Η Κλαίρη Καμπάνη ζει στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται εδώ και 17 χρόνια ως γραφίστρια. Οι μικρές της ιστορίες έχουν κατά καιρούς φιλοξενηθεί «Στο Λάκκο».
Της: Έπη Τρίμη
Έχει γράψει το παιδικό βιβλίο με τίτλο «Γίνομαι συγγραφέας», έχει συμμετάσχει στο συλλογικό έργο διηγημάτων «Μythιστορίες» και το τελευταίο της βιβλίο είναι το «Πάμε μια μόκα». Είναι παντρεμένη και μητέρα 2 παιδιών.
Από τις εκδόσεις Διάπλαση κυκλοφόρησε το νέο σας βιβλίο «Πάμε μια μόκα». Πώς εμπνευστήκατε τον τίτλο και τι πραγματεύεται;
Ο τίτλος του βιβλίου βγήκε μέσα από την καθημερινότητα των τριών αυτών κοριτσιών, μέσα από μια δύσκολη στιγμή της ζωής τους που τις σημάδεψε για πάντα.
Το «Πάμε για Μόκα» μπλέκει μέσα στις σελίδες του το έγκλημα, τον θάνατο, την φιλία και τον έρωτα σε μια τρελή μαύρη κωμωδία. Τρεις κολλητές φίλες, η Άννα (ιδιοκτήτρια γραφείου τελετών, σοβαρή και πάντα με κάποιο σχέδιο στο μυαλό της), η Φλώρα (τακτικογρουσούζα νοικοκυρά και καταπληκτική μαγείρισσα) και η Λέτα (αεροσυνοδός με φλογερό ταμπεραμέντο και διαβολική γκαντεμιά), άθελα τους γίνονται δολοφόνοι. Προσπαθώντας να ξεκαθαρίσουν το λάθος τους χάνουν το πτώμα και μπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι από ψέματα, κωμικοτραγικές καταστάσεις, ξεκαρδιστικά γεγονότα, εξαπατήσεις και παρανομίες, συμπαρασύροντας φυσικά και τους γύρω τους. Όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα του επιθεωρητή Ευθύμιου Μπεκάτσα, αυτού του δαιμόνιου ντετέκτιβ της Ελληνικής Αστυνομίας που έχει βάλει σκοπό του να ξεδιαλύνει το έγκλημά τους και να τις κλείσει ισόβια στην φυλακή.
Γιατί κάποιος να το επιλέξει από τις προθήκες των βιβλιοπωλείων;
Γιατί το Πάμε για Μόκα είναι ένα βιβλίο που μπορείς να το διαβάσεις εύκολα και γρήγορα, είναι γραμμένο με σκοπό να προσφέρει στον αναγνώστη την απόλυτη διασκέδαση. Μια αλλοπρόσαλλη μαύρη κωμωδία με θεαματικές ανατροπές που θα κρατήσει το ενδιαφέρον του ως την και τελευταία σελίδα. Είναι ένα καλό διάλειμμα λοιπόν για να τον βοηθήσει να ξεφύγει έστω και για λίγο από τα δυσάρεστα γεγονότα που μαυρίζουν αυτόν το καιρό την ψυχή μας.
Το βιβλίο όπως αναφέρει το Δ. Τ. είναι μια μαύρη κωμωδία. Θα μπορούσε να ανέβει και στο θέατρο;
Ναι φυσικά, στο θέατρο αλλά και στην μεγάλη οθόνη. Έχω δεχτεί ήδη προτάσεις για θεατρική παράσταση.. όλα είναι ακόμα υπό συζήτηση.
Εργάζεστε ως γραφίστρια επί 19 συναπτά έτη. Πώς προέκυψε η ανάγκη να ασχοληθείτε παράλληλα με τη συγγραφή;
Από μικρή συνήθιζα να βάζω προκλήσεις στον εαυτό μου και να τις φέρω εις πέρας. Η συγγραφή ήταν μια από αυτές.
Έχετε συγγραφικές εμμονές;
Κάποιες φορές ναι και άλλες πάλι όχι. Παθιάζομαι αρκετά με διάφορα θέματα και τότε αυτά βγαίνουν πάνω στο χαρτί. Χάνω όμως και το ενδιαφέρον μου εύκολα. Όταν κάτι ξεφουσκώσει έχει για μένα πεθάνει.
Στην εποχή της ταχύτητας, της εικόνας και της παραπληροφόρησης, πιστεύετε ότι ο κόσμος δείχνει ενδιαφέρον για το βιβλίο;
Πάντα θα υπάρχουν οι λάτρεις του βιβλίου. Ένα βιβλίο εγείρει τις αισθήσεις μας, η μυρωδιά των τυπωμένων φύλλων και ο ήχος των σελίδων για μένα δεν μπορεί να αντικατασταθεί με καμία τεχνολογία.
Στη ζωή βλέπετε το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο και ποια είναι τα αντίβαρά σας;
Εννοείται ότι είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Πάντα προσπαθώ να δω πρώτα τα θετικά σε μια κατάσταση αλλά και στους ανθρώπους.
Τι πιστεύετε πως λείπει από την εποχή μας και γιατί είναι τόσο άγρια τελευταία;
Για μένα λείπει ένα ταξίδι στον χρόνο, ένα ταξίδι εκεί στην εποχή του 80 και 90 που έζησα και μεγάλωσα, για να θυμηθούμε, να θυμηθώ, ξανά πόσο όμορφη ήταν η ζωή μας χωρίς social media, κινητά τηλέφωνα και τεχνολογία. Μας έχει πνίξει όλη αυτή η τεχνολογική εξέλιξη, η επαναλαμβανόμενη ανάγκη για προβολή της προσωπικής μας ζωής, έχουμε ξεχάσει να επικοινωνούμε σαν άνθρωποι, συμπεριφερόμαστε σαν μηχανές. Δεν γίνεται, δεν το χωράει ο νους μου, όταν έχω φτιάξει την τέλεια μακαρονάδα το πρώτο πράγμα που άρχετε στο μυαλό μου να είναι μια φωτογραφία στο Instagram… το κάνω και το σιχαίνομαι.
Ως μητέρα πώς νιώσατε με την φερόμενη παιδοκτόνο της Πάτρας Ρούλα Πισπιρίγκου;
Δεν έχω λόγια πραγματικά γι’ αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα. Η καρδιά μου πονάει στο άκουσμα αυτής της ιστορίας. Είναι αδιανόητο μια μάνα να σκοτώνει τα ίδια της τα παιδιά. Έψαχνα για συνώνυμα της λέξης κακούργος για να την περιγράψω όμως όποια λέξη και να έβρισκα δεν με ικανοποιούσε. Ήταν λίγη, μικρή μπροστά σε αυτό που έκανε. Προκαλώ λοιπόν όλους τους γλωσσοπλάστες μαζί και εμένα να βρούμε μια καινούρια λέξη που όταν θα την ακούμε να λέμε, ναι αυτή της ταιριάζει. Υπάρχει άραγε;
Τι συναισθήματα σας γεννά ο πόλεμος της Ουκρανίας;
«Είτε η ανθρωπότητα θα τελειώσει τους πολέμους είτε οι πόλεμοι θα αποτελειώσουν την ανθρωπότητα» Τζων Κέννεντυ. Ευχή μου να γίνει το πρώτο.
Τι να περιμένουμε στη συνέχεια από εσάς συγγραφικά;
Το Πάμε για Μόκα #2 είναι στα σκαριά. Έχω ολοκληρώσει μια συλλογή διηγημάτων και τρία παιδικά βιβλία.