Εξομολόγηση που συγκλονίζει!
«Παιδί μου, εγώ θα σε θεραπεύσω, είμαι ο Άγιος Θεράπων και με στέλνει σε εσένα η Παναγία» Η ακόλουθη ιστορία είναι αληθινή και αφορά σε άνδρα του Πολεμικού Ναυτικού που πάλευε χρόνια με μία ασθένεια.
Το σώμα του ήταν εξασθενημένο από την αρρώστια και όλο και χειροτέρευε. Ο άντρας αναρωτιόταν γιατί οι γιατροί δεν μπορούσαν να τον κάνουν καλα. Δεν έχανε όμως την ελπίδα του. Ώσπου εμφανίστηκε ο Άγιος Θεράπων και τον γιάτρεψε.
Αληθινή ιστορία
Είμαι στο Πολεμικό Ναυτικό από το 1992, στις 24 Ιουλίου 1998 στο αντιτορπιλικό «Νέαρχος», ένω πήγα να ξεκινήσω υπηρεσία ξαφνικά δεν αισθάνθηκα καλά έχασα τη δυνατότητα ομιλίας και αδυνατούσα να κρατήσω το κεφάλι μου όρθιο.
Η γλώσσα μου έβγαινε συνέχεια εκτός του στόματος μου το οποίο δεν μπορούσα να κρατήσω σε σωστή θέση. Στο πλοίο, ο γιατρός εκεί θεώρησε πως είναι ψύξη βαριάς μορφής και μου έδωσε αντιψυκτική αγωγή.
Η μνήμη είναι ζωντανή σαν να συνέβη τώρα. Θα γυρίζαμε στο Ναύσταθμο της Σαλαμίνας 2 μέρες μετά και το πρόβλημα μου επέμενε, για πρώτη φορά ένιωσα «τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια μου».
Ο Γολγοθάς μου ξεκίνησε μόλις φτάσαμε στο Ναύσταθμο. Στο Νευρολογικό του Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών ο γιατρός έμεινε χωρίς λόγια.
Οι θεραπείες που μου πρότειναν ήταν αναποτελεσματικές. Μόνο αποτέλεσμα αυτού ήταν να πηγαινοέρχομαι στο νοσοσκομείο και να νοσηλεύομαι για μεγάλα διαστήματα κάθε φορά.
Πλέον η κατάσταση ήταν μη υποφερτή. Η ψυχολογία μου δεν ήταν καλά. Ενώ ήμουν πολύ πρόσχαρος και προσφιλής πλέον είχα γίνει περίγελος.
Η κατάσταση μου δεν μπορούσε να μείνει κρυφή και περπατώντας στη Αθήνα τραβούσα συνέχεια τα βλέμματα τψν περαστικών.
Τρία ολόκληρα χρόνια μετά ο γιατρός του Ναυτικού Νοσοκομείου διέγνωσε ότι πάσχω από «δυστονία τραχηλικών μυών» και ξεκίνησε πειραματικές θεραπείες.
Έχω πάρει Πάτερ τεράστιες ποσότητες ψυχωτικών και ναρκωτικών χαπιών σε σημείο που αν ήμουν έμπορος ναρκωτικών θα μπορούσα να έχω τροφοδοτήσει όλη την Πλατεία Ομονοίας!
Μαζί με μένα όμως υπέφεραν και οι δικοί μου άνθρωποι. Πιο συγκεκριμένα η μητέρα μου υπέφερε με μένα αλλά και για τον πατέρα μου που τότε διαγνώστηκε με καρκίνο του εντέρου. Τον χάσαμε το 2001 τον Αύγουστο.
Ο ίδιος μου ο γιατρός με χλεύαζε μετά τις μάταιες προσπάθειες θεραπείας.
Βρίσκοντας δύναμη στην προσευχή και στον λόγο
Όντας συνεχώς νοσηλευόμενος στο Ν.Ν.Α απομονώθηκα και έκανα αυτοκτονικές σκέψεις. Η πίστη που έχω στο Θεό όμως έμεινε ακλώνητη.
Από μικρό παιδί ήμουν κοντά στην εκκλησία, βοηθώντας τον ιερέα στο Ιερό.
Μεγαλώνοντας βοηθούσα ψέλλοντας στην εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου – Μητρόπολη των Ερυθρών, όποτε μου το ζητούσε ο Πάτερ.
Φοίτησα στην Ριζάρειο εκκλησιαστική σχολή για έναν χρόνο, καθώς ήθελα να γίνω Ιερομένος.
Αργότερα εξετάστηκα και πέρασα στο Ναυτικό αλλά πάντα θυμόμουν την εκκλησία και τους Αγίους. Τον Άγιο θεράποντα όμως δεν τον γνώριζα.
Και κάπου εδώ επέμβει ο “παππούλης μου” ο Άγιος Θεράποντας. Αυτολεξεί είπα μια μέρα μπροστά στην εικόνα της Παναγίας:
«Σε ψάλλω τόσα χρόνια, χωρίς να ζητήσω δραχμή και χωρίς να υπολογίζω αν είμαι κουρασμένος ή όχι, κι αυτό είναι το δώρο που μου δίνεις; Ξέρω ότι με ακούς. Κάνε ό,τι είναι να κάνεις και πάρε αυτή την αρρώστια από πάνω μου επιτέλους, γιατί, – σου το λέω – θα αυτοκτονήσω»!! Και έπειτα αποχώρησα από το Ναό.
Πέρνοντας την Κυριακή το βράδυ το λεωφορείο για το σπίτι μου η κατάσταση μου χειροτέρεψε και η γλώσσα μου πρήστηκε και έφτασε στο σαγονι.
Το στόμα μου στράβωσε περισσότερο και έτρεμε το κεφάλι μου. Ξανανοσηλεύτικα στο Ναυτικό Νοσοκομείο και πλεόν ήμουν έτοιμος να πάρω την ίδια μου τη ζωή.
Το βράδυ στον ύπνο μου άκουγα κάποιον να μου συστήνεται αλλα δεν μπορούσα ακριβώς να καταλάβω. Την επόμενη μέρα έκλεισα ραντεβού με τον κ. Λεβέντη νευροχειρουργό στο «Ερρίκος Ντυνάν».
Ο ίδιος με παρέπεμψε στον κ. Δαμιανό Σακκά, διευθυντή του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός».Με εξέτασε και ο μόνος τρόπος για να γιατρευτώ σε ποστοστό 60% ήταν να μου κάνουν εμφύτευση τσιπ στο κεφάλι.
Έφυγα από το ιατρείο νιώθοντας ότι δεν υπήρχε πλέον σωτηρία για εμένα. Τις πρώτες μέρες του Μαίου είδα όνειρο: Λαοθάλασσα ανθρώπων περίμεναν έξω από μια πόρτα που ήταν σαν σπηλιά. Άνθρωποι από όλες τις ηλικιακές ομάδες περίμεναν καρτερικά. Ένας γεράκος πήγε να σκοντάψει και τον έπιασα και έκοψα την πτώση του και τον βοήθησα.
Με πλησίασε ένας Ιερώμενος λεπτός με μακριά λευκή γενιάδα και μου είπε: «Άσε παιδί μου, θα τον αναλάβω εγώ τον παππού».
Άγιος Θεράπων: «Ό,τι θέλεις σε εμένα θα έρχεσαι να το λες»
Και μάζεψε τον γέροντα. Αργότερα ήρθε πάλι κοντά μου και κρατούσε κάτι στρογγυλό και το χώρισε στα δύο μου έδωσε το ένα κομμάτι και το άλλο μου το έβαλε στο στόμα.
Στη συνέχεια μου ακούμπησε τα χέρια του στο κεφάλι μου και σήκωσε ξαφνικά το κεφάλι μου, λέγοντας μου: «Παιδί μου, είμαι ο Άγιος Θεράπων και με στέλνει σε εσένα η Παναγία, για να σε βοηθήσω. Από εδώ και στο εξής θα σε αναλάβω εγώ. Ό,τι θέλεις, σε εμένα θα έρχεσαι να το λες. Γιορτάζω στις 14 Μαΐου»!!
Το πρωί αφού σηκώθηκα είχα βελτίωση της τάξης του 70%, κάλεσα την μητέρα μου και της τα εξιστόρησα.
Ο γιατρός κ. Σακκάς με σύστησε στον Κ. Τάγαρη στο Γενικό Κρατικό Αθηνών ο οποίος συντηρεί τη θεραπεία μου κάθε τρεις μήνες.
Ο Άγιος Θεράποντας είναι ο λόγος που πλέον μπορώ και μιλάω και κινούμαι , ο λόγος που επέστρεψα στη ζωή.
Ο Άγιος όμως δεν με εγκατέλειψε , ερχόταν καθημερινά για μία εβδομάδα στο δωμάτιο μου στο νοσοκομείο και ένιωθα τα χέρια του να κινούν το κεφάλι μου. Ξύπναγα το βράδυ και ρωτούσα:«Εσύ είσαι, Άγιε Θεράποντα»; Κι απαντούσε: «Ναι, παιδί μου». Και έλεγα ξανά: «Μισό λεπτό να σηκωθώ, για να κάνεις τη δουλειά σου καλύτερα». Ο Άγιος μου επέστρεφε την υγεία μου.
Αργότερα όταν είδα την εικόνα του βεβαιώθηκα ότι ήταν ο ίδιος με αυτόν που μου φανερώθηκε στο όνειρο μου. Ο Άγιος Θεράποντας είναι γιαμένα κυρίως ο γιατρός μου, ο φίλος μου , ο παππούλης και ο προστάτης μου.
Σε όποιον με ρωτάει δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι πήγα σε πολλούς γιατρούς αλλά ο Άγιος Θεράποντας είναι αυτός που με γιάτρεψε. Όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά.
