Μια τυφλή μαμά παραχώρησε συνέντευξη σε τοπικό μέσο της χώρας της. Η συγκεκριμένη μητέρα απάντησε σε όλες της ερωτήσεις που τις τέθηκαν. Μεταξύ άλλων, εξηγεί τους λόγους που μπορεί να μεγαλώσει κανονικά τα παιδιά της και γιατί δεν διαφέρει από τις άλλες μητέρες.
«Κάθε απόγευμα μετά τη δουλειά γυρίζω σπίτι, μαγειρεύω, κάνω μπάνιο τα παιδιά μου, τους βάζω καθαρές πιτζάμες και αφού φάμε, διαβάζουμε το παραμύθι μας, τα φιλάω και τα βάζω για ύπνο.
Η μόνη διαφορά ανάμεσα σε εμένα και εκατομμύρια άλλες μαμάδες σε όλο τον κόσμο που έχουν την ίδια καθημερινότητα με μένα είναι το γεγονός ότι δεν μπορώ να δω.
Δεν ξέρω πως είναι τα παιδιά μου, ούτε γνωρίζω το χρώμα των μαλλιών τους. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω μαζί τους τα αγαπημένα τους κινούμενα σχέδια ή να δω τις ζωγραφιές που μου φτιάχνουν. Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαι καλή μαμά; Φυσικά και όχι, κάθε μέρα όμως έρχομαι αντιμέτωπη με απίστευτες προκαταλήψεις και ρατσιστικές συμπεριφορές ότι η ανικανότητα μου να δω σημαίνει ότι δεν είμαι και καλή μητέρα. Δυστυχώς πολλοί εξακολουθούν να είναι καχύποπτοι και να αμφιβάλλουν κατά πόσο γυναίκες σαν και μένα μπορούν να γίνουν μαμάδες».
«Όταν ήμουν έξι μηνών έγκυος στο πρώτο μου παιδί το 2012, ήμουν στο τρένο μαζί με τον σκύλο-οδηγό μου.
«Τι σου συνέβη;», ακούστηκε η φωνή μιας γυναίκας.
«Ποιος θα φροντίσει το παιδί σου;», είπε κάποια άλλη.
«Άλλο ένα παιδί που θα καταλήξει στο ορφανοτροφείο!!!», είπε κάποιος άλλος.
Ήταν ξένοι. Δεν με γνώριζαν. Πώς τολμούσαν να με κατηγορούν ότι είμαι ανίκανη να μεγαλώσω το παιδί μου;
«Δουλεύω και θα μεγαλώσω μία χαρά το παιδί μου. Κρατήστε σας παρακαλώ τη γνώμη σας για τον εαυτό σας», τους είπα εξοργισμένη και έτοιμη να βάλω τα κλάματα.
Έκλαψα πολύ εκείνο το βράδυ όταν γύρισα σπίτι. Γιατί να έχει κάποιος τόσο χαμηλές προσδοκίες από μένα ως μητέρα;».
«Καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας μου ως μητέρα έχουν υπάρξει πολλά περιστατικά που με έχουν ενοχλήσει. Μία φορά θυμάμαι ότι μπήκα σε ένα μαγαζί με τα παιδιά να τους πάρω γλυκά και η κυρία που μας εξυπηρέτησε απευθύνθηκε μόνο στα παιδιά λες και εγώ ήμουν αόρατη. Μία άλλη φορά μία κυρία στο πάρκο μου είπε «δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα καταφέρνεις». Έχω μάθει να διαχειρίζομαι τη δυσπιστία κάποιων, αυτό όμως δε σημαίνει ότι αυτή η προκατάληψη που αντιμετωπίζω κάθε μέρα δεν με ενοχλεί.
Πριν γεννηθεί η κόρη μου κάποιος με ρώτησε πώς ένιωθα για το γεγονός ότι δεν θα έβλεπα ποτέ τα πρόσωπα των παιδιών μου.
Καταλαβαίνω πως όσοι βλέπουν δίνουν πολύ μεγάλη αξία σε αυτό που βλέπουν, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν ότι οι τυφλοί χρησιμοποιούν τις υπόλοιπες αισθήσεις τους, οι οποίες είναι πολύ πιο οξυμένες για να αντεπεξέλθουν στην έλλειψη της όρασης.
Μπορεί να μην έβλεπα, αλλά μπορούσα να αγγίξω τα παιδιά μου, να τα ακούσω, να τα μυρίσω και να νιώθω τις κλωτσιές τους στην κοιλιά μου».
«Γεννήθηκα πρόωρα. Ένα λάθος των γιατρών, οι οποίοι μου έδωσαν παραπάνω οξυγόνο απ’ ότι έπρεπε, έβλαψε την όρασή μου. Μπορώ μόνο να ξεχωρίζω το φως από το σκοτάδι και όσο περίεργο και αν σας ακούγεται, ευγνωμονώ το Θεό που είμαι μόνο τυφλή και τίποτα άλλο. Ένα μωρό που γεννιέται τόσο μικρό συνήθως έρχεται αντιμέτωπο με πολλά προβλήματα, πολύ πιο σοβαρά ακόμα και θανατηφόρα. Η απώλεια της όρασής μου είναι το τίμημα που πληρώνω που είμαι ζωντανή. Κατά τα άλλα είμαι απόλυτα υγιής».
«Μεγαλώνοντας μου φαινόταν απόλυτα φυσιολογικό το να μη βλέπω. Για μένα τίποτα δεν ήταν διαφορετικό.
Πήγα σε δημοτικό σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες και χρησιμοποιούσα μπαστούνι μέχρι την ηλικία των 8 ετών επειδή φοβόμουν τα σκυλιά γι’ αυτό και δεν ήθελα σκυλο-οδηγό. Γυμνάσιο και Λύκειο πήγα σε κανονικό σχολείο χρησιμοποιώντας τη γραφή Μπράιγ. Κατάφερα να κάνω φίλους και να σπουδάσω.
Οι γονείς μου δεν συμφιλιώθηκαν ποτέ με την ιδέα ότι το παιδί τους ήταν τυφλό. Για εκείνους ένα παιδί με αναπηρία ήταν πολύ μεγάλο στίγμα. Ανησυχούσαν πολύ και επειδή φοβούνταν ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να ζήσω σαν κανονική γυναίκα με είχαν κλείσει μέσα σε ένα «γυάλινο κλουβί». Τους καταλαβαίνω εν μέρει. Παρά το γεγονός ότι ζούσα μία φυσιολογική ζωή, είχα παρέες, έβγαινα, σπούδαζα, εκείνοι εξακολούθησαν να με αντιμετωπίζουν σαν ανάπηρη και να απορούν τι μέλλον θα μπορούσα να έχω. Ευτυχώς για μένα οι φόβοι τους μου έδιναν κουράγιο και αποφασιστικότητα: δεν θα άφηνα ποτέ την αναπηρία μου να σταθεί εμπόδιο στη ζωή μου.
Όσο περισσότερο με κορόιδευαν, τόσο περισσότερο προσπαθούσα να τους αποδείξω ότι είμαι καλά, υγιής, ανεξάρτητη και ζω μία φυσιολογική ζωή».
«Το 2001 έφυγα από το σπίτι για να σπουδάσω σε μία σχολή για τυφλά άτομα. Εκεί γνώρισα και το σύζυγό μου. Είχε γεννηθεί με σοβαρά προβλήματα όρασης, αλλά στα 8 του την έχασε εντελώς.
Πάντα ήθελα να γίνω μαμά. Η συμπεριφορά μου ανέκαθεν προς τους άλλους ήταν «μητρική»: με έκανε ευτυχισμένη το να φροντίζω τους άλλους γι’ αυτό και κατάλαβα σύντομα ότι ένα μέλλον χωρίς παιδιά ήταν για μένα ένα μέλλον ανούσιο. Ήθελα πολύ να σπουδάσω και να γίνω μαία, αλλά το πρόβλημά μου δεν με άφησε. Μία μαία πρέπει δυστυχώς να βλέπει.
Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι δεν πρέπει να κάνω παιδιά επειδή δεν βλέπω. Ήξερα ότι οι προκλήσεις ήταν πολλές, αλλά είχα μάθει να ξεπερνώ τα εμπόδια».
«Ο άντρας μου είχε ακριβώς την ίδια γνώμη με μένα. Παντρευτήκαμε το 2011 και αμέσως ξεκινήσαμε προσπάθειες για παιδί. Το Φεβρουάριο του 2013 γεννήθηκε ο πρώτος μας γιος. Ήταν μία πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη και μία ακόμα πιο δύσκολη γέννα, αφού χρειάστηκα 35 ράμματα και δεν μπόρεσα να τον θηλάσω. Αντιμετώπισα και επιλόχειο κατάθλιψη όχι γιατί δεν μπορούσα να δω, αλλά επειδή το ξεκίνημα στη μητρότητα μου έπεσε βαρύ».
«Με την πάροδο του χρόνου άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα και έμαθα πως να φροντίζω το μωρό μου χωρίς να βλέπω. Κατάφερα να βρω λύση σε όποια δυσκολία αντιμετώπιζα.
Όταν έφτιαχνα το γάλα του χρησιμοποιούσα μία ειδική ζυγαριά για να ζυγίσω το βραστό νερό και το γάλα σε σκόνη, ώστε να μην κάνω κάποιο λάθος.
Κάθε φορά που έπαιρνα το μωρό αγκαλιά και περπατούσα μέσα στο σπίτι είχα πάντα δίπλα μου το σκύλο-οδηγό μου να με οδηγεί για να μην παραπατήσω ή πέσω πουθενά.
Όταν άρχισε να μπουσουλάει και να περπατάει δυσκολευόμουν αρκετά να του αλλάξω πάνα γιατί είχε γίνει υπερδραστήριος και δεν καθόταν. Αναγκαζόμουν τότε να του δίνω γλυκό για να έχει κάτι να ασχολείται όσο εγώ του άλλαζα την πάνα.
Όποτε είχε πυρετό βασιζόμουν περισσότερο στην αφή παρά στο ειδικό, ψηφιακό μέτρο που είχα το οποίο είχε και φωνητική λειτουργία και μου πρόφερε τη θερμοκρασία. Όσο και αν είχα εγκλιματιστεί, υπήρχαν φορές που δυσκολεύτηκα πολύ».
«Η κόρη μου γεννήθηκε το 2016. Αν με το ένα παιδί έπρεπε να είμαι μία φορά προσεκτική, με τα δύο έπρεπε να είμαι δέκα φορές πιο προσεκτική.
Κάθε φορά που βγαίναμε έξω δεν άφηνα τα χέρια τους για κανένα λόγο. Όταν πηγαίναμε στο πάρκο, τους έβαζα από ένα κουδουνάκι στο παντελόνι τους για να ακούω που είναι. Τα αποκαλούσαμε jingle bells και γελούσαμε πολύ.
Ήξεραν ότι η μαμά και ο μπαμπάς δεν έβλεπαν και ας είχαν μάτια γι’ αυτό και κάναμε κάποια πράγματα εντελώς διαφορετικά σε σχέση με τα άλλα παιδάκια. Δεν έδειξαν ποτέ να τους πειράζει ή να ενοχλούνται. Μπορεί να μη μπορώ να τα κοιτάξω στα μάτια, αλλά είναι χαρούμενα, όταν καθόμαστε αγκαλίτσα στο κρεβάτι, τους διαβάζω παραμύθια από ένα ειδικό βιβλίο που έχω γραμμένο σε Μπράιγ και κάνουμε αγκαλίτσες. Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη, προσοχή, συζήτηση και όλο το ενδιαφέρον των γονιών τους. Το γεγονός ότι είμαι τυφλή δεν με εμποδίζει από το να μην τους δώσω κάτι από τα παραπάνω.
Πιστεύω ότι τα παιδιά μου γνώριζαν ενστικτωδώς ότι είμαι τυφλή από τους πρώτους μήνες της ζωής τους και με τον τρόπο τους με βοηθούσαν. Μου μιλούσαν πάντα περισσότερο απ’ ότι μιλούσαν στους άλλους ανθρώπους για να μπορώ να καταλαβαίνω από τη φωνή τους πού βρίσκονται και κάθε φορά που τα τάιζα έγερναν εκείνα το κεφάλι τους προς τη μεριά μου και όχι έχω το κουτάλι ή το πιρούνι προς τη δική τους».
«Αυτό που με ενοχλεί είναι όταν οι γύρω μας τα αντιμετωπίζουν διαφορετικά λόγω της αναπηρίας μου.
Συχνά ρωτούν τον γιο μου ”Την προσέχεις τη μαμά; Μπράβο σου. Τι καλό παιδάκι που είσαι”.
Δεν θέλω να μεγαλώσει πιστεύοντας ότι πρέπει να με φροντίζει. Δεν είναι έτσι. Εγώ είμαι μαμά τους, εγώ πρέπει να τα φροντίζω και αυτό σκοπεύω να κάνω.
Η μητρότητα είναι δύσκολη για όλες τις μαμάδες. Όλες μας αντιμετωπίζουμε διάφορες προκλήσεις καθημερινά και κάνουμε ό, τι μπορούμε για να αντεπεξέλθουμε. Σε αυτό το κομμάτι δεν διαφέρω από οποιαδήποτε άλλη μαμά.
Μεγαλώνω τα παιδιά μου μαθαίνοντάς τα να μη μένουν πίσω στη ζωή τους επειδή οι γονείς τους είναι τυφλοί. Και εγώ και ο άντρας μου τους λέμε να είναι πάντα ευγενικά, να μην κρίνουν και να μην σχολιάζουν τους γύρω τους και να κοιτάζουν το χαρακτήρα πίσω από κάθε αναπηρία».
«Αν είσαι τυφλός/η με μικρό παιδάκι ίσως οι συμβουλές αυτές σε βοηθήσουν στην καθημερινότητά σου:
-Κάθε δωμάτιο έχει τη δική του συρόμενη πόρτα ώστε να απομονώνεται από τα υπόλοιπα δωμάτια και για να μην την ανοίξω απότομα και είναι κάποιο από τα παιδιά, από πίσω. Όταν είμαι στην κουζίνα και μαγειρεύω ή όταν είμαστε στο σαλόνι ή στο υπνοδωμάτιο, πάντα κλείνω τις γύρω συρόμενες πόρτες για να ξέρω πού είναι τα παιδιά μου ανά πάσα ώρα και στιγμή.
-Έχω απομακρύνει τις καρέκλες από την τραπεζαρία από φόβο μήπως κάποιο από τα παιδιά μου ανέβει πάνω στο τραπέζι. Όταν έρχεται η ώρα να φάμε, φέρνω τις καρέκλες και καθόμαστε όλοι μαζί.
-Έχω εγκαταστήσει στον υπολογιστή μου ένα ειδικό σύστημα για τυφλούς, το οποίο είναι ομιλών κι έτσι μπορώ να συμμετέχω σε online ομάδες για τυφλές μαμάδες και ανταλλάσσουμε συμβουλές. Η μικρή μου κόρη έχει κάποιες αλλεργίες γι’ αυτό κάνω κυρίως online αγορές για να μπορώ να ελέγχω τα συστατικά του κάθε προϊόντος που της αγοράζω.
-Για καλή μου τύχη μία φίλη μου έχει online κατάστημα με ρούχα και με βοηθάει να αγοράσω στα παιδιά το σωστό μέγεθος, αλλά και τα σωστά σχέδια και χρώματα».