Ζευγάρι υιοθέτησε παιδιά με σύνδρομο Down – Αληθινή ιστορία: Η οικογένεια Patterson υιοθέτησε 9 παιδιά με σύνδρομο Down. Πρόκειται για μία πολύ μεγάλη και αγαπημένη οικογένεια. Μια οικογένεια η οποία είχε μία αγκαλιά για τα παιδιά, με σύνδρομο Down. Αυτό, διότι ανησυχούσε για το μέλλον τους.
Στην όμορφη και ξεχωριστή οικογένειά τους προστέθηκαν ο 35χρονος David και ο 28χρονος Timothy, οι οποίοι υιοθετήθηκαν από τον αδελφό της Pam, Roger Bull, και τη σύζυγό του Leigh, η οποία επίσης ανέλαβε τη φροντίδα της 4χρονης Marie. Η 33χρονη κόρη του Roger, Jenny, υιοθέτησε την 6 ετών Isabel και πιο πρόσφατα τα δίδυμα George και Tomas. Και ο μικρότερος γιος του, ο 23χρονος Matthew, φροντίζει με χαρά τους μικρούς αδελφούς του.
Η εμπειρία της υιοθεσίας, λένε οι Pattersons, έχει εμπλουτίσει τη ζωή τους. Οι φίλοι της Pam και του Gerald παίζουν γκολφ και ξεκινούν τις πολυτελείς διακοπές μετά τη συνταξιοδότησή τους, το ζευγάρι πρέπει ακόμα να βρει μπέιμπι σίτερ όταν θέλει να βγει.
Εκτός αυτού, η οικογένεια είχε να αντιμετωπίσει τα προσβλητικά σχόλια από περαστικούς, από γιατρούς και ακόμη και από δικούς τους συγγενείς, ένας από τους οποίους τους ρώτησε γιατί καταστρέφουν τη ζωή τη δική τους και των βιολογικών παιδιών τους.
Ήθελαν να φροντίσουν τα παιδιά που διαφορετικά θα ήταν κλεισμένα και θα πέθαιναν μέσα σε ένα ίδρυμα. Με τη βοήθεια της σύγχρονης ιατρικής, τα παιδιά με σύνδρομο Down μπορούν να ζήσουν έως την ηλικία των 60 ετών, όμως χρειάζονται πλήρη φροντίδα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Ωστόσο, η οικογένεια επιμένει ότι αυτό που κάνει δεν είναι και τόσο σπουδαίο και πως έχει αναλάβει τη φροντίδα αυτών των παιδιών με μεγάλη της χαρά. Το 1985, η Pam και ο Gerald είχαν ήδη δύο βιολογικά παιδιά, την 6 ετών Emma και τον 2 ετών Chris, όταν υιοθέτησαν τον James, το πρώτο παιδί με σύνδρομο Down, το οποίο ήταν τότε μόλις επτά μηνών.
«Ένα μέλος της οικογένειας ρώτησε γιατί καταστρέψαμε τη ζωή μας. Θεωρούσαν ότι είχαμε καταστρέψει και τη ζωή των βιολογικών παιδιών μας. Μερικοί από τους φίλους μας, οι οποίοι δεν είχαν ποτέ σχέσεις με παιδιά με ειδικές ανάγκες, δεν κατάλαβαν γιατί το κάναμε αυτό. Αλλά επιλέξαμε να υιοθετήσουμε τα παιδιά ατά γνωρίζοντας ότι αυτό που κάναμε, θα το κάναμε για πάντα – και οι μεγαλύτεροι γιοι μου δεν είχαν κανένα πρόβλημα με αυτό.
Παλιά βοηθούσα σε ένα ειδικό σχολείο αντί να κάνω κάποιο άθλημα, τα οποία μισούσα. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα υιοθετούσαν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, αλλά αυτά τα παιδιά σε ανταμείβουν. Στην πραγματικότητα, θα ήθελα να έχω ένα παιδί με σύνδρομο Down. Έχω μεγαλώσει μαζί τους και δεν έχουν διαφορά με τα υπόλοιπα παιδιά. Είναι σαν όλους εμάς».
«Η χαρά για να είναι σημαντική θέλει θυσίες,” είπε η Pam: “Μετά τη συνταξιοδότηση θα περίμενε κανείς πως θα ασχολούμασταν με το γκολφ και τα ταξίδια, όπως οι υπόλοιποι φίλοι μας, αλλά εμείς χρειαζόμαστε μπέιμπι σίτερ κάθε φορά που θέλουμε να βγούμε έξω. Αυτή είναι η ζωή μας. Δεν καταλαβαίνω πώς οι άνθρωποι τη βρίσκουν περίεργη. Αλλά δεν είναι περίεργη για μας».
Η Pam παραδέχεται πως η φροντίδα παιδιών με αναπηρίες χρειάζεται αρκετά χρήματα εκτός από χρόνο και κουράγιο.
Εκτός αυτού, η Pam ανησυχεί για το τι θα απογίνουν τα παιδιά της όταν εκείνη και ο Gerald πεθαίνουν. Μερικοί ενήλικες με σύνδρομο Down μπορούν να ζήσουν μόνοι τους, αλλά η Pam ελπίζει ότι τα υιοθετημένα παιδιά της θα συνεχίσουν να ζουν στο οικογενειακό σπίτι τους με κάποιους ανθρώπους που να μπορούν να τα φροντίσουν. Δεν περιμένει ούτε θέλει τα βιολογικά παιδιά της να μετακομίσουν και να τα φροντίσουν.
«Έχουν συντρόφους και δικά τους παιδιά. Δεν θα ήθελα να τα αναλάβουν. Ήταν η επιλογή μας. Θα υιοθετούσα κι άλλο αύριο κιόλας, αλλά τώρα είμαι μεγάλη, δεν μπορώ να τους δώσω τη δέσμευση που χρειάζονται. Αν γυρνούσα τη ζωή μου πίσω, θα έκανα τα ίδια ακριβώς πράγματα. Δεν μετανιώνω για τίποτα και τα παιδιά μου δεν τα αλλάζω με τίποτα στον κόσμο».