Μία μητέρα από το εξωτερικό μιλά για την αλλαγή φύλλου που πραγματοποίησε ο γιος της. Η ίδια μοιράζεται τις ανησυχίες της αλλά και τα μαθήματα ζωής που εισέπραξε από το «coming out» του παιδιού της.
«Έβλεπα πώς το να ντύνεται και να εμφανίζεται σαν αγόρι, την έβλαπτε. Όσο μεγαλύτερη γινόταν, τόσο πιο θυμωμένη και θλιμμένη», αναφέρει σε συνέντευξη της η μητέρα και συμπληρώνει πως αυτό την ώθησε να λάβει την απόφαση να βοηθήσει το αγόρι της και να κάνει την αλλαγή φύλλου.
Το να μεγαλώνω την κόρη μου, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Μου είχε ζητήσει να προσπαθήσω για πράγματα που ούτε εγώ δεν ήξερα πως ήταν δυνατό να γίνουν. Με ώθησε να βρω μια δύναμη που δεν γνώριζα ότι είχα. Έφερε μια αίσθηση βάθους στην ψυχή μου και με έκανε να δω τον κόσμο και τη ζωή μου με νέο τρόπο. Όταν ένα παιδί «κάνει την αλλαγή» είναι μια μετάβαση για όλη την οικογένεια.
Ο γιος μου, δύο χρόνια μεγαλύτερος από αυτήν, έπρεπε να περιηγηθεί στο προαύλιο του σχολείου. Οι φίλοι του, του έκαναν διαρκώς ερωτήσεις. Κάποια παιδιά, μοιράζονταν τις σκέψεις και απόψεις των γονέων τους, στο θέμα των νεανικών τρανσέξουαλ. Ενώ μερικά άλλα παιδιά, είχαν απλά περιέργεια και ζητούσαν διευκρινίσεις. Έπρεπε να επεξεργαστεί τη συναισθηματική μετάβαση στο σπίτι. Να χάσει έναν αδελφό και να μάθει πώς είναι να ζει, να αγαπά και να σέβεται μια αδελφή.
Ο σύζυγός μου και εγώ έπρεπε να προσπαθήσουμε σκληρά για να μην επιτρέψουμε στα συναισθήματά μας, να μπουν ανάμεσα μας. Έπρεπε να μην δείχνουμε την απογοήτευσή, τη σύγχυση και την έλλειψη κατανόησης που νιώθαμε, σε εκείνα.
Ζήσαμε αρκετούς μήνες στη γκρίζα περιοχή φύλου, ανάμεσα σε αυτό που δήλωνε η κόρη μου ως αλήθεια και το φύλο που της αποδόθηκε κατά τη γέννηση.
Ήταν ένα διαρκές παιχνίδι ψυχικού πινγκ πονγκ. Έβλεπα πώς το να ντύνεται και να εμφανίζεται σαν αγόρι, την έβλαπτε. Όσο μεγαλύτερη γινόταν, τόσο πιο θυμωμένη και θλιμμένη. Όταν ο σύζυγός μου και εγώ τελικά αποφάσισα να της επιτρέψουμε να ζήσει την αλήθειά της, ένιωθα πιο μόνη από ποτέ.
Έμενα ξύπνια πολλές νύχτες και έψαχνα εκατομμύρια διαφορετικά πράγματα. Έκλαιγα, προσευχόμουν και αναρωτιόμουν αν έκανα το σωστό. Ήξερα ότι η απόφασή μου θα με τοποθετούσε σε γραμμή κρίσης από τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Ήξερα ότι θα με κατηγορούν ότι δεν ήμουν αρκετά αυστηρός γονέας. Οι άνθρωποι θα το χρησιμοποιούσαν εναντίον μου. Θα έλεγαν πως ήθελα κορίτσι και επειδή δεν έκανα, εκμεταλλεύτηκα την κατάσταση για να αποκτήσω μια κόρη.
Ήξερα ότι έπρεπε να επιλέξω είτε την ευημερία του παιδιού μου, είτε τις απόψεις και τις κρίσεις των άλλων, αλλά ήταν δύσκολο. Θεωρώ τον εαυτό μου έναν ισχυρό άνθρωπο με δυνατή φωνή, αλλά μερικές μέρες, αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο.
Έχει περάσει ενάμιση χρόνος από τότε που ο γιος μου μετατράπηκε πλήρως στην κόρη μου. Υπάρχουν ακόμα μέρες που παλεύω συναισθηματικά. Έπρεπε να προσπαθώ σκληρά για να την καταλάβω και να την υποστηρίξω. Να είμαι ο συνήγορος της, που της επιτρέπει να ζει ως ο αληθινός της εαυτός. Να είμαι η δύναμή της όταν δεν έχει κανένα.
Ακόμα, εξακολουθώ να θρηνώ για τον γιο μου. Το να αφήσω τα όνειρα που είχα για το αγόρι μου. Το να ξεχάσω το όνομα που επέλεξα τόσο προσεκτικά γι ‘αυτόν.
Τα ραντεβού θα είναι δύσκολα για την ίδια. Ανησυχώ για τη μελλοντική σωματική δυσφορία, την εφηβεία και τον κόσμο που μπορεί να γίνει τόσο σκληρός. Προσεύχομαι για κοινωνική αποδοχή καθώς μεγαλώνει. Ότι βρίσκει μια θέση ανάμεσα στους φίλους της, όπου θα είναι αποδεκτή και αγαπητή για αυτό που είναι.
Είμαι διαφορετική πλέον. Από τη μετάβαση της κόρης μου, η συνολική κοινωνική ανησυχία μου έχει αυξηθεί. Υπήρχαν συχνά στιγμές που βλέπαμε φίλους μας και μας ρωτούσαν τι κάνουν «τα αγόρια». Έχω γίνει ένα πιο στοχαστικό άτομο. Κάθε μου βήμα, το αξιολογώ πολύ προσεκτικά. Είμαι επίσης ένα πιο συνειδητό άτομο. Δουλεύω πιο σκληρά για να καταλάβω τους ανθρώπους. Τώρα προσπαθώ να οδηγώ με συμπόνια τους άλλους, αντί να τους κρίνω.
Τον περασμένο ενάμιση χρόνο έμαθα εκ νέου την αγάπη άνευ όρων στην πιο πρωταρχική της μορφή.