Ο ηθοποιός Γιώργος Καρκάς γεννήθηκε στις 28 Ιουνίου 1989 και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν.
Της: Έπη Τρίμη
Όπως θα διαβάσετε στη συνέντευξη που ακολουθεί είναι ένας πολύ ανοιχτός και ειλικρινής άνθρωπος ο οποίος δεν δίστασε να καταθέσει τις εμπειρίες και τις σκέψεις του ακριβώς όπως τις βίωσε και τις νιώθει χωρίς να «στρογγυλεύει τις γωνίες». Ο Γιώργος Καρκάς δείχνει άνθρωπος δυνατός με στόχους και όνειρα αποδεικνύοντας ότι μπορείς να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου και να απολαμβάνεις εκ νέου τη ζωή κάτω από το φως του ηλίου. Προσωπικά θεώρησα πως η δική του εμπειρία έχει ενδιαφέρον καθώς θέλει τεράστια δύναμη ψυχής να σβήσεις μια δύσκολη περίοδο της ζωής σου με τα λιγότερα ψυχικά τραύματα, θέτοντας νέους στόχους με το ίδιο πάθος και δυναμική. Του εύχομαι ολόψυχα μια ευτυχισμένη και δημιουργική ζωή θέλοντας να τονίσω πως ακόμη και αν βρεθούμε στο «μάτι του Κυκλώνα» πρέπει η οικογένεια, οι φίλοι και οι συνάδελφοι να είναι υποστηρικτικοί μαζί μας ενώ είναι σημαντικό να μην κρίνουμε τόσο επιφανειακά και με κουτσομπολίστικη διάθεση…
Γιώργο έχεις δηλώσει πως η οποιαδήποτε «ρετσινιά» αποδεικνύεται στα δικαστήρια. Πώς ένιωσες όταν σε σταύρωναν στην προσωπική σου περιπέτεια όταν συνελήφθης από την αστυνομία στις 13 Νοεμβρίου του 2018; Αν δεν κάνω λάθος έμεινες 16 μήνες στη φυλακή για την υποτιθέμενη υπόθεση του βιασμού του ταξιτζή στην οποία αθωώθηκες.
Αυτό που έχω δηλώσει αφορά την πολυχρησιμοποιημένη φράση «ξέπλυμα- ο τάδε ξεπλένει τον τάδε» κτλ. η όποια μέχρι πρόσφατα ήταν στα χείλη πολλών αυτοαποκαλούμενων ακτιβιστών, με τη μόνη πρόθεση να κάνουν στα social media επίδειξη της υποτιθέμενης ηθικής τους. Δε μπορεί αυτή η φράση να χρησιμοποιείται δημόσια από τον οποιονδήποτε που ξαφνικά την είδε και συμπεριφέρεται σαν αυτοαποκαλούμενη Θέμιδα ή σαν αυτοαποκαλούμενο τοτέμ της ηθικής ή του δικαιωματισμού. Δε μπορεί ο οποιοσδήποτε – και με καμία ιδιότητα- να θίγει δημόσια έναν κατηγορούμενο-προφυλακισμένο πολίτη πριν από τη δίκη του. Είναι προσβολή του τεκμηρίου της αθωότητας, το οποίο είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό ποινικό αδίκημα. Δε μπορούμε να μιλάμε για «ξέπλυμα» σε κάποιον όταν δεν έχει αποδειχθεί η «βρώμα» του, δηλαδή πριν δικαστήριο . Η αποδεικτική διαδικασία είναι το δικαστήριο. Στην Ελλάδα κάποιοι πήγαν να βαφτίσουν την κατά συρροή προσβολή του τεκμηρίου της αθωότητας … κίνημα! Όποιος έχει να καταγγείλει κάτι πάει στις Αρχές και μόνο εκεί. Δεν πάει στις εκπομπές.
Σε ό,τι αφορά εμένα… σταύρωμα κανονικό… όπως το πες. Ένιωθα ότι ακόμα κι αν κατάφερνα να αποδείξω την αθωότητά μου, με αυτά που έκαναν οι αστυνομικές και εισαγγελικές Αρχές στην αρχή αυτής της υπόθεσης, δε θα είχα ζωή μετέπειτα…οποία κι αν ήταν η δικαστική εξέλιξη. Μόλις το ένιωσα αυτό ξύπνησε μέσα μου… «κάτι».
Δε θα το ονομάσω. Το μόνο που θα πω είναι πως είπα μέσα μου «Εισαγγελείς, μπάτσοι … κωλόπαιδα… Δημοσιότητα δε θέλετε ; Θα την έχετε!» … σκέψη που γεννήθηκε με τη δημοσιοποίηση των στοιχείων μου τότε από την ίδια την εισαγγελία με … πρόταση της ΕΛ.ΑΣ. , πράγμα που συμπαρέσυρε και άκρως ευαίσθητα προσωπικά μου δεδομένα, φτάνοντας σε σημείο να κατηγορήσουν έναν πολίτη δημοσίως με … κανένα στοιχείο βαφτίζοντας «ισχυρές ενδείξεις ενοχής» του την ομοφοβία τους, το ρατσισμό τους , την ασχετοσύνη τους και την εν γένει αλητεία τους φτάνοντας ακόμα και στο σημείο να κάνουν σε ευρωπαϊκό κράτος οι εισαγγελικές Αρχές coming out σε πολίτη, χαρακτηρίζοντάς τον βιαστή αντρών… ταξιτζήδων κιόλας!… συγγνώμη… γιατί είχε και φετίχ η ανωμαλία τους. Ο απόλυτος και δημόσιος εξευτελισμός … τους .
«Δημοσιότητα δε θέλετε; Θα την έχετε!» είπα, λοιπόν. Τα υπόλοιπα γνωστά. Όπως έχω ξαναπεί σε άλλες συνεντεύξεις και τηλεοπτικά «Στις Αρχές πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη, όπως έχουμε στην οικογένειά μας». Μιλώ αντίστοιχα λοιπόν, σα να μου πρόδωσε την εμπιστοσύνη η οικογένειά μου…κι αυτό το διευκρινίζω σε περίπτωση που κάποιοι θεσμικοί «αλητήριοι» τολμήσουν να το παίξουν και «θιγμένοι», ενώ κανονικά θα έπρεπε υπηρεσιακώς να έχουν πάει σπίτι τους γιατί πολύ απλά είναι επικίνδυνοι για τους πολίτες.
Αυτό που ένιωσα, λοιπόν, ήταν αυτό το «κάτι», στο οποίο δε θέλω να δώσω όνομα δημόσια. Έμεινα 16,5 μήνες «μέσα» … και ακόμα λίγα ψίχουλα Δικαιοσύνης σου γυρεύω, στο Ελλαδιστάν της Ευρώπης.
Σήμερα έχεις συγχωρήσει τους επικριτές και σταυρωτές σου και πώς τους προσεγγίζεις; Θέλεις αυτοί να σε πλησιάσουν ή είσαι ανοικτός και φιλικός με όλους;
Ωραία ερώτηση. Ανοικτός και φιλικός με όλους δεν ήμουν ποτέ. Δεν έχω χρόνο γι’ αυτό που λες γιατί δε δέχομαι να αφιερώσω χρόνο εννοώ για κάτι τέτοιο. Σε συνάρτηση με την υπόθεση, όπως το εννοείς, αυτό που έκαιγε τα σωθικά , το μυαλό και την ψυχή μου τότε ήταν το να πείσω τους συμπολίτες μου, τους συνανθρώπους μου ότι δεν είμαι βιαστής το συντομότερο δυνατό κι αυτό γιατί είχα και μια οικογένεια έξω που έτρωγε όλο το κοινωνικό «σκατό» της εισαγγελικής αλητείας για τη δημοσιοποίηση των στοιχείων μου . Μέσα από τις τηλεφωνικές συνεντεύξεις που έδινα από τη φυλακή δήλωνα ότι «Η δίκη είναι ανοιχτή. Όποιος θέλει μπορεί να έρθει να είναι παρών σε όλη την αποδεικτική διαδικασία, αν δεν έχει πειστεί». Από τη στιγμή επομένως που κάποιος που με αμφισβητούσε δε μπήκε στον κόπο να έρθει, δεν έχει κανένα δικαίωμα ελευθερίας έκφρασης που να με αφορά, περαιτέρω. Εγώ από την αρχή συμπεριφέρθηκα με απόλυτη διαφάνεια. Κατανοητό ότι κάποιοι δεν την αντέχουν και λυπηρό για τους ίδιους.
Από κει και έπειτα σε όποια γνωριμία κι αν κάνω… κοινωνική, προσωπική ή έστω μια συναναστροφή ξεκινώ πάντα με θετικό πρόσημο. Δε θα γίνω μουντρούχος, μίζερος και αγοραφοβικός για τίποτα και κανέναν. Στον αντίποδα, δε ζω με κανένα νταλκά να είμαι συμπαθής σε όλους, προτιμώ να παραμένω δίκαιος.
Γιώργο πώς είναι οι συνθήκες στις φυλακές και πώς κατάφερες να αντέξεις την αγριότητά της; Τι συναισθήματα ένιωθες και πώς κατάφερες να βγεις δυνατός; Έκανες φιλίες, και ποιοι σε πίστεψαν από το πρώτο λεπτό;
Να … αυτά δε μπορώ… τις 50 ερωτήσεις σε μία (γέλια)! Οι συνθήκες στις φυλακές είναι απάνθρωπες. Μπαίνοντας δε χάνεις την ελευθερία σου μόνο, χάνεις και την αξιοπρέπειά σου. Υπάρχουν στιγμές που μπορεί να χρειαστεί να πας στην τουαλέτα μπροστά στους άλλους, γιατί πολύ απλά εκεί στη μέση είναι η λεκάνη και να είναι ώρα που τα κελιά είναι κλειδωμένα. Μπορεί να αντιμετωπίσεις βία … ωμή βία , όχι τις μ@λ@κίες που ονομάζουν όλοι πια με το παραμικρό «βία» και δε χάνουν ευκαιρία να αυτοθυματοποιηθούν… Μπορεί από το «Καλημέρα» που μπορεί να μην πεις πρώτος σε κάποιον που «δεν πρέπει να αγνοείς» εκεί, να βρεθείς στο πάτωμα με ματωμένη μούρη και σπασμένα δόντια με συνοπτικές διαδικασίες.
Είχα δει να παίρνει κάποιος ένα λοστό -σίδερο βγαλμένο απ’ το κρεβάτι, να παίρνει φόρα και να ανοίγει από πίσω το κεφάλι σε κάποιον που ήταν γυρισμένος και έπλενε αμέριμνος το πιάτο του. Είδα τα αίματα να πετιούνται στον τοίχο και…. Άστο! Και όλα αυτά για ένα ζευγάρι παπούτσια που κάποιος είχε πάρει από κάποιον που ήταν «προστάτης» του άλλου. Δυστυχώς, δε μπορώ να επεκταθώ μέσα σε μια απάντηση για την αγριότητα των φυλακών, παρά μόνο να αναφερθώ σε μερικά παραδείγματα. Αυτό είναι συνέντευξη ή βιβλίο μόνο του, δεν απαντιέται έτσι.
Ένιωθα φόβο σε συνδυασμό με τη δημοσιότητα. Άκουγαν όλοι για μένα από μια τηλεόραση χωρίς να ξέρω πώς θα μεταφράσουν στο μυαλό τους το οτιδήποτε άκουγαν για εμένα. Να σου πω όμως κάτι;
Σε τελική ανάλυση από τους αστυνομικούς (αφού φυλακίστηκα) και τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους μέχρι και τους συγκρατούμενούς μου δεν αντιμετώπισα καμία αμφισβήτηση σε κανένα επίπεδο, πλην ελαχίστων και ανάξιων αναφοράς περιστατικών. Μη σου πω πως είχα και στήριξη και διάθεση να μου δείξουν τη συμπαράστασή τους. Ένας αστυνομικός σε μια μεταγωγή μου είπε « Φίλε μου, τόσα χρόνια σε αυτό το επάγγελμα έχω δει κι έχω δει αδικίες. Πράγμα σα το δικό σου δεν έχω ξαναδεί».
Όσο για τους συγκρατούμενούς μου όσο εγκληματίες κι αν ήταν σεβάστηκαν ό,τι έπρεπε να σεβαστούν. Επίσης, εγώ προσπάθησα από τη μεριά μου να είμαι «σωστός» και τυπικός με βάση το αξιακό σύστημα της φυλακής το οποίο έπρεπε να μάθω και να λειτουργήσω ταχύτατα με τα αντανακλαστικά μου αρκετά κουρασμένα.
Όλοι οι εγκληματίες ήταν υποστηρικτικοί και δίκαιοι απέναντί μου.
Φιλίες έκανα, όσο ήμουν μέσα και με κάνα δυο … φυλακόβιους κολλητούς μιλάω ακόμα. Ο ένας δε, ο Νεκτάριος, μπορεί να με έσωσε και από την αυτοκτονία. Είναι ο άνθρωπος που στην αρχή ξερνούσα κάθε βράδυ επί 3 μήνες τα σωθικά μου στην απομόνωση και δε βαριόταν ποτέ να με ακούει και να κουβεντιάζει μαζί μου. Αυτό τον τύπο, τον αγαπώ.
Μετά τον προσωπικό σου Γολγοθά κατηγορήθηκαν ο Λιγνάδης και ο Φιλιππίδης που παραμένουν στη φυλακή για σεξουαλικά αδικήματα καθώς και άλλοι γνωστοί ηθοποιοί για κακοποιητικές συμπεριφορές. Θα ήθελα το σχόλιό σου.
Το σχόλιο μου είναι «ουδέν σχόλιο» από τη στιγμή που εκκρεμούν οι δίκες τους. Όποιος είναι ένοχος να παραμείνει στη φυλακή, οποίος είναι αθώος να πάει σπίτι του.
Από κει κι έπειτα δεν αποδέχομαι, όπως είπα παραπάνω, την παρανομία της κατά συρροή προσβολής του τεκμηρίου της αθωότητας να τη βαφτίσω κίνημα.
Δεν είναι κίνημα είναι μια κατά συρροή παρανομία. Είναι αδίκημα, δεν είναι κίνημα ! Οποιοσδήποτε θέλει να καταγγείλει ένα συμπολίτη του για το οτιδήποτε πάει στην αστυνομία ή στον εισαγγελέα, όχι στα τηλεοπτικά πλατό και ο οποιοσδήποτε πάει στις Αρχές δεν έχει το δικαίωμα να πάει έπειτα στα τηλεοπτικά πλατό προκειμένου να το δημοσιοποιήσει. Είναι παράνομο.
Νόμιμα, κάθετα και απόλυτα.
Το ότι βρήκαν κάποιοι λόγο να υπάρξουν είναι το μόνο που διακρίνω εγώ , πέρα από τις υποθέσεις με τις οποίες ασχολείται πια η Δικαιοσύνη.
Γιώργο σήμερα που τα συναισθήματα του πόνου και της οργής έχουν καταλαγιάσει μέσα σου νιώθεις πως άλλαξες ως προσωπικότητα;
Έχουν καταλαγιάσει αλλά έχουν εμπλουτίσει το αξιακό μου σύστημα με ακόμα περισσότερη απολυτότητα σε ό,τι πιστεύω εγώ πώς είναι σωστό υπό την έννοια της «αξίας» στη ζωή μου, στη ζωή μας. Δυστυχώς αυτό με κάνει αντιπαθή μερικές φορές, αλλά στη τέλος της ημέρας νιώθω εγώ ο ίδιος ευτυχής και γαλήνιος.
Δε μπορείς να βγεις από κάτι τέτοιο ίδιος, δε θα ήταν φυσιολογικό. Έχω γίνει πιο απόλυτος από τη μια αλλά και πολύ πιο δεκτικός από την άλλη. Μπορεί φαινομενικά να είναι δυο πράγματα σε σύγκρουση αλλά δεν είναι έτσι. Δέχομαι την αντίθετη άποψη , σε καμία περίπτωση όμως δε θα τη δεχτώ από κάποιον που θα με ειρωνευτεί, θα με βρίσει ή θα μου μιλήσει με ύφος αυτοαποκαλούμενης ηθικής, δικαιοσύνης ή καλοσύνης. Εν ολίγοις, αντίθετη άποψη από κάποιον που θεωρεί από…μόνος του… πως είναι καλύτερος, ηθικότερος ή δικαιότερος άνθρωπος από μένα και θεωρεί ότι μπορεί να με ειρωνευτεί χωρίς να έχει καμία γνώση πάνω σε αυτό για το οποίο τοποθετείται, δε δέχομαι και κόβω ή μπλοκάρω την επικοινωνία, απόλυτα που λέγαμε.
Ηθικό πλεονέκτημα έχει η Αριστερά, όχι και ο αριστερός … απαραίτητα!
Βλέπεις κατά καιρούς εφιάλτες ή πλέον έχεις μια ομαλή και γεμάτη χαρά ζωή;
Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Βλέπω κατά καιρούς διάφορα άλλα αυτό δε με θλίβει παραπάνω από το «κανονικό», δηλαδή μια τυπική ανησυχία για κάποια ώρα αφού ξυπνήσω. Έπειτα η «γεμάτη χαρά ζωή» μου θυμίζει λίγο σλόγκαν διαφήμισης (γέλια). Όχι, δεν έχω αμοληθεί στα λιβάδια μέσα στη χαρά πλέκοντας τις κοτσίδες μου, αλλά απολαμβάνω τη ζωή με τη ζύμωση του παρελθόντος, τις ανάγκες και τα όνειρα του παρόντος, προσπαθώντας να είμαι κοντά σε αυτά για τώρα και για πάντα. .. και όλα αυτά τα κάνω με μεγάλη μου χαρά.
Προσπάθεια, κατάκτηση και απόλαυση είναι η ζωή. Χωρίς την προσπάθεια δεν απολαμβάνεις τίποτα. Εκεί είναι όλη η χαρά.
Ποια συμβουλή θα έδινες σε έναν άνθρωπο επώνυμο ή μη που βρέθηκε για μια περίοδο της ζωής του στα μανταλάκια;
Αν έχει δίκιο «γιούργιααα» και να μην καταλαβαίνει… Χριστό, όποιος κι αν είναι αυτός που τον κατηγορεί, οτιδήποτε κι αν λέει για εκείνον. Αν έχεις δίκιο «γιούργια» και να μην καταλαβαίνεις Χριστό. Αυτή είναι η συμβουλή μου.
Γιώργο ήσουν τυχερός και μπόρεσες να εργαστείς ξανά στο θέατρο. Αν όμως οι πόρτες είχαν κλείσει οριστικά και αμετάκλητα ποιο ήταν το plan B; Σε αυτήν την περίπτωση θα ήθελες να ασχοληθείς με το αντικείμενο των σπουδών σου (Σχολή Διεθνούς Εμπορίου) και να φύγεις αν χρειαστεί στο εξωτερικό;
Πρώτα απ’ όλα δύο είναι τα αντικείμενα των σπουδών μου. Τελείωσα από τη σχολή που αναφέρεις το 2011 κι έπειτα έδωσα εξετάσεις και μπήκα στο Θέατρο Τέχνης όπου αποφοίτησα το 2014. Ήμουν τυχερός, είχα και υποστηρικτικούς ανθρώπους γύρω μου για το οποίο είμαι ευγνώμων αλλά και όπου βρέθηκα δούλεψα πολύ. Επέστρεψα στο θέατρο και η πρώτη μου δουλειά αμέσως μετά από όλο αυτό ήταν στο Ηρώδειο το Σεπτέμβριο του 2021 με την παράσταση «Ο Καραγκιόζης και ο μεγάλος ξεσηκωμός» σε σκηνοθεσία του Ζαχαρία Ρόχα.
Είχα το ρόλο του Κοπρίτη, ενός εκ των παιδιών του Καραγκιόζη. Ήταν μια παράσταση αφιερωμένη στα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821, παράσταση την οποία είχαμε την τιμή να την παρακολουθήσει και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας , η κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
Έπειτα τα Χριστούγεννα ήμουν στην υπέροχη παράσταση-μιούζικαλ «Σκρουτζ the musical» . Κρατούσα το ρόλο του Bob Cratchit, του βοηθού του Ebenezer Scrooge. Εκεί έμαθα σαν ηθοποιός ταξίδεψα, έμαθα πολλά πράγματα και γνώρισα μια άλλη θεατρική κουλτούρα πέρα από αυτές στις οποίες είχα δουλέψει ή διδαχθεί ως τώρα. Ήταν μια παράσταση μοναδική από όλες τις απόψεις σε σκηνοθεσία και χορογραφίες του Ανάσταση Δεληγιάννη και μουσική του Αντώνη Καρατζίκη και στίχους της Μαρίας Αθήνη. Πανευτυχής που ήμουν κομμάτι της.
Με βάση όλα αυτά που συζητάμε ο Ρόχας και ο Δεληγιάννης είναι δυο άνθρωποι που μέσα μου τους χρωστάω πολλά κι ας μη το ξέρουν. Ο λόγος; Είχαν πολύ απλά τα @@@ να παρακάμψουν το οτιδήποτε μπορεί να έλεγε ο οποιοσδήποτε και να με πάρουν στη δουλειά τους κι αυτή τη στιγμή να μιλάω με υπερηφάνεια για τις δύο αυτές υπέροχες δουλειές που έχω κάνει μετά από όλη αυτή την ιστορία. Α! … και ο Σκρουτζ μας κατά πάσα πιθανότητα θα ξαναπάει και αυτά τα Χριστούγεννα! Είναι η τύχη, είναι τι στίγμα δίνεις εσύ ο ίδιος, όμως είναι και οι άνθρωποι.
Να επανέλθω στην ερώτηση… Δεν υπήρχε plan B. Με βάση το πώς είχα κινηθεί μέχρι τη μέρα που αποφυλακίστηκα, δεν επέτρεπα και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να συμβιβαστεί με οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό που θέλω εγώ να κάνω.
Σε συνέχεια της ως άνω ερώτησής μου το στίγμα παραμένει στίγμα για κάποιους στενοκέφαλους και σκ@τόψυχους ή μια πανηγυρική αθώωση σβήνει τη «ρετσινιά» δια παντός;
Έχω προσπαθήσει να λύσω αρκετά προβλήματα στην 32χρονη ζωή μου, δικά μου κυρίως, από κει κι έπειτα ειδικά με την κατηγορία των στενοκέφαλων και σκ@τόψυχων δε μπορώ να ασχοληθώ. Οι άνθρωποι αυτοί είναι καταραμένοι από μόνοι τους. Για λύπηση είναι όχι για να ακούς τη γνώμη τους και να σε επηρεάζει κιόλας.
Κεφάλαιο ουσίες. Ήσουν θύμα της ευαισθησίας σου και της έμφυτης ευγένειάς σου ή η διαφορετικότητα και πιθανώς τα άγχη και οι φόβοι σε ώθησαν σε αυτές;
Ένα συμβάν κάπου εκεί γύρω στα 19 μου με έκανε να πιστέψω πως θα μείνω για πάντα μόνος. Οι ουσίες ήρθαν γύρω στα 25 προς 26 μου. Είχα αρχίσει να μην αντέχω τις συνέπειες του συμβάντος και τα κούλια κούλια τα ναρκωτικούλια με έκαναν να πιστέψω πως δια μαγείας, όλα λύθηκαν και πως ηρέμησα πιστεύοντας πως αυτός ήταν ο τρόπος.
Όπως και να έχει ούτε το συμβάν ήταν κάτι το οποίο είχε τόσο μεγάλη βαρύτητα, τελικά-όσο εγώ του είχα δώσει στο μυαλό μου τραυματίζοντάς με τόσο πολύ και για τόσα χρόνια- αλλά ούτε και φταίει καμία δύσκολη περίοδος για τη χρήση.
Η ευθύνη ήταν δική μου. Αυτό το λέω τόσο κάθετα γιατί μετά είναι σα να λέμε στην κοινωνία που ζούμε ότι «παιδιά, μόλις σας έρθει η δύσκολη είναι μια πολύ ωραία δικαιολογία για να αρχίσετε να την πίνετε δίχως αύριο». Ο τρόπος που το λέω μπορεί να διαβαστεί ως αστείος από κάποιους αλλά το λέω πολύ σοβαρά. Γραμμή στο δημόσιο λόγο μου που να δικαιολογεί τη χρήση λόγω των δυσκολιών στη ζωή μας, δε θα στρώσω σε κανέναν να σνιφάρει.
Γιώργο αν σου έδιναν πολλά λεφτά για να γίνει η ζωή σου ταινία με εσένα πρωταγωνιστή θα δεχόσουν;
Και χωρίς πολλά λεφτά θα το δεχόμουν αρκεί το σενάριο της ταινίας να μην είχε ανακρίβειες, δηλαδή να είχα εγώ τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε συνεργασία με το σκηνοθέτη στο τι θα μπει στην ταινία και τι όχι και πώς θα παρουσιαστεί. Όπως και να χει θα ήθελα να έχει το συναίσθημα στο πρώτο πλάνο της αφήγησής της.
Η προσωπική σου εμπειρία στάθηκε εμπόδιο στην προσωπική σου ζωή;
Πολλές φορές συνειδητοποιώ ότι οι άνθρωποι μπορεί να με πλησιάζουν για τελείως άλλους λόγους απ’ αυτούς που αρχικά φαίνεται ή νομίζω.
Πάντα ξεκινώ, όμως, με το να είμαι ξεκάθαρος και σαφής σε αυτό που ζητώ εγώ.
Έπειτα δεν κάθομαι να χάσω χρόνο. Αυτό, μέσω της συμπεριφοράς, δημιουργεί κάποια κοινωνικά στεγανά έτσι ώστε να μην δίνω χρόνο σε καταστάσεις που ούτε κι οι ίδιες δεν ξέρουν τι θέλουν. Το να είσαι σαφής και ξεκάθαρος και ταυτόχρονα να δίνεις το στίγμα σου ότι δε χαρίζεις το χρόνο σου «υποχρεώνει» την κατάσταση σε μια διαφάνεια, σχετικά σύντομη. Γενικά, έχω μια απαίτηση. Να γνωρίζει η άλλη πλευρά τι θέλει από μένα και να μη με πλησιάζει … από περιέργεια για παράδειγμα. Αυτό έχει συμβεί κάποιες φορές και με έχει ενοχλήσει αρκετά το οποίο και έδειξα.
Επαγγελματικά σήμερα με τι ασχολείσαι; Αισθάνεσαι ότι έχεις τις προτάσεις και ευκαιρίες που επιθυμείς και δικαιούσαι;
Με τη δουλειά μου, η οποία είναι το θέατρο … η υποκριτική γενικότερα. Δεν είπα ποτέ ότι άλλαξα επάγγελμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν νιώθω πως έχω τις ευκαιρίες που θα μπορούσα να έχω. Από κει κι έπειτα είμαι εδώ, προσπαθώ και «εδώ θα γίνουν όλα» . Όπως σου είπα και παραπάνω χωρίς προσπάθεια δεν απολαμβάνεις τίποτα!
Γιώργο ποιος είναι ο δικός σου Θεός μέσα στην ψυχή και την καρδιά σου;
Ως άθρησκος, δεν ασπάζομαι καμία θρησκεία. Από κει κι έπειτα ο … Χριστός για παράδειγμα… ήταν κάποιος ο οποίος μίλησε, προσπάθησε να διδάξει την αγάπη στους ανθρώπους για το συνάνθρωπό τους. Αδιαφορώ αν είχε ή δεν είχε θεϊκή υπόσταση, αδιαφορώ αν αναστήθηκε ή δεν αναστήθηκε ή εξατμίστηκε… ή οτιδήποτε άλλο. Η αγάπη για το συνάνθρωπό μας μόνο καλό μπορεί να γεννά. Κι αυτό δεν έχει τίποτα κακό, διάολε! Το καλό προκύπτει από τα συναισθήματά που μου γεννιούνται. Δύναμη στα δύσκολα από το καλό και το δίκαιο πήρα και τότε ήταν που άρχισα να μη βλέπω μπροστά μου στο οτιδήποτε κι αν έλεγαν για μένα.
Τι έχεις να πεις για τις γυναικοκτονίες που αυξάνονται και πληθύνονται, για τους βιασμούς μικρών παιδιών και για την υπόθεση της Πισπιρίγκου; Γιατί οι άνθρωποι γίνονται πιο σκληροί και με κατώτερα ένστικτα;
Για την υπόθεση Πισπιρίγκου δε θα πω κάτι. Κανείς δε μπορεί να πει άλλωστε, διότι είναι μια υπόθεση που βρίσκεται στα χέρια της Δικαιοσύνης και η συγκεκριμένη είναι ήδη προφυλακισμένη. Όσο για τις γυναικοκτονίες μου δίνεις την ευκαιρία να πω σε κάποιους … μαλθακούς πως ο όρος «γυναικοκτονία» δε σημαίνει πως χρησιμοποιείται επειδή θεωρείται η γυναίκα κατώτερο είδος ή ότι δε θεωρείται άνθρωπος για να αποκαλέσουμε «ανθρωποκτονία» τη δολοφονία της. «Γυναικοκτονία» ονομάζεται ακριβώς επειδή ο δράστης τη θεωρεί κατώτερη ως άνθρωπο ακριβώς επειδή είναι γυναίκα. Ο όρος αφορά το κίνητρο του δράστη , λοιπόν.
Οι γυναικοκτονίες δε θεωρώ ότι αυξάνονται. Απλώς διαχωρίζεται το είδος του εγκλήματος και μπορούμε πια να το εξετάζουμε σαν έγκλημα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, πράγμα το οποίο δε συνέβαινε μέχρι το πρόσφατο παρελθόν. Η ύπαρξη και μόνο του εγκλήματος αυτού δείχνει μια κοινωνία στην οποία τα πατριαρχικά της πρότυπα είναι τόσο ισχυρά που το έγκλημα στο μυαλό κάποιων έχει την απόλυτη δικαιολογία και εξήγηση. Κάπου εδώ, πρέπει να μιλάμε για τη σήψη των παλαιότερων μοντέλων που στήριζαν τις κοινωνίες ανά τους αιώνες, δηλαδή για το τέλος τους. Το τι θα προκύψει έπειτα θα διαμορφωθεί σιγά σιγά, με μόρφωση και κοινωνική εκπαίδευση και όχι από τη μια μέρα στην άλλη, όσο κι αν κάποιοι βιάζονται και θεωρούν πως η λύση για ένα πρόβλημα είναι η υιοθέτηση της ακριβώς αντίθετης ιδεολογίας. Η βιασύνη την ίδια δυστυχία θα φέρει και πάλι στο μεσαίωνα που ζούμε θα καταλήξουμε.
Να κλείσουμε Γιώργο τη συνέντευξη με μια δική σου σκέψη;
Όλα γίνονται, αρκεί να θες και να αγαπάς