Ελπίδα Αμίτση: «Η ατομική αξιοπρέπεια και η ελευθερία είναι από τις μεγαλύτερες αγωνίες μου»

Η Ελπίδα Αμίτση γεννήθηκε στην Πάτρα και ξεκίνησε τις σπουδές της σε μικρή ηλικία ασχολούμενη αρχικά με το πιάνο.

Της: Έπη Τρίμη

Αποφοίτησε από το Ελληνικό Ωδείο, από την τάξη μονωδίας της Γ. Ντι Τάσσο με βαθμό διπλώματος «Άριστα Παμψηφεί». Παρακολούθησε σεμινάρια με την Κ. Λούντβιχ και συνέχισε την σπουδή της με τον Τζ. Μοδινό. Είναι κάτοχος των πτυχίων αρμονίας, αντίστιξης και φούγκας.

Έχει συμμετάσχει ως σολίστ στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Ηρώδειο, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς κ.λ.π. και έχει διοργανώσει ατομικές συναυλίες στον Παρνασσό, το Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας, την Αίθουσα Γκαίτε, την Ελληνοαμερικάνικη Ένωση καθώς επίσης σε φεστιβάλ και διάφορους συναυλιακούς χώρους.

Ελπίδα, το έργο «Ο κύκλος που δεν κλείνει…» λόγω της μεγάλης επιτυχίας που σημείωσε πέρσι συνεχίζεται και φέτος τον χειμώνα. Μίλησέ μας για τα συναισθήματα που νιώθεις και τον λόγο που πιστεύεις ότι το κοινό αγάπησε με τόση θέρμη την παράσταση.

Τα συναισθήματα που νιώθω, είναι τα ίδια με τα συναισθήματα που εισπράττω απ’ το κοινό και είναι όλα πολύ έντονα. Το έργο αγαπήθηκε για τη θεματολογία του και τα μηνύματα που ξεπηδούν άμεσα κι αβίαστα απ’ τα καθαρώς κοινωνικά κείμενα, που είναι δοσμένα όλα με λογοτεχνικό ύφος αλλά και με γνήσια θεατρική πνοή που παρασύρει τους θεατές.

Είναι ευκολότερο να σκηνοθετείς τον εαυτό σου ή κάποιον τρίτο; Επιπλέον τι παγίδες κρύβει;

Και τα δύο θέλουν ένα προσεκτικό χειρισμό. Όταν σκηνοθετείς τον εαυτό σου, συγκεντρώνεσαι στις απαιτήσεις του κειμένου και στοχεύεις ξεκάθαρα εκεί που είναι ανάγκη να οδηγήσεις το έργο που σου εμπιστεύτηκε ο συγγραφέας. ‘Όταν σκηνοθετείς άλλους, τους δείχνεις τον τρόπο να κάνουν ακριβώς το ίδιο.

Υπήρξε κάποιο σχόλιο θεατή που να σε εντυπωσίασε στις πρώτες παραστάσεις;

Κάθε φορά, ακούω τα ίδια πράγματα: «…Εύγε· επιτέλους λέτε φοβερές αλήθειες…. Ο λόγος είναι καθηλωτικός… Μας ταρακούνησε… ».

Θα υπάρξουν κάποιες προσθήκες ή αφαιρέσεις στο νέο κύκλο παραστάσεων;

Όχι, διότι καθ΄ όλη τη διάρκεια του έργου υπάρχει μεγάλη αυστηρότητα στην τήρηση όλων όσων έχουμε επιλέξει στη διδασκαλία του έργου· πιστοί πάντα στο κείμενο τού συγγραφέα. Σε κάθε περίπτωση όμως μια ακόμα μεγαλύτερη ένταση κι εντονότερη ίσως έκφραση δεν αποκλείονται.

Το θέατρο αποτελεί προτεραιότητα στη ζωή σου;

Η ίδια η ζωή είναι προτεραιότητα και η τέχνη είναι ζωή· μην το ξεχνάμε.

Είσαι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Ποια από τις δυο ιδιότητες απολαμβάνεις περισσότερο;

Δεν ξεχωρίζω: Και τις δύο, κάθε μια με τις ιδιαιτερότητές της.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες αγωνίες σου ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος; Συναντιούνται κάπου;

Ασφαλώς και συναντιούνται: Στην ατομική αξιοπρέπεια και στην ελευθερία.

Ένας θεατρικός ηθοποιός τι θυσίες πρέπει να κάνει προκειμένου να μπορεί να βιοπορίζεται με αξιοπρέπεια;

Όταν αγαπάς με πάθος το όραμά σου, βρίσκεις τον τρόπο, με υπομονή επιμονή και σοβαρή εργασία, να πορευτείς ελεύθερα και ανεξάρτητα.

Σε έχουν ποτέ πληγώσει συνάδελφοί σου και αν ναι πώς το διαχειρίστηκες;

Αποφεύγω πάντα να μπαίνω σε τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις. Με όλους τους συναδέλφους συνεργάζομαι αρμονικά και είμαστε μία όμορφη ομάδα.

Γύρω μας υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι. Πιστεύεις πως θα έχουν την ευκαιρία να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα;

Με υπομονή επιμονή και σκληρή εργασία, όπως είπα, ανοίγει πάντα ο δρόμος.

Πρόσφατα ο ομότεχνός σου Χρήστος Βασιλόπουλος έβαλε μια αγγελία ζητώντας νέους ηθοποιούς να εργαστούν για λογαριασμό του αμισθί. Θα ήθελα το σχόλιό σου.

Δεν γνωρίζω την περίπτωση και δεν μπορώ να απαντήσω.

Ποια είναι η άποψή σου για τους συναδέλφους σου που κυνηγούν με κάθε τρόπο τη δημοσιότητα προκειμένου το όνομά τους να ακούγεται, αποτελώντας εμμέσως έναν μοχλό για να κλείνουν περισσότερες δουλειές;

Θα ξαναπώ ότι το σημαντικό στην τέχνη -όπως και σ’ όλη τη ζωή άλλωστε- είναι η σκληρή και σοβαρή εργασία.

Υπάρχει κάποια τηλεοπτική δουλειά που να ξεχωρίζεις στην οποία θα ήθελες να συμμετάσχεις;

Δεν παρακολουθώ τηλεόραση.

Πώς θα ήθελες να κλείσουμε τη συνέντευξή μας;

Με ένα τετράστιχο, απ’ τον αγαπημένο μου « Σιμιγδαλένιο» του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου, που έχει γράψει και το έργο μας «Ο κύκλος που δεν κλείνει», και που συμπυκνώνει μέσα σε λίγες μόνο λέξεις πάρα πολλά:

…Τι είναι η ζωή;

Ένα φιλί, μια λύση

Μια ζωντανή ανατολή

Μια μολυβένια δύση….

Ταυτότητα της παράστασης

Στο Θέατρο ΕΝ-Α από το Σάββατο 15 Οκτωβρίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 επαναλαμβάνει για δεύτερη χρονιά το έργο του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου «Ο κύκλος που δεν κλείνει…» σε σκηνοθεσία Ελπίδας Αμίτση.

Εισβολή στην Κύπρο,

πτώση της χούντας, Μεταπολίτευση…

Πάνε πάρα πολλά χρόνια πια. Όλοι τότε μιλούσαν για έναν καινούργιο κύκλο: Ένας κύκλος όμως που δεν κλείνει κι ας άλεσε κιόλας δυο γενιές στο πέρασμά του. Κι ενώ μοίραζε ψεύτικες υποσχέσεις με τη σέσουλα, τελικά δεν άφησε να ξεκινήσει τίποτε σωστά. Και τίποτε καινούργιο δεν υπήρχε, στη σημαδεμένη τράπουλα, πέρ’ από λαμπερά, μασκαρεμένα ψέματα. Και το χειρότερο αλήθειες σαν ψέματα, ψέματα σαν αλήθειες…

Ο κύκλος που δεν έκλεισε ακόμα, δυστυχώς… Τόσα χρόνια δε λέει να κλείσει, καθώς τσαλαβουτάμε συνεχώς στο ίδιο πάντα τέλμα, κάνοντας τα ίδια λάθη και γυρεύοντας παντού ανύπαρκτους φίλους…

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Μέσα από σπαρακτικά κείμενα και με τη δική της ματιά, η ηρωίδα αφηγείται γεγονότα της δικής της ζωής, που καθρεφτίζουν την Ελλάδα· απ’ την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην καρδιά τού πλανήτη Γη, σε μια εποχή που είναι όντως θλιβερή· καθώς το ψεύδος, η αλαζονεία και ο εγωισμός βασιλεύουν στην ανθρωπότητα, που είναι ανήμπορη και άνανδρη, έτσι που η δύναμις κυριαρχεί πάνω στη δικαιοσύνη και στην ευθύτητα.

Όπως ο Φοίνικας αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του, έτσι και το Έθνος έχει ανάγκη να αναγεννηθεί, γιατί είναι σφραγισμένο με ένα πεπρωμένο που μοιραία επιδιώκει: Το πεπρωμένο τού φωτός και της ελευθερίας.