Αληθινή ιστορία: Μια κοπέλα γεννήθηκε με ένα τεράστιο σημάδι. Το bullying αποτέλεσε στοιχείο της καθημερινότητάς της. Η ίδια άκουσε ακόμη κι από τον πατέρα της πως δεν πρόκειται να βρει ποτέ αγόρι. Η ίδια έμαθε να ζει με αυτό. Αγάπησε το σημάδι της και αποδέχθηκε την ομορφιά της. Σήμερα, προσπαθεί να διδάξει το ίδιο σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Η ιστορία της έχει να μας διδάξει, ότι ο καθένας μας είναι μοναδικός. Αναλυτικότερα:
«Ο ερχομός μου σ΄αυτό το μέρος που λέγεται Γη ξεκίνησε τις πρώτες πρωινές ώρες μίας καλοκαιρινής Παρασκευής. Δεδομένου αυτού, στα 24 μου θα έλεγα ότι γιατί να μην αγαπώ το φως της μέρας και τις Παρασκευές, ποιος δεν τις αγαπά άλλωστε. Αυτή η παρασκευιάτικη γιορτή όμως σταμάτησε, όταν ο πατέρας μου με κοίταξε στα μάτια για πρώτη φορά.
Η γέννησή μου ήταν κανονικότατη, αλλά οι γονείς μου στάθηκαν στην εικόνα μου. Γεννήθηκα με ένα αιμαγγείωμα στο πρόσωπο, το οποίο μοιάζει με στάμπα κρασιού, και σχεδόν κάλυψε το μισό μου πρόσωπο. Το δέρμα μου είναι κηλιδωμένο και πολύ μακριά από την τελειότητα. «Δεν θα βρει αγόρι ποτέ» είχε πει ο πατέρας μου και βγήκε σοκαρισμένος έξω από το δωμάτιο. Αντιθέτως, η μητέρα μου αγκάλιασε αυτή την μοναδικότητά μου αμέσως. Για να είμαι δίκαιη, ο μπαμπάς μου ήταν πάντα πιο δραματικός στη σχέση, οπότε δεν με σόκαρε.
Οι γιατροί γρήγορα διαβεβαίωσαν τους γονείς μου, πως η κατάστασή μου ήταν φυσιολογική και δεν χρειαζόταν να τρομοκρατούνται. Γενικά, ένα στα 1000 παιδιά γεννιούνται με αυτό το τριχοειδές αιμαγγείωμα. Δύο εβδομάδες μετά τη γέννησή μου, τα πράγματα στην Ατλάντα άρχισαν να γίνονται λίγο πιο περίπλοκα, μετά τις βομβιστικές επιθέσεις κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού των Ολυμπιακών Αγώνων. Οι γονείς μου μετακόμισαν στη Φλόριντα, όπου είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει αμφότεροι».
«Αυτή μας η μετακόμιση ήταν μόνο η αρχή. Όλη μου την παιδική ηλικία τη θυμάμαι στις μετακινήσεις, εξαιτίας της δουλειάς του πατέρα μου. Δεν είμαι και πολύ σίγουρη, πότε ξεκίνησε αυτή η διαδικασία, αλλά οι γονείς μου ήταν αποφασισμένοι να ενημερωθούν όσο το δυνατό περισσότερο για το πρόβλημά μου. Ευτυχώς, δεν κάλυψε τα μάτια μου, κάτι που θα μου δημιουργούσε γλαύκωμα ή άλλα προβλήματα όρασης. Επίσης, το γεγονός ότι δεν μεγάλωνε, ήταν μία θετική ένδειξη.
Μία συνήθης παρανόηση γύρω από τα εκ γενετής αγγειακά σημάδια είναι ότι η θεραπεία είναι μόνο για να ξεφορτωθείς αυτό το σημάδι.Είναι λάθος. Υπάρχουν πολλές θεραπείες λέιζερ που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και το κανουν απορροφώντας το κόκκινο χρώμα από τα αιμοφόρα αγγεία μέσω των ακτίνων φωτός που εκπέμπεται από το λέιζερ. Στην περίπτωσή μου η θεραπεία «έσπασε» το σημάδι μου σε κομματάκια που αργότερα άρχισα να το ονομάζω “νησάκια”, εν αντιθέσει με το μεγάλο ενωμένο σημάδι που είχα κατά τη γέννησή μου. Κάτι άλλο που πρέπει να λάβετε υπόψη είναι ότι μεγαλώνει το πρόσωπο από την παιδική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση. Το δικό μου άρχισ να γίνεται πιο σκούρο και σοκαριστικό, λόγω της μεγάλης περιοχής που κάλυπτε. Με την πάροδο του χρόνου, όσο μεγάλωνε το πρόσωπό μου, θεωρούσα ότι μεγάλωνε και αυτό.
Η μητέρα μου μοιραζόταν ιστορίες μαζί μου για τις ώρες που περνούσε να με κοιτά ατελειώτα και τις ερωτήσεις κατά τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας. Η ειρωνεία είναι ότι είχαμε συναντήσει πολλούς ενήλικες πολύ αγενείς ως προς τα σχόλιά τους σχετικά με το σημάδι μου. Θα σημειώσω επίσης, ότι αυτό το σημάδι μου έδινε την εντύπωση στους ξένους ότι με είχαν χτυπήσει».
«Χωρίς να το γνωρίζω, τα συνεχή και επίμονα βλέμματα των αγνώστων, οι υποθέσεις και οι ερωτήσεις με βοήθησαν να αρχίσω να χτίζω την αυτοπεποίθησή μου. Ως παιδί αγκάλιασα την μοναδικότητά μου και το χρεώνω αυτό στους γονείς μου. Εκείνοι δεν με έκαναν ποτέ να νιώσω διαφορετικά και πάντα μου θύμιζαν ότι είμαι τέλεια, όπως ήμουν. Ξεκίνησα σιγά σιγά να το πιστεύω και να το υιοθετώ στην καθημερινή μου ζωή. Όμως, όπως πάντα η ζωή δεν είναι μόνο χαμόγελο και ουράνια τόξα. Μόλις έφτασα στην ηλικία του δημοτικού, άρχισα να παλεύω με το bullying, όπως ήταν αναμενόμενο.
Θα θεωρούσα τον εαυτό μου ως έναν άνθρωπο που επιβιώνει σε ένα ομαδικό περιβάλλον. Μου άρεσε πολύ το σχολείο και ξυπνούσα ενθουσιασμένη κάθεμέρα. Υπήρξε όμως μία ημέρα που η αυτοπεποίθησή μου δέχθηκε ένα ισχυρό χτύπημα και το κουβαλάω ακόμη και σήμερα μέσα μου. Συνέβη όταν πήγαινα πέμπτη δημοτικού. Είχε έρθει η ώρα του μεσημεριανού και εγώ έτρωγα το φαγητό μου που έπαιρνα από το σπίτι μου, όπως κάθε μέρα. Οι φίλοι μου απολάμβαναν το γεύμα της ημέρας του σχολείου, μακαρόνια με κεφτεδάκια. Αφού τελειώσαμε το φαγητό, ξεκινήσαμε να συζητάμε και τότε ένας μάλλον ενοχλητικός συμμαθητής μου ήθελε να τραβήξει την προσοχή όλης της τάξης. Με ρώτησε: «Γειά σου Ρίγκαν, αυτό στο πρόσωπό σου είναι ξεραμένη σάλτσα από τα μακαρόνια;», δείχνοντάς με γελώντας.
Ένιωσα ντροπή. Μετά από 15 χρόνια βέβαια το θυμάμαι και γελάω. Ήταν παράλογο και κρύο. Πώς θα μπορούσα να έχω λερώσει με σάλτσα το μισό πρόσωπό μου;».
«Η προσωπικότητά μου άρχισε να ανθίζει όσο περνούσαν τα χρόνια και άρχισα να εκφράζομαι μέσα από τα ρούχα, τα αξεσουάρ και οτιδήποτε έλαμπε. Στα εφηβικά μου χρόνια, άρχισα να πειραματίζομαι με το μακιγιάζ, καθώς απέκτησα ακμή. Μία μεγάλη πηγή της ανασφάλειάς μου ήταν η ακμή σε συνδυασμό με το μεγάλο μου σημάδι. Ήταν μία μάχη που διήρκεσε σε όλα τα χρόνια του λυκείου.
Θα έλεγα ότι βασίστηκα στο μακιγιάζ για τις ανασφάλειές μου για ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου. Στο τέλος της φοιτητικής μου ζωής, άρχισα πια να αγκαλιάζω τη φυσική μου ομορφιά. Φωτογράφιζα τον εαυτό μου με γυμνό πρόσωπο, αμακιγιάριστο πολύ πιο συχνά. Έψαξα πιο έντονα και άλλους ανθρώπους που να έχουν ζήσει παρόμοια εμπειρία με μένα. Έτσι το 2017 άνοιξα μία σελίδα στο Facebook με τίτλο «Hello Port Wien Stain», προκειμένου να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος γύρω από το πρόβλημα αυτών των ανθρώπων.
Σύντομα η εμπιστοσύνη μου εκτοξεύτηκε. Μεγάλωσα και κατάφερα να δεχθώ τη φυσική μου ομορφιά και τώρα προσπαθώ να διδάξω και άλλους ανθρώπους να το κάνουν, όπως έκαναν σε μένα οι γονείς μου. Τα τελευταία χρόνια έχω συνειδητοποιήσει, ότι τα πρότυπα ομορφιάς έχουν ξεπεραστεί και παντού υπάρχει χώρος να λάμψει ο καθένας άνθρωπος με τον δικό του τρόπο».