Έλενα Μούχινα: Ο πρωταθλητισμός και η πίεση που έχουν οι αθλητές για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις απιστήσεις είναι μεγάλη. Αυτή είναι και η ιστορία της Έλενα Μούχινα.
Η Έλενα γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1960 στη Μόσχα. Χάνοντας την μητέρα της όταν ήταν 5 ετών αναγκάστικε να μεγαλώση με τη γιαγιά της την Άννα Ιβάνοβα. Η μικρή έγινε μέλος της ρώσικης ομάδας ΤΣΚΚΑ Μόσχας αφού είχε δείξει το ενδιαφέρον της για τον χώρο της ενόργανης γυμναστικής από πολύ νωρίς. Δύο περιστατικά όμως έμελλε να την φέρουν στο προσκήνιο.
Είναι γνωστό ότι η ομάδα της ενόργανης γυμναστικής της Σοβιετικής Ένωσης κυριαρχούσε σε όλα τα παγκόσμια πρωταθλήματα. Αυτό μέχρι τη στιγμή που έκανε την εμφάνισή της, μια αθλήτρια από τη Ρουμανία. Αυτή η αθλήτρια δεν ήταν άλλη από την Νάντια Κομανέτσι. Η Σοβιετική ομάδα έχασε τα σκήπτρα και άρχισε να ψάχνει απεγνωσμένα νέες αθλήτριες.
Το δεύτερο περιστατικό που συνέβαλε στην ανάδειξη της ήταν ο νέος προπονητής της, ο Μίκαελ Κλεμένκο, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην θριαμβευτική της πορεία αλλά και την τραγική εξέλιξη που ακολούθησε.
Λέγεται ότι το απωθημένο του μεταλλίου που δεν απέκτησε ο ίδιος, έκανε τον Κλεμένκο ιδιαίτερα απαιτητικό στην προπόνηση. Άρχισε να της διδάσκει δύσκολα ακροβατικά που συνήθως εκτελούσαν μόνο κορυφαίοι άντρες αθλητές. Οι εντυπωσιακές αυτές κινήσεις έκαναν την Έλενα αναδειχθεί ως το νέο αστέρι στον χώρο της ενόργανης γυμναστικής.
Έκανε την εμφάνιση της στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ενόργανης στο Στρασβούργο το 1978. Εκεί με τις εντυπωσιακές κινήσεις της για την εποχή να αποστομώνουν το κοινό κατάφερε να κατακτήσει χρυσά μετάλλια στο σύνθετο ατομικό και στο ομαδικό νικώντας την ως τότε αήττητη Νάντια Κομανέτσι.
Κέρδισε ακόμη το χρυσό στις ασκήσεις εδάφους και δύο αργυρά , στη δοκό ισορροπίας και στους ασύμμετρους ζυγούς. Η εμφάνιση αυτή έγραψε ιστορία και μια κίνηση έχει πάρει τιμητικά το όνομα της.
Η Έλενα άρχισε να προπονείται συστηματικά για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1980 στην Μόσχα. Στα τέλει του 1979 όμως η ίδια έσπασε το πόδι της σε μια από τις προπονήσεις της. Πράγμα που την απέτρεψε από το να πάρει μέρος στους αγώνες του Τέξας που γίνονταν εκείνο τον χρόνο.
Η Σοβιετική ομάδα χωρίς την Έλενα έχασε για πρώτη φορά από την ομάδα της Ρουμανίας. Μετά την απογοητευτική εμφάνιση της ομάδας οι παράγοντες της Σοβιετικής Ένωσης άρχισαν να πιέζουν την Έλενα και τον προπονητή της ώστε να επιστρέψει γρήγορα στις προπονήσεις προκειμένου να ετοιμαστεί παρά τον τραυματισμό της για τους Ολυμπιακούς αγώνες που πλησίαζαν.
Οι αγώνες που θα γίνονταν στη Μόσχα έπρεπε να κερδηθούν με κάθε κόστος. Πράγματι η Έλενα επέστρεψε στον αγωνιστικό χώρο αφού οι γιατροί, δεχόμενοι πίεση από ανώτερους παράγοντες του καθεστώτος, της αφαίρεσαν πρόωρα τον γύψο. Στην πορεία όταν διαπίστωσαν ότι το τραύμα δεν είχε επουλωθεί και έσπευσαν να αποκαταστήσουν τη ζημιά με χειρουργείο.
Στη συνέχεια και χωρίς να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος ανάρρωσης, ανάγκασαν την αθλήτρια να αρχίσει επίπονες προπονήσεις.
Και ενώ η ίδια διαμαρτυρόταν πως δεν ήταν σε θέση να αγωνιστεί, ο προπονητής της έλαβε μια μοιραία απόφαση: να εκτελέσει την άκρως επικίνδυνη άσκηση, γνωστή ως «το σάλτο του Τόμας», προκειμένου να εξασφαλίσει το μετάλλιο.
Η δοκιμασία είχε πάρει το όνομά της από τον αμερικανό αθλητή που την πρωτοπαρουσίασε. Επρόκειτο για μια εξαιρετικά απαιτητική άσκηση που εκτελούσαν ως τότε μόνο οι άντρες.
Σε μια προπόνηση, μόλις δύο εβδομάδες πριν την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων της Μόσχας, το 1980, η Έλενα ηταν εξουθενωμένη. Η συνεχή προετοιμασία, ο σοβαρό τραυματισμό, αλλά και την εξαντλητική δίαιτα που την είχαν υποβάλει έπαιξαν ρόλο. Η ίδια δεν κατάφερε να πάρει το απαραίτητο ύψος που απαιτούσε η άσκηση με αποτέλεσμα να προσγειωθεί με το σαγόνι και να σπάσει τον αυχένα.
Ο τραυματισμός αποδείχτηκε ολέθριος για την γυμνάστρια με αποτέλεσμα να μείνει τετραπληγική, με ολική παράλυση από το λαιμό και κάτω. Έζησε πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι έως το 2006 οπότε και πέθανε από επιπλοκές στην υγεία της στην ηλικία των 47 ετών.
«Υπάρχει η τιμή της ομάδας , της εθνικής ομάδας και της σημαίας. Πίσω από αυτές τις αξίες ισοπεδώνεται το άτομο. Εγώ τραυματίστηκα επειδή όλοι γύρω μου κρατούσαν το στόμα τους κλειστό, ενώ έβλεπαν πως δεν ήμουν σε θέση να εκτελέσω το άλμα».
Μετά τις αποκαλύψεις, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή της απένειμε το ασημένιο μετάλλιο της Ολυμπιακής Τιμής.
Η ίδια σε μία συνέντευξή της το 1988 δήλωσε πως η πρώτη σκέψη που έκανε μετά το ατύχημα ήταν «ωραία, τώρα δε θα χρειαστεί να πάω στους Ολυμπιακούς». Αναφέρθηκε στον προπονητή της ως θύμα του συστήματος και κατηγόρησε τον εαυτό της που δεν αρνήθηκε ώστε να προστατεύσει την σωματική της ακεραιότητα.
Πέθανε από επιπλοκές της τετραπληγίας στις 22 Δεκεμβρίου του 2006 και τάφηκε στο νεκροταφείο του Τροεκουρόφ στη Μόσχα.
Πληροφορίες και φωτογραφίες από mixanitouxronou.gr