Για όσους γνωρίζουν ιστορία με τη Συνθήκη της Λωζάνης που υπογράφηκε το 1923 παραχωρήθηκαν στην Τουρκία τα ελληνικά νησιά Ίμβρος, Τένεδος και Λαγούσες Νήσοι.
Στο παρελθόν στην Ίμβρο κατοικούσαν μόνον Έλληνες (8.506 κάτοικοι, όλοι Χριστιανοί) ενώ στην Τένεδο υπήρχαν αρκετοί μουσουλμάνοι, (από τους 5.172 κατοίκους της οι 3.752 ήταν Έλληνες, οι 1.403 Τούρκοι, 10 ήταν Αρμένιοι και 7 Εβραίοι).
Η Ελλάδα σχεδόν παθητικά αποδέχτηκε να περάσουν στα “χέρια” της Τουρκίας η Ίμβρος και η Τένεδος με χλιαρές διαμαρτυρίες στους διεθνείς οργανισμούς για την τιμή των όπλων.
Στην Ίμβρο σήμερα ζουν περισσότεροι από 600 Έλληνες ενώ στην Τένεδο όχι. Επίσης, στην Ίμβρο υπάρχουν ελληνικά σχολεία.
Η Τένεδος είναι νησί του βορειοανατολικού Αιγαίου στην είσοδο του Ελλήσποντου. Έχει έκταση 37,6 τ. χλμ και απέχει 3 μίλια από τις μικρασιατικές ακτές της Τρωάδας ενώ κάτοικοι της Τενέδου ήταν οι Πελασγοί που εγκαταστάθηκαν στα νησιά του Αιγαίου πριν το 2.000 π.Χ Αργότερα αυτοί αφομοιώθηκαν από τους Αιολείς.
Κατά την ιστορία οικιστής του νησιού ήταν ο Σπαρτιάτης Πείσανδρος που οργάνωσε την εξόρμηση μαζί με τον Ορέστη. Μια άλλη φήμη θέλει οικιστή του νησιού τον Τέννη, γιο του βασιλιά των Κολωνών Κύκνου, από τον οποίο πήρε και το εν λόγω νησί το όνομά του..
Οι Τενέδιοι αποίκισαν μια εκτεταμένη περιοχή στην απέναντι μικρασιατική ακτή, την ‘’Τενεδίων Περαία’’ κατά τον Στράβωνα που περιλάμβανε τις πόλεις Αχαίιον, Λάρισα και Κολωναί. Ωστόσο, όταν οι οι Έλληνες κατέλαβαν την Τένεδο κατά τον Τρωικό Πόλεμο ο Αγαμέμνονας αιχμαλώτισε κατοίκους της, οι οποίοι αποίκισαν την Τενέα της Κορίνθου.
Το 493 π.Χ. οι Πέρσες κατέλαβαν το νησί κι αιχμαλώτισαν όλα τα όμορφα νεαρά παιδιά. Ευνούχισαν τα αγόρια ενώ τα κορίτσια τα οδήγησαν στο παλάτι του βασιλιά. Τέλος πυρπόλησαν την πόλη και τα ιερά της. Αργότερα, ο Μέγας Αλέξανδρος απελευθέρωσε το νησί.
Στους ελληνιστικούς χρόνους η Τένεδος είχε παρακμάσει και αναγκάστηκε να προσχωρήσει στην Αλεξάνδρεια Τρωάδα που είχε ιδρυθεί από τον Αντίγονο τον Μονόφθαλμο γύρω στο 310 π.Χ.
Στα ρωμαϊκά χρόνια η Τένεδος υπέφερε από τις επιδρομές του Ουέρρη ο οποίος το 80 π.Χ. ήταν αξιωματούχος του διοικητή της Κιλικίας και αργότερα το 74 π.Χ. έγινε πραίτορας.
Κατά τη βυζαντινή περίοδο ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος γράφει ότι το 768/9 ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε’ (741-775) απελευθέρωσε 2.500 Χριστιανούς από την Ίμβρο, την Τένεδο και τη Σαμοθράκη που είχαν αιχμαλωτίσει οι Σλάβοι δίνοντάς τους ως αντάλλαγμα μεταξωτά υφάσματα.
Το 1261 με τη Συμφωνία του Νυμφαίου μεταξύ Βυζαντίου και Γένουας έγινε περιορισμένος οικισμός του νησιού από τους Γενουάτες. Τον 14ο αιώνα η Τένεδος δοκιμάστηκε από επιδρομές Γενουατών και Τούρκων πειρατών ενώ το 1376 παραχωρήθηκε στους Βενετούς.
Η πρώτη πλήρης εκκένωση του νησιού έγινε μετά τη διαμάχη και τον πόλεμο Βενετίας-Γένοβας μεταξύ 377-1381 για την κατάληψή της. Με τη λήξη του πολέμου υπογράφτηκε συνθήκη ειρήνης το 1381 υπό τη διαιτησία του κόμη της Σαβοΐας Αμεδαίου σύμφωνα με την οποία η Τένεδος που είχε 4.000 κατοίκους έπρεπε μέσα σε δύο μήνες να παραδοθεί σε ουδέτερη ιταλική δύναμη.
Η καταστροφή των οχυρώσεων και η εκκένωση της πόλης θα γινόταν με ευθύνη της Βενετίας και της Γένοβας όπου η πρώτη κατέβαλε 150.000 φλορίνια σε κοσμήματα για την εκτέλεση των όρων της Συνθήκης ενώ εγγυητής ανέλαβε η Φλωρεντία.
Οι Τενέδιοι μεταφέρθηκαν στην Κρήτη και στην Εύβοια (Χαλκίδα και Κάρυστο) που βρίσκονταν υπό βενετική κατοχή. Ορισμένοι, ιδιαίτερα αυτοί που εγκαταστάθηκαν στην Κάρυστο,ήταν έντονα δυσαρεστημένοι. Υπήρξε μάλιστα φυγή πολλών προς την Αθήνα.
Στις 14 Απριλίου 1384 η Τένεδος ήταν παντελώς έρημη ενώ κατεδαφίστηκε το κάστρο του νησιού και στη συνέχεια τα υπόλοιπα κτίρια.
Το Βυζάντιο παρέμεινε απαθής παρατηρητής της καταστροφής και στις 2 Ιουνίου 1390 με συμφωνία μεταξύ Ιωάννη Ζ’ Παλαιολόγου και η Τένεδος παρέμεινε ακατοίκητη ως την κατάκτησή της από τους Οθωμανούς, το 1455. .
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, ο οθωμανικός στόλος βγήκε στο Αιγαίο, για να καταλάβει τα νησιά. Ο Κριτόβουλος, όπως αναφέρει, έφτασε στην Τένεδο το 1454, έμεινε εκεί για δύο μέρες και συγκέντρωσε κωπηλάτες από την παραλία. Προφανώς στην μέχρι τότε ερημωμένη Τένεδο, είχαν εγκατασταθεί ναυτικοί και άλλοι κάτοικοι.
Το 1479, έγινε οργανωμένος εποικισμός του νησιού, μετά την ανοικοδόμηση του κατεστραμμένου κάστρου, με κατοίκους από τη Μ. Ασία, στους οποίους δόθηκαν φορολογικά κίνητρα για να εγκατασταθούν στην Τένεδο.
Σύμφωνα με υπολογισμούς του Βενετού ναυτικού ακολούθου στην Κωνσταντινούπολη Silvestro Querini, το 1604 οι Έλληνες της Τενέδου έφταναν τις 4.000. Λίγο πριν το 1801, εγκαταστάθηκε στην Τένεδο το μεγαλύτερο μέρος από τις 150 οικογένειες που διέμεναν στο χωριό της Ανατολίας Geyikli, ύστερα από απαίτηση του αγά τους.
Τον 15ο αιώνα, η Τένεδος υπέφερε από πειρατικές επιδρομές. Από τις 22 Ιουλίου 1656 ως τις 31 Αυγούστου 1657, οι Βενετοί κατέλαβαν το νησί, αναγκάστηκαν όμως να το εγκαταλείψουν, αφού πρώτα ανατίναξαν τις οχυρώσεις της.
Το καλοκαίρι του 1771, οι Ρώσοι αποβίβασαν στρατό στην Τένεδο και σε άλλα νησιά («Ορλοφικά») ενώ το 1807, ο Ρώσος ναύαρχος Σενιάβιν κατέλαβε την Τένεδο.
Οι Τούρκοι με επικεφαλής τον διοικητή του Αιγαίου Σεΐντ Αλή (Seyid Ali Pasa) πολιόρκησαν το κάστρο του νησιού, καθώς ο Σενιάβιν απουσίαζε. Έκαναν απόβαση στην Τένεδο και έσφαξαν όλους τους Έλληνες κατοίκους του νησιού που δεν μπήκαν στο κάστρο όπου βρίσκονταν οι Ρώσοι. Τελικά, όταν επέστρεψε ο Σενιάβιν, ο τουρκικός στόλος εγκατέλειψε την πολιορκία και έφυγε προς το Άγιο Όρος. Το 1810, επισκέφτηκε το νησί ο λόρδος Βύρωνας.
Στη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, η Τένεδος απομονωμένη από την υπόλοιπη Ελλάδα και με ισχυρή τουρκική φρουρά στο κάστρο, δεν ξεσηκώθηκε.
Στις 24 Οκτωβρίου 1912, ο ελληνικός στόλος βρισκόταν έξω από τα Δαρδανέλια. Ο ναύαρχος Κουντουριώτης, στέλνει άγημα να καταλάβει την Τένεδο.
Με το άρθρο 5 της Συνθήκης του Λονδίνου (30/5/1913), μετά το τέλος του Α’ Βαλκανικού Πολέμου και με το άρθρο 15 της Συνθήκης των Αθηνών η Πρεσβευτική Διάσκεψη, αποφάσισε στις 13/2/1914 την επιστροφή Ίμβρου, Τενέδου και Καστελλόριζου στην Τουρκία, η οποία όμως δεν τα κατέλαβε. Έτσι, η Ελλάδα ασκούσε de facto κυριαρχία σε Ίμβρο και Τένεδο. Με τη Συνθήκη των Σεβρών (10/8/1920), τα δύο νησιά παραχωρήθηκαν και τυπικά στην Ελλάδα.
Μετά τη μικρασιατική καταστροφή, οι Τενέδιοι πληροφορούμενοι ότι το νησί τους και η Ίμβρος θα δοθούν στην Τουρκία, οργάνωσαν δυο συλλαλητήρια στο νησί και έκαναν τεράστιες προσπάθειες για να αποτρέψουν την παραχώρηση του νησιού τους στην Τουρκία.
Στις 27 Μαρτίου 1923, ο Ελευθέριος Βενιζέλος τηλεγράφησε προς την Επιτροπή Λαού Τενέδου. Ωστόσο Ίμβριοι και Τενέδιοι, συνέχισαν τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1923 τις ενέργειές τους για ένα σαφή και ακριβή προσδιορισμό ενός «αυτόνομου καθεστώτος των νησιών», δυσπιστώντας για την ειλικρινή διάθεση της Τουρκίας να εφαρμόσει ένα τέτοιο καθεστώς.
Η Τουρκία, πριν ολοκληρωθούν οι τυπικές διαδικασίες για την παράδοση της Τενέδου, την κατέλαβε βίαια στις 20 Σεπτεμβρίου ενώ το πρωτόκολλο παράδοσης υπογράφτηκε στο πλοίο. Αυτή ήταν η πρώτη παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάνης, καθώς το νησί έπρεπε να παραδοθεί στους τοπικούς άρχοντες.
Μετά την ανακατάληψη του νησιού από τους Τούρκους, λεηλατήθηκαν τα εγκαταλειμμένα σπίτια Ελλήνων και τα οικιακά σκεύη πουλήθηκαν ή μοιράστηκαν στους Μουσουλμάνους.
Τα ελληνικά σχολεία έκλεισαν και τα κτήρια τους δημεύτηκαν, ενώ η διδασκαλία γινόταν αποκλειστικά στην τουρκική γλώσσα. Από τον Αύγουστο του 1924, οι Μουσουλμάνοι αποτελούσαν την πλειοψηφία στο νησί, αφού τα ¾ των Ελλήνων είχαν φύγει.
Από 3.500 Έλληνες το 1923, σε ένα χρόνο έμειναν μόνο 700! Η ελληνική κυβέρνηση άρχισε κάποιες προσπάθειες για επιστροφή των Τενεδίων στο νησί. Οι Τούρκοι όμως με συνεχή εμπόδια (βαριά φορολογία, στράτευση, κλείσιμο σχολείων, δυσκολίες στην επιστροφή των κτημάτων κλπ), δημιουργούσαν προσκόμματα.
Όλα τα παραπάνω συνετέλεσαν στο να εγκατασταθούν αρκετοί Τενέδιοι στο εξωτερικό (Η.Π.Α., Αυστραλία, ακόμα και στην Αφρική), ενώ αρκετοί στην Ελλάδα, κυρίως στη Νέα Τένεδο (πρώην Καράτεπε) ενώ οι τελευταίοι Έλληνες αποχώρησαν από την Τένεδο το 1974-75, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Σήμερα στο νησί, ζουν μόνιμα 10-12 Έλληνες ενώ 4 άτομα μέσης ηλικίας, επέστρεψαν τα τελευταία χρόνια. Οι Τενεδιοί, έχοντας πουλήσει τις περιουσίες τους στο παρελθόν, δεν έχουν πλέον οικήματα για να μείνουν.
Οι τιμές των οικημάτων, είναι απλησίαστες. Ένα μισογκρεμισμένο κτίσμα στο κέντρο της Τενέδου, πουλιέται μέχρι και 300.000Ε! «Μύκονος της Τουρκίας», αποκαλείται συχνά η Τένεδος.
Στις 26 Ιουλίου, της Αγίας Παρασκευής, κάθε χρόνο εκατοντάδες Τενεδιοί επιστρέφουν στο νησί, σε ένα μοναδικό αντάμωμα. Ξεχωριστά είναι και τα Θεοφάνεια στην Τένεδο, οπότε επίσης πολλοί Έλληνες μεταβαίνουν στο νησί.
Η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, στις αρχές του 21ου αιώνα, φάνηκε ότι βοηθά την επιστροφή Τενεδιών στο νησί τους. Δυστυχώς, η σημερινή κατάσταση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, είναι αποτρεπτική για κάτι τέτοια. Και να αναφέρουμε τη μεγάλη συμβολή του Ελβετού βουλευτή Andreas Gross, ο οποίος επισκέφτηκε Ίμβρο και Τένεδο το 2008 και με μία έκθεση καταπέλτη που παρουσίασε στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, κατέδειξε τα εγκλήματα της Τουρκίας σε βάρος Ιμβρίων και Τενεδιών. Κάτι που δεν έκανε καμία ελληνική κυβέρνηση.