Οι ξυλοπόδαροι χωρικοί ήταν φτωχοί χωρικοί στο νομό των Λαντ στη Γαλλία– βοσκοί ως επί το πλείστον – που περπατούσαν πάνω σε ξυλοπόδαρα, στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, επειδή η περιοχή ήταν καλυμμένη από έλη.
Μ’ αυτόν τον τρόπο είχαν πρόσβαση ακόμα και στα πιο λασπώδη εδάφη, που διαφορετικά θα ήταν αδιάβατα, ειδικά μετά από μια μεγάλη καταιγίδα, ενώ ταυτόχρονα επέβλεπαν αφ’ υψηλού τα κοπάδια τους, εντοπίζοντας εγκαίρως τους επίδοξους θηρευτές. Επιπλέον, οι χωρικοί-ξυλοπόδαροι ήταν σε θέση να διανύουν μεγαλύτερες αποστάσεις σε συντομότερο χρόνο, χάρη στη μεγαλύτερη δρασκελιά τους.
Τα ξυλοπόδαρα έφταναν σε ύψος περίπου 1,5 μέτρου, όσο ένας άνθρωπος χαμηλού αναστήματος και ήταν ελαφρώς πιο πλατιά στο κάτω μέρος, για να εξασφαλίζουν μεγαλύτερη σταθερότητα. Συχνά, άλλωστε, δεν έπρεπε να στηρίξουν μόνο τον βοσκό αλλά και την πραμάτεια που κουβαλούσε μαζί του. Για την ακρίβεια, ήταν τόσο σταθερά που οι Γάλλοι χωρικοί μπορούσαν να περνούν κυριολεκτικά όλη τη μέρα τους πάνω σε αυτά.
Όλα τα μέλη της τοπικής κοινότητας, άντρες, γυναίκες και παιδιά, καλούνταν να μυηθούν στο περπάτημα πάνω σε ξυλοπόδαρα από μικρή ηλικία, κατακτώντας, μέχρι την ενηλικίωσή τους, επίπεδα δεξιοτεχνίας που θα ζήλευε σήμερα και ένας κορυφαίος ακροβάτης. Οι γυναίκες, ας πούμε, δεν δίσταζαν να σκύψουν μέχρι το έδαφος να μαζέψουν λουλούδια, ενώ οι ταχυδρόμοι κουβαλούσαν τα δέματα πάνω σε ξυλοπόδαρα.
Οι χωρικές έβγαιναν για ψώνια στις τοπικές αγορές και έπιαναν κουβέντα, άνετες, σαν να φορούσαν απλώς ένα ζευγάρι φλατ παπούτσια, ενώ τα παιδιά πήγαιναν στο σχολείο σε ξυλοπόδαρα. Όταν μάλιστα η Ιωσηφίνα Βοναπάρτη ταξίδεψε στη Λαντ να συναντήσει τον αγαπημένο της, Ναπολέοντα, απόλαυσε την υποδοχή μιας ομάδας ξυλοπόδαρων, τόσο γοργοπόδαρης που ήταν σε θέση να ακολουθήσει την αυτοκρατορική άμαξα με τα άλογα.
Ωστόσο ο πιο εντυπωσιακός άθλος ήταν, αναμφίβολα, αυτός ενός Γάλλου ονόματι Sylvain Dornon, που το 1891 διένυσε περπατώντας σε ξυλοπόδαρα την απόσταση Παρίσι-Μόσχα και μάλιστα μόλις σε 58 μέρες.