Ο Δημήτρης Μυλωνάς γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι αριστούχος απόφοιτος της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης του Θεάτρου «Τζένη Καρέζη» και του Finance and Accounting του Deree College.
Της: Έπη Τρίμη
Ως ηθοποιός συνεργάστηκε με μια πλειάδα σκηνοθετών ενώ για 7 χρόνια συμμετείχε στο δυναμικό της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού θεάτρου υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Στάθη Λιβαθινού. Έχει πάρει μέρος σε τηλεοπτικές σειρές και ταινίες κι έχει δώσει τη φωνή του σε πολλές μεταγλωττίσεις. Από το 2013 αρχίζει η ενασχόληση του και με τη σκηνοθεσία.
Το 2014 μαζί με την Άννα Ελεφάντη ίδρυσαν την Εταιρεία Θεάτρου Εν Δράσει που σκοπός της είναι η εν δράσει προσέγγιση της θεατρικής πράξης, ενώ έχουν την καλλιτεχνική διεύθυνση του Από Μηχανής Θεάτρου.
Εμείς, μιλήσαμε με τον Δημήτρη Μυλωνά για την παράσταση «Σλουθ» που σκηνοθετεί ο Σωτήρης Χατζάκης.
Σύμφωνα με την πλοκή της παράστασης «ΣΛΟΥΘ» δύο άντρες συγκρούονται για τα μάτια μιας γυναίκας σε μια μάχη που θυμίζει μια καλή παρτίδα σκάκι. Ποιες είναι οι δυσκολίες του ρόλου που καλείσαι να υποδυθείς;
Το Σλουθ, είναι ένα έργο γρήγορο, αστείο, στον πυρήνα του όμως σκληρό, τραγικό, είναι ένα έργο που δεν σου επιτρέπει να κρυφτείς πίσω από τερτίπια και μανιέρες αλλά απαιτεί την απόλυτη συγκέντρωση, διαθεσιμότητα κι επικοινωνία με τον παρτενέρ προκειμένου να αποδοθούν επί σκηνής όλες του οι αποχρώσεις. Την ίδια ώρα όμως είναι πραγματικά ευλογία για έναν ηθοποιό να έχει την τύχη να παίζει ένα τέτοιο έργο το οποίο σου προσφέρει απλόχερα αμέτρητες σκηνικές δυνατότητες.
Τι πρέπει να περιμένει ο θεατής ερχόμενος να δει την παράσταση «ΣΛΟΥΘ»;
Το «Σλουθ» του Άντονι Σάφερ είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα της νεότερης δραματουργίας. Έχει παιχτεί πάνω από 3000 φορές, έχει γίνει ταινία, είναι ένα έργο ερμηνειών. Η σύγκρουση δυο ανδρών με επίκεντρο μια γυναίκα μετατρέπει τη σκηνή σε ένα πεδίο «μάχης» μεταξύ του απατημένου συζύγου και του εραστή της γυναίκας του που υποδύομαι εγώ, ενός νεότερου άντρα για τον οποίο η «αρπαγή» της γυναίκας του άλλου είναι συνυφασμένη με την προσωπική του ανέλιξη. Ένα έργο με γενναίες δόσεις φλεγματικού χιούμορ και την ατμόσφαιρα ενός στιβαρού αστυνομικού έργου που εξελίσσεται σε ένα «παιχνίδι» όπου όλα επιτρέπονται: οι ρόλοι εναλλάσσονται, η πραγματικότητα θολώνει, η μεταμόρφωση αντανακλά την αλήθεια. Επί σκηνής στήνεται μια κωμικοτραγική αρένα κατά την οποία η κοινωνική καταξίωση, η σεξουαλική υπεροχή, η αγωνία της φθοράς του χρόνου παρακινούν τους δύο ήρωες σε ένα παιχνίδι δίχως επιστροφή.
Ο ρόλος συναντιέται κάπου με τον πραγματικό Δημήτρη;
Κάθε ρόλος συναντιέται κάπου με τον ηθοποιό που καλείται να τον ερμηνεύσει κι αυτό δεν είναι πάντα μια εύκολη διαδικασία καθώς ως φορέας του ρόλου, χρειάζεται να σκαλίσεις και να ξεθάψεις από μέσα σου ένα υλικό «συνάντησης» που πολλές φορές είναι καλά κρυμμένο. Στην περίπτωση του Σλουθ, ο Μίλο Τιντλ που υποδύομαι, είναι ένας άνθρωπος της μεσαίας τάξης ο οποίος με κόπο και δουλειά προσπαθεί να υπερβεί το μέλλον που του προορίζει η καταγωγή του και να ονειρευτεί κάτι καλύτερο, κάτι πιο «μεγάλο». Σε αυτό του το όραμα λοιπόν βρίσκει συνοδοιπόρο και τον Δημήτρη.
Το μυστήριο παιχνίδι αλληλοεξόντωσης δύο αντρών για την ίδια γυναίκα παραμένει διαχρονικό και πολλές φορές έχουμε δει να φτάνει κάποιος μέχρι και στο έγκλημα. Θα ήθελα να το σχολιάσεις.
Δυστυχώς οι κοινωνίες μας παραμένουν βαθιά πατριαρχικές και η νοοτροπία ότι η γυναίκα είναι κτήμα του άντρα είναι ακόμα διάχυτη και συχνότατα οδηγεί σε απεχθή εγκλήματα. Όλο και πιο συχνά πληροφορούμαστε για άλλη μια γυναικοκτονία και μάλιστα από άντρες με διαφορετικό μεταξύ τους προφίλ ώστε να συμπεραίνουμε ότι «τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε» είναι μια πολύ πιο διάχυτη απ’ όσο νομίζουμε αντίληψη.
Δημήτρη είχες συνεργαστεί και με τον Λιγνάδη. Τι ένιωσες μέσα σου με την αποκάλυψη όλων αυτών των ειδεχθών πράξεων που έπεσαν σαν κεραυνός εν αιθρία πάνω του;
Από όλη αυτήν την ιστορία εκείνο που πρέπει να κρατάμε και στο οποίο να επικεντρωνόμαστε είναι ότι η κοινωνία, με τη γενναία πρωτοβουλία όλων αυτών των γυναικών κι αντρών που βγήκαν μπροστά και μίλησαν, έδειξε ότι έχει αντανακλαστικά και ότι απέναντι σε τέτοιες τραγικές παθογένειες, συσπειρώνεται και παλεύει. Και δεν είναι διόλου τυχαίο ότι μετά και τις αποκαλύψεις της Σοφίας Μπεκατώρου, όλη αυτή η μάχη δόθηκε από τον κλάδο του Θεάτρου όχι ασφαλώς γιατί μόνο εκεί συναντιούνται τέτοια περιστατικά αλλά γιατί το ίδιο το Θέατρο είναι εξ ορισμού μια εμπειρία αποκαλυπτική.
Σε συνέχεια της ως άνω ερώτησης υπάρχει ωμοφαγία και κανιβαλισμός πλέον στις ζωές μας. Από πού και γιατί γεννιόνται αυτά τα ποταπά συναισθήματα και οι συμπεριφορές;
Ωμοφαγία και κανιβαλισμός δυστυχώς υπήρχε ανέκαθεν απλώς τώρα η πληροφορία για όλες αυτές τις παθογένειες φτάνει πιο εύκολα στα αυτιά μας. Η γέννηση τέτοιων συμπεριφορών είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων, τις περισσότερες όμως φορές ξεκινάει από το σπίτι, από την οικογένεια. Εκεί μπαίνουν τα θεμέλια του ψυχισμού μας κι αν μέσα στο σπίτι ο σεβασμός προς τον άλλο, η αποδοχή, η επικοινωνία, η αγάπη δεν είναι αδιαπραγμάτευτες αξίες, τότε πολύ πιο εύκολα, «έξω», ως ενήλικες πια, κινούμαστε και αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, τις σχέσεις, τη δουλειά, τον έρωτα, την οικογένεια, τον άλλο, την άλλη, μέσα από έναν διαστρεβλωτικό και συχνά παρανοϊκό φακό.
Έχεις ποτέ υποστεί κακοποιητική ή απαξιωτική συμπεριφορά και αν «ναι» πώς αντέδρασες και κυρίως πώς το ξεπέρασες μέσα σου;
Νομίζω όλοι κι όλες σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό έχουμε υποστεί τέτοιου είδους συμπεριφορές όμως προσωπικά δεν υπήρξα δέκτης κάποιας ακραίας περίπτωσης ή κάποιας περίπτωσης που να μην μπορώ να διαχειριστώ.
Εμπιστεύεσαι εύκολα τους ανθρώπους;
Και ναι και όχι. Στη δουλειά, στην πρόβα δηλαδή ή στην παράσταση, είμαι απόλυτα ανοιχτός και διαθέσιμος, ξεκινάω με το δεδομένο ότι το θέατρο είναι ένας ιερός τόπος, μια κοινότητα, που για να μπορεί να ανθίσει, προϋποθέτει την εμπιστοσύνη και το σεβασμό του άλλου. Στην εκτός θεατρικής σύμβασης ζωή, αν και κοινωνικός, θέλω περισσότερο χρόνο για να ανοιχτώ πραγματικά.
Υπάρχει κάποια τηλεοπτική σειρά που θα ήθελες φέτος να συμμετάσχεις;
Το βαρύ μου πρόγραμμα δυστυχώς δεν μου επιτρέπει να βλέπω συστηματικά τηλεόραση, στον λίγο ελεύθερο χρόνο, προτιμώ να παρακολουθήσω κάποια ταινία. Εντούτοις είμαι χαρούμενος που πλέον έχει μπει ξανά δυναμικά η μυθοπλασία στην τηλεόραση και γίνονται προσεγμένες παραγωγές, αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί και δίνονται δουλείες στους ανθρώπους του πολιτισμού και του θεάματος αλλά και γιατί το κοινό έχει την επιλογή να δει ένα προϊόν που καταρχάς σέβεται τον αποδέκτη του.
Πόσο δύσκολο είναι να επιβιώσει μια μικρή θεατρική σκηνή καθώς μόνο εμβολιασμένοι μπορούν να απολαύσουν μια θεατρική παράσταση ενώ ήδη ο πολιτισμός είχε υποστεί πανωλεθρία με την αναστολή κάθε εκδήλωσης;
Για εμάς τους ανθρώπους του θεάτρου, μιας τέχνης που εξ’ ορισμού αναζητά τη σωματική επαφή και την εγγύτητα, η πληγή που προκάλεσε η πανδημία ήταν και παραμένει βαθιά. Σε αυτήν την εξαιρετικά για τη δουλειά μας εχθρική συνθήκη, με ηθοποιούς πάνω από δύο χρόνια σε ανεργία, με παραστάσεις να κατεβαίνουν η μία μετά την άλλη, με την καθημερινή αγωνία ότι μια παράσταση ίσως να διακοπεί καθώς κάποιο μέλος του θιάσου έχει νοσήσει και προπαντός με το φόβο του κόσμου να προσέλθει στα θέατρα, δίχως τη διαρκή στήριξη της Πολιτείας, η επιβίωση δεν είναι απλά δύσκολη, είναι αδύνατη. Από την άλλη, τα περιοριστικά μέτρα για τους ανεμβολίαστους δεν θα μπορούσαν να μην μπουν σε εφαρμογή, ο εμβολιασμός είναι το μόνο μας μέσο ώστε να βγούμε από αυτήν την κατάσταση το γρηγορότερο και προπαντός με όσο το δυνατόν λιγότερα θύματα. Ένα λοιπόν αναγκαίο κακό το οποίο όμως με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.
Τι συναισθήματα γεννά μέσα σου ο πόλεμος της Ουκρανίας και τα καραβάνια προσφύγων; Θα έγραφες ή θα σκηνοθετούσες ένα έργο βασισμένο στον πόνο και στα συναισθήματα των απλών καθημερινών ανθρώπων;
Από τον πόλεμο, κανένας δεν βγαίνει πραγματικά νικητής, ακόμα κι εκείνος που τον κερδίζει, κάτι πολύτιμο έχει χάσει. Όπως λέγεται και στον Μάκμπεθ που αυτήν την περίοδο σκηνοθετώ: «Μα όποιος τον πόλεμο κερδίσει, θα τον χάσει».
Θα απαντούσες ποτέ σε ερωτήσεις μόνο για την αναπαραγωγή τους ενώ δεν σε εκφράζουν απλά για να συζητηθείς και να προωθηθεί ευκολότερα η δουλειά σου;
Ασφαλώς κι όχι. Το γεγονός ότι είμαστε δημόσια πρόσωπα με την έννοια ότι η δουλειά μας είναι άμεσα συνυφασμένη με τη δημοσιότητα, θα πρέπει να μας κάνει διπλά υπεύθυνους σε σχέση με τον τρόπο που κάνουμε χρήση του δημόσιου βήματος που μας προσφέρεται. Σκοπός δεν είναι μόνο να υπογράψουμε καλούς ρόλους και σκηνοθεσίες αλλά και η συνολική μας παρουσία και θέση στα πράγματα.
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια;
Προγραμματίζουμε μια περιοδεία με το Σλουθ στην Περιφέρεια για την οποία θα υπάρξει σύντομα ενημέρωση ενώ στα μέσα Μαΐου, θα κάνει πρεμιέρα στο «Από Μηχανής» Θέατρο η παράσταση «Όπου κι αν πας να μη χαθείς», μια θεατρική μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Νίκου Σκορίνη για 6 ηθοποιούς.
