Ένα χρόνο από την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, πολλοί αμφισβήτησαν η δολοφονία αμάχων από τις σφοδρές συγκρούσεις των ισραηλινών δυνάμεων με τη Χαμάς στη Γάζα.
Η 5χρονη Hind Rajab από την Παλαιστίνη σκοτώθηκε μαζί με έξι μέλη της οικογένειάς της μέσα σε ένα αυτοκίνητο, ενώ προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τις μάχες στην πόλη της Γάζας τον Ιανουάριο του 2024. Η μητέρα της ζητά δικαιοσύνη.
Οι σπαρακτικές κραυγές της για βοήθεια καταγράφηκαν στις τηλεφωνικές κλήσεις με τις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης.
«Καλώ όλο τον κόσμο να σταθεί στο πλευρό μας… ώστε αυτοί που διέπραξαν αυτό το βάναυσο έγκλημα να λογοδοτήσουν» είπε η μητέρα της, Wissam Hamada στο Skynews από το προσωρινό της σπίτι στη Γάζα. «Χρειάζομαι δικαιοσύνη για την κόρη μου».
Στις 29 Ιανουαρίου, η οικογένεια της 5χρονης Hind Rajab αποφάσισε να φύγει για να γλιτώσει από τις μάχες στη συνοικία Τελ αλ Χάουα της πόλης της Γάζας.
Το κορίτσι μπήκε σε ένα αυτοκίνητο με τον θείο της, τη σύζυγό του και τα τέσσερα παιδιά τους, ενώ μαίνονταν οι μάχες στη βόρεια Γάζα.
Ο μικρότερος αδελφός της Hind, ο Eiyad, δεν ήθελε να μπει στο αυτοκίνητο και τελευταία στιγμή δεν μπήκε.
Το αυτοκίνητο, ένα μικρό μαύρο Kia, δέχτηκε ισραηλινά πυρά κοντά σε ένα πρατήριο καυσίμων 10 λεπτά αφότου ξεκίνησε.
«Τους είδαμε όταν πυροβόλησαν το αυτοκίνητο, αλλά δεν πιστεύαμε ότι τους είχαν βάλει στόχο, ή δεν θέλαμε να το πιστέψουμε», είπε η μητέρα του κοριτσιού.
Η οικογένεια επέστρεψε στο διαμέρισμά της. Όταν αισθάνθηκαν ασφαλείς, βγήκαν ξανά έξω χωρίς να είναι σίγουροι για το τι είχε συμβεί στην Hind και την υπόλοιπη οικογένεια. Η Wissam προσπαθούσε μανιωδώς να καλέσει όσους βρίσκονταν στο αυτοκίνητο.
Το μεσημέρι, η 15χρονη Layan απάντησε στο τηλέφωνο. Είπε ότι όλοι στο αυτοκίνητο «κοιμόντουσαν» και ότι τόσο η ίδια όσο και η Hind είχαν τραυματιστεί.
«Της είπαμε να βγάλει το κασκόλ της, να το δέσει στην πληγή και να σταματήσει την αιμορραγία», λέει η Wissam. Αλλά η Layan δεν μπορούσε να κινηθεί επειδή το αυτοκίνητο ήταν γεμάτο πτώματα.
Η Layan έδωσε το τηλέφωνο στην Hind. Όταν η Wissam ρώτησε την κόρη της αν μπορούσε να βγει από το αυτοκίνητο, η Hind απάντησε: «Μακάρι, μαμά, μακάρι. Είναι όλοι γύρω μου, μαμά». Ακολούθησαν κραυγές. «Πλησιάζουν, πλησιάζουν τόσο πολύ», είπε πανικόβλητη η Hind στη μητέρα της. Τότε η γραμμή έκλεισε.
«Μας πυροβολούν», δήλωσε η Layan. «Τα τανκς είναι δίπλα μας».
Ακούστηκαν πυροβολισμοί ενώ μέλος της PRCS περίμενε στη γραμμή. «Δεν υπήρξε καμία απάντηση από το παιδί με το οποίο μιλούσα. Δεν κατάφερα καν να μάθω το όνομά της», είπε.
Η συνομιλία τελειώνει με μια κραυγή αγωνίας να ακούγεται μέσα από σφοδρά πυρά. Με την τηλεφωνική γραμμή κομμένη, η Παλαιστινιακή Ερυθρά Ημισέληνος επικινώνησε ξανά. Αυτή τη φορά απάντησε η Hind. Ήταν μόνη της στο αυτοκίνητο, όλοι οι άλλοι ήταν νεκροί.
Επί τρεις ώρες και εν μέσω πολλών κλήσεων, ένας άλλος εκπρόσωπος της PRCS, η Rana Faqhi, προσπάθησε να κρατήσει την Hind στη γραμμή καθώς την παρηγορούσε.
«Σε παρακαλώ μείνε μαζί μου μέχρι να έρθει κάποιος, σε παρακαλώ μην κλείσεις το τηλέφωνο», παρακαλούσε η Hind τη Rana.
«Θα μείνω μαζί σου. Δεν θα το κλείσω. Θα μείνω μαζί σου», της είπε η Rana.
Η Wissam μιλούσε επίσης με την κόρη της στο τηλέφωνο. «Της είπα, χαμήλωσε τη φωνή σου, αλλιώς θα σε πυροβολήσουν όπως πυροβόλησαν την Layan».
Στη συνέχεια, η Ερυθρά Ημισέληνος οργάνωσε μια ομαδική κλήση και η Wissam είχε επαφή με την κόρη της, η οποία ζητούσε συνεχώς να έρθει κάποιος να την πάρει. Καθώς έπεφτε η νύχτα, η Hind, που φοβόταν το σκοτάδι, γινόταν όλο και πιο ανήσυχη.
«Θα έρθεις να με πάρεις;» παρακάλεσε. «Φοβάμαι τόσο πολύ, σας παρακαλώ ελάτε».
Ένας 35χρονος Παλαιστίνιος έγραψε γράμμα στον Άγιο Βασίλη, ρωτώντας αν έχει ασφάλεια ή ελπίδα να προσφέρει στα παιδιά στη Γάζα.
Όπως αναφέρει στο γράμμα ο 35χρονος Παλαιστίνιος: «Κάθε χρόνο τις πρώτες μέρες του Δεκεμβρίου βάζουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας στη θέση του και το στολίζουμε. Στις γάτες μας αρέσει να μένουν κάτω από το δέντρο και να παίζουν με τις μεγάλες διακοσμητικές μπάλες και τα στολίδια. Το δέντρο μένει μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου, μέχρι η αδερφή μου να αποφασίσει ότι είναι ώρα να το πάρει μακριά. Λέει ότι είναι για να κρατήσει τη χαρά και το πνεύμα των Χριστουγέννων και να νιώθει ευτυχισμένη κάθε χρόνο. Είμαι μουσουλμάνος. Οι μουσουλμάνοι στη Γάζα λατρεύουν τα Χριστούγεννα. Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι συγκεντρώνονται κάθε χρόνο για να ανάψουν ένα τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο κέντρο της YMCA για να γιορτάσουν την ευτυχισμένη περίσταση.
Δεν είμαι σίγουρος ότι λάβατε τις ενημερωμένες λίστες των παιδιών της Γάζας, αλλά φέτος, πολλά παιδιά στη Γάζα είναι νεκρά. Όχι, Αη-Βασίλη, δεν ήταν άτακτα. Η Aντζελίνα Τζολί μίλησε κάποτε για το πόσο δύσκολο της είναι να καταλάβει πώς μια άλλη γυναίκα, που είναι πολύ πιο ταλαντούχα από αυτήν και έχει την ικανότητα να κάνει καλύτερες ταινίες, βρίσκεται σε έναν καταυλισμό προσφύγων, χωρίς να μπορεί να βρει τροφή για τα παιδιά της και δεν έχει φωνή. Ακριβώς όπως εκείνη η γυναίκα, το μόνο λάθος των παιδιών της Γάζας ήταν το που γεννήθηκαν στη Γάζα, αντιμέτωποι με το θάνατο, κάθε λεπτό.
Κάποτε διάβασα ότι “η ψυχή θεραπεύεται με το να είσαι με παιδιά”. Όχι τα δικά μας παιδιά, Αη Βασίλη. Η ψυχή μας πονάει επειδή είμαστε μαζί τους. Χθες, η φίλη μου που είναι μητέρα δύο αξιολάτρευτων παιδιών, μου είπε στο τηλέφωνο ότι είμαι τυχερή που δεν έχω κανένα. “Τα παιδιά μου είναι λυπημένα όλη την ώρα, κρυώνουν και φοβούνται. Ο γιος μου μού είπε ότι θέλει να φάει άλλη μια φορά την αγαπημένη του σοκολάτα πριν πεθάνει.
Όμως τα παιδιά της είναι τυχερά, γιατί βρήκαν ένα καταφύγιο πάνω από τα κεφάλια τους. Πολλά παιδιά είναι σε σκηνές αυτές τις πολύ κρύες στιγμές, μερικά από αυτά έχουν φτωχούς γονείς που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τους πάρουν τίποτα. Τις προηγούμενες μέρες είχαμε κατάπαυση του πυρός και ανακουφιστήκαμε για λίγο, αλλά τώρα τελείωσε και η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Κανείς δεν είναι ασφαλής.
Φέτος, αν έρθεις στη Γάζα, σε παρακαλώ, θα αλλάξεις τα δώρα που θα φέρεις; Ξέρω ότι εσύ και τα ξωτικά δουλεύετε όλο το χρόνο για να τα προετοιμάσετε, αλλά οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει. Μην φέρεις κούκλες και ποδήλατα στα παιδιά. Αντ’ αυτού, φέρε μερικές κουβέρτες, γιατί κρυώνουν. Και παρόλο που αγαπώ τον γιο της φίλης μου, μην του φέρεις την αγαπημένη του σοκολάτα. Φέρε λίγο φαγητό και αλεύρι, γιατί τα παιδιά στη Γάζα πεινούν.
Επίσης, μπορείτε να φέρεις ένα εμβόλιο ινσουλίνης για τη γυναίκα που έχει διαβητικό γιο και αναζητά ένα με κάθε τιμή; Μπορείτε να φέρεις μαζί σου γάλα για τη δίχρονη κόρη της φίλοηςμας; Μπορείτε να εμφιαλώσεις την ασφάλεια και την ελπίδα και να τα φέρεις στα παιδιά μας; Και αν έχει μείνει κανένα, και σε εμάς, τους μεγάλους;
Δεν θα δεις χριστουγεννιάτικα δέντρα, όχι επειδή τα παιδιά έπαψαν να σε πιστεύουν ή να σε περιμένουν, αλλά επειδή τα δέντρα έχουν καεί για να ζεσταθούν τη νύχτα. Και δεν θα υπάρχουν καμινάδες, γι’ αυτό σε παρακαλώ, αναζητήστε τα σχολεία όπου χιλιάδες εκτοπίζονται. Ψάξτε για τις σκηνές, υπάρχουν παιδιά εκεί μέσα.
Αη-Βασίλη, αν έρθεις στη Γάζα, δεν θα την αναγνωρίσεις. Τα κτήρια έχουν γκρεμιστεί και μέρη που έγιναν μάρτυρες χαρούμενων περιστάσεων δεν υπάρχουν πλέον. Δεν υπάρχει ρεύμα. Πρόσφατα, θυμάμαι ένα απόσπασμα που είχα διαβάσει πριν από χρόνια σε ένα βιβλίο με τίτλο The Perks of Being a Wallflower. “Αυτή η στιγμή που ξέρεις ότι δεν είσαι μια θλιβερή ιστορία. Είσαι ζωντανός. Και σηκώνεσαι και βλέπεις τα φώτα στα κτήρια και όλα όσα σε κάνουν να αναρωτιέσαι”.
Θα με πιστέψετε αν σας έλεγα ότι το να βλέπεις φώτα πάνω από κτίρια είναι εξίσου ίσο με το να συνειδητοποιείς ότι είσαι ζωντανός. Η φίλη μου μου είπε ότι το μεγαλύτερο όνειρό της είναι να της τηλεφωνήσει κάποιος και μπορεί να πει χαλαρά: «Δεν κάνω τίποτα. Είμαι απλώς στο σπίτι μου, με ψυχραιμία».
Φέτος όλα δοκιμάζονται: οι ικανότητες επιβίωσης, η υπομονή, η πίστη και η ανθρωπιά μας. Είμαστε εξαντλημένοι, τρομοκρατημένοι και δεν είμαστε σίγουροι αν θα επιβιώσουμε. Ο θάνατος είναι παντού γύρω μας, δεν έχουμε την ικανότητα να κλάψουμε για τους αγαπημένους μας, να τους αγκαλιάσουμε για τελευταία φορά ή να θρηνήσουμε. Η Μάγια Αγγέλου είπε: “Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγωνία από το να κουβαλάς μέσα σου μια ανείπωτη ιστορία”.
Ο όγκος των συναισθημάτων και των εμπειριών μέσα στο κεφάλι, την καρδιά και την ψυχή μου θα μπορούσε να γεμίσει ολόκληρο αυτόν τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Μπορείτε να φανταστείτε την αγωνία που έχουν όλα τα παιδιά, οι μητέρες και οι μπαμπάδες της Γάζας αυτή τη στιγμή; Πόσοι έχουν ήδη πεθάνει χωρίς καν να μοιραστούν τα όνειρά τους με τον κόσμο. Πόσοι έχουν χάσει το μέλλον τους χωρίς να έχουν μια δίκαιη ευκαιρία να το επιτύχουν;
Πριν από μέρες, ήμουν με τον γιο του γείτονα της οικογένειας που φιλοξενούμε επίσης. Ακούσαμε για έναν άνθρωπο που πουλάει ξύλα, οπότε περπατήσαμε για πάνω από μια ώρα για να τον φτάσουμε. Δεδομένου ότι δεν υπάρχουν δοχεία ή σακούλες για να βάλουμε τα ξύλα, δέσαμε τα κομμάτια με ένα σύρμα για να ενωθούν. Στο δρόμο μας άρχισε να βρέχει πολύ. Ο κόσμος που έχει φύγει από τα σπίτια του, αναζητούσε τα απαραίτητα, φορώντας ακόμα καλοκαιρινά ρούχα, έτρεμε. Όλοι μας σταθήκαμε στην άκρη του δρόμου για να περιμένουμε να τελειώσει η βροχή.
Κοιτάζω το αγόρι και του λέω ότι πιστεύω στη δύναμη της προσευχής, ειδικά κατά τη διάρκεια της βροχής. Του ζητώ να προσευχηθεί για κάτι. Αη-Βασίλη, δεν προσευχήθηκε για το παιχνίδι για το οποίο μιλούσε επί σχεδόν μια ώρα μαζί μου, ούτε ζήτησε ρούχα. Είπε ότι προσεύχεται να τελειώσει όλος αυτός ο εφιάλτης και αυτός και τα αδέρφια του να είναι ασφαλείς.
Αναρωτιέμαι, μέχρι τις 25 Δεκεμβρίου, θα έχει τελειώσει αυτό; Θα είμαι ζωντανός, θα μαζευτώ με τους φίλους μου, θα ανταλλάξουμε δώρα και θα τραγουδήσουμε μαζί το Jingle bells;
Σου στέλνω αγάπη από τη Γάζα”.