Αληθινή ιστορία: Πρόκειται για την ιστορία από μία νεαρή γυναίκα. Η συγκεκριμένη γυναίκα απέκτησε μια αναπηρία, έπειτα από εγκεφαλικό τραυματισμό. Μάλιστα, η ίδια είδε τη ζωή της να αλλάζει σημαντικά, έπειτα από τη συγκεκριμένη εξέλιξη. Διαβάστε την ιστορία της…
«Σχεδόν μόλις σταμάτησα να δουλεύω, άρχισα να λέω ψέματα. Πιο συγκεκριμένα, τα ξεκίνησα λίγες μέρες μετά την τελευταία μέρα στη δουλειά μου, τον Δεκέμβριο του 2017. Ο σύζυγός μου, ο Έρικ, και εγώ είχαμε πάει στο καλοκαιρινό πάρτι της πολυκατοικίας μας και καθόμασταν στο λόμπι όταν ένα άλλο ζευγάρι μας πλησίασε. Τι κάνεις; Πού δουλεύεις” με ρώτησε η γυναίκα. Δίστασα και κοίταξα τον Έρικ. Είπα, «Είμαι σ΄ένα μεταβατικό στάδιο που ψάχνω να βρω δουλειά». «Διασκεδαστικό! Το πέρασα κι εγώ αυτό. Ένα διάλειμμα μπορεί να είναι πολύ ωραίο!” Χαμογέλασα και συμφώνησα.
Έχουν περάσει περίπου δύο χρόνια από τότε που πήγαινα στη δουλειά με το ποδήλατο. Κάποιος άνοιξε ξαφνικά την πόρτα αυτοκινήτου πάνω στον ποδηλατόδρομο και με εκτίναξε στον αέρα. Σαν τον Superman ένα πράγμα, μόνο που δεν είχα υπερδυνάμεις… Προσγειώθηκα στην άσφαλτο και παρόλο που φορούσα κράνος, έπαθα μία διάσειση που δεν επουλώθηκε ποτέ. Ταλαιπωριόμουν έκτοτε από ημικρανίες, ένιωθα εξαντλημένη και είχα δυσκολία να συγκεντρωθώ.
Μετά από αυτό, εξακολούθησα να δουλεύω part time στη δουλειά – ενώ πριν ήμουν πλήρους απασχολήσης- και έγραφα τα κείμενα για κυβερνητικές επιχορηγήσεις για τη δημιουργία εθελοντικών προγραμμάτων για την καταπολέμηση της φτώχειας. Μπορούσα να δουλέψω μόνο 20 ώρες την εβδομάδα και αυτό μόνο επειδή έπαιρνα κατά διαστήματα άδειες. Μία φορά μάλιστα είχα απουσίάσει για πέντε εβδομάδες, και αργότερα για τρεις ολόκληρους μήνες. Μετά τις άδειες αυτές ήλπιζα ότι θα επέστρεφα στη δουλειά κανονικά και το τραύμα μου θα είχε επουλωθεί. Αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ.
Κάθε φορά που επέστρεφα, η οθόνη του υπολογιστή μου μου προκαλούσε έντονο πόνο στο κεφάλι και τα μάτια. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στις εκθέσεις επιχορηγήσεων και στις σελίδες των κυβερνητικών κανονισμών που έπρεπε να διαβάζω. Μετά από τέσσερις ώρες εργασίας, χρειαζόμουν τρεις ώρες ύπνου! Δεν μπορούσα πια να εργαστώ. Οι γιατροί με χαρακτήρισαν άτομο με ειδικές ανάγκες και ο εργοδότης μου δεν μπορούσε να μου επιτρέψει να συνεχίσω να εργάζομαι.
Το πιο ειλικρινές πράγμα που πρέπει λοιπόν να απαντώ στην ερώτηση του τι δουλειά κάνω ήταν το «Είμαι ανάπηρη». Ωστόσο, εγώ απαντούσα, “Εργάζομαι ως freelancer στις κυβερνητικές επιχορηγήσεις”. Αυτό είναι εν μέρει αλήθεια. Περιστασιακά λαμβάνω κάποια χρήματα για να γράφω κείμενα επιχορηγήσεις. Προσπαθώ να δουλεύω μόλις 10 ώρες την εβδομάδα και πάλι το επίπεδο έντονης σκέψης που απαιτεί αυτή η εργασία, επιδεινώνει τις ημικρανίες μου. Με κουράζει τόσο που πρέπει να μένω ώρες ξαπλωμένη.
Με κάνει να ζητώ συνέχεια συγγνώμη από τον άνδρα μου που παρ’όλο που εργάζεται οκτώ ώρες την ημέρα, κάνει και όλες τις δουλειές: μαγειρεύει και φροντίζει τον κήπο στο καινούργιο σπίτι μας. Εγώ μένω μέσα, βλέπω σειρές ή ακούω ακουστικά βιβλία ενώ πλέκω. Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, μάλλον είμαι ανάπηρη, παρά freelancer ειδική στις επιχορηγήσεις. Αλλά δεν το παραδέχομαι ακόμα ούτε στον ευατό μου. Φοβάμαι τις αντιδράσεις των ανθρώπων όταν ακούνε ότι είμαι ανάπηρη από εγκεφαλικό τραυματισμό.
Λίγο αφότου μου είπαν οι γιατροί μου ότι έχω εξαντλήσει όλες τις θεραπείες και η κατάστασή μου ήταν πιθανώς μόνιμη, ένας παλιός φίλος έστειλε μήνυμα για να δει πώς είμαι. Όταν του είπα ότι παλεύω με την πιθανότητα να μην ανακάμψω ποτέ, μου απάντησε: «η ευφυΐα σου είναι διπλάσια από αυτή ενός φυσιολογικού ατόμου, οπότε μου φαίνεται ότι αυτό που παλεύεις να επεξεργαστείς τώρα είναι το γεγονός ότι ίσως να μην είστε πλέον υπερήρωας».
Κατάλαβα τι εννούσα, αλλά απογοητεύτηκα. Υποθέτει ότι η διάσειση σήμαινε ότι ήμουν λιγότερο έξυπνη από πριν. Και ανησυχούσα: Είναι αυτό που σκέφτονται όλοι οι άλλοι; Ναι αυτό ήταν. Το έβλεπα καθημερινά γύρω μου, στις ειδήσεις, στις σειρές και στην τηλεόραση. Ήθελα να φωνάξω. Ήθελα να πω σε αυτούς τους ηθοποιούς και συγγραφείς και παραγωγούς ότι ο τραυματισμός στο κεφάλι δεν αφαιρεί απαραίτητα τη νοημοσύνη ενός ατόμου.
Πριν από δύο χρόνια, γνώρισα έναν άνθρωπο του οποίου το εγκεφαλικό τραύμα δεν είχε επουλωθεί ποτέ, και τον είχε αναγκάσει να εγκαταλείψει το κολέγιο. Δούλευε σαν εθελοντής πλήρους απασχόλησης σε κέντρο διαλογισμού και δίδασκε διαλογισμό στις φυλακές. «Έχασα το 30% της νοημοσύνης μου», μου είπε, «αλλά δεν με νοιάζει. Η διάσειση ήταν το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη ποτέ, γιατί με οδήγησε εδώ».
Δεν ξέρω αν έχω χάσει νοημοσύνη λόγω της διάσεισης μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα που αξίζουν στον χαρακτήρα ενός ανθρώπου από το πόσο καλά τα πηγαίνουν σ΄ ένα τεστ ή από το πόσο έξυπνοι ακούγονται όταν δίνουν μια ομιλία ή τι δουλειά κατέχουν. Πράγματα όπως η συμπόνια, η καλοσύνη και η γενναιοδωρία.
Τώρα, εν μέσω πανδημίας COVID-19, δεν έχω πολλές ευκαιρίες να συναντήσω νέους ανθρώπους, οπότε δεν έρχομαι αντιμέτωπη με το ερώτημα του τι κάνει στη ζωή μου. Ωστόσο, ονειρεύομαι τη στιγμή που θα απαντήσω με απλότητα και τελείως φυσικά «είμαι ανάπηρη».