Η ταλαντούχα πολύ όμορφη και προσηνής Κερασία Σαμαρά έγινε ευρέως γνωστή μέσω της τηλεόρασης. Ωστόσο, έχει κάνει πολλά πράγματα επαγγελματικά με πολύ αγάπη και αφοσίωση. Φέτος επί παραδείγματι μαζί με το Takis Barberis Group, σε μια απροσδόκητη επί σκηνής συνάντηση, ανιχνεύουν σπαράγματα μνήμης από την πρωθιέρεια του μικρασιατικού τραγουδιού, τη μυθική Μαρίκα Παπαγκίκα και αποδίδουν τα τραγούδια της.
Της: Έπη Τρίμη
Εμείς την προσεγγίσαμε προκειμένου να τη γνωρίσουμε καλύτερα και μέσα από την κουβέντα μας προκύπτουν πολλά που δεν γνωρίζαμε για την ηθοποιό.
Έχετε ένα υπέροχο όνομα το οποίο διαφέρει από τα συνηθισμένα. Σας βοήθησε τα πρώτα χρόνια της καριέρας σας προκειμένου να σας θυμούνται;
Φαντάζομαι πως ναι. Όχι μόνο επειδή είναι σπάνιο, αλλά επειδή φέρει και μια διάθεση ανάλαφρη και εκλεπτυσμένη. Είμαι ευγνώμων στην Πηλιορείτισσα γιαγιά που μου το κληροδότησε, αλλά και στους γονείς μου, που το επέλεξαν και το διατήρησαν ακέραιο.
Σπουδάσατε βιολογία αλλά σας κέρδισε η υποκριτική και το τραγούδι. Ποια ήταν η αντίδραση των δικών σας;
Προέρχομαι από λαϊκή οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν εργολάβος οικοδομικών εργασιών και η μητέρα μου, αφού δούλεψε σκληρά ως ανύπαντρη νέα, έμεινε κατόπιν στο σπίτι ως σύζυγος και μητέρα. Στην αρχή πανικοβλήθηκαν, φυσικά, ιδιαιτέρως αφού επρόκειτο για την καλύτερη μαθήτρια του σχολείου που όλοι ήταν βέβαιοι ότι θα γινόταν μια λαμπρή επιστήμων… Με στήριξαν, αλλά με βαριά καρδιά. Όταν όμως είδαν ότι η κόρη τους γυρνούσε στο σπίτι πάντοτε ταλαιπωρημένη, με φόρμες, άφραγκη και μ’ ένα βιβλίο στο χέρι, ησύχασαν.
Προτιμάτε να διδάσκετε, να σκηνοθετείτε, να υποκρίνεστε ή να τραγουδάτε;
Τώρα τελευταία, προτιμώ να σκηνοθετώ. Όμως, είμαι ηθοποιός. Και μ’ αυτήν την «προίκα» περνάω από την υποκριτική στην σκηνοθεσία. Τα άλλα δύο είναι περιφερειακές δραστηριότητες. Το τραγούδι συνήθως υπηρετεί τις ανάγκες κάποιας θεατρικής παράστασης και όχι το αντίστροφο. Όσο για τη διδασκαλία, την αντιμετωπίζω περισσότερο ως σκηνοθεσία, όπου με διάφορες αφορμές ο διδασκόμενος αντιλαμβάνεται τι θα πρέπει να αποκομίσει από τη διαδικασία.
Ο ρόλος σας στο «Καφέ της Χαράς» ως μητέρα του Μανωλάκη (Πενέλοπε Μαρκάτος) δίπλα στον Χάρη Ρώμα σας είχε βοηθήσει επαγγελματικά; Θυμάστε από εκείνη την περίοδο κάτι ευτράπελο;
Με γνώρισε πολύ περισσότερο ο κόσμος και με αγάπησε, παρόλο που ο ρόλος δεν ήταν από γραφής θετικός. Μια μητέρα που εγκαταλείπει το παιδί της για την καριέρα της… Πέρα από την αναγνωρισιμότητα, όμως, δεν επηρέασε καθόλου την περαιτέρω πορεία μου, που παρέμεινε αποκλειστικά θεατρική. Τα γυρίσματα ήταν λίγα για μένα, συμμετείχα σε 13 μόλις επεισόδια. Δεν πρόλαβα πολλά περιστατικά. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ τη στιγμή που πλησίασα τον Πάρη για πρώτη φορά, που τον χάιδεψα και του τραγούδησα. Ήταν συγκλονιστική η χημεία μεταξύ μας. Και ακόμη τον αγαπώ πολύ.
Έχετε μια αριστοκρατική θα τολμούσα να πω ομορφιά. Η εικόνα σας σάς έχει εγκλωβίσει σε ρόλους;
Πρώτα απ’ όλα, ευχαριστώ πολύ για τη φιλοφρόνησή σας. Όχι, δεν υπάρχει, πιστεύω, κάτι περιοριστικό στην εμφάνισή μου. Μπορώ εύκολα να ασχημύνω, να γεράσω, να τσαλακωθώ. Πολύ περισσότερο, στον χώρο του θεάτρου, στον οποίο σχεδόν αποκλειστικά δραστηριοποιούμαι.
Σε συνέχεια της ως άνω ερώτησής μου ποια είναι τα μυστικά της ομορφιάς σας; Εμπιστεύεστε την πλαστική χειρουργική;
Θα σας πω τις συνήθειές μου. Δεν καπνίζω, τρώω ελάχιστο κρέας, κολυμπάω όλο τον χρόνο και βάζω αντιηλιακή κρέμα ακόμη και τον χειμώνα, βάφομαι πάρα πολύ σπάνια και δεν θυμάμαι ποτέ να κοιμήθηκα χωρίς να έχω καθαρίσει προσεκτικά το πρόσωπό μου. Βέβαια, το μεγάλο μυστικό είναι άλλο. Αγαπώ τη ζωή, στις πιο καθημερινές της, τις πιο χαμηλότονες εκφάνσεις της. Και χαίρομαι όλες τις μικρές χαρές που έχει να μου δώσει. Όσο για την πλαστική χειρουργική, δεν έχω, αισθάνομαι, λόγο να καταφύγω σε κάτι τέτοιο.
Είστε άνθρωπος των συμβιβασμών ή προτιμάτε να ακολουθείτε την καρδιά και τα όνειρά σας;
Η πορεία της ζωής μου δείχνει ότι ακολουθώ τις επιταγές της καρδιάς μου, χωρίς αμφιβολία. Άλλαξα τη ζωή μου πολλές φορές και την άλλαξα εκ θεμελίων. Δεν το μετάνιωσα ποτέ.
Το γεγονός πως επανήλθε η μυθοπλασία στις οθόνες μας σας βρίσκει σύμφωνη; Επίσης, πιστεύετε πως η ποσότητα είναι ανάλογη της ποιότητας;
Πώς θα μπορούσε κανείς να διαφωνεί με την μυθοπλασία; Αυτό κάνουμε, αυτή είναι η δουλειά μας, να λέμε ιστορίες. Τώρα, βέβαια, όχι, δεν είναι δυνατόν όλα τα εγχειρήματα να πετυχαίνουν. Όμως, δεν έχει σημασία αυτό. Η αποτυχία ενός καλλιτέχνη είναι κι αυτή ιερή.
Υπάρχει κάποιο συναίσθημα από την ερμηνεία σας που να το έχετε νιώσει και στην πραγματική ζωή;
Ναι. Πολλά. Κυρίως, όμως, ο πόνος του αποχωρισμού, που έχει διάφορες εκφάνσεις. Ο φυσικός θάνατος είναι μία από αυτές. Όπως και η ματαίωση του έρωτα. Άλλο βαθύ πένθος αυτό. Η μοναξιά, ο αποχωρισμός από το σύνολο. Η λαχτάρα για το σμίξιμο. Η επιθυμία για γαλήνη. Όλα αυτά προέρχονται από τον ίδιο πυρήνα, τον πόνο του αποχωρισμού.
Πώς νιώθετε ως γυναίκα όταν συνάδελφοί σας καταγγέλλουν Λιγνάδη, Φιλιππίδη και Κιμούλη είτε για δύσκολες συμπεριφορές ή για ειδεχθείς πράξεις;
Συμπαραστεκόμαστε στα θύματα. Ξεκάθαρα.
Ήρθατε ποτέ σε δύσκολη θέση επαγγελματικά και αν «ναι» κατά τη γνώμη σας το διαχειριστήκατε σωστά;
Αν εννοείτε κάποια παρενόχληση, όχι. Υπήρξα τυχερή. Ποτέ, κανείς, δεν μου συμπεριφέρθηκε ανάρμοστα. Μου συμπεριφέρονταν με σεβασμό, ακόμη και όταν υπήρχαν διαφωνίες καλλιτεχνικές και προσωπικές. Κάποτε, βέβαια, παρενοχλήθηκα διαφορετικά. Συκοφαντήθηκα σκόπιμα και οργανωμένα. Ήμουν πολύ άπειρη ακόμη και, όχι, δεν το διαχειρίστηκα καλά. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, πρέπει να τολμάς να απαντάς σκληρά και να ξεσκεπάζεις το κίνητρο και τον μηχανισμό του συκοφάντη. Εγώ, ακολούθησα, δυστυχώς, την τακτική «Η σιωπή είναι χρυσός» Ε, δεν είναι.
Αποχωρήσατε ποτέ από μια παράσταση;
Από παράσταση, ποτέ. Από πρόβες μία φορά, όταν μου ζητήθηκε να κατεβάσω την απόδοσή μου για να μην εκτίθεται κάποια ευνοουμένη παρτενέρ.
Στον παρόντα χρόνο με τι ασχολείστε;
Πριν από είκοσι μέρες μόλις, έγινε η πρεμιέρα της παράστασης ΜΑΡΙΚΑ ΠΑΠΑΓΚΙΚΑ-Το ηλεκτρικό κορίτσι, σε κείμενο του Νίκου Σταματιάδη και σκηνοθεσία δική μου. Πρόκειται για τη ζωή της θρυλικής τραγουδίστριας του καφέ-αμάν, που μεγαλούργησε στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του ‘20 και καταστράφηκε με το κραχ του ‘29. Στη σκηνή είμαστε μαζί με το Takis Barberis Group, μία έξοχη jazz ορχήστρα, με επικεφαλής τον χαρισματικό συνθέτη Τάκη Μπαρμπέρη, που με τιμά με τη συνεργασία του, τα τελευταία πολλά χρόνια. Την παρουσιάσαμε στο ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΣΙΤΣΑΝΗ και τώρα πρόκειται να την μοιραστούμε με το αθηναίικό κοινό αλλά και με την περιφέρεια. Είμαι δοσμένη σ’ αυτό τώρα, στο να καταφέρω να βρω τον χώρο και τον χρόνο που είναι κατάλληλοι για την παρουσίαση αυτήν.
Ξέρουμε ελάχιστα πράγματα για την προσωπική σας ζωή. Πώς έχετε καταφέρει να υπάρχετε όταν δεν δίνετε τροφή στα ΜΜΕ όπως πολλοί συνάδελφοί σας; Υπάρχει κάποια «μαγική» συνταγή πέραν του ταλέντου, της σκληρής δουλειάς και της συνέπειας;
Υπάρχω για τους εκλεκτούς. Για τους οικείους μου και για τους λίγους θεατές που αληθινά επιλέγουν με το δικό τους κριτήριο και χωρίς να υποκύπτουν στην τάση διαμόρφωσης της κοινής γνώμης; Εσείς με προσεγγίζετε, επειδή σας ταιριάζει η αισθητική μου, το αποτέλεσμα της δουλειάς μου σας ικανοποιεί. Κανείς δεν σας το υπέβαλε. Πόσοι είναι σαν εσάς; Όχι πολλοί… Και ποιες προοπτικές ανοίγονται σε έναν καλλιτέχνη που δουλεύει έτσι, ας πούμε, αθόρυβα. Πού είναι τα κρατικά θέατρα, πού είναι η αξιοκρατική αναγνώριση, οι ευκαιρίες να δείξει τη δουλειά του και να καρπωθεί ό,τι του αντιστοιχεί.
Πώς βιώσατε ψυχολογικά και οικονομικά το lockdown και τον εγκλεισμό και ποια είναι τα αντίβαρά σας;
Δεν πρέπει να φθάνουμε σε τέτοιες καταστάσεις, έχει κάτι ζοφερό ο εγκλεισμός. Σκεφτόμουν πολύ τους υπέργηρους ανθρώπους. Να σου απομένει τόσο λίγος χρόνος και να μην επιτρέπεται να τον διαθέσεις όπως επιθυμείς. Όμως, δεν θα πω ψέματα, στη συγκεκριμένη στιγμή, εμένα μου έκανε πολύ καλό. Δούλεψα πολύ, μετέφρασα ένα υπέροχο βιβλίο, έκανα σεμινάρια σε ξένα Πανεπιστήμια, έκανα γυμναστική, πήρα επιτέλους το Profeciency! Οικονομικά, τώρα, ναι, αυτό είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο… Οι καλλιτέχνες απέμειναν ολομόναχοι και ξεχασμένοι απ’ όλους. Φάνηκε σε όλο της το μεγαλείο η αδιαφορία της Πολιτείας απέναντι σε ό,τι ονομάζουμε Τέχνη. Από την άλλη, φίλοι αγαπημένοι έπαιρναν τηλέφωνο ξαφνικά μετά από μήνες και ρωτούσαν «χρειάζεσαι κάτι; Πώς τα βγάζεις πέρα; Είμαστε εδώ για σένα.» Δεν χρειαζόμουν τίποτε, όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ την έγνοια και την αγάπη τους. Πόσο πλούσιοι είμαστε τελικά και δεν το ξέρουμε…
Διατηρείτε φιλίες από τον χώρο σας;
Βέβαια. Από κάθε δουλειά, μου μένει τουλάχιστον ένας φίλος ή μια φίλη. Εκτιμώ πολύ τους ανθρώπους του χώρου μου. Και δεν είναι τυχαίο ότι συνεργάζομαι σε αρκετές δουλειές με τους ίδιους ανθρώπους. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι η «εκκαθάριση» ξεκίνησε από το θέατρο, αλλά επίσης επεκτάθηκε και διαδόθηκε μέσα σ’ αυτό. Επειδή είναι ακριβώς ένας χώρος ειλικρινής και διάφανος. Και δεν αντέχει τη βρωμιά. Η σκηνή τα δείχνει όλα ξεκάθαρα.
Πώς θα θέλατε να κλείσουμε τη συνέντευξή μας;
Με μια σκέψη. Τι θα γινόταν, αν αποφασίζαμε ξαφνικά να αναλώσουμε όλη την υπόλοιπη ζωή μας, κάθε μέρα, όλες τις ώρες της ημέρας, στην ομορφιά. Αδύνατον, το ξέρω, αλλά μου αρέσει να αναρωτιέμαι…