Αληθινή ιστορία: Το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι πολύ δύσκολο. Ακόμη δυσκολότερο είναι όταν είσαι μονογονέας. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά που προσπαθούν να ανακαλύψουν τον εαυτό τους. Η συγκεκριμένη ιστορία αναφέρεται σε ένα παιδί, το οποίο μεγάλωνε σε μεγάλη πόλη. Το ίδιο αναφέρεται στην απόφαση τη δική του και σε εκείνη από τη μητέρα του. Η απόφαση ήταν κοινή. Πάρθηκε για να αφήσουν πίσω την καθημερινότητά τους. Το μόνο που τους ένοιαζε πλέον ήταν να ταξιδέψουν. Αναλυτικότερα:
«Το να μεγαλώνω στο Λος Άντζελες με έκανε να έχω μια προοπτική για τον κόσμο θλιβερά ανεπαρκή, η οποία επηρεαζόταν μόνο από τις εικόνες που είχα στη μικρή μου γειτονιά. Ήμουν πάντα περίεργος και άκουγα με μεγάλο θαυμασμό κάθε ιστορία που αφορούσε άλλες χώρες και πόλεις. Οι λέξεις, όμως, απλώς έμεναν στο κεφάλι μου χωρίς να έχουν καμιά σημασία ή χρήση.
Όλα άλλαξαν το 2008, όταν η οικονομική κρίση μάς χτύπησε την πόρτα. Πολλοί τη θεωρούν την χειρότερη κρίση στην κοινωνία μετά το μεγάλο Κραχ τη δεκαετία του 1920. Για μένα και τη μαμά μου, όμως, ήταν ο καταλύτης για την αλλαγή που τόσο χρειαζόμασταν.
Ήμασταν δυστυχισμένοι. Μισούσα το σχολείο και ένιωθα τόσο απομακρυσμένος από τη μαμά του. Εκείνη εργαζόταν περίπου 80 ώρες την εβδομάδα και ένιωθε ότι χανόμαστε. Έκανε ό,τι καλύτερο σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας για μένα, αλλά ένιωθε ότι έχανε όλη την παιδική μου ηλικία. Πριν την κρίση ήμασταν οικονομικά σταθεροί και ίσως προνομιούχοι, αλλά πολύ δυστυχισμένοι.
Η μαμά μου διηύθυνε μία σχεδιαστική εταιρεία και με το που ξεκίνησε η κρίση οι πελάτες της έφευγαν ο ένας μετά τον άλλο. Ήξερε ότι θα έκλεινε την επιχείρησή της και ένα βράδυ που καθόταν στο γραφείο της και υπολόγιζε πώς θα τα βγάλουμε πέρα, μου είπε: “Ας φύγουμε! Ας τα παρατήσουμε όλα και ας ζήσουμε μια περιπέτεια”».
«Και αυτό ήταν! Ήμουν αγχωμένος και πολύ ενθουσιασμένος. Επιτέλους θα έβλεπα τον κόσμο. Μέσα σε έξι μήνες αφήσαμε το διαμέρισμά μας, πουλήσαμε τα υπάρχοντά μας, οργανώσαμε τα έγγραφά μας και… ένιωθα τόσο παράξενα βλέποντας το πρόσωπό μου πάνω στο διαβατήριο. Δεν είχα ποτέ ξανά διαβατήριο και τώρα ένιωθα σαν ο κόσμος να ανοίγεται μπροστά μου.
Το αρχικό μας σχέδιο ήταν να ταξιδέψουμε για έναν χρόνο στην Κεντρική και Νότια Αμερική με τελικό προορισμό μας την Αργεντινή. Από το σχολείο για έναν χρόνο μπορούσα να λείψω, αφού και η μαμά θεωρούσε ότι ένας χρόνος ταξιδεύοντας θα μου έδινε περισσότερες γνώσεις από ό,τι η φοίτηση στην Πέμπτη Δημοτικού. Άλλωστε, μπορούσε πάντα να με ξαναγράψει σε κάποιο άλλο σχολείο.
Συγγενείς και φίλοι μάς αποθάρρυναν και διατείνονταν ότι ένα τέτοιο ταξίδι θα ήταν καταστροφικό για την εκπαίδευσή μου, ίσως και για την ζωή μας, αφού οι πόλεις και οι χώρες που θα επισκεπτόμασταν δεν φημίζονται για την ασφάλειά τους. Αλλά δεν πτοούμασταν, είχαμε φτιάξει πρόγραμμα!
Τους πρώτους μήνες του ταξιδιού μας φερόμασταν ως “κλασικοί” τουρίστες. Κινούμασταν γρήγορα, δεν μέναμε για πολύ καιρό σε κάποια πόλη και λαχταρούσαμε να προλάβουμε να δούμε όσα θέλαμε. Πριν το καταλάβουμε, φτάσαμε στον 8ο μήνα και την Γουατεμάλα. Αυτό ήταν και το σημείο, όπου συνειδητοποιήσαμε ότι ένας χρόνος δεν έφτανε και αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε τον “νομαδικό” αυτόν τρόπο ζωής».
«Αφού το να μαθαίνω πράγματα μέσα από τις εμπειρίες μου, από τα ταξίδια μας, τις επαφές μας με τον κόσμο, τα βιβλία και το παιχνίδι ήταν κάτι που επιτρέπεται – λέγεται “unschooling” και είναι μια ευρέως αποδεκτή εκπαιδευτική μέθοδος (στην Αμερική τουλάχιστον) – το όνειρό μας μπορούσε να γίνει πραγματικότητα.
Η μαμά μου δημιούργησε ένα blog για να μπορούν φίλοι και γνωστοί να μαθαίνουν τα νέα μας και να κρατούν μαζί μας επαφή. Ξαφνιαστήκαμε πολύ όταν αντιληφθήκαμε ότι άγνωστοι σε εμάς άνθρωποι διάβαζαν τα κείμενά μας και έβλεπαν τις φωτογραφίες μας. Εκείνη άρχισε να γράφει για τις εμπειρίες μας και για τη μητρότητα και αυτό ήταν και το κύριο μέσο εισοδήματος για τα υπόλοιπα χρόνια.
Σε αυτά τα χρόνια ταξιδέψαμε σε πολλές χώρες μένοντας, μάλιστα, κάποιους μήνες σε μερικές. Παρακολούθησα ένα δίγλωσσο σχολείο στη Γουατεμάλα, εργάστηκα σε έναν ξενώνα, έμαθα Ισπανικά και ανακάλυψα την αγάπη μου για την Ιστορία και την Τέχνη, το γράψιμο και τη μυθολογία. Γνώρισα εκατοντάδες ανθρώπους και κατάφερα να χτίσω από την αρχή τη σχέση μου με την μητέρα μου», ανέφερε στη συνέχεια από την ιστορία.
«Στα χρόνια της εφηβείας, που το αίμα μου έβραζε και ήθελα να έχω μια ταυτότητα, μια βάση, άρχισα να απομονώνομαι και να βιώνω την κατάθλιψη. Ήταν τότε που η μαμά μου ίδρυσε το “Project World School”, μια εταιρεία που διοργανώνει προσωρινές εκπαιδευτικές κοινότητες παγκοσμίως, με σκοπό την ανταλλαγή εμπειριών και απόψεων των εφήβων. Η επιτυχία του “Project World School”, ήταν μάλιστα τόσο μεγάλη που ακόμα και σήμερα είναι ο τρόπος για να κάνουμε τα ταξίδια μας, αλλά και να συντηρούμαστε οικονομικά!
Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που ξεκινήσαμε τα ταξίδια μας, επισκεφθήκαμε 36 χώρες, 5 ηπείρους και ζήσαμε αμέτρητες εμπειρίες. Τώρα, είμαι 19 ετών και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευτυχισμένος. Έχω φίλους σε όλο τον κόσμο, νιώθω ολοκληρωμένος και η σχέση μου με την μητέρα μου είναι πολύ καλή. Με χαρακτηρίζω ως έναν νέο άνθρωπο που ξόδεψε τη μισή του ζωή – μέχρι τώρα – ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο χωρίς σπίτι, αλλά ποτέ… άστεγο».