Στις 15 Μαρτίου έκλεισε και το τελευταίο από τα συνολικά 16 νοσοκομεία που έχτισαν οι Κινέζοι για να αντιμετωπίσουν τον κορωνοϊό.
Τα κρούσματα του κορωνοϊού χάρις στα ακραία και απάνθρωπα μέσα μειώθηκαν σε ένα ποσοστό που αγγίζει το 95%, βοηθώντας έτσι την χώρα να μην θρηνήσει αμέτρητα θύματα.
Μετά από 110.000 κρούσματα και 3.200 θανάτους άτυχων ανθρώπων από το τέλος του 2019,οι νέοι νοσούντες είναι μόνο 20.
Τα 16 ήταν άτομα που προέρχονταν από το εξωτερικό και μόνο 4 Κινέζοι.
Οι εν λόγω ασθενείς που νοσηλεύτηκαν στα νοσοκομειακά ιδρύματα ανάρρωσαν, χάρις στην αυτοθυσία (πολλές φορές κυριολεκτικά) γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού που ρίχτηκαν στην μάχη της ίασις τους.
Αγνοώντας, δηλαδή, την λαϊκή βούληση και επιβάλλοντας συχνά δια της βίας τις απαιτήσεις του «κόμματος» ή της κυβέρνησης, περιορίζοντας τα ατομικά δικαιώματα, καταπατώντας ελευθερίας και καταστέλλοντας οποιαδήποτε μορφή αντίστασης.
Οι Αρχές της Κίνας υπήρξαν αδυσώπητες. Σύμφωνα με τις μελέτες, πριν την εφαρμογή των μέτρων, κατά μέσο όρο κάθε φορέας μετέδιδε τον ιό σε 3,82 συνανθρώπους του. Μετά την επιβολή τους, αυτό το νούμερο έπεσε στο 0,32…
Ορισμένοι εκτιμούν πως χωρίς την έγκαιρη αντίδραση, πάνω από 7.500.000 Κινέζοι θα είχαν εκτεθεί και νοσήσει, εκτοξεύοντας το αντίστοιχο νούμερο των νεκρών σε αδιανόητα ύψη.
Τα μοντέλα των ειδικών δείχνουν ότι με τον COVID-19 ακόμη και μια μέρα αργοπορίας μπορεί να κάνει την διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου και να κόψει… μηδενικά στον τελικό απολογισμό των θυμάτων. Εκείνο, όμως, με το οποίο οφείλει να συνοδευτεί η ταχύτητα λήψης αποφάσεων είναι η επιβολή τους δίχως όρους, αστερίσκους και εξαιρέσεις.
Οι Κινέζοι απομόνωσαν κυριολεκτικά ολόκληρες πόλεις, περιοχές ή και επαρχίες. Στην πραγματικότητα άφησαν σε κατάσταση καραντίντας τεράστιες εκτάσεις, βάζοντας την αστυνομία και τον στρατό να εποπτεύει και να επιβάλλει με κάθε τρόπο το καθεστώς απόλυτης αποκοπής από την υπόλοιπη χώρα με πολύ απάνθρωπα και βία μέσα.
Οι Κινέζοι βίωσαν κάθε ελευθερία με απαγόρευση μετακινήσεων και συγκεντρώσεων, με αναστολή δραστηριοτήτων, με βίαιες μετατοπίσεις πληθυσμών, με μαζικές συλλήψεις.
Όλοι οι κάτοικοι τέθηκαν σε υποχρεωτικό κατ’ οίκον περιορισμό, με μόνο ένα μέλος ανά νοικοκυριό να επιτρέπεται να βγαίνει κάθε 48 ώρες και το κράτος να αναλαμβάνει την προμήθεια τροφίμων με δελτίο.
Όσο η Δύση παρατηρούσε με ανησυχία και αποτροπιασμό τις κινεζικές πρακτικές (χωρίς να είναι απολύτως έτοιμη για τις συνέπειες σε εκείνη) η Κίνα συνέχιζε στον ίδιο δρόμο της καταστολής, λαμβάνοντας ακόμη πιο σκληρά μέτρα και ελέγχοντας παράλληλα τις πηγές πληροφόρησης, διατηρώντας την μυστικιστική ταυτότητά της.
Δημόσια κτήρια μετατράπηκαν μέσα σε ένα βράδυ σε εξεταστικά κέντρα όπου εξετάζονταν τα ύποπτα κρούσματα. Και φυσικά στην κορυφή του σχεδίου βρέθηκε ο ίδιος ο άνθρωπος, με την μορφή των χιλιάδων γιατρών, νοσοκόμων, νοσηλευτών και λοιπού προσωπικού το οποίο ουσιαστικά διατάχτηκε να «πολεμήσει», στην αρχή κιόλας σχεδόν άοπλος, τον «εχθρό».
Ανάμεσα στα θύματα αυτού του πολέμου έναντι στην πανδημία υπήρξαν πολλοί τέτοιοι ήρωες. Θυσιάστηκαν και αυτοί, μα τουλάχιστον βοήθησαν την πατρίδα τους κι εκατομμύρια συμπατριώτες του να βγουν ζωντανοί από τον πόλεμο με τον κορωνοϊό.