Ο Αντώνης Κυζούλης συνεργάζεται αυτήν την περίοδο με τη Ναταλία Καποδίστρια και τη Μπέττυ Χαρλαύτη στο μουσικοθεατρικό έργο «Οι Μύθοι της οδού Ιπποτών».
Της Έπη Τρίμη
Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που μιλήσαμε μέσα από τη συγκεκριμένη συνέντευξη για τη δουλειά του καθώς και για πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές του εαυτού του.
Κύριε Καζούλη αυτήν την περίοδο συνεργάζεστε με την κυρία Καποδίστρια στο έργο «Οι Μύθοι της οδού Ιπποτών» με ερμηνεύτρια την Μπέττυ Χαρλαύτη στο μαγευτικό Παλάτι του Μεγάλου Μάγιστρου, στη Ρόδο. Τι θαυμάζετε στις δύο αυτές κυρίες;
Μεταξύ πολλών άλλων, την καλλιτεχνική τους συνέπεια και βέβαια το ταλέντο τους. Η Ναταλία Καποδίστρια υπήρξε για εμένα μία πραγματική αποκάλυψη και είμαι ευτυχής και υπερήφανος που στο νέο μας έργο θα ξεδιπλώσει για πρώτη φορά, εκτός από το υποκριτικό και σκηνοθετικό της ταλέντο, και αυτό της στιχουργικής. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά αποκαλυπτικό.
Την Μπέττυ Χαρλαύτη την άκουσα για πρώτη φορά το 2015 και κατάλαβα ότι πρόκειται για μία κορυφαία ερμηνεύτρια του καιρού μας και της γενιάς της. Η εκφραστική δεινότητα και το σκηνικό εκτόπισμα που διαθέτει την καθιστούν μία εξαιρετικά πολύτιμη συνεργάτιδα και διασφαλίζουν την πραγματική επικοινωνία του ακροατή με τον δημιουργό.
Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε από κοινού για την επίτευξη της εν λόγω παράστασης;
Μία από τις βασικότερες δυσκολίες ήταν η απόσταση, η οποία ναι μεν στις μέρες μας περιορίζεται με τη βοήθεια της τεχνολογίας, αλλά δεν παύει να έχει τα μειονεκτήματα της, ειδικά όταν μιλάμε για τη δημιουργία ενός νέου έργου. Βέβαια, οφείλω να επισημάνω ότι, τουλάχιστον στη δική μας περίπτωση, η καλλιτεχνική «χημεία» υπήρξε τέτοια που εύκολα κατάργησε πολλά πιθανά εμπόδια. Πρέπει επίσης να τονίσω ότι, χάρη στις ενέργειες του κυρίου Κολιάδη και των συνεργατών του στον Δ.Ο.Π.Α.Ρ., ξεπεράστηκε αβίαστα το υπ’ αριθμόν ένα δυνητικό πρόβλημα, αυτό δηλαδή που αφορά στην στήριξη μίας τέτοιας παραγωγής.
Τι το διαφορετικό έχει η συγκεκριμένη παράσταση και γιατί προτρέπετε τους θεατές να έρθουν να σας δουν;
Πρώτα απ’ όλα πρόκειται για μία εκ του μηδενός δημιουργία σε ότι αφορά στα στοιχεία που συνθέτουν το τελικό έργο. Θεατρικό κείμενο, στίχοι και μουσική είναι όλα πρωτότυπα. Δεύτερον, επιτρέψτε μου να πω, ότι το συγκεκριμένο έργο στοχεύει στην επαναπροσέγγιση της έννοιας «τραγούδι», μέσω μίας έντονης προσήλωσης στο λυρισμό και στη μελωδία. Ταυτόχρονα, κάθε στοιχείο της παράστασης διατηρεί την αυτοτέλειά του. Μπορεί κανείς να διαβάσει μόνο τα κείμενα ή μόνο τους στίχους ή να ακούσει μόνο τη μουσική, δίχως να νιώσει ότι κάτι λείπει. Η τελική, όμως, συνύπαρξη των τριών αυτών στοιχείων, επισφραγισμένη από την καταλυτική παρουσία τόσο σπουδαίων καλλιτεχνών όπως η κυρία Καποδίστρια και η κυρία Χαρλαύτη, καθώς και των εξαίρετων μουσικών και χορωδών που συμμετέχουν στο εγχείρημα, δίνουν μία άλλη πνοή στο έργο. Τέλος, θα ήθελα να τονίσω ειδικότερα σε ότι αφορά στο μουσικό σκέλος ότι, η παράσταση αυτή δεν συνιστά ένα προσκλητήριο εκτόνωσης του ακροατή, όπως ατυχώς κατά τη γνώμη μου συμβαίνει συνήθως, αλλά μία απόπειρα αληθινής επικοινωνίας, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει με το αληθινό τραγούδι.
Διαβάζοντας το βιογραφικό σας διαπιστώνω πως δραστηριοποιείστε περισσότερο στη γενέτειρά σας τη Ρόδο. Υπήρξε στιγμή που να νιώσετε ότι εγκλωβιστήκατε καλλιτεχνικά;
Αυτό το ένιωσα μόνο κατά την περίοδο της πρώιμης νεότητας μου, γύρω στα 25, λόγω της αφέλειας που είχα σε αυτή την ηλικία. Από εκεί και έπειτα δεν θυμάμαι ούτε μία στιγμή που να βρίσκομαι σε καθεστώς απουσίας δημιουργικότητας. Διότι είχα εγκαίρως αντιληφθεί ότι η μόνη αληθινή επιτυχία σε ένα καλλιτέχνη είναι η ικανότητα παραγωγής έργου ανεξαρτήτως συνθηκών. Κατά συνέπεια, όχι, δεν νιώθω εγκλωβισμένος. Επιπλέον, θα πρέπει κάποια στιγμή να γίνει πράξη όχι μόνο από την Πολιτεία, αλλά και από κάποιους καλλιτέχνες, η έννοια της πολιτιστικής αποκέντρωσης, επί της ουσίας και όχι απλώς με την εκ του πονηρού ξαφνική αλλά πρόσκαιρη αγάπη προς την περιφέρεια, όταν δυσκολεύουν οι συνθήκες στο κέντρο.
Κύριε Κυζούλη το 2007 τιμηθήκατε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το Ειδικό Βραβείο Καλύτερης Σύνθεσης, το οποίο παραλάβατε από τον Μίμη Πλέσσα. Πώς είχατε αισθανθεί τότε και πόσο σας βοήθησε στην μετέπειτα πορεία σας;
Αισθάνθηκα μεγάλη χαρά διότι, έστω για λίγο, συνομίλησα με έναν τόσο σπουδαίο συνθέτη που ανέκαθεν θαύμαζα. Πάντα μία συνάντηση με ανθρώπους τέτοιας αξίας είναι πνευματικά ωφέλιμη και χαράσσεται στη μνήμη ως μία ωραία στιγμή της ζωής σου. Σε ότι αφορά στο βραβείο, επί της ουσίας δεν άλλαξε κάτι. Το ίδιο δημιουργικός ήμουν τόσο πριν από αυτό όσο και μετά από αυτό. Όλα τα υπόλοιπα, όπως η πρόσκαιρη φήμη ή τα φλας κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ, σας δίνω το λόγο μου, ούτε είχαν ούτε και έχουν καμία αξία για μένα.
Σε συνέχεια της ως άνω ερώτησής μου είχατε την ευκαιρία να έρθετε σε στενότερη επαφή με τον κ. Πλέσσα;
Είχαμε μία ολιγόλεπτη και εξαιρετική θερμή συνομιλία.
Το 2008 τιμηθήκατε από το Δήμο Ροδίων με το Χάλκινο Μετάλλιο τιμής της Πόλεως Ρόδου. Αυτές οι τιμητικές διακρίσεις ήταν το έναυσμα να ανοίξουν νέες πόρτες ή απλά ήταν η επιβράβευση και η ηθική ικανοποίηση της σκληρής δουλειάς σας;
Η συγκεκριμένη διάκριση ήταν μία πολύ όμορφη και ανθρώπινη στιγμή, όπως κάθε φορά που νιώθεις ότι στη γενέτειρά σου, η εργασία σου αφήνει ένα, έστω μικρό, θετικό αποτύπωμα. Αυτό από μόνο του είναι ένα πλήρως αληθινό συναίσθημα και σίγουρα μόνο με τρόπο θετικό το ανακαλώ στη μνήμη μου.
Όταν αποφασίσατε να ασχοληθείτε επαγγελματικά με τη μουσική ποια ήταν η πρώτη κουβέντα της οικογένειάς σας;
Θα ευγνωμονώ πάντα τους γονείς μου για την άμεση θετική τους ανταπόκριση και την υποστήριξή τους.
Τι θυσίες χρειάστηκε να κάνετε στην προσωπική σας ζωή για να επιτύχετε τους επαγγελματικούς σας στόχους ως διακεκριμένος συνθέτης;
Μέχρι στιγμής, ευτυχώς, απολύτως καμία. Άλλωστε στην ευδαιμονία και στην ηρεμία της προσωπικής μου ζωής οφείλω, μεταξύ άλλων και την δημιουργικότητα μου.
Από πού αντλείτε επιρροές;
Από οτιδήποτε «μιλάει» στην βαθύτερη ευαισθησία μου.
Έχετε επαγγελματικά πρότυπα και ποιους ομότεχνους σας εκτιμάτε και θα θέλατε να συνεργαστείτε;
Αν η αναφορά μας αφορά αποκλειστικά στον τομέα της μουσικής, εκτιμώ και θαυμάζω πάρα πολλούς ομότεχνούς μου, δίχως κατ’ ανάγκη να σκέφτομαι κάποια συνεργασία μαζί τους. Όποτε προέκυψε κάτι τέτοιο ήταν προϊόν της τύχης. Δεν μπορώ να αναφερθώ ονομαστικά διότι ο κατάλογος είναι μακρύς και δεν θα ήταν σωστό να παραλείψω κάποιους.
Ποια ήταν η κορυφαία στιγμή της μέχρι σήμερα διαδρομής σας;
Αναμφισβήτητα η πρώτη φορά που έγραψα μουσική για το θέατρο σε ηλικία 23 ετών. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι άνοιξε ένας δρόμος καθοριστικός για τη ζωή μου, ο οποίος δεν ήξερα που θα με οδηγήσει. Ήξερα όμως ότι ποτέ δεν θα τον εγκαταλείψω. Με το πέρασμα του χρόνου, κάθε στιγμή που ξεκινάω ένα νέο έργο είναι μία κορυφαία στιγμή. Ειδικά αν πρόκειται για ένα έργο με έντονες βιωματικές αναφορές και με την παρουσία τόσο εκλεκτών συνεργατών, όπως οι «Μύθοι της οδού Ιπποτών».
Υπάρχει κάτι στη δική σας πορεία ως άνθρωπος και καλλιτέχνης που έμεινε απωθημένο;
Δεν θα το χαρακτήριζα απωθημένο, αλλά θα ήθελα να είχα γνωρίσει τον Μάνο Χατζιδάκι.
Υπήρξε ποτέ μια άβολη ή κακή συνεργασία και αν «ναι» πώς τη διαχειριστήκατε;
Όπως σε όλους, έχει συμβεί και σε μένα. Γενικότερα αποφεύγω τις συγκρούσεις λόγω ιδιοσυγκρασίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δυσκολεύομαι να σχηματίσω μία άποψη που θα καθορίσει τα μελλούμενα.
Κάνοντας μια αναζήτηση του ονόματός σας βλέπω ότι ασχολείστε με τα κοινά και συμπορεύεστε με την παράταξη του Γιάννη Μαχαιρίδη. Επιθυμείτε να ασχοληθείτε πιο ενεργά με την πολιτική;
Δεν συμμετέχω στα κοινά. Απλώς, σε μία δύσκολη πολιτική και κοινωνική συγκυρία, περισσότερο ορμώμενος από ένα αίσθημα ιδεολογικής ταύτισης και φιλίας, δέχθηκα να βοηθήσω με τις λιγοστές δυνάμεις μου έναν από τους λίγους πολιτικούς που εκτιμώ, όπως είναι ο Γιάννης Μαχαιρίδης. Είναι φίλος μου, είναι καλλιεργημένος, πράγμα σπάνιο για πολιτικό και επιπλέον είναι ένας σπουδαίος ζωγράφος. Αλλά όχι, η σημερινή συνθήκη για την οποία δεν προβλέπω ουσιαστικές θετικές αλλαγές, δεν μου προκαλεί την παραμικρή έλξη να ασχοληθώ με τα κοινά. Παραμένω πάντα ένας ενεργός πολίτης, κυρίως μέσα από την καλλιτεχνική μου δράση. Είναι και αυτό ένα είδος πολιτικής έκφρασης.
Κύριε Κυζούλη ανπαρατηρούσατε τον εαυτό σας από κάποια απόσταση ποια στοιχεία σας συνεχίζουν ακόμη να σας εκπλήττουν θετικά και ποια θα επιθυμούσατε να βελτιώσετε;
Θετικά με εκπλήσσει η επίμονη αισιοδοξία μου. Θα ήθελα οπωσδήποτε να απαλλαγώ από τις φοβίες μου, αλλά όχι από τις αγωνίες μου.
Πώς βιώσατε την μοναξιά της πανδημίας; Φοβάστε πως ο χειμώνας θα είναι εξίσου δύσκολος;
Σεβόμενος πάντα τους ανθρώπους που υπέφεραν κατά τη διάρκεια της πανδημίας, προσωπικά δεν ένιωσα καθόλου μοναξιά. Αντιθέτως θυμάμαι τον εαυτό μου γαλήνιο, συγκεντρωμένο και με όρεξη για δουλειά. Θέλω να ελπίζω σε μία σχετική ομαλοποίηση της κατάστασης ενόψει του χειμώνα.
Ποια είναι τα σχέδια του χειμώνα, υπάρχει κάτι το ανακοινώσιμο;
Σχέδια εν εξελίξει υπάρχουν πάντα, αλλά δεν είναι ακόμα η ώρα να τα γνωστοποιήσω.
Πώς θα θέλατε να κλείσουμε τη συνέντευξή μας;
Με τις θερμές μου ευχαριστίες για αυτή την όμορφη συνέντευξη.
Πληροφορίες για την παράσταση «Οι Μύθοι της οδού Ιπποτών»
Στίχοι – κείμενα: Ναταλία Καποδίστρια
Μουσική σύνθεση: Αντώνης Κυζούλης
Ερμηνεύει η Μπέττυ Χαρλαύτη
Αφηγήτρια: Ναταλία Καποδίστρια
Παίζουν οι μουσικοί: Τάσος Αναστασιάδης (βιολί), Ιωάννα Καζαντζίδη (βιολοντσέλο), Μάνος Κατσάνος (κόντρα μπάσο), Τάσος Νάνος (κόρνο), Πάνος Παπαδημητρίου (κλαρινέτο), Στάθης Σκανδαλίδης (κιθάρα), Άντζελα Σπανού (πιάνο).
Συμμετέχει η Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου του Δ.Ο.Π.Α.Ρ. υπό την διεύθυνση της Άντζελας Σπανού.
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης
Η παράσταση αποτελεί μία πρωτότυπη παραγωγή του Δημοτικού Οργανισμού Πολιτισμού και Αθλητισμού Ρόδου (Δ.Ο.Π.Α.Ρ.).
Πού: Παλάτι του Μεγάλου Μάγιστρου, στη Ρόδο
Πότε: 19 Αυγούστου 2022, στις 21.00
Είσοδος ελεύθερη