Τα ιερά καρφιά του Χριστού, με τα οποία ο Ρωμαίοι φρουροί κάρφωσαν το σώμα Του πάνω στον σταυρό, αποκαλύπτουν οι Τούρκοι ότι βρίσκονται στην Κωνσταντινούπολη.
Λαμβάνοντας υπόψη τους ισχυρισμούς των Τούρκων και ένα δημοσίευμα της μεγάλης κυκλοφορίας τουρκικής εφημερίδας «Σαμπάχ», έχει βρεθεί το μέρος όπου βρίσκονται κρυμμένα, δηλαδή θαμμένα εδώ και αιώνες, τα Ιερά Καρφιά του Τιμίου Ξύλου.
Όπως υποστηρίζουν πολλοί Τούρκοι ερευνητές και όχι μόνο, τα Ιερά Καρφιά του Ιησού Χριστού βρίσκονται θαμμένα κάτω από το φημισμένο μουσουλμανικό μνημείο- λουτρό της Κωνσταντινούπολης, το Çemberlitaş στο κέντρο της ιστορικής παλιάς Κωνσταντινούπολης, δίπλα στο Τοπ Καπί.
Η εν λόγω ιστορία αρχίζει μετά το 330 μ. Χ., όταν ο χριστιανισμός είχε ήδη γίνει η επίσημη θρησκεία της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και η Κωνσταντινούπολη, η βασιλίδα των πόλεων, είχε γίνει η πρωτεύουσα της βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Ο πρώτος αυτοκράτορας, Μέγας Κωνσταντίνος, είχε αναγείρει στο μέρος όπου βρίσκεται σήμερα το Çemberlitaş, ένα μεγάλο μνημείο, που πολλοί ισχυρίστηκαν ότι είχε ανεγερθεί προς τιμή του θεού Απόλλωνα.
Τότε ακόμα η κυρίαρχη θρησκεία στην Πόλη ήταν η θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων και ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος δεν ήθελε να δημιουργήσει θρησκευτικά προβλήματα ανάμεσα στον πληθυσμό της νέας Ρώμης, όπως είχε ονομαστεί στην αρχή η Κωνσταντινούπολη, για να πάρει στη συνέχεια το όνομα του μεγάλου ιδρυτή της, καθώς οι χριστιανοί ήταν ακόμα μια μικρή μειονότητα.
Την περίοδο εκείνη, σύμφωνα με την ιστορία, η μητέρα του μεγάλου Κωνσταντίνου, η Αγία Ελένη, είχε πάει στα Ιεροσόλυμα για να ερευνήσει που βρίσκεται ο ιερός τάφος του Ιησού Χριστού και να βρει τον σταυρό του ιερού μαρτυρίου.
Η αυτοκράτειρα και αγία Ελένη, αφού ανακάλυψε τον Τίμιο Σταυρό και έκτισε ένα ναό προς δόξα του στην Ιερουσαλήμ, στη συνέχεια μετέφερε μαζί της στην Κωνσταντινούπολη τα άλλα ιερά αντικείμενα, που είχαν βρεθεί μαζί με τον σταυρό, μεταξύ των οποίων και τα Ιερά Καρφιά του Χριστού. Όλα αυτά τα έβαλε σε μια μεγαλοπρεπή μαρμάρινη ειδική θήκη και τα τοποθέτησε σε ένα κτίριο μέσα στον ναό του μεγάλου αρχαίου αγάλματος.
Ορισμένοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι μαζί με τα Ιερά Καρφιά, η Αγία Ελένη έφερε στη Κωνσταντινούπολη και άλλα ιερά αντικείμενα που σχετίζονται με τις τελευταίες μέρες του Χριστού, όπως τα σκευή του μυστικού δείπνου, τα οποία επίσης τοποθέτησε μαζί με τα καρφιά στην ίδια μαρμάρινη θήκη.
Η περιοχή γύρω από τον αρχαίο ναό, όπου βρίσκονταν το μεγαλοπρεπές άγαλμα και όπου τοποθετήθηκε αυτή η θήκη με τα Ιερά Καρφιά του Χριστού, επί 700 χρόνια ονομάζονταν πλατεία Κωνσταντίνου. Τον εντέκατο όμως αιώνα, μετά από μια σφοδρότατη θύελλα, το άγαλμα ταρακουνήθηκε, έπεσε κάτω και έγινε θρύψαλα.
Τότε οι Βυζαντινοί, που θεώρησαν ότι η πτώση του αγάλματος ήταν μια θεία τιμωρία σε ένα ειδωλολατρικό σύμβολο, τοποθέτησαν στην θέση του ένα μεγάλο σταυρό, σύμβολο της ορθοδοξίας, που ήταν πια η κυρίαρχη θρησκεία στην βασιλίδα των πόλεων.
Γύρω από τον σταυρό οικοδομήθηκε ένας ειδικός ιερός θάλαμος με μαρμάρινους κίονες, μέσα στον οποίο θάφτηκαν τα ιερά αντικείμενα που είχε φέρει από τα Ιεροσόλυμα στην Κωνσταντινούπολη, η Αγία Ελένη.
Όταν έπεσε η Πόλη στους Οθωμανούς, ο ίδιος ο σουλτάνος Μωάμεθ ο πορθητής, που είχε γαλουχηθεί στον χριστιανισμό από την χριστιανή μητέρα του, (για άλλους Ελληνίδα, για άλλους Σερβίδα), από τις πρώτες κιόλας μέρες που εγκαταστάθηκε στην Πόλη, επισκέφτηκε το μέρος εκείνο, θέλοντας να διαπιστώσει αν ήταν αλήθεια η παράδοση ότι εκεί βρίσκονταν τα Ιερά Καρφιά του Ιησού Χριστού.
Εκεί όμως δεν βρήκε τίποτα, παρά μόνο κάποια ερείπια από τις λεηλασίες, στις οποίες είχαν επιδοθεί οι γενίτσαροι του, μόλις κατέλαβαν την Πόλη.
Τότε δόθηκε η εντολή να κατεδαφιστεί ότι είχε απομείνει από το μαρμάρινο κτίσμα με τις μαρμάρινες κολώνες και στην θέση του να ανεγερθεί ένα μουσουλμανικό μετζίτι, δηλαδή τόπος προσευχής και τα δημόσια λουτρά της Πόλης που είναι από τότε γνωστά σαν Çemberlitaş.
Σήμερα, μετά από τόσους αιώνες, οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι το αίνιγμα σχετικά με το τι απέγινε η ιερή κάσα με τα καρφιά του Σταυρού του Ιησού Χριστού, έχει την απάντηση στο ότι παρέμεινε θαμμένη κάτω από το μουσουλμανικό κτίσμα, δηλαδή κάτω από το Çemberlitaş.
Μάλιστα η παράδοση αυτή μεταβιβάστηκε στους Οθωμανούς αξιωματούχους επί αιώνες και πέρασε μέχρι την σημερινή εποχή. Το θέμα αυτό, όπως επικαλείται ο Τούρκος ιστορικός και αρθογράφος, Μουράτ Μπαρντακτσί, έχει προκαλέσει το έντονο ενδιαφέρων ακόμα και του Βατικανού.
Οι πληροφορίες του Τούρκου ιστορικού υπογραμμίζουν ότι η καθολική εκκλησία είχε στείλει κάποιους εκπροσώπους της να εξετάσουν την δυνατότητα να σκαφτεί το μέρος εκείνο, ώστε να βρεθούν τα ιερά καρφιά του Χριστού, ένα εύρημα, που αν πράγματι υπάρχει στο μέρος εκείνο, σίγουρα θα είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός για την ιστορία του ίδιου του Χριστιανισμού.
Περίπου 2000 χρόνια μετά τα γεγονότα της Σταύρωσης του Ιησού, το Ακάνθινο Στεφάνι, το Τίμιο Ξύλο και η Χλαμύδα εξακολουθούν να διατηρούνται προκειμένου να μας υπενθυμίζουν το Γολγοθά, τον πόνο, την αδικία, και, συνεπώς, την Ανάσταση, την ελπίδα και τη δύναμη.
Αυτά τα αντικείμενα αποτελούν μέρος των Άχραντων Παθών του Κυρίου. Μέρη του ακάνθινου στεφάνου, κομμάτια του Τιμίου Ξύλου και του Σπόγγου, καθώς και κομμάτια της Χλαμύδας από το φρικτό πάθος του Ιησού Χριστού.
Αυτά τα αντικείμενα βρίσκονται στην Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αιγιαλείας, αποτελώντας παράλληλα θησαυρό και καύχημα της μονής. Η προσφορά των Θωμά και Δημήτριου Παλαιολόγων στον κτήτορα της μονής, Όσιο Λεόντιο, αποτελεί μια εκδήλωση γενναιοδωρίας και ευγνωμοσύνης.
Σύμφωνα με την παράδοση, το Ακάνθινο Στεφάνι βρέθηκε στο λόφο του Γολγοθά, συνοδευόμενο από τα καρφιά της Σταύρωσης και τον Τίμιο Σταυρό, αναδεικνύοντας την ιερή σημασία αυτών των αντικειμένων.
Σήμερα, οι ευλαβείς έχουν τη δυνατότητα να προσκυνήσουν μέρος του Ακάνθινου Στεφάνου στην Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αιγιαλείας.
Η ιστορία της ξεχωριστής Μονής
Η ιστορία της Μονής ξεκινά με τον Όσιο Λεόντιο, ο οποίος υπήρξε ο ίδρυτής της. Ο Όσιος Λεόντιος γεννήθηκε στη Μονεμβασία της Πελοποννήσου, από τον Ανδρέα και την Θεοδώρα.
Ο πατέρας του είχε υψηλή κοινωνική και οικονομική θέση. Ο βασιλιάς Ανδρόνικος Β’, της οικογένειας Παλαιολόγων, του ανέθεσε σημαντικά καθήκοντα αναφορικά με την κεντρική διοίκηση του Μοριά.
Ο Λέων, όπως ήταν το όνομά του, απολάμβανε εκλεπτυσμένης φροντίδας από τους γονείς του και απέκτησε πολυσύνθετη εκπαίδευση στην Κωνσταντινούπολη, εστιάζοντας στις ξένες γλώσσες, τη φιλοσοφία και τη θεολογία. Μετά τον θάνατο της μητέρας του, επέλεξε τη μοναχική ζωή.
Ο Λεόντιος έφυγε από τη ζωή με ηρεμία, και η φήμη της αρετής του διατήρησε τη λάμψη της ακόμη και μετά τον θάνατό του. Οι αδελφοί Παλαιολόγοι, Θωμάς και Δημήτριος, επέλεξαν να τιμήσουν τη μνήμη του Οσίου κατασκευάζοντας μια μονή στον τόπο όπου ακολούθησε την ασκητική ζωή του, αφιερωμένη στον αρχάγγελο Μιχαήλ.
Η ευγνωμοσύνη των Παλαιολόγων για την αγιότητα του Λεοντίου ήταν τόσο μεγάλη που πρόσφεραν στη μονή τα Άχραντα Πάθη του Χριστού, τα οποία συντηρούνται ακέραια μέχρι σήμερα.