Μία συγγραφέας “πέθανε” για 24 λεπτά και τελικά επέστρεψε στη ζωή, περιγράφοντας την μεταθανάτια εμπειρία της και τις αλλαγές στην προσωπικότητά της,
Ειδικότερα, σύμφωνα με τη New York Post, η Lauren Canaday κηρύχθηκε «κλινικά νεκρή», αφού η καρδιά της σταμάτησε να χτυπά, για αρκετή ώρα, πριν τελικά επανέλθει, χωρίς να υποστεί κάποια εγκεφαλική βλάβη.
«Έπαθα καρδιακή ανακοπή στο σπίτι μου, τον περασμένο Φεβρουάριο. Ο σύζυγός μου τηλεφώνησε στο 911 και ξεκίνησε ΚΑΡΠΑ. Χρειάστηκαν 24 λεπτά για να με επαναφέρουν οι γιατροί στη ζωή. Μετά από 9 ημέρες στη ΜΕΘ κηρύχθηκα ‘γνωστικά άθικτη’ και δεν φάνηκε κάποια εγκεφαλική βλάβη στις μαγνητικές τομογραφίες», υπογράμμισε η Canaday.
Η Canaday πρόσθεσε ότι τα αποτελέσματα από το ηλεκτροεγκεφαλογράφημά της -μια εξέταση που μετρά την ηλεκτρική δραστηριότητα στον εγκέφαλο- επανήλθαν στα φυσιολογικά επίπεδα, παρά το γεγονός ότι είχε υποστεί επιληπτική κρίση για περισσότερα από 30 λεπτά, αμέσως μετά την ανάνηψη.
Ορισμένοι παραϊατρικοί απέδωσαν την καρδιακή της ανακοπή σε επιπλοκές από τον COVID, στον οποίο ήταν θετική, όταν εισήχθη στη ΜΕΘ, επεσήμανε η ίδια.
Το σπάνιο φαινόμενου του «Λάζαρου» -η ακριβής αιτία του οποίου παραμένει άγνωστη- συμβαίνει όταν ένας ασθενής «που δηλώνεται νεκρός από καρδιακή ανακοπή δείχνει ξαφνικά σημεία ζωής», κάνοντάς το να φαίνεται σαν να έχει επιστρέψει από τους νεκρούς παρόλο που στην πραγματικότητα δεν έχει πεθάνει.
Η περίπτωσή της είναι ιδιαίτερη, καθώς η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν ζουν πολύ μετά την «ανάστασή» τους. Συγκεκριμένα, από τις 65 τεκμηριωμένες περιπτώσεις, μεταξύ 1982 και 2018, μόνο 18 άτομα ανάρρωσαν εντελώς.
Ερωτηθείσα σχετικά με τη διαδικασία ανάνηψης από τον σύζυγό της, η συγγραφέας σημείωσε «ο σύζυγός μου έκανε CPR για 4 λεπτά και ο χειριστής του είπε τι να κάνει. Δεν το είχε κάνει ποτέ και δεν είχε πιστοποιηθεί. Ευτυχώς είμαστε κοντά σε ένα πυροσβεστικό σταθμό και οι άνδρες του σώματος έφτασαν σε 4 λεπτά, για να βοηθήσουν να σωθώ» και συμπλήρωσε ότι ως εκ τούτου, θα βλέπει για πάντα την αδελφή ψυχή της ως τον «ήρωά» της.
Για τη μεταθανάτια εμπειρία της ως νεκρή, σημείωσε «ήμουν σε κώμα για 2 ημέρες και όταν ξύπνησα ήμουν πολύ μπερδεμένη σχετικά με τη διασωλήνωση και δεν είχα βραχυπρόθεσμη μνήμη για αρκετές ημέρες. Ποτέ δεν ξαναβρήκα τη μνήμη της προηγούμενης εβδομάδας ή από την παραμονή μου στη ΜΕΘ και ακόμα έχω μια ‘ομίχλη’ στη μνήμη μου για τον έναν μήνα πριν την ανακοπή».
Για τη μεταθανάτια αμνησία, τόνισε «δεν ξέρω πότε άρχισα να καταλαβαίνω ποια χρονιά ήταν και να απαντάω σε ερωτήσεις με ακρίβεια, αλλά νομίζω ότι ήταν λίγες μέρες μετά. Ξεχνούσα συνέχεια το γιατί βρισκόμουν στο νοσοκομείο, μου είπαν» και πρόσθεσε ότι ο «χορός» της με τον θάνατο δεν έμοιαζε με «βαθύ ύπνο», ενώ δεν είδε τη ζωή της να περνάει μπροστά στα μάτια της.
Το αίσθημα της «ακραίας γαλήνης» ήταν το πιο συναρπαστικό για εκείνη, το οποίο εξομολογήθηκε ότι έμεινε μαζί της για «λίγες εβδομάδες μετά το ξύπνημα».
Μάλιστα, η συγγραφέας έγραψε αργότερα ότι επισκέπτεται συχνά αυτό το «μέρος όπου έτυχε να ηρεμώ όταν είχα άγχος».
Δυστυχώς, οι συνέπειες της “ανάστασής” της δεν ήταν καθόλου εύκολες, καθώς «η συναισθηματική της κατάσταση ήταν εξαιρετικά κακή για λίγο», διότι ήταν γεμάτη ενοχές, σύγχυση και θλίψη.
«Ήμουν ένας μεγάλος σωρός συναισθηματικών ανθρώπων. Τώρα είμαι πολύ πιο λειτουργική, αλλά εξακολουθώ να κάνω εβδομαδιαία θεραπεία και έπρεπε να κάνω ένα διάλειμμα από τη δουλειά. Λοιπόν, νομίζω ότι θα είναι μακρύς ο δρόμος. Βοηθάει να γνωρίζω ανθρώπους μέσω του ενημερωτικού δελτίου που ξεκίνησα. Αυτό με βοηθά να επεξεργαστώ τα πράγματα. Στέλνω πολλά email στους διαδικτυακούς μου φίλους», δήλωσε η συγγραφέας.
Όσον αφορά τις μόνιμες επιπτώσεις στην προσωπικότητά της, εξήγησε ότι «τα αγαπημένα φαγητά άλλαξαν και έχω διαφορετικές προτεραιότητες που επηρεάζουν τις φιλίες/σχέσεις. Η αγάπη μου για τον σύζυγό μου έχει πραγματικά μεγαλώσει, αλλά μπορεί να παίζει ρόλο το ότι είναι ο ήρωάς μου. Νιώθω ότι η πρώτη μου ζωή τελείωσε τον Φεβρουάριο και ξύπνησα στη δεύτερη ζωή μου».
Σχετικά με τη νέα οπτική για τη ζωή, η συγγραφέας κατέληξε «νιώθω ότι υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου και ενώ είμαι ευγνώμων που έχω περισσότερο χρόνο με φίλους/οικογένειες, δεν ανησυχώ πια για τον θάνατο», είπε. «Ανησυχώ πολύ περισσότερο για τον πόνο που βιώνω συχνά στη ζωή…».