Η διαφορά ηλικίας ανάμεσα σε ένα ζευγάρι συχνά γίνεται αντικείμενο κριτικής και κουτσομπολιού. Αυτό το βίωσαν πρώτο χέρι ο Jeffrey Oberman και η σύζυγός του Alex, που τους χωρίζουν τέσσερις δεκαετίες. Ο 63χρονος άντρας μοιράστηκε την εμπειρία του σε ένα άρθρο στη Huffington Post το οποίο γρήγορα έγινε viral, με στόχο να θίξει και να γκερμίσει τα στερεότυπα που είχαν πλήξει τη δική τους σχέση.
“Κοιτάζοντας πίσω, δεν μπορώ να πιστέψω ότι την προσέγγισα εξαρχής. Στην ηλικία των 60 ετών, είχα αποσυρθεί από την καριέρα μου, είχα μετακομίσει από την άνετη οικειότητα του Καναδά στη Δομινικανή Δημοκρατία, είχα σβήσει τις περισσότερες ευθύνες απέναντι στα ενήλικα παιδιά μου και είχα πάρει διαζύγιο από την πρώην σύζυγό μου για πάνω από τρία χρόνια.”
Έχοντας ήδη υιοθετήσει οκτώ αδέσποτα σκυλιά από τους δρόμους της Πουέρτο Πλάτα, περιεργαζόμουν μια σελίδα διάσωσης ζώων στο Facebook στην οποία συνεισφέρω όταν παρατήρησα την ανάρτησή της. Αν και η Alex ήταν μόλις 20 ετών και ζούσε στις ΗΠΑ, της έστειλα ένα μήνυμα. Και παρόλο που ήμουν 40 χρόνια μεγαλύτερός της, μου απάντησε.
Η διαδικτυακή μας επικοινωνία μετατράπηκε τελικά σε ολονύχτιες τηλεφωνικές συνομιλίες, ώσπου μια μέρα την κάλεσα να με επισκεφτεί. Πριν επιτρέψει να γίνει το ταξίδι, η μητέρα της Άλεξ, η οποία είναι σχεδόν 10 χρόνια νεότερή μου, με έλεγξε στο Google και συμφώνησε σε μια ασφαλή λέξη («pumpernickel») για να χρησιμοποιήσει η κόρη της σε περίπτωση που την απήγαγαν ή της συνέβαινε κάτι κακό. Και έτσι, λίγους μήνες μετά την πρώτη μας ανταλλαγή μηνυμάτων στο Facebook, η Άλεξ κατέβηκε από το αεροπλάνο και μπήκε στη ζωή μου. Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα, χωρίς να έχει φύγει ποτέ από τη Δομινικανή Δημοκρατία, με παντρεύτηκε.
Όταν ανταλλάξαμε τους όρκους μας, είχαμε βιώσει για αρκετό καιρό την κοινωνική δυσφορία και έντονη κριτική που φαινόταν να προκαλεί στους άλλους η ένωσή μας. Οι φίλοι μου, αλλά και οι δικοί της, αμφισβητούσαν τη λογική της επιλογής μας να δεσμευτούμε. Τα παιδιά μου – μορφωμένοι, φιλελεύθεροι διανοούμενοι – δεν ήξεραν πώς να επεξεργαστούν το γεγονός ότι ήταν και οι δύο τουλάχιστον έξι χρόνια μεγαλύτεροι από τη νέα νύφη του πατέρα τους. Η Εβραία μητέρα μου αντιμετώπισε την είδηση ότι είχα παντρευτεί μια γυναίκα 40 χρόνια νεότερή μου με τον ίδιο τρόμο που θα είχε επιδείξει αν της έλεγα ότι επρόκειτο να σκεφτώ να γίνω Σαηεντολόγος. Η μητέρα της Άλεξ, την οποία στη συνέχεια λάτρεψα, ήταν εξίσου ανήσυχη με την οικογένειά μου.
Είμαι 63 ετών. Αυτή είναι 22. Εδώ είναι αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν λάθος για το γάμο μας.
Αλλά αυτό που μας προκάλεσε και στους δύο τη μεγαλύτερη αγωνία ήταν η καθολική εντύπωση ότι είχαμε συνάψει μια «συναλλακτική σχέση».
Μια συναλλακτική σχέση είναι μια σχέση στην οποία και τα δύο μέρη συμμετέχουν μόνο για τον εαυτό τους και όπου ο κάθε σύντροφος κάνει πράγματα για τον άλλο με την προσδοκία της ανταπόδοσης. Η κλασική συναλλακτική σχέση που αφορά ένα ανδρόγυνο είναι αυτή στην οποία το ένα άτομο, συνήθως ο άνδρας (ή το μεγαλύτερο σε ηλικία μέρος), παρέχει οικονομική υποστήριξη με αντάλλαγμα το άλλο άτομο, συνήθως η γυναίκα (ή το νεότερο μέρος), να παρέχει ερωτική επαφή. Σε περιπτώσεις όπου ο άνδρας είναι σημαντικά μεγαλύτερος και η γυναίκα δυσανάλογα ελκυστική, η εντύπωση αυτή γίνεται ακόμη πιο διαδεδομένη στον κόσμο γενικότερα.
«Εγώ είμαι 63 ετών και η σύζυγός μου 22 δεν με παντρεύτηκε για τα χρήματα»
Ολόκληρη η βάση μιας συναλλακτικής σχέσης υποδηλώνει την έλλειψη αγάπης, σεβασμού ή αφοσίωσης, καθώς κάθε μέρος επιδιώκει όχι να δώσει αλλά να λάβει. Η ειρωνεία στην περίπτωσή μας είναι ότι η σύζυγός μου όχι μόνο προέρχεται από μια εύπορη οικογένεια, αλλά μετά από μια εξαιρετικά επιτυχημένη καριέρα στα τέλη της εφηβείας της, όταν συμμετείχε σε διαγωνισμούς αλόγων σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει τα δικά της χρήματα. Στη δική μου περίπτωση, μετά από χρόνια δυστυχισμένου γάμου, αυτό που χρειαζόμουν δεν ήταν η σαρκική επαφή αλλά η οικειότητα και η φροντίδα. Δεν χρειαζόταν να παντρευτώ για την ερωτική επαφή και εκείνη δεν χρειαζόταν να παντρευτεί για τα χρήματα, παρόλο που αυτό ακριβώς πίστευαν όλοι.
Μόνο οι λίγοι που μας γνωρίζουν – οι φίλοι μας και οι στενοί συγγενείς μας – γνωρίζουν πραγματικά την πραγματική ιστορία. Η σύζυγός μου είναι μια καταξιωμένη ζωγράφος που σπούδασε στο περίφημο Savannah College of Art and Design, όπου έγινε δεκτή με πλήρη υποτροφία. Αποσύρθηκα από την καριέρα μου στον τομέα των ακινήτων στην ηλικία των 50 ετών για να αφιερώσω μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στη συγγραφή, ένα πάθος που είχα καλλιεργήσει στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, αλλά το αγνοούσα καθώς προσπαθούσα να δημιουργήσω οικογένεια, να πληρώσω τους λογαριασμούς και να συγκεντρώσω την οικονομική ασφάλεια που αναμενόταν στα κοινωνικά στρώματα στα οποία ζούσα.
Εκείνη 22 ετών, πάμπλουτος 63άρης ο σύζυγός της
Οι τέχνες είναι αυτές που μας συνδέουν με την Alex, και η αμοιβαία αγάπη μας για την τέχνη του άλλου μας ωθεί να εμβαθύνουμε ο καθένας μας στη δημιουργικότητα που καθορίζει τη δουλειά μας και εκκολάπτει τη σχέση μας. Αγαπάμε ο ένας τον άλλον σε ένα επίπεδο που υπερβαίνει το την σωματική επαφή ή τα χρήματα.
Και όμως εξακολουθούμε να είμαστε εξοστρακισμένοι ως ζευγάρι. Αυτό που βλέπει ο έξω κόσμος δεν είναι το πάθος δύο δημιουργικών πνευμάτων που ενώνονται στην καρδιά σε ένα ταξίδι ανακάλυψης και ανάπτυξης, αλλά η ζοφερή πραγματικότητα μιας συναλλακτικής σχέσης. Με βλέπουν ως τον αρπακτικό άνδρα με τα οικονομικά μέσα που ανταλλάσσει τη φυσική γοητεία μιας πολύ νεότερης γυναίκας που είναι πολύ ανεπαρκής για τον κόσμο για να μπορέσει να δει τη μακιαβελική φύση της ατζέντας μου.
Αφιερώνοντας αρκετό χρόνο στην ανάλυση του γάμου μας, πολλοί θα συμπεράνουν ότι πρέπει να είμαι ένας κοινωνιοπαθής που έχει σκοπό να παντρευτεί μια αθώα και αφελή γυναίκα με IQ φυτού εσωτερικού χώρου.
Στην πραγματικότητα, με τον γάμο μου με την Άλεξ, έγινα πολύ πιο ευαίσθητος και συνειδητοποιημένος για τις ανάγκες των άλλων. Στην περίπτωσή της, το να υπονοεί κανείς ότι μια γυναίκα που τελείωσε τα δύο πρώτα χρόνια του πανεπιστημίου ενώ ήταν ακόμα στο λύκειο και σπούδασε τόσο οργανική χημεία όσο και καλές τέχνες με υποτροφίες είναι πνευματικά κατώτερη, αποτελεί προσβολή για την ιδιοφυΐα που παντρεύτηκα.
Μετά από 20 χρόνια γάμου, αμφιβάλλω αν κάποιος θα αναρωτηθεί γιατί παντρευτήκαμε. Σε μια εποχή στην οποία σχεδόν οι μισοί από τους γάμους καταλήγουν σε διαζύγιο, μια μακροχρόνια ένωση που επιβιώνει αλλά και ευδοκιμεί σπάνια αμφισβητείται. Ελπίζω να ζήσω αρκετά για να το δω αυτό.
Ο Jeffrey Oberman ζει μόνιμα στη Δομινικανή Δημοκρατία από το 2007. Από τότε που έγινε μόνιμος κάτοικος, ο Jeffrey μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ της συμμετοχής του σε μη κερδοσκοπικές πρωτοβουλίες για τη βελτίωση της τοπικής κοινότητας και της ανάπτυξης ακινήτων. Ο Jeffrey συνεχίζει να δημοσιεύει άρθρα σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση του κινηματογράφου και της τηλεόρασης για το περιοδικό In Roads, ένα καναδικό περιοδικό γνώμης αφιερωμένο σε πολλαπλές απόψεις που προωθούν τον διάλογο σε όλο το πολιτικό φάσμα.