Υποβρύχιο Κουρσκ: Πρόκειται για το υποβρύχιο από τη Ρωσία, με την τραγική ιστορία του να εκτυλίσσεται το 2000. Μάλιστα, η συγκεκριμένη ιστορία ανήλθε στην επιφάνεια, έπειτα από την προ μηνών βύθιση του επίσης ρωσικού υποβρυχίου «Losharik».
Τον Αύγουστο του 2000, το πυρηνοκίνητο υποβρύχιο «Κursk» έλυσε κάβους στην Χερσόνησο Κόλα για να λάβει μέρος σε ασκήσεις. Ο κυβερνήτης του «Kursk», Γκενάντι Λιάτσιν και ο συγκυβερνήτης Σεργκέι Ντούντκο πήραν τις τελευταίες ανάσες φρέσκου αέρα πριν κατέβουν στα άδυτα του υποβρυχίου. Ο Λιάτσιν διέταξε «κατάδυση» και το πυρηνοκίνητο θηρίο ξεκίνησε το τελευταίο του ταξίδι.
Το «Memphis» κινούνταν μόλις 18 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, ώστε τα υπερσύγχρονα σόναρ και οι ασύρματοι του να υποκλέπτουν τις συνομιλίες των πλοίων του Ρωσικού ναυτικού. Ειδικά, αυτές των υποβρυχίων τους. Τα επόμενα 24ωρα χρειάστηκε να κατέβει κάποιες φορές λίγο πιο βαθιά. Αυτό είχε στόχο, οι Ρώσοι να μην αντιληφθούν ότι ένα αμερικάνικο υποβρύχιο έπλεε στη θάλασσα του Μπάρεντς και υπέκλεπτε όλες τις συνεννοήσεις του στόλου.
Το πρωί της 12ης Αυγούστου, η άσκηση του Πολεμικού Ναυτικού της «Κόκκινης Αρκούδας» οδεύει προς το τέλος της. Στις 11.28 π.μ. ένα πανίσχυρο ωστικό κύμα διαπερνά το κήτος του «Memphis». Μια ακόμη πιο δυνατή έκρηξη τραντάζει ξανά το αμερικάνικο υποβρύχιο. Προέρχεται από απόσταση εξήντα πέντε ναυτικών μιλίων. Δηλαδή, εκεί που έπλεε το «Kursk», μέχρι την στιγμή που ο θάλαμος με τις τορπίλες του ανατινάχθηκε, όταν η πρώτη μπήκε στον σωλήνα εκτόξευσης.
Λίγη ώρα πριν από την έκρηξη ο κυβερνήτης Γκενάντι Λιάτσιν, είχε στείλει μήνυμα για την επικινδυνότητα των τορπιλών Shkval. Όταν το στίγμα του υποβρυχίου χάνεται μετά τις δύο εκρήξεις, αρχίζει ένα τραγικό γαϊτανάκι απόκρυψης του τι πραγματικά έχει συμβεί από τους Ρώσους επιτελείς του Ναυτικού. Οι εκδοχές που «πλασσάρουν» στον Βλάντιμρ Πούτιν είναι δύο.
Η πρώτη ήταν ότι συγκρούστηκε πιθανόν με εχθρικό υποβρύχιο. Το δεύτερο να βλήθηκε από εχθρική τορπίλη και να βυθίστηκε. Το ατύχημα του Κουρσκ μετρούσε ήδη 95 νεκρούς. Την τραγωδία βίωναν σε βάθος 160 μέτρων οι 23 επιζώντες αξιωματικοί και ναύτες του αβύθιστου υποβρυχίου. Εκεί, επικρατούσαν σε συνθήκες πολικού ψύχους, ενώ το οξυγόνο άρχισε να τελειώνει.
«Όλο το πλήρωμα από τα τμήματα έξι, επτά και οχτώ ήρθαν στο ένατο. Υπάρχουν 23 άτομα εδώ. Πήραμε αυτή την απόφαση εξαιτίας του ατυχήματος. Κανείς μας δεν μπορεί να βγει στην επιφάνεια» θα γράψει ο υποπλοίαρχος Ντμίτρι Κολέσνικοφ σε ένα κομμάτι χαρτί. Ήταν ένας από τους ζωντανούς-νεκρούς.
Μανάδες, σύζυγοι, πατεράδες και άλλοι συγγενείς των μελών του πληρώματος ζητάνε απαντήσεις και εξηγήσεις για το δυστύχημα, αλλά δεν τους απαντάει κανείς. Όταν Νορβηγοί δύτες καταφέρνουν να μπουν μέσα στο «Kursk» στις 22 Αυγούστου όλα τα διαμερίσματα του υποβρυχίου είναι πλημμυρισμένα και δεν υπάρχει φυσικά ίχνος ζωής. Οι συγγενείς των θυμάτων ξεσπούν κατά της κυβέρνησης και του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος κηρύσσει εθνικό πένθος την συγκεκριμένη ημέρα έχοντας ήδη διαπιστώσει ότι όλα έγιναν λάθος.
Στην ομαδική επιμνημόσυνη δέηση για τις χαμένες ζωές των ανδρών του «Kursk» λίγες ημέρες μετά, ο ναύαρχος Βλαντιμίρ Κουρογιέντοφ δίνει το παρόν και χαιρετάει τις συζύγους και τα παιδιά τους. Όταν πλησιάζει τον γιο του Γκενάντι Λιάτσιν, ο μικρός βλέπει το απλωμένο χέρι του Κουρογιέντοφ και απλά σήκωσε το κεφάλι του και τον κοίταξε στα μάτια, αρνούμενος την χειραψία στον άνθρωπο που έκανε τελικά ότι μπορούσε για να μην σωθεί ο πατέρας του.