Η Αγάπη Φεσατίδου – Ψαρράκη είναι εικαστικός που ασχολείται και με τη δημιουργική φωτογραφία. Μεγάλωσε στη Δράμα και το Λαύριο και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε εφαρμοσμένες εικαστικές τέχνες στη Σχολή Βακαλό.
Της: Έπη Τρίμη
Εκεί, στις αίθουσες της Παπατσώρη, πήρε τα πρώτα μαθήματα φωτογραφίας από τον Τάκη Ζερδεβά και τον Γιώργο Δεπόλλα. Παρακολούθησε και παρακολουθεί μαθήματα, με δάσκαλο τον Βασίλη Γεροντάκο. Έχει επίσης παρακολουθήσει σεμινάρια με την Ιωάννα Βασδέκη και τον Μιχάλη Παππά.
Πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής στη σχολή, από τον Κυριάκο Ρόκο και την Ρουμπίνα Σαρελάκου. Εργάστηκε επί σειρά ετών, σαν γραφίστας και art director σε διάφορα έντυπα. Η ζωγραφική την κέρδισε και εκφράζεται μέσα από αυτήν, τα τελευταία χρόνια. Η τεχνική της είναι mixed media, ακρυλικά σε καμβά. Παράλληλα ασχολείται με τη δημιουργική φωτογραφία.
Η φωτογραφική της ματιά χαρακτηρίζει πολλές φορές και την εικαστικότητα των έργων της. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Στα πλαίσια της δουλειάς της και της έκθεσης των έργων της κάναμε μια συνέντευξη για λογαριασμό του enimerotiko.gr.
Πότε ανακαλύψατε το ταλέντο σας στη ζωγραφική;
Θυμάμαι γύρω στα δώδεκα, έπαιρνα ένα μολυβάκι και αντέγραφα πιστά τις εικόνες των κάδρων που έβλεπα κρεμασμένες στους τοίχους του σπιτιού μου. Αυτές ήταν οι πρώτες απόπειρες έκφρασης. Τότε βέβαια δεν ήξερα ακόμα τί θα σπουδάσω, αργότερα στο λύκειο, ήμουν πια σίγουρη!
Σπουδάσατε στη Βακαλό και εργαστήκατε επί σειρά ετών ως γραφίστρια και στη συνέχεια ως art director σε διάφορα έντυπα. Αγκάλιασαν με ευκολία οι γονείς σας την καλλιτεχνική σας φύση και την επιλογή σας;
Ευτυχώς οι γονείς μου όχι μόνο ενέκριναν, αλλά και επειδή καμάρωναν βλέποντας το “ταλέντο” που είχα επιδείξει τότε, με βοήθησαν να σπουδάσω αυτό που ήθελα. Η Βακαλό ήταν τότε, η καλύτερη σχολή εφαρμοσμένων τεχνών στην Ελλάδα. Ένα όνειρό μου εκπληρώθηκε στα δεκαοχτώ.
Μέσα από την ενασχόλησή σας με την γραφιστική καταλήξατε να ζωγραφίζετε και να ασχολείστε με τη δημιουργική φωτογραφία. Δεν σας έλειψαν οι σταθερές απολαβές; Επίσης, πιστεύετε ότι ήταν αναμενόμενη η εξέλιξη αυτή και τι σημαίνει για εσάς όλο αυτό το δημιουργικό ταξίδι;
Η ζωγραφική και μετέπειτα η φωτογραφία, ήταν μια βαθύτερη ανάγκη για να εκφραστώ και είναι για μένα αλληλένδετες Τέχνες! Πολλές φορές η φωτογραφική μου αντίληψη / ματιά, υπεισέρχεται στη σύνθεση των ζωγραφικών μου έργων, καθώς επίσης λειτουργεί και αντίστροφα. Δηλαδή, οι φωτογραφίες μου έχουν εικαστικότητα, όπως επισημαίνει ο δάσκαλός μου στη δημιουργική φωτογραφία, Βασίλης Γεροντάκος. Η επιλογή μου να αποσυρθώ από τα περιοδικά και τα τρελά ωράρια, χάνοντας τις σταθερές απολαβές ήταν συνειδητή, μιας και είχα να μεγαλώσω τα δύο παιδιά μου, δούλευα βέβαια κατά διαστήματα ως freelancer, όμως το γεγονός ότι παράλληλα αφιέρωνα χρόνο στη ζωγραφική, μου έδινε χαρά και ικανοποίηση. Μέσα από αυτό το δημιουργικό ταξίδι, νιώθω ότι έχω εξελιχθεί ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος, έχω πάρει γνώση και ένα αίσθημα πληρότητας και αυτογνωσίας. Το ταξίδι αυτό ήταν, είναι και θα είναι, μία ψυχοθεραπευτική αναγκαιότητα.
Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας στα έργα σας και πόσο χρόνο χρειάζεστε ως εικαστικός για να ολοκληρώσετε έναν πίνακά σας;
Την έμπνευση την αντλώ κατ’ αρχάς, μέσα από τη συνθήκη της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Μέσα από την παρατήρηση, δημιουργείται η ανάγκη μιας αφήγησης. Συλλέγω τυπογραφικά στοιχεία και εικόνες από έντυπα που ξεφυλλίζω και συνθέτω στον καμβά με μικτή τεχνική, στοιχεία αποσπασματικά, με τα οποία επιθυμώ, να υπογραμμίσω ό,τι διαδραματίζεται εκεί και με νοηματικούς κώδικες, διευρύνω τα όρια της εικόνας.
Ένα πίνακας μπορεί να δημιουργηθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα, ανάλογα το μέγεθός του, όμως συμβαίνει συχνά, όσο περισσότερο χρόνο παραμείνει στο ατελιέ, να επανέρχομαι και να επαναπροσδιορίζω, άλλοτε αφαιρώντας, άλλοτε προσθέτοντας.
Μιλήστε μας για τους δικούς σας «Παραθεριστές» και την 3η ατομική σας έκθεση.
“Οι Παραθεριστές” μου, όπως αναφέρει στο κείμενο του καταλόγου, η Ιστορικός Τέχνης Ίρις Κρητικού, κατοικούν σε έναν τόπο συμβολικό.
Οι μικρές μου ιστορίες που απεικονίζονται στα έργα μου, είναι φαινομενικά ασύνδετες και σε αυτές διαφαίνεται, (σχεδόν πάντα στα έργα μου) ένας υπαινιγμός και μια παραδοξότητα. Ο άνθρωπος είναι παρών και συμμετέχει στην σύνθεση- αφήγηση. Η έννοια των σχέσεων στα δίπολα άνθρωπος-φύση, άνθρωπος-αστικό τοπίο, άνθρωπος-μνήμη με απασχόλησε σε αυτή την ενότητα, που την δουλεύω από το 2017.
Είμαι πολύ χαρούμενη που θα παρουσιαστεί στις 27 Αυγούστου στην ιστορική γκαλερί ΒΟΥΡΚΑΡΙΑΝΗ, στην Κέα /Τζιά. Νιώθω ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο του Νίκου Δαλαρέτου που πίστεψε στη δουλειά μου και ευτυχής που θα βρίσκομαι για μέρες στο νησί που αγαπώ ιδιαίτερα, μιας και έχω δεσμούς εξ αγχιστείας.
Ιδιαίτερα ευγνώμων, για την ευγενική χορηγία της ΑΙΓΕΑΣ ΑΜΚΕ, Πολιτιστικού & Κοινωφελούς έργου.
Ως γυναίκα πώς αισθάνεστε με το φαινόμενο της αύξησης των γυναικοκτονιών; Θα θέλατε μέσα από την τέχνη σας να περάσετε κάποια στιγμή ένα μήνυμα;
Είναι αυτονόητα καταδικαστέο το φαινόμενο των γυναικοκτονιών, που δυστυχώς αναδύθηκε πιο έντονα μέσα σε μια περίοδο κοινωνικού αποκλεισμού. Τα θέματα των έργων μου αντλούνται, όπως προανέφερα, ως επί το πλείστον από την κοινωνική πραγματικότητα, επομένως δεν θα με άφηνε αδιάφορη και αυτό το αποτρόπαιο φαινόμενο.
Το 2015 παρακολουθώντας το δράμα των προσφύγων, δημιούργησα έργα, με τα οποία συμμετείχα σε ομαδικές εκθέσεις.
Σκοπός της Τέχνης είναι να αφυπνίζει, ο καλλιτέχνης με τα έργα του, οφείλει να δίνει τροφή για σκέψη και να προβληματίζει.
Νιώθετε ολοκληρωμένη μέσα από την πορεία σας ή έχετε καλλιτεχνικά απωθημένα;
Πιστεύω ότι ο άνθρωπος και ειδικά ο καλλιτέχνης, δεν μπορεί να μένει στάσιμος. Προχωρά και εξελίσσεται χωρίς απωθημένα, επιδιώκοντας κάθε φορά έναν νέο στόχο, πάντα με δημιουργική διάθεση, που εμπεριέχει τις θετικές, αλλά και τις αρνητικές εμπειρίες της ζωής.
Τι στόχους έχετε θέσει ως άνθρωπος και ως εικαστικός για τα προσεχή χρόνια;
Επειδή η καλλιτεχνική έκφραση είναι για μένα ανάγκη ψυχής, όσο υπάρχει αυτή η ανάγκη, θα συνεχίζω να δημιουργώ. Υπάρχουν σε εξέλιξη διάφορα πρότζεκτ. Ως εικαστικός και ως ανήσυχος άνθρωπος, δεν σταματώ να θέτω στόχους, να σχεδιάζω και να υλοποιώ νέα πρότζεκτ, να εξελίσσομαι και εν τέλει να απολαμβάνω τα θετικά που αποκομίζω, όσο προκλητικό κι αν διαφαίνεται το μέλλον.