Απόπειρα αυτοκτονίας – Εξομολόγηση: Η Caitlin Fladager έβγαλε μία φωτογραφία με τα παιδιά της. Τη συγκεκριμένη φωτογραφία την ανάρτησε στο Facebook. Όμως, η ίδια είχε να εκμυστηρευτεί κάτι το συγκλονιστικό. Η ίδια επιχείρησε να αυτοκτονήσει λίγες ημέρες μετά από την ημέρα που βγήκε, η προαναφερθείσα φωτογραφία.
Απόπειρα αυτοκτονίας – Εξομολόγηση: Όσα ανέφερε η Caitlin Fladager για το περιστατικό:
Απόπειρα αυτοκτονίας – Caitlin Fladager: «Είμαι τόσο χαρούμενη που η απόπειρα αυτή απέτυχε»
«Αυτή η φωτογραφία με τα παιδιά μου, έχει τραβηχτεί λίγες μερες πριν την απόπειρα αυτοκτονίας μου. Είμαι τόσο χαρούμενη που η απόπειρα αυτη απέτυχε. Τα παιδιά σου δεν θα ήταν ποτέ καλύτερα χωρίς εσένα, μαμά. Παλεύω με την κατάθλιψη και το άγχος για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, αλλά τον περασμένο Ιανουάριο οι πιο σκοτεινές γωνιές του μυαλού μου, άρχιζαν να κερδίζουν.
Δεν ήμουν και η καλύτερη μητέρα, εξαιτίας αυτού. Κοιμομουν όλη την ημέρα, αφήνοντας την τηλεόραση να κανει babysitting στα παιδιά μου. Δεν ήμουν η μαμά που γνώριζαν κάποτε. Είχα μεταμορφωθεί σε ένα πρόσωπο που δεν αναγνώριζα καν.
Ένα απόγευμα, ενώ κοιμόμουν ολη μερα, μπηκε στο δωματιο το πέντε χρονών παιδι μου, με κοίταξε, φορούσα τα ίδια ρούχα που φορούσα και την περασμένη εβδομάδα, με κόμπους μαλλιά, μπουκαλια φαρμάκων γύρω μου και είπε «μαμά, γιατί κοιμάσαι πάντα τόσο πολύ;» και εφυγε. Ήταν εκείνη η στιγμή που συνειδητοποίησα οτι δεν ήμουν καλα. Τότε μπηκαν στο παιχνιδι τα άσχημα μέρη του μυαλου μου».
Απόπειρα αυτοκτονίας – Caitlin Fladager: «Αποφάσισα ότι η πιο εύκολη διέξοδος ήταν να καταπιώ ένα μείγμα από χάπια»
«Το μόνο που μπορούσα να ακούσω στο κεφάλι μου ήταν μια φωνή που μου έλεγε ότι ήμουν βάρος για τα παιδιά μου.
Ήμουν βάρος για όλους και η ζωή θα ήταν απλούστερη γι ‘αυτούς χωρίς εμένα.
Έτσι, αποφάσισα ότι η πιο εύκολη διέξοδος ηταν να καταπιω ένα μείγμα από χάπια που μου είχαν συνταγογραφηθεί. Θυμάμαι να κλαίω, να αδειάζω τα μπουκάλια στο κρεβατι μου, να γκουγκλαρω ποσα πρεπει να παρω για να μην ξυπνήσω ξανά».
Απόπειρα αυτοκτονίας – Caitlin Fladager: «Παλεύω ακόμα με εκείνες τις φωνές στο μυαλό μου»
«Αλλά δεν ήθελα να πεθάνω. Απλώς ήθελα τον πόνο που ένιωθα, να τον σταματήσω. Μόλις ήμουν έτοιμη να ρίξω όλα τα χαπια στο ξηρό στόμα μου, η μητέρα μου χτύπησε στην πόρτα μου. Ανοιξε, κοίταξε στο κρεβάτι μου και άρχισε να κλαίει.
Με αγκάλιασε και μου είπε ότι χρειάζομαι βοήθεια και ότι δεν ήμουν βάρος. Αυτό, δεν ήταν ο τρόπος για να διορθώσουμε τα πράγματα. Καθίσαμε εκεί αγκαλιάζοντας η μια την άλλη για λίγο εκείνη την ημέρα. Μου θυμισε ότι χρειαζόμουν τη μαμά μου. Ακριβώς όπως τα παιδιά μου θα χρειάζονταν εμενα.
Μπορείτε να δείτε τους δαίμονες με τους οποιους παλευα, σε αυτήν τη φωτογραφια. Μπορείτε να το δείτε κάτω από τα στρώματα του μεικαπ. Το βλέπετε στο αδειο βλεμμα μου. Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, είμαι εδώ. Με τα παιδιά μου.
Παλεύω ακόμα με εκείνες τις φωνές στο μυαλό μου. Απλά δεν είμαι μονη. Έπρεπε να αποδεχτώ τη βοήθεια. Ήταν ένα μακρύ, άσχημο ταξίδι. Αλλά είμαι εδώ. Αγωνίζομαι. Τα παιδιά σου σε χρειάζονται, μαμά. Δεν είσαι βάρος. Τα παιδιά σου δεν θα ήταν ποτέ καλύτερα χωρίς εσενα».
