρύβει πάθη, τρέλα, αυθορμητισμό, παρόρμηση. Ένα συναίσθημα που δε μπορεί να χαλιναγωγηθεί. Κάτι που σε κάνει να μη μπορείς να σκεφτείς λογικά. Σου δίνει δύναμη να κατακτήσεις τα πάντα. Ό,τι πιο ισχυρό και συνάμα εγωιστικό σε συναίσθημα. Αιτία για σχεδόν τα πάντα που συμβαίνουν γύρω μας. Αιτία για το χαμόγελο που σκάει στα χείλη μόνο και στο άκουσμά του. Ο έρωτας για μένα είναι ανάσα. Ο λόγος που σε κάνει να συνεχίζεις να παλεύεις. Αυτό το κάτι που δίνει νόημα στα πάντα. Κάτι που υπάρχει παντού. Για μένα η φιλία κρύβει από πίσω της έρωτα. Στη φιλία θαυμάζεις το άλλο πρόσωπο. Το νοιάζεσαι και συνάμα το θες δικό σου. Δε επιτρέπεις παρεμβολές από τρίτους. Ανοίγεσαι. Αφήνεις τη γυμνή σου αλήθεια σου να φανεί χωρίς να σε νοιάζει. Δε σκέφτεσαι, δε λογοκρίνεις, απλά πράττεις. Αυτά είναι χαρακτηριστικά του έρωτα. Οι μεγάλες φιλίες συνδέονται πάντα με τον έρωτα της ψυχής. Απ’ την άλλη η αγάπη είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Είναι ό,τι πιο αγνό πιο αθώο υπάρχει σε συναίσθημα. Θες ο άλλος να ’ναι καλά, να προοδεύει, να συνεχίζει. Κι ας μην είσαι εκεί. Σου αρκεί αυτό. Η αγάπη είναι κάτι το ανιδιοτελές. Και σίγουρα είναι κάτι πιο χρονοβόρο εν σύγκριση με τον έρωτα. Η αγάπη χρειάζεται χρόνο, προσπάθεια, θυσίες.

Νεφέλη Πιτσή: Μέσα σε όλες αυτές τις λέξεις εγώ ακούω την λέξη συντροφικότητα. Η αγάπη είναι και θα είναι για πάντα η κινητήριος δύναμη της ύπαρξής μου. Θέλω να συνεχίσω να αγαπώ αβίαστα.

Νίκος Τριανταφύλλου: Αν μου έκανες την ίδια ερώτηση πριν 10 – 20 χρόνια θα απαντούσα ότι είναι οι σπουδαιότερες έννοιες του κόσμου και ο λόγος για να ζούμε. Πλέον, σαν πιο ώριμος και με πολλές εμπειρίες ζωής και από τις τρεις αυτές έννοιες, θα σου πω ότι, ναι, είναι σπουδαίες έννοιες και η κινητήρια δύναμη των ανθρώπων, αλλά θέλουν ειδικούς χειρισμούς, τόσο η φιλία, όσο και ο έρωτας και η αγάπη. Θα τα παρομοίαζα και τα τρία με ένα κομμάτι ακριβής πορσελάνης: όμορφα αλλά και εύθραυστα που ανά πάσα στιγμή μπορούν να σπάσουν και να σε τραυματίσουν άσχημα.

Όλγα Τσαρσιταλίδη: Αυτά τα υλικά δομούν τη ζωή μας . Η φιλία είναι ευλογία. Είμαι υπερτυχερή σε αυτό το κομμάτι. Ο έρωτας είναι σαν τον ίλιγγο. Αλλά όπως και αυτός, περνάει. Η αγάπη είναι το μόνο που μένει όταν τα άλλα έχουν χαθεί.

Μία ευχή για το μέλλον;

Αλίκη Αβδελοπούλου: Παρ’ όλο που είμαι φύση – θέση απαισιόδοξος άνθρωπος, θα ευχηθώ να γίνει ένα θαύμα και να σταματήσουμε οι ενήλικες να ματαιώνουμε όλο και περισσότερο τα όνειρα, τις ελπίδες και το μέλλον των παιδιών μας.

Άννυ Ευαγγέλου: Για το μέλλον θα ευχόμουν να δίνεται περισσότερη φωνή και βήμα σε νέους δημιουργούς. Η τέχνη έχει ανάγκη τον κόσμο και την αλήθεια του. Είναι ένα αέναο πάρε δώσε. Και εκεί ακριβώς κρύβεται όλη η μαγεία.

Νεφέλη Πιτσή: Τα σκοτάδια μας να λάμψουν με φως.

Νίκος Τριανταφύλλου: Μία; Πολλές! Εύχομαι να συνεχίσει να πηγαίνει καλά η παράσταση (είμαι σίγουρος γι’ αυτό). Εύχομαι στην Ασπασία Ποντίκα να συνεχίσει να έχει έμπνευση και να αποτυπώνει στα κείμενά της – με τον τρόπο που μόνο αυτή ξέρει – τα τόσα λεπτεπίλεπτα ανθρώπινα συναισθήματα. Εύχομαι για μένα να συνεχίσω καλά την πορεία μου στον χώρο της υποκριτικής και, τέλος, ευχή για όλους και όλες: να βρούμε τις εσωτερικές μας ισορροπίες και τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας, ειδικά τώρα στους δύσκολους αυτούς καιρούς που ζούμε.

Όλγα Τσαρσιταλίδη: Να εξαλειφθούν οι φόβοι. Αλλά και αν υπάρχουν, να τους περιθάλπουμε.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα – σκηνοθέτιδα Ασπασία Ποντίκα

Γεννήθηκε σε μια συνοικία της Αθήνας, τη Δάφνη, όταν ήταν ακόμα γειτονιά. Η καταγωγή της είναι από ένα ορεινό χωριό της Άμφισσας, τη Βουνιχώρα, που είναι πηγή έμπνευσης για αυτήν. Εργάστηκε στο Πολεμικό Ναυτικό για αρκετά χρόνια, αλλά τα βιώματά της και η ανάγκη της να εκφραστεί την οδήγησαν στη Δραματική Σχολή ΙΑΣΜΟΣ. Διδάχθηκε, μυήθηκε από σπουδαίους Δασκάλους του Θεάτρου, όπως ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, ο Πέτρος Φυσούν, η Μαρίνα Γεωργίου, ο Κωνσταντίνος Τζούμας, ο Άλκης Παναγιωτίδης που άγγιξαν βαθιά την ψυχή της. Παράλληλα άρχισε τη συγγραφή. Τελειώνοντας τη Σχολή, με αφορμή τα παιδιά της, ασχολήθηκε με το Παιδικό Θέατρο και δημιούργησε ένα Θεατρικό Εργαστήρι Αυτοσχεδιασμού με το οποίο ασχολείται μέχρι και σήμερα. Έγραψε και σκηνοθέτησε το έργο «Κρατάς μυστικό;» που παρουσίασε στο 4ο Φεστιβάλ Μονολόγου της #AnasaArt σε συνεργασία με το θέατρο Παραμυθίας και φέτος παρουσιάζει στο θέατρο ΔΡΟΜΟΣ. Δεν σταματά ποτέ να γράφει και ελπίζει ότι θα καταφέρει να παρουσιάσει και άλλα έργα της στο θεατρόφιλο κοινό.

Video παράστασης: https://fb.watch/gtClIisdF0/

Η ταυτότητα της παράστασης

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Ασπασία Ποντίκα

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά):

Αλίκη Αβδελοπούλου, Άννυ Ευαγγέλου, Νεφέλη Πιτσή, Νίκος Τριανταφύλλου Ιπποκράτης Τροβάς, Όλγα Τσαρσιταλίδη

Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Άνθιμος Μόσχος

Μουσική Επιμέλεια: Γιούσεφ Χαλίλ

Φωτισμοί: Γιώργας Μπούχρας

Σκηνικά – Κουστούμια: Τόνια Αβδελοπούλου

Φωτογράφιση: Νίνα Ρέτση

Ψιμυθιολόγος: Χαλίλ Κόνι

Κομμώσεις: Μάριος Κότσιρας